preliator, to jest właśnie wilk, a nie taki owczarek jaki znamy z podwórek. Jeśli ktoś chcę porządnego psa do obrony i polowania polecam Akitę, mam 2 sztuki, uwaga kurwa, to nie są psy które się trzyma na łańcuchu. Trzeba włożyć mnóstwo pracy nad ich wychowaniem, bo w przeciwnym wypadku instynkt wilka weźmie górę.
Polecam hodowlę
akita-halne.pl/
Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków.
Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem, której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły wielką wartość.
Akita nazwę swą wzięła od krainy swego pochodzenia -prefektury Akita na Honshu. Nazwa Akita inu nie była używana do wrześnie 1931, kiedy to Akita ogłoszona została skarbem narodowym Japonii.
Wcześniej znane były jako psy Odate od miasta na Honshu. Nie wiadomo kiedy Akita została udomowiona. Przodkowie Akit przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami - poczynając od około 15000 lat p.n.e. po 300 p.n.e.. Były to m.in. zwierzęta w typie psa tzw. torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpicy uznaje się nie istniejącego dzisiaj Nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnych akit. Nippon inu był to pies średniej wielkości, z zakręconym ogonem i spiczastymi uszami, Nippon inu były używane do polowan przez ówczesnych myśliwych zwanych matagi na azjatyckiego czarnego niedźwiedzia i inną gruba zwierzynę. Psy te też były zwane zwykle matagi inu.
Ostatnie badania DNA dowiodły, że Akita jest pośród najbardziej pierwotnych ras psów na świecie.
W okresie Edo ( 1615-1868 ) klan Satake zdecydował poprzeć walki psów, które miały służyc jako rozrywka dla samurajów. Walki psów stały się szczególnie popularne w okręgu Odate. A entuzjaści walk psich zaczęli krzyżować matagi inu z miejscowymi psami. Te psy, które potem przekształciły się w Akitę, nazywane były wówczas Odate inu. Po restauracji Meiji ( ok. 1868) ludzie zaczęli krzyżowac Akitę z wieloma psami z różnych rejonów Japonii, jak np. z Tosa inu.
Restauracja Meiji zakończyła również wieloletnią izolację Japoniii a duże zachodnie psy zaczęły napływać do Japonii. W rezultacie, Akita skrzyżowana została również z Owczarkiem Niemiecki, Dogiem Niemieckim i z mastifami. Wynikiem tego była utrata wielu cech charakterystycznych dla szpica. Później krzyżowano jeszcze z Hokkaido i Karafuto ( znane również jako Sachalinski Husky).
W okresie Taisho ( 1912 - 1926 ) zaczął się powoli rozwijac ruch na rzecz ochrony czystości rasy Akita. Japoński zoolog Watase Shozaburo, twórca Prawa o ochronie Naturalnych monumentów/skarbów, pracował również nad ochroną rasy Akita. W wyniku czego w 1927 utworzono Fundacje, a w 1931 -9 psów rasy Akita inu mianowano Monumentami Przyrody. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało Akite inu za "dziedzictwo kulturowe" i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów. W 1932 ukazał się artykuł o wiernym Hachiko w Asahi Shinbun,co spowodowało popularność tej rasy. Gdy w 1937 roku, Helen Keller odwiedziła prefekturę Akita, wyznała, że chciałaby mieć akitę. W ciągu miesiąca otrzymała psa Kamikaze-go, a gdy ten zmarł jakiś czas później, natychmiast wysłano jej brata Kamikaze-go -Kenzana-go . Do 1938 ustalono standard rasy i organizowano wystawy. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk. Walki psów zostały zakazane w Japonii przez cesarza Hirochito w 1908r.
W czasie II wojny Światowej liczba akit bardzo zmalała, głównie z powodu braku pożywienia. Ponadto, w życie weszło zarządzenie, by uzyskiwać ze wszystkich psów poza Owczarkami Niemieckimi, futro na uniformy. Wielu ludzi zaczęło krzyżować akity z owczarkami, by uniknąć zagłady akit. Gdy wojna się skończyła, pozostało mniej niż dwadzieścia czystych Akit.
Akity, które miały wiele cech Owczarka Niemieckiego nazywa się teraz psami z linii Dewa. Wracający po wojnie żołnierze amerykańscy zabierali z sobą akity z domieszką owczarków niemieckich(linia Dewa)zainteresowanie tą rasą w Stanach Zjednoczonych zaowocowało powstaniem akity amerykańskiej.
Do Polski pierwszą akitę zaimportowano w 1990 roku z Norwegii. Była to szara suka Manatsu-Rei, która nie zostawiła po sobie potomstwa. Natomiast pierwszego akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Od tamtej pory stale popularność tej rasy wzrasta.
Od momentu podziału rasy w 1999 roku -na Aitę Inu i Dużego Psa Japońskiego nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic u obu ras i znaczący rozwój obu ras, które znalazły liczne grona miłośników.
Od 1999 Duży Pies Japoński uznany za psa w typie molosa trafił do II grupy (Akita inu -jako szpic był zawsze w grupie V) -tudzież pod tą nazwą -Duży Japoński Pies istniał do 2006.Początkowo,kiedy dochodziło do znaczących sporów na temat różnic w budowie akit Japończycy nie chcieli uznać w nazwie tych psów nazwy Akita - tudzież chcieli odróżnić te psy od akit w ogóle stąd nazwa Duży Pies Japoński, poza tym nie chciano w Japonii pogodzić się z kojarzeniem Akity z jakimkolwiek innym krajem niż Japonia. Niemniej jednak w 2006 roku doszło do ponownej zmiany i Duży Pies Japoński stał się Akitą Amerykańską i wrócił do grupy V -do szpiców.
Charakter i zachowanie
Jeszcze bardziej niż wygląd akity zafascynować może jego charakter. Wiemy już ,że był psem myśliwskim, że był także psem bojowym, że był obrońcą i stróżem z silnym instynktem terytorialnym i olbrzymią nieufnością do wszystkich istot spoza swojego stada. Wiemy także, że bardzo silnie przywiązuje się do swojej rodziny, szczególnie zaś do jednej osoby, której przewodnictwo potrafi bezwarunkowo zaakceptować .
Trudno opisać wszelkie meandry charakteru akity w paru zdaniach. Generalnie jest to pies, o którym można śmiało stwierdzić ,iż jest warunkowo udomowionym wilkiem. Dlaczego? Otóż żadne najbardziej "aksamitne" warunki, trwające wiele lat nie przekreślą w akicie umiejętności przystosowawczych, umiejętności łowczych, czy instynktu ochrony swojego terytorium przed intruzami - akita spędzi kilka lat na życiu "kanapowym" a kiedy tylko nadarzy się okazja-zapoluje, choć nigdy tego dotąd nie zrobił(wiele dzikich zwierząt w niewoli zatraca instynkty łowcze ,albo zatraca możliwości fizyczne i nie ma kondycji potrzebnej do upolowania zwierzęcia). Akita jest "przedsiębiorcza"- jeśli uzna ,iż nie ma dostatecznej kondycji wymyśli coś by upolować jakiegoś mniej uważnego, czy mniej zwinnego zwierzaka .Techniki podchodów i pomysłowość ma niesłychaną, spryt oraz błyskawiczną ocenę sytuacji- włącznie z rozpracowaniem możliwości przeciwnika. Akita może zaprzyjaźnić się z kotem lub go zaledwie tolerować, ale obcego kota, który zapędzi się na ogród może odłowić.
Akita zawsze będzie miał instynkt pilnowania swego terytorium. Jego terytorium to będzie także auto, czy jakiekolwiek miejsce, gdzie jego stado będzie przebywało choćby prze chwilę, a podczas wędrówek po lesie i górach, jeśli gdzieś w oddali zobaczy człowieka, zawsze zwróci naszą uwagę, że nie jesteśmy sami, nigdy natomiast nie obwieszcza głosem kiedy zobaczy dzikie zwierzę. Akita nie jest psem, który szczeka bez potrzeby, potrafi przyzwyczaić się do dużego ruchu przechodniów obok swojego podwórka, jednak jeśli jakaś osoba zwolni, zacznie się rozglądać lub czekając na kogoś chodzić tam i z powrotem, akita natychmiast zacznie go bacznie obserwować, wszelkie dla niego podejrzane czyjeś zachowanie obwieści szczekaniem.
Poza szczekaniem używa szerokiej gamy dźwięków, jest gadułą i dyskutantem, ale większość dźwięków, jakie używa akita, na co dzień jest zarezerwowana dla własnej rodziny i stada. Tylko akita potrafi ryczeć z radości wykonując przy tym swój taniec, potrzebne są mu przy tym jakieś akcesoria-może być to zabawka, a jeśli nie ma takowej pod "pyskiem" to złapie cokolwiek: kapeć, skarpetkę, lub nawet listek czy maleńki kawałek papierka, (kiedy podczas prezentacji akit w biegu na ringu komuś odpadnie karteczka z numerkiem to każdy akita przebiegający obok papierka próbuje go wsiąść w pysk, co zawsze rozbawia widzów).Jest to jedna z najbardziej charakterystycznych cech akity - jego taniec radości. Niesamowite, że wiele z akit nie potrafi wykonać tego rytuału "ryczącego tańca" przy obcych osobach. Akity mają jakby dwa oblicza :jedno dla swoich inne przy obcych.
Rzadko akita jest wylewny i wesoło witający obce osoby, jednak przy swoim panu, nienagannie zachowa się wobec każdego, ale tylko w obecności właściciela, nie wolno zostawiać go sam na sam z naszymi gośćmi, gdyż natychmiast staje się szefem i kończy się jego tolerancja -przestaje być miłym psem i zazwyczaj zamienia wszystkich obecnych w "figury woskowe" do czasu powrotu właściciela - znam parę takich relacji, zresztą sama tego doświadczyłam i zapewniam jest to jedno z najbardziej niesamowitych przeżyć - akita wtedy jest tak sugestywna i stanowcza, iż nie znam nikogo ,kto by się odważył temu sprzeciwić -a właściwie akita nie robi nic szczególnego, potrafi samym spojrzeniem wyrazić ,że nikt nie ma prawa niczego dotknąć i nie ruszać się gdyż każdy ruch może skończyć się źle, jeśli ktoś się nie podporządkuje usłyszy bardzo przekonujące dźwięki, że na pewno nie żartuje.
Na swoim terytorium ma zwyczaj obserwować otoczenie leżąc na jakimś podwyższeniu ,by mieć wszystko na oku.
Ponieważ dorosła akita to pies pokaźnych rozmiarów i z jeszcze większymi możliwościami niż jego wielkość na to wskazuje, musi być odpowiednio zsocjalizowana i szkolona w zakresie posłuszeństwa, tak by zawsze na przywołanie wracała, inaczej niemożliwe będzie w przyszłości spuszczanie akity ze smyczy. Ponieważ akity w swym charakterze maja silnie wpisany instynkt dominacji(niejako "wiedzą", ze ten który rządzi ma najwięcej przywilejów, choć tez i obowiązków) trzeba bardzo zdecydowanie i starannie uzyskać nad nim dominację i stać się mądrym i konsekwentnym przewodnikiem.
Naprawdę warto się potrudzić nad wychowaniem akity, bo obcowanie z dobrze wychowanym psem tej rasy daje ogromną radość.
Akita bierze życie bardzo na serio, i bardzo je szanuje, tak swoje własne jak i tych, których kocha. Natomiast intruza, czy ofiarę łowów traktuje bezwzględnie i bez cienia litości. Hierarchia stada raz ustalona jest u akity święta, niemniej jednak w sytuacji zmiany stada hierarchia zaczyna być ustalana na nowo.
Akita doskonale odczytuje mowę ciała człowieka, czy zwierzęcia ,na którym skupi swą uwagę, można powiedzieć że jest świetnym psychologiem i strategiem, co daje mu niesamowite wręcz możliwości przystosowawcze, potrafi obserwować czyjeś zachowanie i rozszyfrować czyjeś intencje.
Akita, któremu zdarzy się zagubić (może się zdarzyć iż na wycieczce w lesie pogoni za zwierzyną) -wróci zawsze w to miejsce ,z którego wystartował, choćby mu to zajęło nawet kilka dni i najciekawsze jest to, iż wrodzona nieufność do obcych ludzi nie pozwoli mu na to by się ujawnić, to on obserwuje nie będąc widzianym, wyjdzie ze swego ukrycia dopiero kiedy w tym miejscu pojawi się jego właściciel nieustający też w poszukiwaniach. Jeśli jest w okolicach, które zna może szybciej wrócić do domu, niż poszukująca go osoba.
Choroby i problemy zdrowotne
To zdrowa i odporna na choroby rasa psów. Generalnie głównym problemem jest dysplazja stawu skokowego. Zdarzają się także problemy z oczami, a wśród nich najczęstsze to podwinięcie powieki (eyelid entropion) mogące spowodować długotrwałe drażnienie rogówki, w wyniku, czego może dojść do jej uszkodzenia; oraz postępujący zanik siatkówki (PRA)
Pielęgnacja
Ta rasa psów jest bardzo łatwa w pielęgnacji, ale silnie linieje.
Idealny dom
Akita Inu dostosuje się do każdych warunków. Wskazany jest niemniej jednak dom z działką, gdyż pies ten uwielbia spędzać czas na dworze. W dni wyjątkowo upalne powinien mieć jednak zapewniony dostęp do chłodnego miejsca, najlepiej piwnicy w domu.
Aktywność
Nie jest to przesadnie aktywny pies i posiada umiarkowaną potrzebę ruchu. Niemniej jednak uwielbia chodzić na spacery i baraszkować w krzakach, ale uwaga na silny instynkt łowiecki tej rasy psów.
Wychowanie
Akita dopasowuje sie genialnie do wszelkich warunków, w których wzrasta . Ważne jest by od wczesnego szczenięctwa poznał jak najwięcej nowego, jeśli chcemy by akceptował bez obaw późniejsze środowisko, w którym będzie egzystował z swoja rodzina. Nauczyć akitę można niemalże wszystkiego, no może byłby problem przyuczyć go do zaganiania zwierząt, ogólnie do pasterstwa. W dużym stopniu można zagłuszyć jego wrodzoną nieufność do ludzi spoza własnej rodziny, można zaprzyjaźnić go z wieloma różnymi zwierzętami, na które sam bez naszego udziału najchętniej by po prostu polował. Można nauczyć go spokojnego zachowania na obcym terenie (akita niejako wie, że na obcym terytorium rządzi ktoś inny, kto może go lub jego rodzinę zaatakować). Jeśli nie jest dostatecznie obyty np. z atmosfera panującą na wystawach, może zachować się lękliwie lub agresywnie-ma to także związek z stopniem zażyłości z przewodnikiem i hierarchią ,jaka miedzy nimi panuje. Jeśli jego właściciel jest człowiekiem słabym, nie umiał objąć przywództwa w stadzie - akita będzie odczuwał dyskomfort, przewidując napaść z niespodziewanej strony, czuje się też zobowiązany do obrony swojego niepewnie czującego się członka stada i wtedy zawsze w widoczny sposób akita zachowuje się nerwowo- i albo sam prowokuje inne psy do bijatyki(wychodząc z założenia, że atak będzie najlepsza obroną)- albo wyraźnie zachowuje się bardzo lękliwie.
Jako szczeniak akita jest ostrożny i musi się dokładnie zapoznawać z nowościami, zanim zacznie swobodnie zachowywać się w nowych sytuacjach, czy wobec nowo poznanych osob, czy innych zwierząt. W szczenięctwie pod okiem matki, czy w towarzystwie rodzeństwa, czy tez ludzkiego przewodnika uczy się bardzo szybko, dzięki wrodzonej ostrożności, a także dużej uwadze skupionej na nowościach i wielkiej wrażliwości na nieprzyjemne doznania. Zazwyczaj po jednej próbie zapamiętuje, co jest przyjemne i co się opłaca, a co nie. Trzeba z nim postępować bardzo stanowczo i zarazem delikatnie, karcenie trzeba ograniczyć do potargania za fałdę skóry na karku (podobnie, jak to czyni psia matka),można równocześnie z tym użyć słownej reprymendy, np. nie ruszaj i to wystarcza małemu akicie by więcej nie próbował np. brać do pyszczka i podgryzać niedozwolonych przedmiotów, dobrze też zaraz po takim skarceniu dać mu jego zabawkę(akita powinien mieć liczne zabawki" akcesoria" i szybko nauczy się używać swoich rzeczy i nie będzie niszczył tych. które przynależą człowiekowi) W przyszłości wystarczy słowna reprymenda na jakieś niepożądane zachowanie wydana bardzo stanowczym głosem. Bardzo istotne jest by zdawać sobie sprawę, "czym skorupka za młodu.." Niedopuszczalne jest wieczne stosowanie do szczeniaka "ciukania" i rozczulania się nad wszystkim i co chwilę żałowania pieska oraz nagradzania wybuchami radości tylko na jego szczenięce zachowania. Od malca akity już trzeba wiele wymagać ,stawiać mu różne zadania i chwalić, kiedy je wykona dobrze i ważne by w rodzinie umówić się na jednorodne traktowanie, by nie ogłupiać malca diametralnie różnym stosunkiem wielu osób w rodzinie(jedna osoba uczy i skarci, inna pożałuje i wynagrodzi pieskowi odniesioną przykrość).Poza tym trzeba ciągle pamiętać o potrzebach pieska adekwatnie do wieku, czyli ilość i jakość posiłków, częstość załatwiania potrzeb fizjologicznych, snu ,spacerków ,zabawy i szkolenia. I co jeszcze bardzo ważne to my decydujemy nie psiak, my dajemy sygnał do zabawy, my decydujemy o jej zakończeniu itd.
Akita jest psem, który nie ufa bezwarunkowo i nie wybacza wszystkiego, nie lubi też zbyt skomplikowanych żartów. Niełatwo zdobyć pełne zaufanie akity, ale warto się potrudzić, na pewno nie wolno pozostawić mu tzw." wolnej ręki" gdyż dość szybko uzna, iż jest szefem, a wtedy to on zaczyna decydować i co za tym idzie zacznie rozkazywać.
Akita może być wspaniałym towarzyszem człowieka i przyjacielem całej rodziny, może wspaniale znosić towarzystwo obcych dla niego ludzi, naszych znajomych, a nawet tych, których dopiero poznajemy. Akita może zachowywać się bardzo dostojnie w towarzystwie obcych psów i nie zaczepiać ich do ataku, może zaprzyjaźnić się z wieloma innymi, obcymi mu nawet psami, może żyć w wielkiej komitywie z kotem, a także z wszystkimi zwierzakami, które odpowiednio mu przedstawimy, może być niezwykle tolerancyjny i delikatny wobec nawet malutkich dzieci, a z większymi bawić się bez uczynienia im krzywdy. Trzeba tylko umieć go dobrze wychować, a podstawą dobrego wychowania akity jest znać podstawy behawioryzmu i samemu umieć jasno, czytelnie przekazać akicie tę wiedzę.
Można powiedzieć, że akita jest bardzo wrażliwym delikatnym psem, unikającym w szczenięctwie instynktownie sytuacji uznanych przez niego za niebezpieczne. Ponieważ niedostateczna socjalizacja w szczenięctwie może spowodować, iż akita będzie zdziczałym nieufnym i wręcz strachliwie reagującym na nowości psem -trzeba bardzo starannie socjalizować szczenięta i tu pole do popisu mają hodowcy. Trzeba pamiętać, iż kluczowym okresem dla zbudowania mocnej i wspaniałej psychiki akity jest okres miedzy 3-7 tygodniem życia.
W życiu malca rozróżniamy kilka bardzo ważnych etapów i tak: miedzy 3-7 tygodniem życia, kiedy to malec zaczyna stawiać pierwsze kroki i poznawać wszystko, ważny jest też bardzo etap między 3-5 miesiącem życia-kiedy to akita mimo wcześniejszej prawidłowej edukacji i odważnych poczynań nawet w nowych dla niego środowiskach -staje się ponownie ostrożnym,a nawet sprawiającym wrażenie lękliwego psa-ważne by w tym czasie nie spotykały go niemiłe doznania płynące od ludzi, ani od zwierząt, bo jest to okres wzmożonej nieufności do świata zewnętrznego. Jest to związane z budzeniem się świadomości,iż każdy nowy teren ma swojego szefa, że nowa istota może chcieć z nim stoczyć walkę o przewodnictwo(w tym czasie szczenięta bardzo zdecydowanie i często zaciekle toczą z sobą walki ustalające hierarchię).W tym czasie trzeba uzbroić się w wielką cierpliwość, bo szczeniak często może reagować strachem na wiele komend i ważne by w tym czasie nasze komendy wobec niego były wydawane spokojnym, choć stanowczym tonem głosu i by nie robić zbyt energicznych ruchów przy wydawanych poleceniach.
Następnym ważnym etapem jest okres dojrzewania, który zaczyna się u niektórych od 6 miesiąca życia, ale u większości znanych mi akit dopiero ok.8 miesiąca życia. Wtedy budzące się w akicie hormony sprawiają, iż z jednej strony młodzik zaczyna robić się buńczuczny i czasem ma przebłyski nadmiernej zuchwałości -a z drugiej strony miewa stany lęku, często z niezrozumiałej przyczyny -spotkałam się z określeniem na ten okres życia akity -GHOST PERIOD -"okres duchów"(Szwedzi tak określają) i okres ten trwa często do 15-18 miesiąca życia. Ważne w tym czasie jest by już ostatecznie i stanowczo ustalić miejsce w stadzie i nie starać się na silę przymuszać do przebywania w pewnych miejscach, które psa nastrajają negatywnie. W tym także czasie, po intensywnym wzroście należy dalej bardzo wysokowartościowo karmić akitę z uzupełnieniem mikro i makroelementów (bardzo ważne są Mg i Ca),gdyż w tym czasie akita ma wzmożony popyt na nie.
Stosunek do dzieci - wszystko zależy od tego, czy w wczesnym szczenięctwie akita miał kontakt z dziecmi, no i jaki był to kontakt, także bardzo wiele zależy od rodziców dzieci, od ich zdolności wychowawczych. Ci, którzy umieją wychowywać konsekwentnie dziecko, będą także umieli wychować akitę i dobrze pokierować wzajemną relacją dziecko - akita. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że nie wolno zostawiać akity sam na sam z dziećmi i ich kolegami, gdyż większość dzieci akita traktuje niżej w hierarchii, będzie kochał "swoje" dzieci i będzie się nimi opiekował, a kolegów swoich podopiecznych może potraktować jak intruzów i stanowi dla nich potencjalne niebezpieczeństwo.
AKITA NIE JEST PSEM DLA KAŻDEGO
Należy zdawać sobie sprawę z tego, że tak dynamiczny w działaniu pies nie jest psem dla każdego. Właściciel musi wykazać się żelazną stanowczością, pewnością siebie, oraz logiką w postępowaniu a także być upartym o wiele bardziej niż akita, a czasem tak samo jak akita szybko i bezkompromisowo zareagować. Należy pamiętać, że akity doskonale poznają i "czują" intencje ludzi i potrafią rozszyfrować fałsz, pod przykrywką sympatii do nas i mogą taką osobę nawet próbować zaatakować. Proszę pamiętać, że akita nie pozna się na żartach obcych ludzi a zawłaszcza dzieci.
Trzeba zdawać sobie sprawę z możliwości akity, ktore są zapisane w jego instynktach, jest to pies niezwykle zwinny i nieustępliwy w walce i nie wolno zaniedbać jego wychowania i nie dopuszczać do sytuacji, której akita "pokaże, na co go stać" Jest psem" jednej akcji", pozornie leniwy i z umiarkowanym temperamentem, w momencie zagrożenia, czy rozochocony w zabawie lub łowach potrafi być niewiarygodnie zwinny i szybki, tak bardzo, ze może wprawić w zdumienie każdego.
Akita zawsze będzie korzystał z okazji by zapolować, więc trzeba o tym pamiętać, by unikać zagrożenia dla dzikich, czy domowych zwierząt.
A nauczkę potrafią dać znacznie większemu od siebie intruzowi, który naruszy jego terytorium lub zrobi zamach na spokój jego rodziny.
Dlatego zawsze należy pamiętać, że akita nie traci nic z swej pierwotnej "dzikości", zdolności do pewnych reakcji, o które wielu ludzi nigdy by nie posądziło tego często wyglądającego na "flegmatycznego misia" psa.
RADY DLA KUPUJĄCEGO AKITĘ
Najpierw dokładnie przeanalizujmy, co wyżej, potem poznajmy różne hodowle, zainteresujmy się, jak hodowca socjalizuje szczenięta, poznajmy rodziców szczenięcia, zażyczmy sobie małej eskapady z wybranym szczenięciem do pobliskiego miasteczka i zobaczmy jak się zachowuje, to wszystko jest ważne.
Dowiedzmy się jak żywione są wszystkie akity w hodowli i najlepiej byśmy ich jak najwięcej zobaczyli, poznali, poobserwowali.
Można poprosić hodowcę o zrobienie paru testów pod jego okiem ,jak reagują na jedzenie, na siebie nawzajem itd. Ważne jest żeby maluch delikatnie brał z ręki jedzenie nie raniąc ręki, ani by nie warczał kiedy się mu je odbiera, powinien spokojnie znieść położenie na plecach, spokojnie powinien przyjąć zaglądanie w ząbki ,czy dotyk w każdym miejscu ciała, powinien przybiegać na każde zawołanie i wyrażać radość, a nie lęk, czy agresje, nie powinien strachliwie reagować na żaden dźwięk, na nowe dźwięki powinien reagować zainteresowaniem ew. ostrożnością. Podobnie powinny zachowywać się wszystkie dorosłe akity, które znajdują się w hodowli.
Wazne jest też, by dokładnie zaznajomić się ze sposobem żywienia, bo kupując szczenię kupujemy je z określonym sposobem żywienia - i co ważne, jeśli widzimy wiele akit w danej hodowli i widzimy, iż są w świetnej kondycji , a także znamy ich wyniki wystawowe i te są świetne, jeśli wszystko wskazuje ,że ten sposób żywienia jest sprawdzony i dobry, to nie zmieniajmy tego sposobu pod wpływem rad innych właścicieli akit, czy pod wpływem weterynarza, do którego pójdziemy zaszczepić naszego pupila.
- ostatnia aktualizacja:
Dzisiaj 14:44
Warto zwrócić uwagę że pies nie szczeka, co może wskazywać na zabawę. Widocznie locha z warchlakami znalazła bezpieczne miejsce blisko ludzkich zabudowań(w Karpatach są wilki). W Polsce również mamy sporo takich przypadków ( Gdynia) gdzie dziki nauczyły się korzystać z ludzkiej gościnności.
