#samoobrona

Chyba coś nie teges

Trochę przejebane

Krótka piłka, akcja w 60. sekundzie

Policjant stwierdził, że auto jest zbyt ładne i cenne, aby oddawać do niego kluczyki zwykłym bandziorom

Brazylia to kraj specyficzny jak Rosja. Na załączonym obrazku mamy zlodzieja, który chciał obrabować grupkę ludzi, pośród których był policjant. Efekt oczywisty.

Nieudane zatrzymanie prokuruje sytuację, w której zatrzymywany wyrywa się i wyciągając broń pociąga za spust mierząc w policjanta. Policjant odpowiada ogniem co skutkuje śmiercią zatrzymanego.

Już na wstępie uprzedzę, że nie będę opisywał technicznych aspektów walki wręcz, czyli nie będzie malowniczych opisów o biciu po mordzie. Skupię się na aspekcie psychologicznym, o którym zdecydowana większość "instruktorów" sztuk walki zapomina.

Część techniczna wszystkich sztuk walki sprowadza się zwykle do kilku punktów - czasem jest to zwykła siła (boks, sumo), siła połączona z techniką (karate, kung-fu), szybkość i siła (tajski boks) lub szybkość i zręczność (judo). Większość technik wykorzystuje pewne słabości w fizyczności ludzkiego ciała. I tak w boksie mamy oszałamiające uderzenia (po ciosie mózg otrzymuje wstrząs), w karate wykorzystany jest naturalny sposób poruszania się i ograniczenia w ruchomości stawów. W innych sztukach wykorzystujemy punkty witalne (pewne punkty na ciele, których uderzenie powoduje ból lub utratę równowagi). Wszystko to jednak kręci się wokół siły mięśni oraz zręczności, która dalej jest sprawnością fizyczną. Jak już wspomniałem na początku - nie będę się wgłębiał w to, jak rzucić przeciwnikiem o ziemię czy złamać mu nogę.

Większość "instruktorów" mylnie zakłada fakt, że przeciwnik walczy technicznie. Błąd - wyszkolonego człowieka łatwiej jest pokonać, bo jego ruchy są płynne i wyuczone. Bardziej doświadczony człowiek jest w stanie rozpoznać styl oraz dopasować swoją technikę do przeciwnika. Człowiek niewyszkolony polega głównie na sile i szybkości, nie ma żadnej techniki, a jego atak jest nieprzewidywalny. Co więcej - karate na przykład jest bardzo automatyczne. Wybicie z równowagi ruchów jest dla karateki zgubne - bo ruchy są automatyczne i wyuczone mięśniowo, a brak synchronizacji i harmonii utrudnia walkę. Kolejnym błędem, który jest nagminnie popełniany na wszelakich kursach i tak dalej, jest to, że przeciwnik znajduje się od frontu i jest jeden, ewentualnie z kolegą, czyli napastników jest maksymalnie dwóch. Idąc dalej - błędnym przekonaniem jest to, że w przypadku ataku musi dojść do konfrontacji i walki. Tacy, którzy nie wiedzą, kiedy uciec, albo leżą na cmentarzu, albo w szpitalach. Sprawa jest prosta - nie zgrywaj bohatera. Nawet, jeżeli przeciwnik jest tylko jeden. Nigdy nie wiesz, czy nie ma swoich kumpli w pobliżu. Natomiast temat nawiązuje do walki, a nie do ucieczki, zatem bardzo ostrożnie pozwolę sobie założyć, że ucieczka jest niemożliwa i musi dojść do walki.

Człowiek instynktownie wyczuwa strach u drugiego człowieka. Nie trzeba do tego żadnej obserwacji, chociaż mistrzowie psychologii są w stanie wyczytać wszystko nawet z pokerowej, kamiennej twarzy. Strach jest naturalną reakcją na sytuację stresową i przygotowuje organizm na dwie opcje - walcz lub uciekaj. Kilka zdań temu odrzuciłem drugą opcję. Niezależnie od tego, jak dużo jest przeciwników lub jak pewnie się oni czują, oni też odczuwają strach - jest to odruch, nad którym nie można do końca zapanować. Jest on pierwotny, zatem nie może być w pełni kontrolowany. Jak już wspomniałem wcześniej - strach jest dla organizmu motywacją do działania. W związku z tym zwiększa się ciśnienie, wątroba wyrzuca glikogen do krwi, mięśnie napinają się, a skóra zaczyna się pocić, by przygotować ciało do wzmożonego wysiłku. O tym bardzo często zapomina się na szkoleniach i szkółkach sztuk walki - że nawet największy agresor czuje strach. Różnica polega na tym, w jaki sposób napastnik reaguje na ten strach i jak korzysta z przestawienia się organizmu w tryb "bojowy".

Pozwolę sobie założyć następującą sytuację - osobnik X idzie sobie ulicą. Wraca do domu po godzinie 1:00 w nocy. Gdy przechodzi przez park, którym zawsze skraca drogę, zostaje dostrzeżony przez grupkę czterech dresów. Są oni delikatnie podchmieleni, każdy z nich wypił około dwóch piw. Nie zmienia to faktu, że alkohol w żaden sposób nie odbiera sił ani nie zmniejsza grupy napastników. Z nudów postanawiają zaczepić X, ukraść mu telefon, a następnie pobić.

Sytuacja nieciekawa, lecz zakładamy dwa ogólne scenariusze:
A) X jest uzbrojony w broń palną, dajmy na to - Sig Sauer p226
B) X nie jest uzbrojony

A. Tutaj coś dla miłośników broni (do których również się zaliczam). W tej sytuacji mamy kilka możliwości, natomiast dla uproszczenia opiszę dwie.
1) Grupa napastników otacza X i żąda oddania telefonu. X ma wrażenie, że jeden z agresorów wyciągnął nóż. Posiadając dobre wyszkolenie wyciąga broń i strzela pierwszemu przeciwnikowi w nogę, by jedynie go zranić. Trafia, dres się przewraca, w międzyczasie pozostali rzucają się na niego i X kończy z 14 kulami w czaszce.
2) Jak wyżej, tylko X strzela w głowę pierwszego napastnika. Kula rozrywa tył czaszki, a napastnicy, przerażeni dość brutalną śmiercią kumpla uciekają. X zachował telefon, całe zęby, a być może i życie. Pomijam fakt, że w Polsce X poszedłby siedzieć za zabójstwo.

B. X nie jest uzbrojony. Sytuacja - jak wyżej. Tutaj opcji jest więcej.
1) X widząc zbliżających się dresów ucieka. Dociera bezpiecznie do domu, zachowując telefon, całe zęby i być może i życie.
2) X nie ma jak uciec, gdyż napastnicy go otaczają. Gdy rzuca się na niego pierwszy agresor, X nie chce mu zrobić krzywdy. Bije pięścią w twarz. Ułamek sekundy później do ataku rusza drugi napastnik i on też dostaje w twarz. Reszta grupy widząc połamane nosy kolegów rzuca się na X i zaczyna go tłuc. X stracił telefon, 7 zębów, ma złamaną lewą rękę, wszystkie palce prawej, połamane żebra oraz dużo rozcięć i siniaków.
3) X wie, że chodzi od 8 roku życia na karate. Gdy pierwszy napastnik rzuca się na niego, wykonuje przepiękne kopnięcie z półobrotu oraz drugim, celnym prostym strzałem kasuje drugiego agresora. X jest pewien swoich umiejętności. Pozostałych dwóch dresów rzuca się na niego jednocześnie, jeden go trzyma, a drugi kopie. X stracił nie tylko telefon, ale i śledzionę.
4) X się boi, ale wie, że jest w dupie i musi się bronić. Gdy agresorzy rzucają się na niego, robi unik, całym ciężarem ciała kopie w kolano jednego z napastników. Noga wygina się w drugą stronę z głośnym trzaskiem. W międzyczasie X sadzi potężnego kopa w jaja drugiemu napastnikowi. Pozostała dwójka jest oszołomiona, więc usiłują chaotycznie rzucić się na X. Jeden z dresów się przewraca, więc X łamie mu kopnięciem szczękę. Ostatni napastnik ucieka. X jest trochę poobijany, ale ma telefon, całe zęby i poza drobnymi siniakami jest cały.

Do czego zmierzam - i Herkules dupa, kiedy ludzi kupa. Sytuacje A2 i B4 wykorzystują nie piękną technikę, ale brutalność i terror. W przypadku walki z grupą napastników nie pomoże technika - pomóc może to, co siedzi w głowie. Cały czas trzymam się zasady - jeżeli naprawdę nie musisz, to nie walcz. Uciekaj, nie ma co ryzykować. Natomiast warto zauważyć, że wykorzystany został mechanizm strachu. Nawet podpity człowiek go czuje - chociaż walka z pijanym do trudnych nie należy. W tych sytuacjach X sprawił, że napastnicy zaczęli dawać przewagę strachowi. A2 - mało kto nie zareaguje na rozpryskujący się mózg kolegi. B4 - złamanie otwarte, but na szczękę oraz niehonorowy, ale skuteczny kop w jaja skutecznie wyprowadziły z równowagi napastników. W jednej i drugiej sytuacji X odwrócił role - to on stał się agresorem. I dobra rada - szukanie zwady to nie sztuka. Pójść i sprowokować do dania w ryj każdy głupi potrafi. Najmniej topielców jest wśród ludzi, którzy nie umieją pływać.

Jak się spodobało, to dajcie znać. Jeśli nie - to temat do kosza.

Trzymajcie się ciepło! Albo zimno, biorąc pod uwagę aktualne temperatury...

Napad z bronią. Jednak napastnik nie wiedział, że sprzedawcą był weteran wojenny.

(0:25)


Miejsce zdarzenia: Floryda

(ENG) Więcej info:

ukryta treść

A multi-tour Iraq War veteran teaches an armed robber a bruising lesson after being held-up at gunpoint at a store in Florida.
That moment when a Florida gas station clerk, who is also a veteran, turns the tables on a robbery suspect and the suspect goes running.

Deputies are now looking for the suspect described as a white male, about 5 feet 8 inches tall, between 19 and 22-years-old.

Źródło

Siema,

w związku z piątkowymi wydarzeniami u żabojadów, zamieszczam poradnik jak dostać pozwolenie na broń. Niestety nie ma lekko. Polski rząd utrudnia sprawę i trzeba się trochę nagimnastykować.

W odróżnieniu od pozwolenia na kolekcjonerki czy inne prezenty, broń sportową można nosić przy sobie załadowaną. A może coś większego, jak strzelba albo karabinek? Nie ma sprawy.



A ceny samej broni? Nie jest najgorzej. 1-2 tys. zł i już jest niezły sprzęt. Dla przykładu można sprawdzić ceny i asortyment takich sklepów jak skawinski-bron, sklepincorsa, sprzetmilitarny czy bron.

Dla ludzi, którym krwawią oczy i uszy przez pana w filmie, zamieszczam poniższy tekst:

W tym filmie opowiemy o tym, jak uzyskać pozwolenie na broń do celów sportowych — czyli omówimy procedurę, która jest do tego niezbędna.

Na takie pozwolenie można mieć pistolety i rewolwery, karabiny, także samopowtarzalne (półautomatyczne), oraz gładkolufowe strzelby. Takie pozwolenie wbrew pozorom nie jest ograniczone do pistoletów i karabinów małego kalibru.

Pozwolenie na broń do celów sportowych uprawnia do kupienia między innymi:

karabin wyborowy Dragunowa (SWD),
pistolet Glock 17 czy Colt 1911,
karabinek AK czy M4 (w wersji pozbawionej możliwości strzelania ogniem samoczynnym, automatycznym),
strzelbę.
Taką broń i amunicję do niej możesz później trzymać w domu, a także zabierać ze sobą na strzelnicę. Od 01.10.2014 r. broń palną posiadaną na podstawie pozwolenia na broń do celów sportowych można nosić przy sobie w kaburze, w stanie naładowanym (co wcześniej nie było możliwe).
W USA większość youtube’owych kanałów i blogów na tematy związane z przygotowaniami na trudne czasy zawiera treści związane z posiadaniem i używaniem broni palnej. Nie bez przyczyny popularnym powiedzeniem jest, że na trudne czasy wystarczy mieć bullets, beans & band-aids, czyli amunicję, fasolę w puszkach i materiały opatrunkowe.

W Polsce na 100 obywateli przypada średnio 1,3 sztuk broni palnej. Na tle Europy jest to wielkość bardzo mała. Nawet u naszych bezpośrednich sąsiadów broni jest więcej — w Niemczech 30,3 sztuki, w Czechach 16,3 szt., na Słowacji 8,3 szt.

Mimo to, w Polsce dość łatwo można uzyskać pozwolenie na broń. Wystarczy tylko być dorosłym, zdrowym psychicznie, niekaranym i mieć dostatecznie dużo czasu, determinacji i także trochę pieniędzy.

Informacje podane w tym filmie oparte są na ustawie o broni i amunicji według stanu prawnego na połowę 2014 r.

1. Członkostwo w klubie strzeleckim
Do posiadania pozwolenia trzeba być członkiem stowarzyszenia o charakterze strzeleckim, czyli innymi słowy — klubu strzeleckiego.

Ten etap będzie mocno zależeć od konkretnego klubu strzeleckiego. Ja osobiście jestem członkiem Związkowego Klubu Strzeleckiego w Warszawie. Żeby zostać jego członkiem, musiałem przejść tzw. staż kandydacki, który wymagał 10 wizyt na strzelnicy, by postrzelać pod okiem instruktora. Staż kosztował 100 złotych, 10 strzelań to koszt min. 250 PLN (koszt amunicji). Później wpisowe do klubu (280 PLN) i składka roczna (300 PLN + 44 PLN za ubezpieczenie + 10 PLN składki na WMZSS).

2. Patent strzelecki
Do pozwolenia na broń potrzebne jest posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w ustawie. Te kwalifikcje potwierdza tzw. patent strzelecki. 3 miesiące po zapisaniu się do klubu można zdawać egzamin na patent. Na wniosku o nadanie patentu strzeleckiego (który zabierasz na egzamin) podpisuje się ktoś z klubu, oraz lekarz stwierdzający, że Twój stan zdrowia umożliwia bezpieczne uprawianie sportu strzeleckiego. W wielu przypadkach lekarz obecny jest na egzaminie i ten podpis można wtedy uzyskać po krótkim badaniu.

Egzamin składa się z 2 części — teoretycznej i praktycznej. W teoretycznej sprawdzana jest znajomość prawa, zasad bezpieczeństwa posługiwania się bronią i regulaminów dyscyplin strzeleckich. Nie jest to nic trudnego, w internecie można znaleźć listy pytań na egzamin wraz z opracowanymi odpowiedziami. Jedną możecie znaleźć np. tutaj.

Część praktyczna dla pistoletu i karabinu sprowadza się do sprawdzenia, czy delikwent wie jak się posługiwać bronią (umie załadować, nie celuje w egzaminatora, nie odkłada naładowanej broni na stół, kieruje ją w stronę kulochwytu) i czy oddaje powtarzalne strzały. Niekoniecznie muszą być w środek tarczy, ale powinny być blisko siebie. Ze strzelbą jest trudniej, tu należy zestrzelić 3 z 5 rzutków.

Egzamin kosztuje 400 PLN. Więcej informacji na jego temat znajdziecie w moim artykule.

3. Licencja zawodnicza
Do pozwolenia na broń potrzebne jest posiadanie licencji właściwego polskiego związku sportowego. Ta wystawiana jest automatycznie na podstawie patentu po zdaniu egzaminu, na pierwszy rok (tj. do końca roku). Problem jest tylko z jej odnawianiem — żeby licencję odnowić, trzeba w danym roku zaliczyć odpowiednią liczbę startów w zawodach z różnych konkurencji, dla 3 dyscyplin (pistolet, karabin, strzelba) — 4 dla pierwszej dyscypliny i po 2 dla kolejnej. Mając licencję na wszystkie 3 rodzaje broni, musimy zrobić łącznie 8 startów. Dla osoby odpowiednio zdeterminowanej jest to kwestia 2-3 wyjazdów na strzelnicę. Dwa starty z pistoletu centralnego zapłonu i pistoletu bocznego zapłonu to dwa starty.

Dlatego dobrze jest pierwszy raz licencję dostać na początku roku, żeby nie wkopać się w konieczność gorączkowego startowania w zawodach, by odnowić licencję. Brak startów = konieczność zdania egzaminu.

Licencja kosztuje 50 PLN/rok.

4. Badania lekarskie i psychologiczne
Mając patent i licencję, idziemy na badania do uprawnionego lekarza i psychologa. Ich listę znajdziemy na stronie odpowiedniego wydziału postępowań administracyjnych policji. To koszt rzędu kilkuset złotych, ale ile dokładnie, to znów mocno zależy od konkretnego lekarza. Czasem potrzebują oni dodatkowych badań, by ocenić stan zdrowia delikwenta.

5. Podanie do Wydziału Postępowań Administracyjnych komendy wojewódzkiej policji
Z kompletem dokumentacji:

zaświadczeniem z klubu,
kopią dokumentu potwierdzającego nadanie licencji,
kopią dokumentu potwierdzającego nadanie patentu,
wynikami badań,
potwierdzeniem wniesienia opłaty skarbowej,
piszemy pismo do wydziału postępowań administracyjnych odpowiedniego ze względu na miejsce stałego pobytu.

W zasadzie te dokumenty powinny wystarczyć, by dostać pozwolenie na np. 10 sztuk broni, jeśli tylko jesteśmy w stanie to uzasadnić (np. planowanymi startami w różnych konkurencjach). W praktyce policja żąda pokazania potwierdzenia startów w zawodach w różnych konkurencjach, choć teoretycznie (patrząc na opinię naczelnego sądu administracyjnego) nie powinna.

W każdym razie, na tym etapie policja sprawdza jeszcze, czy delikwent nie był karany. Dzielnicowy musi przygotować opinię z miejsca zamieszkania (np. pod kątem tego, czy urządzasz żonie awantury), co czasem wymaga spotkania się z nim.

Jeśli wszystko jest OK, dostajesz pozwolenie na broń.

Na tym etapie zamawiasz szafę na broń i występujesz o wydanie tzw. promesy, czyli dokumentu, który zostawia się później w sklepie. Z fakturą za zakup broni idziemy później do wydziału postępowań administracyjnych, by otrzymać legitymację posiadacza broni.

I tyle. I cieszymy się z posiadanej broni, bezpiecznie się z nią obchodzimy i jeździmy na zawody.

To nie jest trudne, choć wymaga pewnej determinacji. W przypadku procedur obowiązujących w moim klubie może to zająć 10-12 miesięcy, począwszy od pierwszej wizyty na strzelnicy.

Jeśli nie jesteś przekonany, czy warto posiadać pozwolenie na broń, po prostu wybierz się na strzelnicę i zobacz, jaka to frajda.

Źródło: www.domowy-survival.pl

Tutorial dla prawdziwych sadoli