Ostatnie wydarzenia na Ukrainie wzmacniają na Litwie antypolskie nastroje i szerzą obawy przed polskim separatyzmem. Na Litwie są obawy, że oderwanie od Ukrainy wschodniej jej części, czy usamodzielnienie się Krymu, również na Litwie wzmocni nastroje separatystyczne wśród miejscowych Polaków.
Nietradycyjnie przed takim scenariuszem przestrzegają Litwinów nie prawicowi politycy, lecz litewscy historycy – pisze w „Kurierze Wileńskim” Stanisław Tarasewicz.
Politolog i profesor historii Algimantas Kasparavičius z Instytutu Historii uważa, że Litwa powinna być szczególnie zainteresowana zachowaniem całości terytorialnej Ukrainy, bo jej rozpad na dwie albo i więcej części niewątpliwie odbije się echem na Litwie.
„Największy koszmar, jaki może wydarzyć się na Ukrainie, to rozpad kraju na kilka części. To rozbudziłoby separatystyczne nastroje również w naszym regionie, dlatego w żywotnym interesie Litwy jest zachowanie całości terytorialnej Ukrainy, nawet jeśli to oznaczałoby wzmocnienie wschodniego geopolitycznego wektora Ukrainy” — cytuje Tarassewicz opinię historyka, jaka zaprezentował portal Delfi.
Podobieństw w sytuacji Ukrainy i Litwy dopatruje się również filozof i socjolog prof. Zenonas Norkus z Uniwersytetu Wileńskiego. W jego przekonaniu obecna sytuacja na Ukrainie w dużej mierze jest zbieżna z sytuacją „polskiej” Wileńszczyzny na Ukrainie. Różnica polega głównie na tym, że ukraiński problem obejmuje ponad połowę kraju, podczas gdy na Litwie jest zawężony do dwóch podwileńskich rejonów.
Tymczasem dla litewskich polityków, przynajmniej niektórych, Wileńszczyzna już dziś stanowi odrębne państwo, albo — jak to określa jeden z liderów Partii Socjaldemokratów, były europoseł Aloyzas Sakalas — rezerwat na wzór indiańskich rezerwatów w USA.
„Okazuje się, że na Litwie jest taki rezerwat, którego administracyjne centrum znajduje się w Solecznikach. Nazwijmy go umownie rezerwatem litewskich Polaków. W tym rezerwacie obowiązuje prawo Unii Europejskiej i wspólnoty lokalnej. Natomiast nie obowiązuje prawo państwa litewskiego, na którego terytorium znajduje się rezerwat. Nie obowiązuje tu artykuł 10. Konstytucji, który stanowi, że »terytorium Litwy jest jednolite i niepodzielne na żadne twory państwowe«, toteż próbuje się część Uważa, że nie znając języka litewskiego miejscowi Polacy mogą pracować wyłącznie w obsłudze kawiarni czy hotelu, a najwyżej być „jakimś klerkiem w urzędzie”. Jeden z liderów socjaldemokratów przypisuje autorstwo rezerwatu liderowi Akcji Wyborczej Polaków na Litwie, Waldemarowi Tomaszewskiemu i uważa, że przyjęcie AWPL do koalicji rządzącej było błędem, który „jeszcze nie późno naprawić”.
Sakalas zarzuca Polakom, że już dziś nie uznają języka litewskiego, herbu, flagi, a na uroczystościach państwowych wolą śpiewać „jeszcze Polska nie zginęła” zamiast hymnu Litwy, który zaczyna się słowami „Litwo, Ojczyzno moja”.
Tymczasem wielkie oburzenie tzw. prawdziwych patriotów wywołało to, że na uroczystym koncercie w Narodowej Filharmonii z okazji Dnia Niepodległości Litwy 16 lutego nie Polacy, lecz Litwini z Kowieńskiego Chóru Państwowego zaśpiewali słowa hymnu m. in. po polsku. Na koncercie byli obecni przywódcy Państwa Litewskiego — prezydent, premier, przewodnicząca Sejmu, wielu polityków oraz dyplomatów.
Soliści chóru na przemian śpiewali po litewsku „Lietuva, Tevynė mūsų” oraz po polsku „Litwo, Ojczyzno moja”. Była to wizja artystyczna kompozytora Vidmantasa Bartulisa, który specjalnie na obchody Dnia Niepodległości napisał oratorium „Hymn do przyszłości”.
„Do jakiej przyszłości?” — na łamach dziennika „Respublika” zastanawia się filozof Daiva Tamošaitytė i sugeruje, że odśpiewanie kilku słów litewskiego hymnu po polsku w tak ważnym dniu zwiastuje utratę niepodległości Litwy na rzecz Polski. Autorka oburza się też, że nikt z obecnych na sali nie zaczął gwizdać na znak sprzeciwu wobec śpiewania po polsku, jak też żaden z artystów nie opuścił sceny również na znak protestu. Zdaniem Tamošaitytė, najbardziej nieswojsko musiała czuć się prezydent Dalia Grybauskaitė, która musiała wysłuchać kilku polskich słów podczas uroczystego koncertu.
(zdjęcie z 2012)
źródła: kresy24/kurier litewski
Nietradycyjnie przed takim scenariuszem przestrzegają Litwinów nie prawicowi politycy, lecz litewscy historycy – pisze w „Kurierze Wileńskim” Stanisław Tarasewicz.
Politolog i profesor historii Algimantas Kasparavičius z Instytutu Historii uważa, że Litwa powinna być szczególnie zainteresowana zachowaniem całości terytorialnej Ukrainy, bo jej rozpad na dwie albo i więcej części niewątpliwie odbije się echem na Litwie.
„Największy koszmar, jaki może wydarzyć się na Ukrainie, to rozpad kraju na kilka części. To rozbudziłoby separatystyczne nastroje również w naszym regionie, dlatego w żywotnym interesie Litwy jest zachowanie całości terytorialnej Ukrainy, nawet jeśli to oznaczałoby wzmocnienie wschodniego geopolitycznego wektora Ukrainy” — cytuje Tarassewicz opinię historyka, jaka zaprezentował portal Delfi.
Podobieństw w sytuacji Ukrainy i Litwy dopatruje się również filozof i socjolog prof. Zenonas Norkus z Uniwersytetu Wileńskiego. W jego przekonaniu obecna sytuacja na Ukrainie w dużej mierze jest zbieżna z sytuacją „polskiej” Wileńszczyzny na Ukrainie. Różnica polega głównie na tym, że ukraiński problem obejmuje ponad połowę kraju, podczas gdy na Litwie jest zawężony do dwóch podwileńskich rejonów.
Tymczasem dla litewskich polityków, przynajmniej niektórych, Wileńszczyzna już dziś stanowi odrębne państwo, albo — jak to określa jeden z liderów Partii Socjaldemokratów, były europoseł Aloyzas Sakalas — rezerwat na wzór indiańskich rezerwatów w USA.
„Okazuje się, że na Litwie jest taki rezerwat, którego administracyjne centrum znajduje się w Solecznikach. Nazwijmy go umownie rezerwatem litewskich Polaków. W tym rezerwacie obowiązuje prawo Unii Europejskiej i wspólnoty lokalnej. Natomiast nie obowiązuje prawo państwa litewskiego, na którego terytorium znajduje się rezerwat. Nie obowiązuje tu artykuł 10. Konstytucji, który stanowi, że »terytorium Litwy jest jednolite i niepodzielne na żadne twory państwowe«, toteż próbuje się część Uważa, że nie znając języka litewskiego miejscowi Polacy mogą pracować wyłącznie w obsłudze kawiarni czy hotelu, a najwyżej być „jakimś klerkiem w urzędzie”. Jeden z liderów socjaldemokratów przypisuje autorstwo rezerwatu liderowi Akcji Wyborczej Polaków na Litwie, Waldemarowi Tomaszewskiemu i uważa, że przyjęcie AWPL do koalicji rządzącej było błędem, który „jeszcze nie późno naprawić”.
Sakalas zarzuca Polakom, że już dziś nie uznają języka litewskiego, herbu, flagi, a na uroczystościach państwowych wolą śpiewać „jeszcze Polska nie zginęła” zamiast hymnu Litwy, który zaczyna się słowami „Litwo, Ojczyzno moja”.
Tymczasem wielkie oburzenie tzw. prawdziwych patriotów wywołało to, że na uroczystym koncercie w Narodowej Filharmonii z okazji Dnia Niepodległości Litwy 16 lutego nie Polacy, lecz Litwini z Kowieńskiego Chóru Państwowego zaśpiewali słowa hymnu m. in. po polsku. Na koncercie byli obecni przywódcy Państwa Litewskiego — prezydent, premier, przewodnicząca Sejmu, wielu polityków oraz dyplomatów.
Soliści chóru na przemian śpiewali po litewsku „Lietuva, Tevynė mūsų” oraz po polsku „Litwo, Ojczyzno moja”. Była to wizja artystyczna kompozytora Vidmantasa Bartulisa, który specjalnie na obchody Dnia Niepodległości napisał oratorium „Hymn do przyszłości”.
„Do jakiej przyszłości?” — na łamach dziennika „Respublika” zastanawia się filozof Daiva Tamošaitytė i sugeruje, że odśpiewanie kilku słów litewskiego hymnu po polsku w tak ważnym dniu zwiastuje utratę niepodległości Litwy na rzecz Polski. Autorka oburza się też, że nikt z obecnych na sali nie zaczął gwizdać na znak sprzeciwu wobec śpiewania po polsku, jak też żaden z artystów nie opuścił sceny również na znak protestu. Zdaniem Tamošaitytė, najbardziej nieswojsko musiała czuć się prezydent Dalia Grybauskaitė, która musiała wysłuchać kilku polskich słów podczas uroczystego koncertu.
(zdjęcie z 2012)
źródła: kresy24/kurier litewski
10
