#największe

Witam! W odpowiedzi na komentarz

Jeśli planujesz serię, albo jeśli jakiś pasjonat chciałby coś napisać, to z chęcią poczytam temat o największych, najmocniejszych i wogóle naj- karabinach snajperskich. Zwłaszcza z poprzedniego wieku. Nie widziałem nic takiego po tagach, a to ciekawy temat.

postanowiłem sam zroić małe zestawienie karabinów snajperskich, zaczyając od największego kalibru,mam nadzieję że komuś się spodoba Miłej lektury

1.RT-20



RT-20 to chorwacki wielkokalibrowy karabin wyborowy wprowadzony do uzbrojenia w latach 90-tych. Jest to broń jednostrzałowa (po strzale należy ręcznie załadować nowy nabój do komory nabojowej), zastosowano czterotaktowy zamek ślizgowo obrotowy z trzema ryglami. Mimo tego że chwyt pistoletowy oraz spust znajdują się przed zamkiem, karabin nie należy do konstrukcji w układzie bezkolbowym (bull pup), ponieważ w jego przypadku kolba nie stanowi obudowy komory zamkowej. Broń strzela potężnym nabojem 20x110mm, dlatego też RT-20 często klasyfikowany jest jako działko. Co ciekawe nabój 20x110mm został skonstruowany dla działka przeciwlotniczego Hispano Suiza HS404. Chwyt pistoletowy przechodzący w łoże oraz kolba znajdują się pod lufą. Połączona z chwytem pistoletowym kolba posiada gumową stopkę, do przedniej części łoża przymocowany jest dwójnóg. W połowie długości lufy na jej górnej części znajduje się otwór odprowadzający gazy prochowe do kompensatora odrzutu. Kompensator wyrzuca gazy do tyłu za pomocą dyszy, rozwiązanie takie zastosowano w celu zmniejszenia odrzutu. Lufa zakończona jest hamulcem wylotowym. Broń posiada celownik optyczny o powiększeniu 6x zamontowany z lewej strony do kompensatora, nie zastosowano mechanicznych przyrządów celowniczych. Wykorzystanie RT-20 przez strzelców leworęcznych jest utrudnione, ponieważ zarówno luneta jak i rączka zamkowa znajdują się z lewej strony broni. Zalety RT-20 to celność, duży zasięg oraz bardzo dobra przebijalność. Wady to bardzo duży odrzut, spora masa, mała szybkostrzelność oraz nienajlepsza ergonomia.

nabój: 20x110mm
prędkość początkowa pocisku: 850 m/s
długość lufy: 920mm
długość: 1330mm
waga: 19,2 kg

Wielkokalibrowy karabin wyborowy RT-20, widoczny nietypowy sposób składania się do strzału:



2.Gepard




Nowa wersja geparda: M6

Gepard M1 — węgierski jednostrzałowy wielkokalibrowy karabin wyborowy skonstruowany na przełomie lat 80. i 90. Broń zasilana jest radzieckim nabojem wielkokalibrowym 12,7x108 mm. Poprzez wymianę lufy karabin można dostosować do natowskiego naboju wielkokalibrowego 12,7x99mm. Mechanizm spustowo-uderzeniowy znajduje się w rączce zamkowej. Zastosowano zamek suwliwo-obrotowy, chwyt pistoletowy pełni rolę rączki zamkowej. Aby oddać strzał, po włożeniu naboju do komory nabojowej i zaryglowaniu broni, należy ręcznie napiąć kurek. Gepard posiada dwójnóg, chwyt transportowy, kolbę zakończoną gumową stopką i poduszkę podpoliczkową. Zastosowano lufę samonośną (pływającą) zakończoną hamulcem wylotowym. Broń nie posiada mechanicznych przyrządów celowniczych. Na podstawie standardowej wersji skonstruowano odmianę M1A1 wyposażoną w dłuższą lufę.

Następca karabinu Gepard M1 to samopowtarzalny Gepard M2 działający na zasadzie długiego odrzutu lufy. Konstrukcje działające na zasadzie długiego odrzutu lufy nie są często spotykane. Zastosowanie takiej zasady działania wymusza dokładne wykonanie broni, ale zaletą takiego rozwiązania jest zmniejszenie odrzutu. Gepard M2 występuje również w wersji M2A2, posiadającej mniejszą masę i krótszą lufę. Gepard M2 podobnie jak M1 zasilany jest nabojem 12,7x108 mm, zasilanie odbywa się z magazynka pudełkowego o pojemności 10 naboi. Kolejną odmianą Geparda jest wersja A3 "Destroyer" zasilana radzieckim nabojem wielkokalibrowym 14,5 x 114mm. Broń podobnie jak Gepard M2 działa na zasadzie długiego odrzutu lufy. Ostatnie wersje Geparda to samopowtarzalny A4 działający na zasadzie długiego odrzutu lufy i powtarzalny A5 zasilane nabojem 12,7x108mm oraz jednostrzałowy M6 zasilany nabojem 14,5x114mm.

military.com/video/specialties-and-personnel/snipers/the-gepard-m1-hea...

3.Denel NTW-20

Uwaga teraz coś z afryki, a dokładnie z RPA :



NTW-20 jest bronią powtarzalną, z zamkiem ślizgowo-obrotowym, czterotaktowym. Zamek ryglowany jest sześcioma ryglami. Zespół zamek-lufa jest połączony z resztą broni za pośrednictwem hydropneumatycznego osłabiacza odrzutu.

Lufa gwintowana, zakończona hamulcem wylotowym. Lufa kalibru 20 mm ma skok gwintu równy 560 mm, kalibru 14,5 mm 406 mm.

Karabin jest zasilany z trójnabojowego magazynka przyłączanego z lewej strony komory zamkowej.

Chwyt pistoletowy połączony z łożem znajduje się w połowie długości komory zamkowej. Do jej przedniej części przymocowany jest dwójnóg. Zasadniczym przyrządem celowniczym jest celownik optyczny.

4.Anzio 20mm





youtube.com/watch?v=7ft2j6J4NcY (nie da się go wrzucić,uploader odmawia współpracy )

No cóż tu dużo pisać,amerykański jednostrzałowy karabin snajperski, kaliber 20x102 mm, używa tej samej amunicji co działko Vulcan,zasięg do 4500m. Co ciekawe można sobie kupić takie działo w hameryce za jedyne 15.820$

Link do sklepu
Oni to mają dobrze...

Dane techniczne:

Waga:27-59 kg
Długośc:2 m.
Długość lufy:1.24m.
Magazynek 3-pociskowy

5. Barrett M82 A1


Barrett M82A1 – wersja standardowa.

Broń legenda, chyba nie trzeba jej przedstawiać,zapewne znacie go z filmów W roku 2012 zanotowano najdalsze potwierdzone trafienie z karabinu M82A1 wynoszące 2815 metrów. Strzał oddał stacjonujący w Afganistanie (prowincja Helmand) australijski zespół snajperski z kompanii Delta 2. pułku Commando (2 Cdo Regt) podczas działań obserwacyjnych dostrzegł oddział talibów. Jedna z wystrzelonych kul trafiła dowódcę oddziału talibów. Jest to najdalszy oddany do tej pory skuteczny strzał. Nazwisko strzelca pozostaje nieznane

Barrett M82A1 – samopowtarzalny wielkokalibrowy karabin wyborowy skonstruowany w amerykańskiej firmie Barrett we wczesnych latach 80.

Dla poprawy sztywności i zwiększenia chłodzenia lufa karabinu jest karbowana i podłużnie żłobiona. Zastosowano swobodnie pływającą (samonośną) lufę, na której końcu zamontowano dwukomorowy hamulec wylotowy zmniejszający odrzut karabinu, jego efektywność wynosi 69%. Szyna montażowa najnowszej wersji M82A3 jest zgodna ze standardem Picatinny, co pozwala na zamontowanie każdego celownika (optycznego, noktowizyjnego) zgodnego z normami NATO, dodatkowo wersję M82A3 wyposażono w kolbę z podporą tylną.



Barrett M82A2 – wersja w układzie bullpup.


Barrett M82A3 – zmodyfikowana wersja A1.

A tutaj amerykanie strzelają do talibów


Akcja od 2.07

6.WKW TOR

I na koniec taki polski akcent



Pod koniec 1999 roku podjęto decyzję o wprowadzeniu do uzbrojenia Wojska Polskiego wielkokalibrowego karabinu wyborowego. Nowa broń miała powstać w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Sprzętu Mechanicznego w Tarnowie. W lutym 2000 roku zatwierdzono założenia taktyczno-techniczne nowego karabinu.

Pracami prowadzonymi w OBRSM Tarnów kierował Aleksander Leżucha. Po analizie rozwiązań zastosowanych w istniejących na świecie jednostkach broni tej klasy uznano że wymagania polskiej armii najlepiej spełni powtarzalny karabin w układzie bullpup. Projektowany karabin otrzymał też roboczą nazwę Wielkokalibrowy Karabin Wyborowy Wilk (WKW Wilk).

Modelowy egzemplarz nowego karabinu był gotowy w 2002 roku. W tym samym roku przeprowadzono pierwsze próby nowej broni. W ich wyniku dokonano zmian kształtu rygli (zwiększono ich powierzchnię przylegania, zmieniono kształt tylnej podpory, wydłużono poduszkę podpoliczkową (bakę), oraz przeniesiono skrzydełko bezpiecznika na lewą stronę broni.

W następnych latach odbywały się kolejne serie testów WKW Wilk i trwało doskonalenie tej broni. W 2005 roku na zamówienie MON miało powstać pierwsze 10 egzemplarzy seryjnych WKW Wilk. W związku z planowanym przyjęciem do uzbrojenia karabin otrzymał także nową nazwę Tor.



Zmodernizowana wersja karabinu-BOR

Kradzione informacje z wikipedii,pisząc wszystko sam bym się chyba w 2 dni nie wyrobił

...cudze chwalicie, swojego nie znacie.

Jak wiele jest narzekania na Polskę i na to że nic się tu nie dzieję.
Poniżej to, czym możemy się pochwalić:

1.Owoce

Polska produkuję w jednym sezonie aż milion ton jabłek, co daję nam pierwsze miejsce w Europie natomiast drugię na świecie. Oprócz jabłek, możemy pochwalić się produkcją 127 tysięcy ton Malin.

2.Motoryzacja.

Pomimo tego że nie produkujemy światowej klasy samochodów, możemy pochwalić się rekordową liczbą części zamiennych, które są produkowane właśnie u nas. Oprócz tego, jesteśmy "autobusową potęga".

3.AGD

O dziwo, Europejski sprzęt AGD to w 20% nasza zasługa.
Wyprzedziliśmy pod tym względem Francję i Włochy.

4.Czekolada.

W 2012 roku, produkcja czekolady w Polsce to aż 337tysięcy ton,
oznacza to dla nas miejsce w pierwszej piątce w Europie.

5.Energia wiatrowa.

Podobno jesteśmy krajem, który wytwarza najwięcej energii wiatrowej z nowych członków UE. Jeżeli komuś coś to mówi:
3 682 TWh do 2030roku. Według źródła to podobno spora liczba.

Z racji tego że jestem Polakiem i muszę trochę pomarudzić, dodam od siebie że Polska jest również potęgą jeżeli chodzi o kłamstwa rządzacych.


Źródło

Kuszczak najlepszy enjoy

Jako, że pasjonuję się zwierzętami postanowiłem stworzyć bardzo obszerny i wyczerpujący temat dotyczący rekordów stworzeń na świecie. Czyli sadistic z serii uczy i bawi .

Największe Ssaki
Najcięższe zwierze wszechczasów; Największy ssak:

Płetwal błękitny (Balaenoptera musculus)
Długość: 30 – 33m
Masa: 150 – 195 ton


Największy ssak lądowy:

Indricotherium / Baluchitherium / Paraceratherium
Długość: 10 m
Wysokość: 7 m
Masa: 15 ton


Największy szczerbak:

Megatherium
Długość: 6 m
Masa: 5 ton


Największe mięsożerne ssaki lądowe:

Megistotherium osteothlastes i Andrewsarchus mongoliensis

Długość: 6 m
Wysokość: 1,7 m
Masa: 1000 – 1500 kg


Największy niedźwiedź:

Niedźwiedź krótkopyski (Arctodus simus)
Masa: około 950 kg


Największe koty:

Lew amerykański (Panthera leo atrox) oraz Smilodon populator
Masa: do 500 kg



Największe morskie ssaki drapieżne / Największe ssaki drapieżne:

Basilosaurus , Kaszalot (Physeter macrocephalus), Leviathan melvillei
Długość: około 18-20 m
Masa: do 70 ton




Największy naczelny:

Gigantopithecus blacki
Wzrost: 3 m
Masa: około 500 kg


Największy nietoperz:

Pteropus vampyrus
Rozpiętość skrzydeł: około 180 cm


Największy gryzoń:

Josephoartigasia monesi
Długość: 3 m
Wysokość: 1,5 m
Masa: 1000 kg


Największy stekowiec:

Zaglossus hacketti
Długość: 100 cm


Największy torbacz:

Diprotodon
Długość: 3 m
Wysokość: 2 m
Masa: 3 tony


Największy drapieżny torbacz:

Lew workowaty (Thylacoleo carnifex)
Długość: 1,5 – 2 m
Wysokość: 75 cm
Masa: 100 – 160 kg

Największe Ptaki

Największy ptak drapieżny (nielotny):

Kelenken guillermoi
Długość czaszki: 100 cm (długość dzioba: 70 cm)
Wysokość: 3 m


Największy latający ptak:

Argentavis magnificens
Rozpiętość skrzydeł: 6 – 8 m


Największy orzeł:

Orzeł Haasta (Harpagornis moorei)
Rozpiętość skrzydeł: 2,6 – 3 m


Najwyższy ptak:

Moa (Dinornis)
Wysokość: 3,7 m
Masa: 250 kg


Najcięższy ptak:

Dromornis stirtoni
Wysokość: 3 m
Masa: 500kg


Największy ptak wodny:

Hesperornis
Długość: 2 m


NAJWIĘKSZE GADY

Największe zwierze lądowe, Największy gad:

Amphicoelias fragillimus
Długość: 40 – 60 m
Masa: 120 ton


Najwyższe zwierzę, Najwyższy gad:

Sauroposeidon proteles
Wysokość: 18 m
Długość: 34 m
Masa: 50 – 60 ton


Największy gad morski, Największy drapieżnik wszechczasów:

Shonisaurus sikanniensis
Długość: 20 – 25 m


Największy drapieżnik lądowy, Największy drapieżny gad lądowy:

Spinosaurus aegyptiacus
Długość: 16 – 18 m
Masa: 7 – 9 ton


Największe latające zwierzęta, Największy latające gady:

Quetzalcoatlus northropi
Hatzegopteryx thambema
Rozpiętość skrzydeł: 12 - 15 m



Największy wąż:

Titanoboa cerrejonensis
Długość: 13 m
Masa: ponad 1000 kg


Największe krokodyle:
Sarcosuchus
Deinosuchus
Długość: 10 - 12 m



Największy żółw; Największy żółw morski:

Archelon ischyros
Długość: 4,5 m
Masa: 2200 kg


Największy żółw lądowy:

Meiolania
Długość: 2,5 m

NAJWIĘKSZE PŁAZY

Największy płaz:

Prionosuchus plummeri
Długość: 9 m


Największy płaz bezogonowy:

Beelzebufo ampinga
Długość: ponad 40 cm
Masa: 4 kg


NAJWIĘKSZE RYBY

Największa ryba:

Leedsichthys problematicus
Długość: 16 – 22 m


Największa ryba drapieżna:

Carcharodon megalodon
Długość: 18 m

NAJWIĘKSZE BEZKRĘGOWCE

Największy mięczak:

Mesonychoteuthis hamiltoni
Długość: 12 – 14 m



Najdłuższy bezkręgowiec:

Lineus longissimus
Długość: 30 – 60 m (?)



Największy stawonóg:

Jaekelopterus rhenaniae
Długość: 2,5 m


Największy owad:

Meganeura monyi
Rozpiętość skrzydeł: 75 cm


Największe pająki:

Theraphosa blondi
Theraphosa apophysis
Rozpiętość odnóży: 33 cm (Theraphosa apophysis); 30 cm (Theraphosa blondi)
Długość ciała: 13 cm (Theraphosa blondi); 11 cm (Theraphosa apophysis)



Największy skorpion:

Pulmonoscorpius kirktonensis
Długość: 100 cm



Mam nadzieję, że się podobało

Na internetach Rosja słynie głównie z popisów i brawury kierowców czy pseudo kaskaderów, tymczasem są ciekawsze rzeczy, które powinny przykuć naszą uwagę. Przed wami Mia Zarring, pani o piersiach w rozmiarze 75K przy 165cm wzrostu (naturalnych!



Dziewczyna jak donoszą mniej lub bardziej złośliwe teksty – jest zacnie wykształcona, publikuje i prowadzi blog - zar-me.livejournal.com/
Poza światowej sławy biustem jest zwykłą dziewczną i jak wszystkie czasem strzela sobie foty w lustrze (ku zadowoleniu gawiedzi)



Tu jeszcze jedno zdjęcie na zachęte, reszte mogę wkleić w komentarzach, jeśli będziecie chcieli.

Jak oglądać gwiazdy to tylko jakimś super teleskopem. Czy któryś z nich dostarczy nam kiedyś pierwsze zdjęcia odległego statku obcych? Oto siedem najciekawszych, największych i najbardziej obiecujących teleskopów astronomicznych, jakie ludzkość zbuduje, lub może wybudować w przyszłości:

7. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba

Średnica zwierciadła: 6,5 metra
Lokalizacja: daleko za orbitą Księżyca, w punkcie libracyjnym L2, 1.5 mln km od Ziemi

"Następca Hubble'a", jak się o nim mówi (choć bliżej mu do Spitzera niż Hubble'a), będzie większym, nowocześniejszym teleskopem kosmicznym nowej generacji, który z pewnością tak jak teleskop Hubble'a wyznaczy nowe horyzonty i przyniesie niespodziewane porcje wiedzy o Wszechświecie.

Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba - model w skali 1:1


Projekt jest ostatnim dużym przedsięwzięciem astrofizycznym NASA, niepoddanym kasacji w ostatnich latach. Po skasowaniu kolejno projektów: Terrestrial Planet Finder (2011), Space Interferometry Mission (2010), Laser Interferometer Space Antenna (2011), International X-ray Observatory, NASA została bez żadnego innego dużego projektu obserwacyjnego. James Webb jest ostatnim a mimo to w zeszłym roku otarł się o anulowanie, gdy kongres USA debatował nad jego przyszłością. Ostatecznie projekt obroniono i wyznaczono nowe granice funduszy na poziomie 8 miliardów dolarów, co przekracza pierwotnie zakładany koszt misji... szesnastokrotnie. Planowy start misji - 2018 rok.



Teleskop Webba będzie teleskopem podczerwonym, jego potężne lustro, wykonane z berylu pokrytego złotem, będzie zbierać światło właśnie w tym zakresie - zakresie który umożliwia obserwację penetrującą obiekty pyłowe.



Powyżej dwa zdjęcia tego samego obiektu - w świetle widzialnym (u góry) i w podczerwieni (u dołu). Światło podczerwone przebija się przez obiekty pyłowe i pokazuje co jest za nimi. Webb zajmie się także odległymi galaktykami, których światło jest znacznie przesunięte ku czerwieni i lepiej widoczne w tym paśmie.

6. Gigantyczny Teleskop Magellana

Średnica zwierciadła: 7 segmentów o powierzchni porównywalnej do pojedynczego lustra 21-metrowej średnicy
Lokalizacja: Pustynia Atakama, Chile

Ten potężny teleskop ma zyskać sprawność operacyjną w okolicach roku 2019. Trwają obecnie prace nad trzema pierwszymi segmentami lustra głównego. Każdy z siedmiu segmentów ważył będzie ponad 12 ton a wszystkie razem utworzą talerz o zdolności rozdzielczej dziesięciokrotnie wyższej niż posiada Teleskop Hubble'a.



Ponieważ na lokalizację teleskopu wybrano szczyt wzniesienia, cały wierzchołek góry zostanie ścięty poprzez wykonanie 70 eksplozji rozrywających skałę, by następnie utworzyć płaską powierzchnię, na której osiądzie teleskop i centrum badawczo-kontrolne. Teleskop zajmie się się kluczowymi zagadnieniami dzisiejszej astrofizyki, między innymi ciemną energią, ciemną materią, czarnymi dziurami i powstawaniem galaktyk.

5. Teleskop Trzydziestometrowy

Średnica zwierciadła: 30 metrów
Lokalizacja: Wyspa Mauna Kea, Hawaje, USA

Potężne zwierciadło teleskopu składać się będzie z 492 heksagonalnych luster o szerokości 1.44m każde. Całość zyska ogniskową długości 450 metrów. Światło z lustra głównego skupi się na wiszącym lustrze wtórnym o średnicy 3 metrów a to przekaże je do trzeciego lustra na dnie lustra głównego, odbijającego światło w bok, do dalszych instrumentów.



Mimo, że pustynia Atacama w Chile jest nieco lepszym miejscem na lokalizację niż Hawaje, to wybrano ten właśnie obszar ze względu na plany Europejskiego Obserwatorium Południowego wybudowania w Chile ich własnego wielkiego teleskopu (kolejny na naszej liście). Dwa gigantyczne teleskopy zlokalizowane na tej samej półkuli, byłyby mniej efektywne jako całość, gdyż skazane na obserwacje tych samych fragmentów nieba (z półkuli południowej widać "inne" niebo niż z półkuli północnej). Dlatego też teleskop stanie na półkuli północnej, na Hawajach.

4. Ekstremalnie Wielki Teleskop Europejski

Średnica zwierciadła: 39.3 metrów
Lokalizacja: Góra Cerro Armazones (3060m), centrum Pustyni Atakama, Chile

E-ELT jest obecnie największym teleskopem, który wyszedł z etapu planowania i wchodzi w pierwsze stadia przygotowania miejsca pod budowę. Europejskie Obserwatorium Południowe stanie się więc w okolicach roku 2022 posiadaczem najpotężniejszego teleskopu na Ziemi, zdolnego być może nawet do tak spektakularnych badań jak analiza składu atmosfer planet pozasłonecznych w poszukiwaniu bio-markerów.



Główne zwierciadło teleskopu, to składające się niemal z 1000 heksagonalnych fragmentów lustro o powierzchni 978 metrów kwadratowych. Kosztujący ponad miliard euro instrument, umiejscowiony w jednym z najlepszych miejsc na Ziemi ma rozpocząć swoje działanie we wczesnych latach 20-stych.

3. Przytłaczająco Wielki Teleskop

Średnica zwierciadła: 100 metrów
Lokalizacja: Nie ustalona

Overwhelmingly Large Telescope, to zarzucony obecnie projekt ESO, który okazał się zbyt kosztowny i z czasem przeobraził się w plany teleskopu 39 metrowego (E-ELT).

Po sukcesie i doświadczeniach z 8-metrowymi teleskopami VLT, ESO wyznaczyła kierunek budowy teleskopu nowej generacji, który pozwoli sięgnąć tak daleko jak to tylko technicznie możliwe, by dokonać kolejnych przełomów w astrofizyce. Tak narodził się projekt OWL, który miał posiadać zwierciadło o iście przytłaczającej powierzchni 6000 metrów kwadratowych i 100 metrów średnicy. Mimo modularnej budowy, pozwalającej na masową produkcję części i budowę jak z klocków, całkowity koszt i możliwe trudności technologiczne sprawiły, że w roku 2005 zdecydowano o wykorzystaniu pomysłów technicznych OWL (modularna budowa) i użyciu ich w mniejszym - 39-metrowym E-ELT.



Pierwotne kosztorys opiewał na miliard Euro, co wydaje się optymistyczne jeśli spojrzymy na ponad dwukrotnie mniejszy E-ELT, który już przekroczył pułap miliarda euro. Jeśli kiedykolwiek projekt zostanie wznowiony, będzie to z pewnością największy teleskop ziemski przez długie dziesięciolecia. Jego rozmiar pozwalałby na obserwację obiektów, wielkości gwiazdowej 38 magnitudo - 1500 razy słabszych niż możliwe do obserwacji teleskopem Hubble'a.

2. Dwukilometrowy Radioteleskop Księżycowy

Powierzchnia: siatka sprzęgniętych radioteleskopów o powierzchni 2 km
Lokalizacja: Ciemna strona Księżyca

LARC - prototypy modułów MIT


Równie istotne naukowo co obserwacje wizualne, są obserwacje radiowe. Niestety radioteleskopy ziemskie muszą borykać się ze zjawiskiem nakładania się fal z zewnątrz, na fale występujące już na Ziemi - pochodzące z jonosfery, nadajników telewizyjnych i radiowych. Jest jednak miejsce niedaleko nas, gdzie żadna z tych fal nie dociera. Księżyc jest grawitacyjnie zblokowany z Ziemią w taki sposób, że jego własne wirowanie oraz okrążanie Ziemi są dokładnie tak spasowane, że cały czas widzimy tylko jedną jego stronę. A to oznacza, że po drugiej stronie nigdy nie widać ani nie słychać Ziemi. Jest to więc doskonałe miejsce na zlokalizowanie automatycznego obserwatorium radio astronomicznego.

W roku 2008 MIT został wybrany stworzenia planów urządzenia LARC (Lunar Array for Radio Cosmology), które pozwoliłoby na badania radioteleskopowe w zakresie niskich częstotliwości, niemożliwych do obserwacji z powierzchni Ziemi. Pojedyncze moduły obserwacyjne, miałyby być rozlokowane na powierzchni Księżyca przez autonomiczne roboty, rozprowadzające je w wybranych miejscach. Kontrola nad procesem rozmieszczania elementów oraz późniejsze nimi sterowanie, musiałyby być realizowane poprzez pośrednictwo orbitera księżycowego, który na przemian komunikowałby się z urządzeniem oraz z Ziemią, zależnie po której stronie Księżyca akurat by przelatywał.

1. Ciekły Teleskop Pozaziemski

Powierzchnia: ?
Lokalizacja: przestrzeń kosmiczna lub ciemna strona Księżyca

Ogromne lustra wymagają ogromnych kosztów, związanych z wytwarzaniem ich komponentów. Jeśli np. 1 segment lustra waży 12 ton i wymaga ultra-precyzyjnego wykończenia aby nadać mu perfekcyjny kształt paraboli, to ma siły - nie może być tani. Problem częściowo rozwiązuje segmentowa konstrukcja lustra - zamiast jednego niemożliwego do zbudowania lustra, tworzy się je z wielu mniejszych, ustawiając pod odpowiednim kątem, aby uzyskać wymagany kształt np. paraboli. To jednak nadal jest dość kosztowne, bo dodatkowo wymaga osobnych mechanizmów dostrajania każdego elementu z osobna.

A gdyby tak pójść zupełnie inną drogą ?

Wyobraźcie sobie okrągły basen, do połowy wypełniony rtęcią. Teraz cały ten basen zacznijcie powolutku obracać wokół własnej osi (jak karuzela), ze stałą prędkością i precyzyjnym ruchem. Co się dzieje ? Siła odśrodkowa powoduje, że na zewnętrznych obrzeżach basenu poziom rtęci wzrasta i stopniowo maleje im bliżej do środka. Tworzy się wklęsła powierzchnia! Zbudujmy więc 100-metrowy okrągły basen rtęci i obracajmy go odpowiednio do okoła. Mamy 100-metrowe zwierciadło teleskopu, zbudowane za ułamek kwoty niezbędnej do budowy tradycyjnego teleskopu tej wielkości.

Large Zenith Telescope - zwierciadło z wirującej rtęci


Tego typu teleskop już pracuje na Ziemi, jest nim Large Zenith Telescope, zlokalizowany w Kanadzie. Oczywistą wadą tego typu teleskopów jest niemożliwość ich kierowania w różne punkty nieba - cały czas muszą patrzeć w górę i zużywać energię do obracania się. Na Księżycu panuje jednak dużo niższa grawitacja, a zatem energia potrzebna do obracania urządzenia byłaby niższa - łatwiej byłoby odkształcić ciecz przez ruch obrotowy. Wybraną ciecz dużo łatwiej także załadować do rakiety, niż wiele modułów sztywnego lustra, które trzeba dodatkowo później składać. W wypadku Księżyca konieczne byłoby użycie innej cieczy niż rtęć, która zamarza w temperaturze poniżej -39C. Na Księżycu jednak także dałoby się patrzeć tylko w jednym kierunku. Ciecz obrócona, po prostu spłynie, chyba że całość umieścimy w stanie nieważkości i jakimś sposobem "przymocujemy" ciecz do dna zbiornika.

Płyn ferromagnetyczny odkształca się pod wpływem pola magnetycznego


Może więc zbudować satelitę i zamiast rtęci użyć płynu ferromagnetycznego utrzymywanego odpowiednio ułożonymi magnesami. Ferrofluid odkształca się dokładnie wg. ułożenia linii pola magnetycznego i gdyby udało się odpowiednio dobrać pole, płyn przywarłby do dna, utrzymując płaską powierzchnię pod dowolnym kątem. Następnie całej satelicie nadano by ruch obrotowy, z płaskiej powierzchni płynu tworząc parabolę a ruch nie zatrzyma się w przestrzeni kosmicznej z powodu braku tarcia. Grawitację zastąpiłby wówczas magnetyzm. Zamiast ferrofluidu można by też rozważyć użycie płynu elektroreologicznego, który zmienia lepkość pod wpływem miejscowych zmian pola elektrycznego i być może utrzymywałby płyn w miejscu dzięki napięciu powierzchniowemu. Odpowiednio przymocowana do powierzchni ciecz z napyloną warstwą odbijającą, mogłaby być następnie obracana w dowolnym kierunku, bez uciekania na boki. Odpowiednio dobrane właściwości takiego pola utrzymującego, mogłyby nawet wyeliminować potrzebę obracania wokół osi, wystarczyłoby uruchomić pole i płyn natychmiast przybrałby odpowiedni kształt. Czy to wykonalne? Czy ten kierunek umożliwi budowę luster kosmicznych?

ŹRÓDŁO

W niektórych regionach Polski w tym dniu pali się duże ogniska, ale są one niczym w porównaniu do ogniska zrobionego przez Norwegów w Noc Świętojańską w 2010 roku. W 2010 norweskie Alesund podeszło do bicia rekordu w kategorii największego ogniska na świecie. Wieża o wysokości 40 metrów, w większości została zbudowana z drewnianych palet.

Reszta w komentarzach
Źródło

Zwróćcie uwagę na numer 7. Ile mięsa by z takiego skurwiela było

Z serii "aaa wpiszę sę pojebane hasło w google". I tak oto mamy "the biggest rabbit"

tylko jedno pifko dziennie