#kusza

Opis oryginalny:
"This is me getting shot with a skewer out of a compressed gun going about 2 inches into my stomach through my abs."

Tłumaczenie: "To ja, postrzelony bełtem z kuszy pneumatycznej. Bełt wbił się w brzuch na około 2 cale (5cm).

Muszę przyznać,że jak na broń domowej roboty to ma całkiem niezłe osiągi(ok. 190 J energii kinetycznej,by zabić człowieka wystarczy ok. 80 J en. k.)

Ciekawy test kuszy Barnett Ghost 410...
Szybko i po cichu(ale niestety nie tak tanio)

amerykańce na rybach

Ekipa Man at Arms Reforged tworzy w pełni funkcjonalną broń z Assassina

Niejeden fan serii dałby się za takie cudo pokroić.

Było już o łuku, kolej więc na jego siostrę, notabene znienawidzoną przez rycerzy, kuszę.

Kusza

"Chociaż stosowana już w czasach rzymskich, kusza znalazła powszechne zastosowanie w Europie dopiero w średniowieczu. Podobnie jak łuk, kusze sporządzano początkowo z drewna. Później jednak wzmacniano łęczysko kuszy także ścięgnami, nadając mu w ten sposób większą elastyczność. Początkowo kusza nie była bronią szczególnie skuteczną. Jej załadowanie wymagało wiele czasu, a celność pozostawiała wiele do życzenia. Jednak w miarę udoskonalania jej konstrukcji zaczęła rosnąć również jej popularność. W kuszy, w odróżnieniu o łuku, cięciwę można było utrzymać w stanie naciągnięcia dzięki metalowemu orzechowi i zwolnić przez pociągnięcie spustu. W ten sposób można było kuszę łatwiej niż łuk skierować dokładnie w cel, chociaż jej ciężar w dalszym ciągu stanowił poważne utrudnienie.

W porównaniu z łucznikiem kusznik wypuszczał strzały [bełty] średnio sześć razy wolniej. Ponadto zasięg kuszy nie był szczególnie duży. W wilgotnych warunkach cięciwa ze ścięgien stawała się bezużyteczna. Naładowanie kuszy było zadaniem dość skomplikowanym. We wczesnych kuszach z przodu jej łoża mocowano rodzaj żelaznego strzemienia. Kusznik ustawiał broń pionowo na ziemi, wkładał stopę w strzemię, następnie naciągał cięciwę, zaczepiając ją za nacięcie w orzechu. W późniejszych kuszach do naciągu cięciwy zaczęto stosować różnorodne urządzenia - lewary, dźwignie czy windy - umożliwiające naciągnięcie cięciwy także osobom słabszym fizycznie [w tym momencie kusza zyskała swój potencjał obronny, bo zwykły mieszczanin po kilkutygodniowym szkoleniu był w stanie zza murów zadać poważne obrażenia nacierającemu wrogowi].

W 1139 roku na soborze laterańskim Kościół zakazał posługiwania się kuszą, którą uznano za zbyt okrutną, aby można ją stosować w walce przeciw Chrześcijanom. Historyk wojskowości, Philip Warner, w swojej pracy The Medieval Castle cierpko zauważył z tej okazji: " W XI wieku można było człowieka roztrzaskać toporem na kawałki, ale nie można było zabić go z odległości. W XX wieku nie można mu zatruwać pitnej wody, ale można go rozerwać na kawałki."

Chociaż siła rażenia kuszy była znacznie większa aniżeli łuku, czas konieczny do jej ponownego naładowania, ciężar i podatność na wilgoć sprawiły, iż nie mogła ona na polu bitwy dorównać łukowi. Szczególnie boleśnie przekonali się o tym genueńscy kusznicy, którzy w bitwie pod Crecy w 1346 roku musieli stawić czoło angielskim łucznikom."

Alan Baker "The Knight".

W nawiasach kwadratowych są zawarte opisy, których nie znajdziemy w książce, aczkolwiek poszerzają nieco temat (wiedza własna). Żeby się znowu jakiś sadisticowy profesor historii nie dojebał, że "niefachowe".

Drugi odcinek Jędrka. Łuk i kusza.

Zgrabnie ujęta kompilacja.
Przyjemnie trzy minuty od początku do samego końca
Oczywiście pełen ekran i życzę niezmarnowania 3 min zycia

W skrócie:
Kot dostał z kuszy, ale na szczęście wszystko jest z nim ok. Akcja ta miała miejsce w Nowej Zelandii. Właścicielka kota znalazła go postrzelonego w krzakach. Maił on strzałę w głowie. Policja szuka kłusowników.





Nie wiem czy się spodoba, ale kota ze strzałą w głowie nie widziałem.

Ochevidets.ru

Macuahuitl - broń przypominająca drewniany miecz, używana przez Azteków. Miecz o długości 0,9 - 1,2m z wystającymi, zaostrzonymi kawałkami obsydianu. Przez hiszpańskich osadników broń została określona jako bardzo dobrze skonstruowana, a oderwanie obsydianowych "zębów" od drewna było prawie niemożliwe. Zęby owe były na tyle ostre, że mogły bez trudu odciąć głowę człowieka.


Ostatni oryginalny egzemplarz tej broni został zniszczony podczas pożaru w roku 1884, tak samo jak Tepoztopilli.
Tepoztopilli - broń podobna do Macuahuitl, o kształcie włóczni. Ma te same obsydianowe "zęby", lecz drzewce o długości wzrostu człowieka zapewnia dużo większy zasięg i możliwość zadawania pchnięć.


Kpinga - broń miotana używana przez wojowników ludu Azande w starożytnej Nubii. Kpinga miała około 55cm długości i trzy ostrza, by zwiększyć potencjalne obrażenia u trafionego wroga. Kpinga była także symbolem statusu Azande, którym mogli posługiwać się tylko zasłużeni wojownicy.


Katar - typ hinduskiego sztyletu. Rękojeść przypominająca kastet, broń zaprojektowana do pchnięć. Właściwie używana i przy odpowiedniej sile jest w stanie przebić się przez kolczugę.


Khopesh - egipski miecz wywodzący się od starszych broni sumeryjskich i asyryjskich. Wykonywany z brązu, a później z żelaza. Kształt zaprojektowany do rozbrajania przeciwnika i wyrywania tarcz.


Zhuge Nu - chińska kusza powtarzalna używana w 4 wieku. Była w stanie wystrzelić 10 bełtów w 15 sekund, przy skutecznym zasięgu 60m. W porównaniu ze zwykłymi kuszami, bełty miały niską siłę przebijania, lecz jej szybkość i fakt, że strzały zazwyczaj maczano w truciźnie sprawiły, że kusza ta była używana aż do wojny chińsko-japońskiej w latach 1894-1895.