#żydówki

List do pół-żydówki.



Droga Victorio,

Twoje potępienie za słowo „żydówka” jako antysemickiego wyrażenia nie wyczerpuje przesłanek rzetelnego komentarza.

Możesz nie być tego świadoma, ale to smutny fakt, że z powodu poważnych trudności ekonomicznych, jakie wielu żydów musiało znosić w minionych wiekach, wiele żydowskich dziewcząt zostało zmuszonych do życia w prostytucji. We wszystkich wielkich miastach Europy, można odszukać pewien szczególny rodzaj prostytutki: egzotyczne i pół-azjatyckie w wyglądzie. To żydówki i był na nie zawsze bardzo duży popyt. Słowo „żydówka” dlatego weszło do języka, bo jest luźno powiązane z synonimem „żydowskiej prostytutki”.

Gdy Baudelaire pisze wiersz o paryskiej prostytutce, z którą właśnie spędził noc, to odnosi się do niej po prostu jako „żydówka”. To wystarczyło, aby określić ją jako prostytutka. „Une nuit que j’étais près d’une affreuse Juive…” („Pewnej nocy, gdy leżałem obok strasznej żydówki …”).

fleursdumal.org/poem/130

Kiedy Keats odnosi się do żydowskich prostytutek w niepublikowanym fragmencie poetyckim cytowanym w prywatnym liście z 1819 r., nie nazywa ich „prostytutkami”. On po prostu nazywa je „żydówki”. Dlaczego? Ponieważ tak wiele żydówek było prostytutkami, że te dwa pojęcia praktycznie stają się wymienne.

“Nor in obscurèd purlieus would he seek / For curlèd Jewesses with ankles neat, / Who as they walk abroad make tinkling with their feet”.

amazon.com/Letters-John-Keats-Oxford-Memoirs/dp/0192810812

Keats nawiązuje tutaj do typowej żydówki i jej kobiecych loków. Dzwonienie dzwonkami u kostek, o których mówi odnosi się do tego, że często były one noszone w poprzednich epokach przez prostytutki, aby zasygnalizować ich nadejście. Już w starożytnych Indiach, takie dzwonki stały się akcesoriami prostytutki.

nytimes.com/books/first/k/kakar-desire.html

——————-

Mówisz, że jesteś „pół-żydówką”, i że twoja rodzina pochodzi z Ukrainy. Czy wiesz, że Odessa, czwarte co do wielkości miasto na Ukrainie, był kiedyś magnesem dla miłośników prostytutek z całej Europy? Miasto słynęło z wystawnych domów publicznych, a wszystkie były nadzorowane przez żydowskie madame, które dawniej same były prostytutkami. Co do dziewczyn pracujących w tych domach, też były w przeważającej części żydówkami. Ceniono je za uwodzicielskie wdzięki, i te właśnie dziewczyny do towarzystwa były określane po prostu jako „żydówki”.

Oto ten fakt bezspornie potwierdzony przez cytat:

„W latach 60-tych XIX wieku, francuski podróżnik, gość w Odessie, napisał, że żydzi byli odpowiedzialni za rynek Białego niewolnictwa rosyjskich kobiet w Turcji. Jest to w pełni możliwe, zwłaszcza, że wiemy, że żydzi trzymali łapę nad siecią burdeli również na drugim końcu tego łańcucha w Konstantynopolu. Spis ludności z 1889 r. wykazuje, że żydówki prowadziły 30 z 36 licencjonowanych burdeli w prowincji Chersonia, gdzie leży Odessa. W 1908 roku amerykański konsul w tym mieście twierdził, że cały biznes prostytucji jest prawie wyłącznie w rękach żydów. Żydówki dominowały w branży prostytucji. Na 5127 zarejestrowanych prostytutek w roku 1889, 1122 lub 22 % całości to były żydówki”. (Fakt o wyjątkowym znaczeniu, jeśli wziąć pod uwagę to, że żydzi stanowią podobno 4 % całej populacji Ukrainy) ~ Prostitution and Prejudice: The Jewish Role in Vice Exposed

Reszta w linku

Koniec XIX wieku - niewyobrażalna nędza w galicyjskich sztetlach sprawia, że omamione wizją lepszej przyszłości, bogactwa żydowskie rodziny bez namysłu oddają lub sprzedają swoje piękne, nieletnie córki sutenerom przebranym za zamożnych absztyfikantów. Nie spodziewają się, że za wielką wodą dziewczęta będą napychały kiesę swoim opiekunom, obsługując dziennie około trzydziestu klientów.

Cwi Migdal (Zwi Migdal) to organizacja działająca od lat 60. XIX wieku aż do 1939 roku. Założona w Buenos Aires oficjalnie miała charakter filantropijny i nosiła nazwę Warszawskie Towarzystwo Wzajemnej Pomocy. W rzeczywistości była to organizacja przestępcza. Skupiała stręczycieli, sutenerów i właścicieli domów publicznych, którzy handlowali żywym towarem przede wszystkim z Europy Wschodniej. Pierwszy transport młodych Żydówek dotarł do Brazylii w 1867 roku.



W 1906 roku polski ambasador wystąpił z oficjalną skargą do rządu Argentyny, jako że w nazwie stowarzyszenia używano słowa „Warszawskie”. Po proteście nazwę zmieniono i na cześć jednego z założycieli – Zvi Migdala, zwanego Louisem Migdalem – upamiętniono jego imieniem.

Zrzeszenie swoje złote lata przeżywało po I wojnie światowej. Wówczas około czterystu kryminalistów, przede wszystkim żydowskiego pochodzenia, kontrolowało około dwóch tysięcy domów publicznych z pracującymi w nich czterema tysiącami kobiet w samej Argentynie. Choć centrum znajdowało się w Ameryce Południowej (Argentyna, Brazylia) swoje oddziały siatka miała też w Stanach Zjednoczonych, Polsce, RPA, Indiach i Chinach. Na przełomie wieków jej obroty sięgały pięćdziesięciu milionów dolarów rocznie. Rozwój zawdzięczała przede wszystkim słabemu prawu, skorumpowanej policji i ogólnemu przyzwoleniu na prostytucję.

Jak odbywał się werbunek? W niewielkiej polskiej czy rosyjskiej wiosce, gdzie mieszkała mniejszość żydowska, zjawiał się pewnego dnia posażny i elegancki jegomość. W synagodze lub jakimś innym miejscu ogłaszał, że poszukuje młodych kobiet do pracy w domach zamożnych Żydów w Argentynie. Ogromna bieda i bardzo złe warunki bytowe sprawiały, że ufni rodzice wysyłali z tym mężczyzną swoje córki w nadziei, że czeka je lepsze życie. Niekiedy stręczyciel wybierał najładniejszą pannę w okolicy i oferował ślub, oczywiście fałszywy.

Dziewczyny, na ogół w wieku 13-16 lat, pakowały malutki tobołek, żegnały rodziny i wkrótce wsiadały na statek do Argentyny. Wierzyły, że tam czeka je lepsza przyszłość.
Szybko poznawały gorzką prawdę. Okrutny i brutalny czas przygotowywania do bycia prostytutką zaczynał się już na pokładzie, w trakcie podróży. Gwałcone, bite i głodzone powoli odkrywały prawdziwy cel tej wyprawy. Potajemnie przemycane pod pokładami, tygodniami siedziały w zamknięciu, nie widząc światła ni morza. Parowiec opuszczały nocą i od razu trafiały do domów publicznych.

Świeżo przybyłe „polacas” musiały nago paradować przed potencjalnymi klientami w miejscach takich jak Hotel Palestina lub Cafe Parisienne. Z dala od rodzin, bez żadnych przyjaciół ani znajomości języka były niemal skazane na łaskę i niełaskę sutenerów, do których od teraz należały.
Proceder kwitł w najlepsze, tym bardziej, że z usług dziewczyn korzystali rządowi oficjele, sędziowie i dziennikarze. Polityków i policjantów często przekupywano, by przymykali oko na przestępczą działalność. Wpływowi sutenerzy mieli rozległe koneksje i układy.

Żydowskie środowiska w Argentynie odtrącały sutenerów. Artykuły zamieszczane w lokalnej prasie potępiały ich. Zarówno w miastach Ameryki Południowej jak i Europy rozwieszano afisze ostrzegające przed Cwi Migdal.
Niemniej jednak przestępcy aspirowali do bycia częścią zbiorowości i fundowali budowy synagog oraz innych obiektów. Członkowie wspólnoty byli podzieleni. Część uważała, że przyjmowanie darowizn to skryte przyzwalanie na wykorzystywanie kobiet. Innym nie przeszkadzało korzystanie z „brudnych” pieniędzy.

Z czasem odium społeczne zaczęło dosięgać rajfurów. Bojkotowano ich: nie wpuszczano do teatru, później synagogi, a wreszcie zaczęto odmawiać pochówku na żydowskim cmentarzu. Zuchwałość sutenerów nie miała jednak granic i w końcu doprowadziła ich do upadku.
Rachel Lieberman przez 5 lat była prostytutką. Dzięki uzbieranym oszczędnościom udało jej się otworzyć sklep z antykami. Dawni „opiekunowie” stale nękali kobietę, nie chcąc dopuścić, by stała się niezależną, przedsiębiorczą businesswoman. Zdesperowana Lieberman skontaktowała się z inspektorem policji federalnej w Buenos Aires – Julio Alsogaray. Słyszała o nim, że jako jeden z niewielu nie bierze łapówek od mafii.

Rzeczywiście ten przedstawiciel władzy był wolny od korupcji, a dodatkowo od dawna szukał sposobu, by zniszczyć Cwi Migdal. Lieberman opowiedziała o wszystkich układach w kartelu. Jej zeznania pozwoliły po długim procesie, w 1930 roku zamknąć 108 członków grupy. Niestety już rok później przestępcy odwołali się od surowych wyroków i większość z nich została uwolniona.

Takie posunięcie władz spotkało się z oburzeniem. By pozbyć się problemu, jakiś czas potem setki sutenerów deportowano do Urugwaju. Niestety na przestrzeni lat powoli, jeden po drugim zaczęli wracać.