Witam, drodzy Sadole, chciałem podzielić się z Wami pewnymi przemyśleniami na temat artykułu znalezionego dzisiaj na temat nowej premiery filmowej "Historia Roja"

Na krytyce politycznej i innych stronach.

Takich artykułów krytycznym pojawia się wiele więc chciałem pokrótce odpowiedzieć autorowi i zwrócić uwagę na ten problem.

Czytają bełkot autora zastanawiam się nad tym, czy oglądał ten sam film? Śmiesznym jest, że streszczając historię Wyszomirskiego, "publicysta" nie zwrócił uwagi na fakt, że to AK wydało na niego wyrok i przeprowadziło śledztwo, jedynie walka z okupantem doprowadziła do zniesienia kary. Nie wszyscy Wyklęci są sobie równi i trzeba to jasno i stanowczo powiedzieć. Stawianie w jednym Szeregu Burego i Inki to pomyłka.
Natomiast jeśli chodzi o metritum, podejście "ugodowe" z komunistami dla AKowców znaczyło śmierć, ew. wieloletnie więzienie i zesłania rodzin, splamienie honoru i złamanie przysięgi (i tutaj tkwi haczyk kiedyś "słowo hornoru" miało konkretne znaczenie, a dzisiaj?), tak tego honoru który był tak ważny, honor jest rzeczą niemającą swojej ceny, jak powiedział Beck. Człowieka można obedrzeć ze wszystkiego, ale z honoru obdziera się tylko on sam. Mając w pamięci naszą tragiczną historię postąpenie inaczej jest zdradą i nie bójmy się powiedzieć, to komuniści wpierali przez całe lata i prali mózgi odwrotnym podejściem. Natomiast dla ludności cywilnej ułożenie się z kolejnym okupantem to szybki awans idiotów i nieuków, szubrawców i sprzedawczyków (to samo co w przypadku okupacji nazistów) bo takich komunizm lubił, łatwo można było ich ustawić, wytłumaczyć, wpoić nową ideologię.
Nie było dobrego wyjścia, było wyjście honorowe i wyjście które ten honor odbierało. Każdy mógł wybrać zgodnie ze swoim sumieniem, dlatego że wygrała wizja współpracy i dlatego dzisiejsze elity wyglądają tak jak wyglądają, były prezydent nie bardzo rozumie kim są żołnierze wyklęci, żenujące. I tak samo jest z dzisiejszą młodzieżą, na temat wyklętych jest wzmianka, ciekawostka w podręczniku od historii. Na czym my mamy budować naszą historię, na Bierucie, Kiszczaku i Jaruzelskim? O których jest cały rozdział, to są bohaterowie o których warto pamiętać? Pokłosiem ugodowej polityki był okrągły stół, żenująca ustawa lustracyjna i brak rozliczenia z przeszłością, bo to samo bagno które było wybija i będzie wybijało przez lata.
Nie piszę tego jako agitator obozu rządącego, absolutnie bo narodowy socjalizm któremu przewodzi koalicja zjednoczonej (prawicy?) jest głupotą. Przez to wszystko mamy taki naród jaki mamy pęknięty na pół i zdecydowanie widać którędy to pęknięcie przechodzi. Póki nie zmieni się mentalność i myślenie narodu póty nie będzie nic, nic się nie poprawi, wiecznie będą kłótnie i spory.
Nowe pokolenie musi przejąć stery nie starzy komuniści, robotnicy bez wykształcenia i najemni idioci. Pokolenie które rozliczy, powie co jest czarne i co jest białe zgodnie z prawdą. Nie będzie wybielało zbrodniarzy będących w AK, bo tacy też byli, odetnie się od nich i uczyni znowu POLSKĘ Wielką, w takim wymiarze na jaki zasługuje patrząc przez pryzmat całej Naszej historii.
Film bardzo dobry, trochę za dużo strzelania, ale jeśli ktoś zna legendę Roja, to wie że było kilka(naście?) akcji związanych z atakami na funkcjonariuszy UB więc rozumiem to jako przedstawienie ilości przedsięwzięć. NZW odgrywało najbardziej znaczącą rolę w historii powojennej walki o niepodległość, więc nic w tym dziwnego, że jest przedstawione w taki a nie inny sposób.
Co dalo śmierć tych wszystkich milionów istnień?
Niektórzy odpowiedzą, że nic, że to tylko głupia strata, ale patrioci zawsze kończyli tak samo, czy to podczas rozbiorów czy historii powojennej ginęli, bo byli niewygodni. I Ci którzy tak odpowiedzą są przegrani, bo to wpisuje się do narracji zachodnieurpejskiej państw bez narodów, bez bohaterów bez historii, bo historia to rasizm, nacjonalizm a stamtąd bardzo blisko do nazimu. Właśnie tacy ludzie rządzili po wojnie tym krajem, po zaborach i dla takich ludzi już miejsca nie ma.
A Ci którzy odpowiadają, że została pamięć są prawdziwymi patriotami rozumiejącymi naszą tragiczną historię. Bo pamięc niezginie nigdy! To wartość niezrozumiała dla większości ludzi na kuli ziemskiej, według nich pamięć to rewizjonizm, kończyć chyba nie muszę : )
CHWAŁA BOHATEROM!

P.S dzięki, że przeczytaliście i info dla Sherlocków, Jan Olbracht to ja
Miłego dnia!

Mieczysław Wilczek popełnił samobójstwo. To ustalenia Prokuratury Okręgowej Warszawa-Praga. Legendarny minister przemysłu w PRL-owskim rządzie Mieczysława Rakowskiego zmarł 30 kwietnia.

Postępowanie w sprawie śmierci byłego ministra prowadziła Prokuratura Rejonowa Warszawa Praga-Południe. – Wszystko wskazuje na to, że było to samobójstwo. Świadczą o tym zarówno obrażenia, jakie stwierdzono na ciele, jak i okoliczności zdarzenia. Prowadzący sprawę prokurator stwierdził, że nie było podstaw do zlecenia przeprowadzenia sekcji zwłok – mówiła w środę Onetowi Renata Mazur, rzeczniczka Prokuratury Okręgowej Warszawa-Praga.

- Nie stwierdzono udziału osób trzecich w tym zdarzeniu, dlatego postępowanie prowadzone jest właśnie w kierunku samobójstwa. W praktyce, zgodnie z przepisami prawa, wygląda to tak, że sprawdza się, czy ktoś nie nakłonił osoby, która targnęła się na swoje życie, do popełnienia tego czynu. To standardowa procedura w takich sytuacjach – dodała Renata Mazur.

Mieczysław Wilczek zmarł tuż przed długim weekendem. Jego ciało znaleziono w środę, 30 kwietnia, przed jednym z bloków na Saskiej Kępie w Warszawie. Na miejscu natychmiast pojawiły się wszystkie służby. Lekarz stwierdził zgon.

Wilczek był autorem słynnej ustawy o wolności gospodarczej z 1988 roku. Przepisy te dały pracę około 6 milionom Polaków. Ustawa była prosta, zajmowała zaledwie pięć kartek. Sam Wilczek mówił, że udało mu się ją szybko "przepchnąć" przez Sejm, bo był "niezależny finansowo i pyskaty".

Ekonomiści w dzień śmierci Wilczka wspominali, że był to minister bardzo krytyczny wobec urzędników. Wilczek przypisywał im wrogość wobec przedsiębiorców i traktowanie ich, jak potencjalnych oszustów.

Był też przedsiębiorcą, prawnikiem, chemikiem i wynalazcą, autorem wielu patentów. Specjalizował się w chemii organicznej - syntetykach zapachowych, kremach i proszkach do prania. Był m.in. dyrektorem fabryki kosmetyków Viola w Gliwicach i dyrektorem technicznym Polleny w Warszawie. W 1965 roku wypuścił na rynek słynny proszek do prania IXI 65. Później był też właścicielem m.in. laboratorium biochemicznego, fabryki koncentratów paszowych czy zakładów przetwórstwa mięsnego.

W latach 1988-89 był ministrem przemysłu w rządzie Mieczysława Rakowskiego. Zasłynął jako gorący zwolennik wprowadzenia w Polsce gospodarki wolnorynkowej. Jest uznawany za "ojca" ustawy o przedsiębiorczości, dzięki której w ostatnich latach PRL zaczęto w naszym kraju masowo zakładać drobne przedsiębiorstwa. Mówi się, że "uwolnił energię milionów Polaków", którzy w krótkim czasie założyli ok. 2 mln firm.

W chwili śmierci Mieczysław Wilczek miał 82 lata.

Jakoś nie chce mi się wierzyć w to, że człowiek u schyłku swojego życia chciał popełnić samobójstwo. Swoją drogą ciekawe jest to, że tylu członków rządu popełniło już samobójstwo, że można spokojnie zakładać Rząd Polski W Zaświatach.

Jako ciekawostkę podaję wam jeszcze informację z oficjalnego Fanpage'a lubianego przez was (bądź i nie) Zbigniewa Stonogi

Przed chwilą otrzymałem informacje o nagłej śmierci mego długoletniego obrońcy i Wielkiego Przyjaciela
Kochanego Pana Mecenasa Zdzisława Perlińskiego z Turka.
Przez wiele lat był moim obrońcą . Poznaliśmy się w więzieniu gdy wyznaczono Go z urzędu do obrony w sprawie mafii paliwowej.
PO REFERACIE TEGO CO WÓWCZAS PRZECHODZIŁEM TEN CZŁOWIEK , KTÓRY DŁUŻEJ BYŁ ADWOKATEM NIŻ JA ŻYJĘ NA TYM ŚWIECIE NAJZWYKLEJ W ŚWIECIE SIĘ POPŁAKAŁ.
Rok temu zostałem uniewinniony przed Sądem Rejonowym w Turku od zarzutu udziału w mafii paliwowej polegającego na wystawieniu faktury za oponę do ciężarówki czy zamówienia transportu tej ciężarówki w roku 2003.
Prokuratura apelowała w tej sprawie i wyrok został uchylony.
Kilka dni temu proces w tej sprawie ponownie zakończył się uniewinnieniem.

ŚP Pan Mecenas Zdzisław Perliński poinformował mnie o zapadłym orzeczeniu uniewinniającym,a następnie zmarł za kierownicą swojego samochodu...

Po śmierci Matki i Ojca jest to dla mnie najbardziej smutna wiadomość w życiu.

Źródła : Onet Facebook

Chciałem wam przedstawić historię Mieczysława Słowikowskiego , superszpiega zwanego (człowiekiem z Algieru). Historia godna uwagi lecz ze smutnym końcem!

Mieczysław Słowikowski
(człowiek z Algieru)
– superszpieg z Polski

Algier, 21 lipca 1941
Śpiew muezina wzywającego wiernych na modlitwę zagłuszył na chwilę sapanie starego frachtowca, który wpływał do portu. Łysiejący mężczyzna w średnim wieku stał na pokładzie oparty o barierkę i przyglądał się jak krypa powoli dobija do nabrzeża. Mrugnął do stojącej obok kobiety i poszedł do skromnej kabiny. Wszystko było już spakowane od kilku godzin. Jeszcze raz przejrzał dokumenty i otworzył walizkę, w której podwójnym dnie ukrył listę zadań, księgę szyfrów i pokaźną sumę pieniędzy. Sprawdził, czy wszystko jest na swoim miejscu, po czym zamknął walizkę i wyszedł z kabiny. Powoli zszedł po trapie na ląd.

Mieczysław Zygfryd Słowik vel Słowikowski ps. Rygor urodził się 25 lutego 1896 w Jazgarzewie k. Piaseczna. Całe swoje dorosłe życie związał z wojskiem. Podczas studiów handlowych w Warszawie wstąpił do tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej założonej przez Józefa Piłsudskiego.

Zaraz po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego i zaczął powoli piąć się po szczeblach kariery. Jako porucznik piechoty walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego.

W 1934 już w stopniu kapitana został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie objął stanowisko szefa sztabu Brygady KOP „Wilno”. 1 stycznia 1937 został awansowany do stopnia majora.

W 1937 rozpoczął pracę dla Oddziału II Sztabu Generalnego – słynnej „Dwójki” zajmującej się wywiadem zagranicznym. Pod przykrywką dyplomaty został wysłany na swoją pierwszą placówkę do Kijowa. Tam zastał go wybuch wojny.

Udało mu się ewakuować do Francji, gdzie wstąpił do odradzającej się po wrześniowej klęsce polskiej armii. Po upokarzającej kapitulacji Francji i utworzeniu kolaboracyjnego rządu Vichy zajął się przerzutem polskich żołnierzy do Wielkiej Brytanii.

Francuzi utrudniali to jak mogli – wydali przepis na mocy którego wizy otrzymywali wyłącznie mężczyźni powyżej 45 roku życia. Słowikowski fałszował więc dokumenty wpisując fikcyjne daty urodzenia. Jeśli to nie pomogło – przekupywał urzędników.

Francuzi wkrótce w ogóle zaprzestali wydawania Polakom wiz wyjazdowych. Major wywiadu znalazł więc przemytników, którzy przeprowadzali polskich żołnierzy przez Pireneje do neutralnej Hiszpanii oraz opłacił właścicieli kutrów, którzy pod pokładami swoich łajb transportowali uciekinierów z portów południowej Francji.

Dzięki Słowikowskiemu kilka tysięcy polskich żołnierzy przedostało się do Wielkiej Brytanii i mogło kontynuować walkę.



Major Mieczysław Słowikowski
(na marginesie)
W ciągu pierwszych kilku miesięcy wojny brytyjski wywiad poniósł ogromne straty i został całkowicie sparaliżowany. Zamknięto brytyjskie placówki dyplomatyczne w krajach okupowanych przez Niemców oraz na administrowanych przez rząd Vichy francuskich terytoriach zależnych w Afryce Północnej. Specjalista i wieloletni badacz tajnych służb Jean Medrala podkreślił, iż w 1940 w okupowanej Europie Brytyjczycy nie mieli politycznych i wojskowych struktur, które mogłyby wesprzeć pracę ich tajnych służb. W tym czasie wywiad brytyjski był dosłownie głuchy i ślepy.

Profesor Jan Ciechanowski, członek polsko-angielskiej komisji historycznej, stwierdził, że do końca 1940 Brytyjczycy nie mieli na terenie Belgii, Francji i Holandii ani jednego czynnego agenta. W takich warunkach coraz większego znaczenia nabierała współpraca z polskimi służbami wywiadowczymi, podległymi emigracyjnym władzom w Londynie. Polacy dysponowali rozwiniętą siecią agenturalną nie tylko na terenie okupowanej Polski, ale także we Francji, a nawet w III Rzeszy. Profesor Keith Jeffery, wspierając się dokumentami SIS (Secret Intelligence Service), stwierdził, że w czasie wojny polski wywiad dysponował ponad 30 siatkami szpiegowskimi rozsianymi po całej Europie i liczącymi około 300 osób.
Wróćmy do tematu, w tym samym czasie w północnej Afryce miały miejsce niezwykle ważne wydarzenia. W grudniu 1940 wojska brytyjskie pod dowództwem gen. Archibalda Wavella rozpoczęły operację „Kompas” mającą na celu wyparcie wojsk włoskich z Libii.

Był to prawdziwy Blitzkrieg w wykonaniu Brytyjczyków – w trzy miesiące oczyścili zachodni Egipt, zdobyli Cyrenajkę, unicestwili włoskie lotnictwo i wzięli do niewoli 130 tys. jeńców.

No cóż... Makaroniarze nigdy nie słynęli z waleczności...

Hitler postanowił wysłać na pomoc Włochom słynny Afrika Corps po dowództwem znakomitego stratega generała Erwina Rommla.

Przed wyjazdem do Afryki korpus ćwiczył na naszej Pustyni Błędowskiej. Warto w tym miejscu wspomnieć, że Afrika Corps był jedyną dużą jednostką hitlerowskich sił zbrojnych, na której nie ciążą żadne oskarżenia o zbrodnie wojenne. Generał Rommel był zaś poważany i szanowany przez aliantów.

Świetnie wyszkolony Afrika Corps wyparł Brytyjczyków z Cyrenajki. Groźba kontrolowania przez Niemców Kanału Sueskiego stała się bardzo realna.

Major Mieczysław Słowikowski otrzymał polecenie udania się do Algierii podlegającej pod kolaboracyjny rząd Vichy (będącej ich kolonią) i zorganizowania siatki wywiadowczej.

Alianci nie posiadali w północno-zachodniej Afryce ani jednego czynnego agenta (wówczas Amerykanie wogóle nie mieli swojej agencji wywiadu, tworzyli ją od wybuchu wojny z Japonią, byli dopiero w trakcie budowania swoich struktur i wciąż nie mieli zawodowych oficerów wywiadu. W Afryce Północnej polegali na informacjach od Anglików, a ci mieli je od Polaków). Na tym terenie aktywnie działali za to szpiedzy niemieccy i włoscy.

Słowikowski nigdy nie był w Afryce, ale natychmiast odnalazł się w nowej rzeczywistości. Za przemycone z Francji pieniądze założył Floc-Av Company – fabrykę produkującą płatki owsiane. W kraju, gdzie żywność była reglamentowana to przedsięwzięcie okazało się olbrzymim sukcesem. Kolejne fabryki zaczęły wyrastać jak grzyby po deszczu od Tunisu po Casablankę w Maroco.

Słowikowski zyskuje znakomity pretekst do podróży służbowych po całej północno-zachodniej Afryce. Firma przynosi ogromne zyski, które służą finansowaniu działalności wywiadowczej. Polski oficer werbuje do współpracy dziesiątki ludzi – jednych przekupuje, innych zastrasza, jeszcze inni z własnej woli zaczynają zbierać dla niego bezcenne informacje.

Miał wszystkie cechy doskonałego agenta – doświadczenie, inteligencję, spryt, stanowczość i umiejętność manipulowania ludźmi.

Przez tajną radiostację płyną do Londynu dane o dyslokacji i liczebności wojsk, ruchach okrętów, bazach wojskowych, lotniskach, umocnieniach nabrzeżnych, składach amunicji, węzłach kolejowych i nastrojach ludności.

Do Algieru przyjeżdżają dwaj oficerowie polskiego wywiadu oddelegowani do pomocy Słowikowskiemu – podpułkownik Gwido Langer i major Maksymilian Ciężki.

Obydwaj byli kryptologami i wnieśli olbrzymi wkład w złamanie kodu Enigmy.

Polscy oficerowie zostają dyrektorami największych fabryk w koncernie Słowikowskiego i rozwijają własne siatki wywiadowcze.

Cała organizacja była zbudowana na zasadzie piramidy, na szczycie której stał Słowikowski, używający pseudonimu „Rygor”. Tylko on kontaktował się z podwładnymi kierującymi osobnymi siatkami agentów i nie znającymi się nawzajem.

Ważną rolę w działalności Słowikowskiego odgrywała także jego żona Maria, którą m.in. odbierała meldunki ze skrzynek kontaktowych, ukrywała kompromitujące materiały w wypadku kontroli i przekupywała urzędników. Była bardzo inteligentną i opanowaną kobietą.

W szczytowym okresie dla polskiego superszpiega pracowało kilka tysięcy ludzi o skrajnie odmiennych pozycjach – byli wśród nich zarówno szefowie dużych firm, jak i sklepikarze i pracownicy portowi. Większość nie miała najmniejszego pojęcia dla kogo pracują i czemu służą przekazywane przez nich informacje, które pozwoliły na kontrolę większości dziedzin życia kolonii Vichi - z Algieru płynęły bezcenne dane przekazywane przez majora do Londynu.

Stworzona przez niego siatka szpiegowska funkcjonowała w brytyjskim sztabie generalnym pod kryptonimem „Agencja Afryka”.

Polski agent był jak złowrogi pająk, który oplótł swoją siecią całą północno-zachodnią Afrykę od Dakaru po Tunis. Wiedział o każdym okręcie wojennym, samolocie, oddziale wojska, składzie paliwa, bunkrze i baterii nabrzeżnej na tym terenie. Znał nastroje ludności i morale francuskich żołnierzy wiernych rządowi Vichy. Wszystkie informacje przekazywał do Londynu, gdzie powstawały plany operacji desantowej „Torch” (Pochodnia).

8 listopada 1942 na plażach Maroka i Algierii wylądowali brytyjscy i amerykańscy żołnierze pod dowództwem generała Dwighta Eisenhowera. Operacja „Torch” okazała się olbrzymim sukcesem. Po krótkich walkach jankesi pokonali broniące się na nim oddziały francuskie. Dzięki informacjom polskiego superszpiega alianci zajęli cała francuską Afrykę Północną w ciągu 8 dni tracąc przy tym zaledwie około 500 żołnierzy. Zniszczenie niemieckiej Afrika Corps było już tylko kwestią czasu.

Generał Władysław Sikorski nie musiał udawać zdziwienia, kiedy w lutym 1943 prezydent Roosevelt podziękował mu za polski wkład w operację aliantów w Afryce Północnej. Po prostu nie miał bladego pojęcia o istnieniu głęboko zakonspirowanego Słowikowskiego.

Major Mieczysław Słowikowski pozostał na swoim posterunku w Algierze do września 1944, do chwili oddelegowano go na stanowisko szefa Oddziału II Inspektoratu Zarządu Wojskowego w Londynie. Następnie przez dwa lata pracował w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Szkocji.

Brytyjczycy nagrodzili go Orderem Imperium Brytyjskiego, a od Amerykanów otrzymał Legię Zasługi.

Mieczysław Słowikowski

Zarówno jedni, jak i drudzy nie mieli jednak później najmniejszych skrupułów, by zasługi polskiego agenta przypisać własnym wyimaginowanym siatkom wywiadowczym w Afryce. Komunistyczne władze PRL nie ujęły się za majorem Słowikowskim (co w owych czasach było normą). Został uznany za zdrajcę i pozbawiony obywatelstwa polskiego.

Umarł w zapomnieniu jako zwykły, szary emigrant w skromnym mieszkaniu w południowo-wschodnim Londynie 29 lipca 1989.