i kartki do notesów (to raczej dziewczyny zbierały) kto wejdzie na ostatni, najwyższy poziom murka i skoczy z niego (a było tego z 2,5 metra). Kumplowi było mało wrażeń to podbił stawkę - skoczył z budynku takiej starej szopy która stała za szkołą (w najwyższym punkcie mogło to mieć z 3 metry nawet) i aż go kolana bolały od upadku ale stał się lokalnym bohaterem w mojej podstawówce, przynajmniej do czasu kiedy pojawił się Języczek - ten jegomość, bystrzak nad bystrzaki, założył się o jedną z najrzadszych karteczek (którą chciał wręczyć wybrance swego serca) że skoczy z... budynku sali gimnastycznej. Nie wiem ile to mogło mieć metrów, 5 na pewno, wdrapał się po kratach na oknach (co już samo w sobie było wyczynem), powiedział "Patrzcie chłopaki na to! Mówiliście że jestem pizda, że nie skocze! Monika kocham cię!". I skoczył Skoczył tak niefortunnie (nie było wtedy wszechdostępnych internetowych poradników parkour bo nie było ani internetu ani parkour) że zamiast lądować bokiem i zrobić przewrotkę to wylądował przodem, nogi mu się na maksa ugieły od impetu uderzenia i wywalił kolanami prosto w szczękę. Efekt? Szczęka złamana, wstrząśnienie mózgu (mysleliśmy przez chwilę że umarł , mnóstwo strachu i wizyta na OIOMie. No i oczywiście przy uderzeniu odgryzł sobie kawałeczek języka stąd pseudo. 
