- Lucjan, masz jakieś plany na wakacje?
- Chciałbym zobaczyć, jak żyją sobie Murzyni.
- Gdzie się wybierasz? Kenia, RPA, może Etiopia?
- Nie. Paryż.

Paryż, ambasada Ukrainy. Kilku Ukrainkom z Femenu zachciało się prezydenckiego chuja do dupy. skandują" "Ukraina do Europy, Janukowycz do dupy"źródło: liveleak.com/view?i=526_1385897370

Ostatnia kampania – karny batalion Wehrmachtu przerzucony jest do Francji – rozpaczliwie broniący frontu zachodniego Niemcy chcą za wszelką cenę zatrzymać nacierających aliantów zbliżających się już do Paryża. Demonstracją siły ma być szatański plan całkowitego zniszczenia stolicy Francji, do którego wyznaczone dwie dywizje pancerne… W tej sytuacji zastajemy bohaterów powieści Hassela – szczęśliwych, że wojna ma się już ku końcowi, jednak niepewnych, czy uda im się przeżyć ostatnią potyczkę, bo jak wspomina sam autor: „Zawsze dostawaliśmy najniebezpieczniejsze zadania do wykonania, z których nie mieliśmy już wrócić. Biorąc udział w takich misjach staliśmy się szczurami w ludzkich skórach i tylko instynkt przetrwania utrzymywał nas przy życiu”.

Autor, z pochodzenia Duńczyk, który znalazł się w wyniku splotu przypadków życiowych w szeregach Wehrmachtu, jest wnikliwym obserwatorem działań bojowych i życia na froncie. Był osiem razy ranny i zakończył wojnę w stopniu porucznika.

Sven Hassel napisał czternaście powieści, które zostały przetłumaczone na piętnaście języków i wydane w nakładzie przeszło pięćdziesięciu milionów egzemplarzy.

Źródło: strefaksiążki.net

Powieść ta to dobitny opis wojny i brutalnej walki wraz ze wszystkimi jej najgorszymi cechami. Nie obowiązują tu żadne konwencje. Napisana językiem brutalnym, szorstkim, również dosyć wulgarnym, ale przez to bardziej impresywnym, wywierającym na czytelniku różne odczucia i emocje, a także skłaniającym do refleksji na temat wojny. Polecam każdemu, kto lubi tę tematykę. Inne książki tego autora dotyczą innych teatrów działań wojennych II wojny światowej, każdy może znaleźć coś dla siebie. Gorąco polecam.

Jest to mój pierwszy post, mam nadzieję, że się spodoba a jak nie to idę w ch*j i ty tez


zaj**ane z innej strony,
Pozdrawiam serdecznie.

Pierwsze Air Show w Paryżu odbyło się od września 25 do 17 października w Grand Palais. Przedstawiono eksponatów, w tym samolotów i sterowców. Air show okazał się wielkim sukcesem. Ponad 100.000 ludzi na własne oczy podziwiało najnowsze, na ten czas, maszyny latające.





Reszta w komentarzach.

Coś na rozluźnienie

LesDebiles

Rosjanie mają to do siebie, że lubią budować duże budowle. Ich dar dla nas, czyli Pałac Kultury i Nauki w stolicy jest tego przykładem (najwyższy budynek w Polsce). No i jak już kilka razy mieliśmy okazję na sadistic.pl widzieć, Rosjanie lubią czasem sobie powchodzić na wysokie budyneczki. Był już pan co podciągał się na krawędziach anten i wież, chodził po gzymsach. Inni stawali na rękach na krawędzi itp. Słowem na sam widok można było, mówiąc kolokwialnie - zjebać się w gacie gorąca kupą. W moim materiale panowie Vadim Mahora oraz Vitaly Raskalovym pokazują nam Europę z właśnie takiej, ciekawej perspektywy (jest i Polsza kochana). Oczywiście reszta fotek w komentarzach hew fan.





Po więcej zdjęć z wyprawy zapraszam na: dedmaxopka.livejournal.com/71558.html , raskalov-vit.livejournal.com/133352.htmlcutid1 .
Polecam też inne zajebiste galerie, są tam też i kupogenne filimiki.

Islamski zamachowiec samobójca* wysadził się w autobusie w Paryżu, w zamachu zginęło 18 obywateli Pakistanu 14, z Indii, 8 z Maroka i 4 z Kamerunu.

*- a są jacyś nie-islamscy ??

Jest takie miejsce w Paryżu gdzie masowo przychodzą kobiety co by sie onanizować... gdzie spytacie? A no, na cmentarzu, a dokładniej na cmentarzu Père Lachaise, gdzie znajduje się nagrobek Victora Noir (a właściwie Yvana Salmon, urodzonego 27 czerwca 1848 w Attigny i zmarłego 10 stycznia 1870 w Paryżu).

Kim jest ten tajemniczy Victor. No więc nikim specjalnym z punktu widzenia erotycznie seksualnego. Victor był francuskim dziennikarzem opozycyjnym wobec II Cesarstwa gazety La Marseillaise. Jego śmierć z rąk księcia Pierre'a Bonapartego była szokiem dla opinii publicznej i przyczyniła się do wzrostu nastrojów antycesarskich. Zginął młodo, w głupi sposób. Był sekundantem znajomego w jego pojedynku z Księciem Bonaparte. Przed pojedynkiem Victor odwiedził księcia w jego pałacu, tam doszło do kolejnej sprzeczki, w toku której Noir uderzył księcia laską, zaś Bonaparte strzelił do niego z pistoletu, zabijając go na miejscu. No i cała historia.

Pogrzeb Victora Noir w Neuilly-sur-Seine był wielkiem wydarzeniem, ponad 100 tys. osób wzięło udział w uroczystościach, deklarując równocześnie swoje republikańskie poglądy. Pogrzeb ten był początkiem całej fali antycesarskich wystąpień, a zabity Noir stał się legendą i symbolem represji wobec opozycji. W 1891 władze Trzeciej Republiki nakazały przeniesienie zwłok dziennikarza na cmentarz Père Lachaise, no i się zaczęło. Nie do końca wiadomo dlaczego z dziennikarza i politycznego symbolu przemienił się on nagle w erotycznego pomocnika, ale takie są fakty...

Nagrobek Victora stał się szybko jedną z większych atrakcji cmentarza. Do dnia dzisiejszego istnieje legenda, iż pozostawienie przy wezgłowiu pomnika kwiatów, pocałowanie ust rzeźby i potarcie jej genitaliów, przynosi kobietom szczęście w miłości. Legenda ma różne wersje i jedna z nich posuwa się nawet do teorii, iż kobiety mające problemy z orgazmem i szczęściem w seksie, powinny pocałować posąg, położyć się na nim, a następnie onanizować i szczytować - co gwarantuje powrót udanego seksu i licznych spełnień. Czy system działa? Nie wiadomo, ale faktem jest, iż stopień połysku w kilku wyżej wymienionych miejscach pomnika, światczy o wierze kobiet - a przynajmniej o licznych próbach. W 2004 roku władze cmentarza zbudowały nawet ogrodzenie wokół nagrobka, by uchronić zabytek od zniszczeń. Jednak po licznych protestach - włącznie z ugrupowaniem "female population of Paris" (populacja kobiet Paryza) zdecydowano się na rozbiórke ogrodzenia.

Putin, Kim Dzong Un i kilku innych przywódców drwiąco spogląda z plakatów i jednoznacznym gestem przyciąga uwagę widza. Pokazanie środkowego palca lub ‘gestu Kozakiewicza’ w Światowy Dzień Wolności Prasy przypomina, że są kraje, w których króluje propaganda, a dziennikarze giną broniąc prawa do rzetelnej informacji.

3 maja 2013 r. aktywiści pozarządowej organizacji Reporters Sans Frontières (RSF; Dziennikarze Bez Granic) rozwiesili w paryskim metrze 5 kontrowersyjnych plakatów, podpisanych jednym hasłem "Sans liberté de l'information, pas de contre-pouvoir" ("Brak wolności informacji, to brak głosu opozycji"). Kreacje przygotowała agencja BETC (Paris).











Władimir Putin (Rosja), Mahmud Ahmadinedżad (Iran), Baszar Al-Assad (Syria), Kim Dzong Un (Korea Północna) i Xi Jinping (Chiny), których stosunek do pracy dziennikarzy trafnie zwizualizowali graficy komputerowi, należą do grona 39 przywódców odpowiedzialnych za prześladowanie osób związanych z mediami i internautów. Listy zarzutów, skierowane bezpośrednio do każdego z nich, zebrano w zakładce Predators (Ludobójcy) na stronie internetowej organizacji fr.rsf.org/ .

Witryna zbudowana jest w bardzo przejrzysty sposób. Przedstawia nie tylko raporty dotyczące represji w poszczególnych krajach świata i wyniki obserwacji 150 korespondentów RSF rozsianych na pięciu kontynentach. Jednym z najważniejszych działów jest również tzw. Press Freedom Barometr 2013 (Barometr Wolności Prasy), publikujący na bieżąco dane liczbowe. Stan z 28 maja 2013 r. informuje o śmierci 23 dziennikarzy, 9 internautów i reporterów obywatelskich oraz o uwięzieniu kolejnych 338 osób związanych z mediami. Co istotne, barometr pokazuje tylko te morderstwa i zatrzymania, których motywem była wykonywana przez dziennikarza praca.

Organizację Reporters Sans Frontières powołało do życia w 1985 r. czterech dziennikarzy z Montpellier we Francji: Robert Ménard, Rémy Loury, Jacques Molénat i Émilien Jubineau. Szybko nabrała ona wymiaru międzynarodowego. Dziś ma status konsultanta przy Organizacji Narodów Zjednoczonych i UNESCO, a swoje działania koncentruje wokół trzech obszarów: cenzura w internecie, nowe media oraz zapewnienie wsparcia materialnego, finansowego i psychologicznego dziennikarzom pracującym w niebezpiecznych miejscach.

tekst Małgorzata Szwarc, skopiowane ze strony - kampaniespoleczne.pl/kreacje,5845,srodkowy_palec_do_dziennikarzy,1