Czyli czego doświadczają ludzie cierpiący na tę chorobę psychiczną.
Do 0:38 opis filmu.
Angielski wymagany.
Do 0:38 opis filmu.
Angielski wymagany.
163
📌
Wojna na Ukrainie
- ostatnia aktualizacja:
Wczoraj 20:34
- ostatnia aktualizacja:
Wczoraj 20:34
📌
Konflikt izraelsko-arabski
- ostatnia aktualizacja:
Wczoraj 17:47
- ostatnia aktualizacja:
Wczoraj 17:47
Witaj użytkowniku sadistic.pl,
Lubisz oglądać nasze filmy z dobrą prędkością i bez męczących reklam? Wspomóż nas aby tak zostało!
W chwili obecnej serwis nie jest w stanie utrzymywać się wyłącznie z reklam. Zachęcamy zatem do wparcia nas w postaci zrzutki - jednorazowo lub cyklicznie. Zarejestrowani użytkownicy strony mogą również wsprzeć nas kupując usługę Premium (więcej informacji).
Wesprzyj serwis poprzez Zrzutkę już wpłaciłem / nie jestem zainteresowany
Lubisz oglądać nasze filmy z dobrą prędkością i bez męczących reklam? Wspomóż nas aby tak zostało!
W chwili obecnej serwis nie jest w stanie utrzymywać się wyłącznie z reklam. Zachęcamy zatem do wparcia nas w postaci zrzutki - jednorazowo lub cyklicznie. Zarejestrowani użytkownicy strony mogą również wsprzeć nas kupując usługę Premium (więcej informacji).
Wesprzyj serwis poprzez Zrzutkę już wpłaciłem / nie jestem zainteresowany
Polecam obejrzeć Piękny Umysł, schizofrenia nieraz ma też drugie dno, poprawia myślenie analityczne. Z jednej strony to potężna zaleta. Z drugiej, w połączeniu ze zwidami może prowadzić do ciężkich stanów depresyjnych i myśli samobójczych. Znam kogoś takiego, człowiek do niedawna na tyle samotny że nie miał nigdy do kogo się odezwać. Rozmawiał tylko z kimś w swojej głowie, widział go normalnie, w swoim otoczeniu i dopiero inni mu uświadamiali że gada z powietrzem. Od prawie 2 lat zwidy mu nie dokuczają, jeżeli już, to jakieś pomniejsze, których nie jest nawet świadomy. Na pewno jest dalej chory, dalej myśli analitycznie dosłownie o wszystkim co się wokół niego dzieje, możliwe że widzi więcej niż powinien. Nie chce brać leków, bo ma do wyboru być otumanionym i stracić swoją spostrzegawczość, albo być dalej czujnym, za cenę ciągłej depresji. Nie jest geniuszem jak John Forbes Nash, ale łatwo dostrzega powiązania, a to ponoć świadczy o inteligencji
Ciekawostka o chorobach psychicznych - wiele z nich jest powodowane przez presję środowiska. Od 6-7 lat mam paranoję. To jak reakcja obronna w nieprzyjaznym otoczeniu. Nawet kiedy ciągłe (nieraz zorganizowane) ataki ze strony innych ustały, do tej pory jestem czujna i podejrzliwa, zawsze automatycznie widzę spiski wokół mnie. Czasami podejrzenia są trafne, czasem nie bardzo, kwestia przypadku a nie cudzych zamiarów. Nie chcę poddać się leczeniu, bo choroba chroni mnie przed potencjalnymi atakami. No i nikt nie przekona paranoika że psycholog/psychiatra będzie miał dobre zamiary
Ciekawostka o chorobach psychicznych - wiele z nich jest powodowane przez presję środowiska. Od 6-7 lat mam paranoję. To jak reakcja obronna w nieprzyjaznym otoczeniu. Nawet kiedy ciągłe (nieraz zorganizowane) ataki ze strony innych ustały, do tej pory jestem czujna i podejrzliwa, zawsze automatycznie widzę spiski wokół mnie. Czasami podejrzenia są trafne, czasem nie bardzo, kwestia przypadku a nie cudzych zamiarów. Nie chcę poddać się leczeniu, bo choroba chroni mnie przed potencjalnymi atakami. No i nikt nie przekona paranoika że psycholog/psychiatra będzie miał dobre zamiary
wieczór napisał/a:
@yoshi88-88: daj namiar na źródło do tego pajacyka.
youtube.com/user/Dem3000
masz tutaj kanał tego wafla
Bardzo ciekawy materiał. Moja matka choruje na schizofrenię, miło było zobaczyć w mniejszym, lub większym przybliżeniu to co czuje, a raczej czuła gdy się nie leczyła. Interesujący jest wpływ takiej matki na dziecko. Sam czasem się zastanawiam jak bardzo wpłynęło to na moją psychikę. Byłem już wielokrotnie u psychologa, psychiatry, odbyłem nawet pobyt w psychiatryku. Choroby psychiczne nie są niczym dobrym, potrafią zniszczyć życie, lub wypaczyć światopogląd. Szczerze zazdroszczę ludziom, którzy mają zdrowych bliskich, chociaż oni często nie mają do nich szacunku, tu przykład większości nastolatków, którzy odnoszą się do rodziców bez szacunku. Powinni się cieszyć, że chociaż ich mają, albo, że ich nauczyli czym jest miłość, czy szacunek. Ja tego szczęścia nie miałem i wyżywam się dosłownie na wszystkich, ale matce nie mam nic za złe, w końcu to choroba. W dodatku najgorsza jaką kiedykolwiek spotkałem.
To i ja opowiem coś od siebie odnośnie chorób psychicznych. Pewnego dnia wpadłem na pomysł, by najeść się grzybów, które rosną wszędzie na mazurach - łysiczek. Poszliśmy z kumplami na pole, nazbieraliśmy lance, zjedliśmy po 100 sztuk i tak mnie sponiewierało, że jedynym moim problemem było minięcie fazy, czyli uświadamiałem sobie, że za parę godzin będę musiał iść po następne, bo się ocknę, uzależnia w chuj. Inaczej odbierałem rzeczywistość, wszystko wydawało się takie proste, oczywiste, ehhh ... Następnego dnia obudziłem się rano i stało się coś dziwnego - mogłem "przeskakiwać" pomiędzy stanami umysłu, brzmi dziwnie, co? Raz mogłem być osobą sprzed akcji z wpierdalaniem grzybów a raz osobą po tej akcji, dwa światy, dwie osoby we mnie. Żeby było prościej :
Mogłem w jednej chwili przełączyć się z normalnego ja, na zaćpanego kolesia po grzybkach. Wyobraźcie sobie, że możecie w jednej chwili stać się najebanym oraz odwrotnie, to wszystko działo się w mojej głowie, zajebiście dziwne uczucie, które trudno wytłumaczyć. Trwało to tak około tygodnia, ciesze się, że już się tego pozbyłem jednak wolałbym pozostać w tym "drugim świecie". Dziwna myśl, jednak prawdziwa - pod wpływem błędnie nazywanych halucynogenów mógłbym osiągnąć wiele w moim życiu, drobne rzeczy, które robiłem wychodziły mi o wiele szybciej, sprawniej i łatwiej. Jesień się powoli zbliża, grzyby na kupsku niedługo urosną, chętnie opierdoliłbym jeszcze parę ale boje się, że mnie to przerośnie. Czy to mogła być taka chwilowa schizofrenia?
Mogłem w jednej chwili przełączyć się z normalnego ja, na zaćpanego kolesia po grzybkach. Wyobraźcie sobie, że możecie w jednej chwili stać się najebanym oraz odwrotnie, to wszystko działo się w mojej głowie, zajebiście dziwne uczucie, które trudno wytłumaczyć. Trwało to tak około tygodnia, ciesze się, że już się tego pozbyłem jednak wolałbym pozostać w tym "drugim świecie". Dziwna myśl, jednak prawdziwa - pod wpływem błędnie nazywanych halucynogenów mógłbym osiągnąć wiele w moim życiu, drobne rzeczy, które robiłem wychodziły mi o wiele szybciej, sprawniej i łatwiej. Jesień się powoli zbliża, grzyby na kupsku niedługo urosną, chętnie opierdoliłbym jeszcze parę ale boje się, że mnie to przerośnie. Czy to mogła być taka chwilowa schizofrenia?
Orissa napisał/a:
Polecam obejrzeć Piękny Umysł, schizofrenia nieraz ma też drugie dno, poprawia myślenie analityczne. Z jednej strony to potężna zaleta. Z drugiej, w połączeniu ze zwidami może prowadzić do ciężkich stanów depresyjnych i myśli samobójczych. Znam kogoś takiego, człowiek do niedawna na tyle samotny że nie miał nigdy do kogo się odezwać. Rozmawiał tylko z kimś w swojej głowie, widział go normalnie, w swoim otoczeniu i dopiero inni mu uświadamiali że gada z powietrzem. Od prawie 2 lat zwidy mu nie dokuczają, jeżeli już, to jakieś pomniejsze, których nie jest nawet świadomy. Na pewno jest dalej chory, dalej myśli analitycznie dosłownie o wszystkim co się wokół niego dzieje, możliwe że widzi więcej niż powinien. Nie chce brać leków, bo ma do wyboru być otumanionym i stracić swoją spostrzegawczość, albo być dalej czujnym, za cenę ciągłej depresji. Nie jest geniuszem jak John Forbes Nash, ale łatwo dostrzega powiązania, a to ponoć świadczy o inteligencji
Ciekawostka o chorobach psychicznych - wiele z nich jest powodowane przez presję środowiska. Od 6-7 lat mam paranoję. To jak reakcja obronna w nieprzyjaznym otoczeniu. Nawet kiedy ciągłe (nieraz zorganizowane) ataki ze strony innych ustały, do tej pory jestem czujna i podejrzliwa, zawsze automatycznie widzę spiski wokół mnie. Czasami podejrzenia są trafne, czasem nie bardzo, kwestia przypadku a nie cudzych zamiarów. Nie chcę poddać się leczeniu, bo choroba chroni mnie przed potencjalnymi atakami. No i nikt nie przekona paranoika że psycholog/psychiatra będzie miał dobre zamiary
Skoro tyle już zwierzeń, to i ja się powylewam. Na wstępie zaznaczę, że jestem psychotroposceptykiem, co poprę własnymi doświadczeniami
(ofc nie będę tu mówić o ciężkich chorobach, jak schizofrenia, bo to inna kwestia i raczej nie do leczenia innymi metodami niż farmakologią, czy też naturalnymi psychotropami) @Orissa miałem to samo. Mi pomogła 3 miesięczna, intensywna terapia "szokowa" (wiecie: jak na amerykańskich filmach, siedzi grupka nieznajomych sobie ludzi w kręgu, na krzesełkach, i se opowiadają itd). Po kilku spotkaniach u psychologa, postawił mnie (a właściwie postawiła, pani doktór) przed wyborem: łatwa droga - psychotropy, lub ciężka - terapia grupowa. Oczywiście od razu wypaliłem, że psychotropy. Jednak nieustępliwość pani doktór, była tak wielka, że właściwie sam nie wiem, jak następnego dnia znalazłem się na terapii grupowej (za co jej dziękuję i będę dozgonnie wdzięczny). Jak wygląda taka terapia, w skrócie:
- trwa trzy miesiące
- każdego dnia (oprócz sobót i niedziel), grupa zbiera się o 9 rano w ośrodku terapeutycznym
- spotkanie trwa do późnego wieczora: 20, czasami dłużej, gdy działo się coś ważnego (widziałem tyle dram, sam zrobiłem ostrą, ponoć nigdy się nie zdarzyło by ktoś nie zrobił, w którymś momencie dramy: to jest punkt zwrotny w terapii)
Co tydzień odchodziła jedna z osób z grupy, która kończy swoją 3 miesięczną kadencję, i wchodziła jedna nowa. Codziennie różnego rodzaju "ćwiczenia". Np "namaluj z czym kojarzy ci się...", a później znów dyskusja, o tym co namalowaliśmy, jak kto co widzi etc (grupa mogła liczyć max 10 osób). I każdy z innymi problemami. A to starszy, super równy facet, którego żona jest alkoholiczką (taką na maksa, ciągającą się po melinach, a dwójka córek na studiach)... Była laska z bulimią and so on.
Najważniejsze były dyskusje 2 godzinne jakie odbywały się między ćwiczeniami. Wtedy zderzały się często najróżniejsze podejścia do wielu kwestii. Uwielbiałem te rozmowy (oczywiście później - przez pierwszy miesiąc była to dla mnie droga przez mękę, i to dzień w dzień, nie ma zmiłuj się, bo jedna nieobecność i won, i tak na prawdę było). Równocześnie terapeuta, który jedynie obserwował, nie ingerował w nic. Ktoś rzucił hasło i powoli rozkręcał się temat (często kończąc się burzą).
Każdego piątku zajęcia kończyły się o 15 i grupa wychodziła na wspólną misję. Np do restauracji, na bilard (obowiązywała ofc ścisła zasada nie spożywania żadnych alkoholi ani innych, przez całe 3 miesiące terapii) czy na dicho
Poniedziałki, to były dni, które były poświęcone głównie tematyce piątkowego wyjścia. Na tych wyjściach, w, można powiedzieć, luźnych warunkach, często wiele osób mówiło dużo, dużo więcej, niż na zajęciach w ośrodku. Było dużo mniej "formalności". Każdy poznawał się z każdym, zderzało się 10 różnych punktów widzenia na wszelkie sprawy. Jednocześnie takie doświadczenia, co tydzień nowa osoba, co tydzień nowy problem, nowy punkt widzenia... Te osoby, które już przebywały dłuższy czas, znając historie pozostałych osób, pamiętając te wspólne przeżycia, nabierały dystansu do swoich problemów...Co też ważne, takie doświadczenie, spędzanie czasu z całkowicie nieznanymi sobie wcześniej osobami, poznawanie ich najgłębszych emocji, obserwowanie tego co się z nimi dzieje, to pomaga niesamowicie w rozumieniu nie tylko innych ludzi, ale przede wszystkim swoich własnych emocji. Po tylu tygodniach gadania, dlaczego czujesz się tak i tak, i debatowania jaka może być tego przyczyna, w końcu zaczynasz sam widzieć pewne prawidłowości. I instynktownie, zaczynasz podchodzić zupełnie inaczej do wszystkiego. Robisz świadome wybory, takich często na prawdę błahostek, których wcześniej się nie widziało: zastanawiasz się, jak następna decyzja na ciebie wpłynie, czy to jest to do czego chcesz dążyć, czy raczej przeszkoda, i jak to obejść. Oczywiście nie jest to na zasadzie, że ciągle główkujesz czy przejść przez ulicę, albo spędzasz bezsenne noce na rozmyśleniach, planowaniu i knuciu. Nie. W trakcie terapii uczysz swoją podświadomość. Dalej większość rzeczy dzieje się sama z siebie - tak jak niektórzy zawsze przed przejściem dla pieszych, instynktownie patrzą w lewo, prawo... A jeszcze inni, potrafią na pierwszy rzut oka, po mimice, zachowaniu, rozmowach, rozpoznać np. że w okolicy tego człowieka nie warto przebywać, albo wręcz przeciwnie...
Teraz przejdźmy do spraw przyziemnych: ile to kosztuje? NIC. Ośrodek w którym brałem udział w terapii, jest w 100% pokrywany z podstawowego ubezpieczenia w NFZ (nie wiem jak jest teraz, tak było 3 lata temu). Wiadomo, że przez 3 miesiące intensywnej terapii, nie da się równocześnie pracować i uczestniczyć w całodziennych zajęciach. Oczywiście ośrodek dostarczał odpowiednich dokumentów pracodawcy (tu też chciałbym wspomnieć o moim byłym szefie, u którego pracowałem, gdy to się działo: to on mi powiedział, bym się tam udał, nie było nawet najmniejszego problemu z powrotem do pracy - wiem, tacy szefowie to rzadkość). Więc jeśli jesteś jedynym utrzymankiem rodziny, to może być problem z tego typu terapią, mimo że niby za darmo). Ale nie to jest największym problemem. Największą przeszkodą jest strach, by się na to zdecydować, a później strach w braniu w tym udziału. Ale do czasu...
Psychotropy?! To "leczenie" objawów a nie przyczyn. Jak Cię napierdala ząb, to wpierdalasz pudełko ibupromu dziennie, czy idziesz do dentysty wyrwać lub wyleczyć zęba? Tak samo jest w tej samej sprawie. Owszem, na krótko (i jak łatwo, szybko, nawet bez recepty), można otumaniać swój umysł, żeby widzieć świat w innych kolorach, nich rzeczywiście jest... Ale czy to poprawia jakość życia? Czy tzw "radość"? Raczej nie. I wyrasta społeczeństwo niezdolne do czegokolwiek, poza niewolniczą pracą - tak by tylko przeżyć - otumaniające się codziennie po "pracy", by nie widzieć - jak im się wydaje, swoich beznadziejnych żywotów (nie muszą być psychotropy z apteki, bardziej popularnym jest alkohol - i nie mówię, że jestem abstynentem, za kołnierz nigdy nie wylewam). Tego typu konfrontacja, z samym sobą, otwiera oczy na świat. Człowiek zaczyna aktywnie działać i bierze swój własny los, we własne ręce. I owszem. Zdarzają się później pomyłki, rozczarowania i klęski, a nie "schody do nieba" bez ustanku. Ale nie są one już ani straszne, ani przygnębiające... Ot, chwilowe utrudnienie.
heh, późno już, a dużo więcej mógłbym pisać na temat tej terapii... Możecie się zgadzać, bądź nie, z tym co napisałem. Mi pomogło, jak i - o ile wiem - wszystkim, których spotkałem w trakcie tych trzech miesięcy (nie wiem co z dziewczyną, która miała bulimię, bo została wyrzucona przez nieobecność). Z czterema osobami nadal utrzymuję kontakt i spotykamy się raz-dwa na rok, żeby pogadać, poopowiadać, czasem się pożalić, no i powspominać (ostatnio na kuligu: kiełbaski, "duch puszczy", ognisko - mniam xD).
Może jeszcze dodam, że po obejrzeniu tej reklamówki GlaxoSmithCline (powyżej), na pierwszy rzut oka bije po oczach poprawnością polityczną. Bohater reklamówki, Schizofrenik, obawia się najazdu rządu, widzi we wszystkim truciznę, apokalipsa i sam szatan nadchodzi, agenci CIA (zupełnie jak "zwolennicy teorii spiskowej"), a tu myk, tableteczka, jeb jeb jeb, i słoneczko wychodzi. Stara reklamówka, wtedy jeszcze nie było hopsli na posiadaczy broni w USA. Gdyby powstała dzisiaj, Schizofrenik miałby prawdopodobnie jeszcze "assault weapon" i "głosy" mówiłyby mu "zabij". Tia, wierzę w wiele teorii spiskowych. Gdybym te 3 lata temu jednak poszedł "na skróty", to pewnie dzisiaj też bym się śmiał, z tych przygłupów (bo moja ideologia jest najmojsza, a poza tym w TV tak powiedzieli, no i żadnego spisku nie ma, choć "my" gwiazdy teatru wiejska, mamy immunitety, jesteśmy ponad prawem, pranie pieniędzy dla meksykańskich karteli narkotykowych u naszych przyjaciół, bankierów, zatrudniających nas na konsultantów i lobbystów, gdy odsłużymy swoje, nie to nie tak - to wina tych dwóch durniów, kierowników niskiego szczebla, a zapaść finansowa na świecie, to nie wina przekrętów, na wszelkich walutach, przez banki, tylko to wina tych nierobów greków i hiszpanów. albo chciwość, tak to na pewno chciwość, żadnego planu nie ma. ludzie są bee, to zaraza wydalająca CO2, więc uratujemy świat podatkami od CO2. tak mi dopomóż bóg - krzyknęli Hurem biskupi, mułłowie, rabinowie i reszta "uduchowiona" tak mocno, grzmiąc, że bóg dał człowiekowi wolną wolę, ale w piątek mięsa jeść nie możesz, największa cnota to ubóstwo, a tron ze szczerego złota, no przecież na czymś muszę siedzieć... ale ponad wszystko: ci tamci, ci tamci, o tamci. ich bug ma inne imię, i zamiast kazać jeść ryby w piątek, zabrania im jeść wieprzaka, czy cokolwiek innego)...
Ehh, ok, końcówka bez składu. Nie chce mi się czytać i poprawiać, tym bardziej, żem już najebany... Trzy miesiące pracy w dużej korporacji. Tyle potrzeba, by zacząć znów myśleć o pigułkach na lepsze, kolorowe, korporacyjne, konsumenckie i poprawne politycznie (w danej chwili, bo to się zmienia ciągle) życie. Ale jak wspomniałem, bywają kryzysy. Na szczęście, wiem jak sobie z nimi szybko radzić
EDIT:
@Szponiasty - opowiadaj więcej, bo ... no człowieku, nie mogłem się oderwać od czytania. Bardzo ciekawe jest to o czym napisałeś!
Aż fajnie to przyznać, że zrobił się z tego bardzo zajebisty temat, bez pierdolenia na żadnej z trzech stron tylko pełna kulturka. Aż miło się czyta wszystkie komentarze. Dzięki za odpowiedzi do mojego pierwszego pytania i oczywiście wszystkim, którzy podzielili się swoimi doświadczeniami. Bardzo mnie zaciekawił ten temat, więc z jeszcze większym zainteresowaniem to czytam.
Kurcze, to fest przekichana sprawa - słyszeć głosy, mieć urojenia i tak dalej. Sam nie wyobrażam sobie życia z chorobą psychiczną. Jako zdrowa osoba (i pewnie dużo jeszcze ludzi myśli podobnie) nie powiem, że chciałbym to jakoś poczuć, ale wiem, że to z czasem staje się uciążliwe i niszczy człowieka, więc nie rzucam słów na wiatr, odpukać i oby nic się ze mną nie stało.
@Szponiasty - opowiadaj więcej, bo ... no człowieku, nie mogłem się oderwać od czytania. Bardzo ciekawe jest to o czym napisałeś!
Aż fajnie to przyznać, że zrobił się z tego bardzo zajebisty temat, bez pierdolenia na żadnej z trzech stron tylko pełna kulturka. Aż miło się czyta wszystkie komentarze. Dzięki za odpowiedzi do mojego pierwszego pytania i oczywiście wszystkim, którzy podzielili się swoimi doświadczeniami. Bardzo mnie zaciekawił ten temat, więc z jeszcze większym zainteresowaniem to czytam.
Kurcze, to fest przekichana sprawa - słyszeć głosy, mieć urojenia i tak dalej. Sam nie wyobrażam sobie życia z chorobą psychiczną. Jako zdrowa osoba (i pewnie dużo jeszcze ludzi myśli podobnie) nie powiem, że chciałbym to jakoś poczuć, ale wiem, że to z czasem staje się uciążliwe i niszczy człowieka, więc nie rzucam słów na wiatr, odpukać i oby nic się ze mną nie stało.
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji zobligowała nas do oznaczania kategorii wiekowych
materiałów wideo wgranych na nasze serwery. W związku z tym, zgodnie ze specyfikacją z tej strony
oznaczyliśmy wszystkie materiały jako dozwolone od lat 16 lub 18.Jeśli chcesz wyłączyć to oznaczenie zaznacz poniższą zgodę:
Oświadczam iż jestem osobą pełnoletnią i wyrażam zgodę na nie oznaczanie poszczególnych materiałów symbolami kategorii wiekowych na odtwarzaczu filmów