- ostatnia aktualizacja:
Wczoraj 20:34
Decyzja Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego o wykreśleniu homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych (DSM) przez głosowanie została poprzedzona intensywnymi działaniami lobbingowymi aktywistów „gejowskich” oraz debatami politycznymi, które przetoczyły się przez samo Towarzystwo, organizacje homoseksualne i media.
Historia homoseksualizmu w psychiatrii:
1952. Homoseksualizm zostaje sklasyfikowany jako socjopatyczne zaburzenie osobowości w pierwszym wydaniu DSM.
1968. DSM-II klasyfikuje homoseksualizm jako dewiację seksualną.
1969. Zamieszki w Stonewall. Aktywiści gejowscy uznają, że teorie psychiatryczne są główną przyczyną piętna społecznego, którego doświadczają. Postanawiają użyć technik społecznego protestu w celu zmiany diagnozy homoseksualizmu.1970. Wtargnięcie aktywistów na doroczne spotkanie spotkanie Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (APA) w San Francisco. Jeden z psychiatrów został przez nich nazwany wulgarnie i obelżywie, innego porównali do nazisty, a psychiatrię określili jako narzędzie tortur i opresji. Zapanował chaos. Większość psychiatrów opuściła spotkanie.
1971. Mimo oficjalnego zaproszenia do udziału konwencie APA, działacz „gejowski” Frank Kameny wraz z innymi aktywistami wtargnęli na konwent kilka godzin przed planowanym panelem. Kameny przerwał toczące się spotkanie psychiatrów, zabrał mikrofon i wygłosił deklarację: Psychiatria jest wcielonym wrogiem. Psychiatria wypowiedziała bezwzględną wojnę w celu naszej eksterminacji. Możecie to uznać za deklarację wojny przeciwko wam. W kilka godzin później odbył się panel z udziałem aktywistów homoseksualnych, w tym Kameya. Tzw. geje i lesbijki argumentowali, że nie potrzebują terapii.
1972. Na kolejnym konwencie APA, w Dallas, pojawił się Frank Kameny, lesbijska aktywistka Barbara Gittings oraz homoseksualny psychiatra John Fryer, który jako Dr H. Anonymous wystąpił w peruce, gumowej masce, za dużym smokingu i z mikrofonem zniekształcającym głos. Powiedział: Jestem homoseksualistą. Jestem psychiatrą. Twierdził też, że stu psychiatrów biorących udział w konwencie APA jest homoseksualistami. Kameny i Gittings zorganizowali wystawę “Gay, Proud and Healthy“.
Październik 1972. W czasie zjazdu członków Association for the Advancement of Behavior Therapy w Nowym Jorku działacze Gay Activist Alliance demonstrowali przed hotelem, w którym odbywał się zjazd. Niewielkiej grupce udało się wedrzeć do środka. Na miejscu był Robert Spitzer, członek komitetu nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, który postanowił zaprosić aktywistów, żeby w 1973 roku wystąpili przed Komitetem i na konwencie APA.
Luty 1973. Komitet Nazewnictwa APA spotkał się z delegacją siedmiu działaczy „gejowskich” z Gay Activist Alliance. Z przyczyn politycznych aktywiści zaprzeczyli, że reprezentują organizację homoseksualną. Ich podstawowym celem było usunięcie homoseksualizmu z klasyfikacji DSM. Chcieli też by zabraniać terapii nakierowanej na zmianę orientacji z homoseksualnej na heteroseksualną, nawet gdy pacjent sam o to poprosi. Część z nich domagała się usunięcia wszystkich zaburzeń seksualnych, jednak obawiali się, że jeśli w tamtym czasie przedstawią takie żądania może to im przeszkodzić w usunięciu homoseksualizmu z klasyfikacji. Charles Silverstein, aktywista „gejowski”, a z wykształcenia psycholog zaprezentował przed Komitetem Nazewnictwa oświadczenia popierające usunięcie homoseksualizmu z DSM, które zostały napisane przez przychylnych gejom psychologów i psychiatrów oraz cytował badania mające dowodzić, że homoseksualizm jest normalny.
Maj 1973. Zjazd APA któremu towarzyszy sympozjum poświęcone obecności homoseksualizmu w DSM. W dyskusji wzięło udział 6 psychiatrów: Robert Stoller, Judd Marmor, Irving Bieber, Charles Socarides, Richard Green i Robert Spitzer oraz jeden „gejowski” aktywista – Ron Gold. Za usunięciem homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych opowiedzieli się: Stoller, Marmor, Green i Spitzer, a za jego pozostawieniem w klasyfikacji: Bieber i Socarides. Z jednej strony prezentowano badania dowodzące, że homoseksualizm jest akceptowany w wielu kulturach, że występuje u zwierząt, że homoseksualiści nie wykazują innych zaburzeń psychicznych, a z drugiej strony badania dowodzące, że homoseksualizm to zaburzenie. Ron Gold dokonał krytyki psychiatrii, stwierdzając, że jest ona podstawą systemu opresji wobec osób homoseksualnych, a teorię mówiącą o tym, że homoseksualizm jest chorobą nazwał “kupą kłamstw”. Robert Spitzer – przewodniczący sympozjum, w miejsce homoseksualizmu zaproponował nową diagnozę – zaburzenie orientacji seksualnej, która miała traktować homoseksualizm jako zaburzenie tylko wtedy, gdy dana osoba czuła się z nim źle i chciała zmienić swoją orientację seksualną
Czerwiec 1973. Homoseksualni terapeuci dla homoseksualnych pacjentów otwierają Institute for Human Identity. Gejowscy psychologowie i pracownicy socjalni zaczynają pojawiać się w prasie, radiu i telewizji, gdzie debatują z psychiatrami.
Kilka miesięcy później, Komitet Nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, choć podzielony, głosuje za wykreśleniem homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych. Kilka innych komitetów i obradujących organów poparło tę decyzję.
Grudzień 1973. Zarząd Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego głosuje za usunięciem homoseksualizmu z DSM i zastąpieniem go zaburzeniem orientacji seksualnej. Psychiatrzy niezadowoleni z decyzji Zarządu postanawiają zorganizować referendum wśród członków Towarzystwa.
Charles Socarides i Harold Voth piszą do członków APA list, w którym wzywają do sprzeciwienia się decyzji Zarządu, twierdząc, że Towarzystwo znajduje się pod kontrolą gejowskich aktywistów. W kontrze do nich, Ron Gold i Robert Spitzer piszą list wzywający do poparcia decyzji Zarządu. Pod ich listem podpisało się wielu znaczących psychiatrów, wliczając w to samego przewodniczącego Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego i przyszłych kandydatów na to stanowisko.
Kwiecień 1974. Referendum obejmujące 10 tysięcy z 17 tys. członków APA. 58 procent (5 854) poparło decyzję Zarządu o wykreśleniu homoseksualizmu z DSM, a 37,8 proc. (3 810) zagłosowało przeciwko.
2002. Richard Green, psychiatra, który blisko30 lat wcześniej argumentował za wykreśleniem homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych, ujawnia się jako zwolennik usunięcia pedofilii z DSM, co wzbudza szereg komentarzy innych naukowców.
2008. Charles Silverstein, aktywista homoseksualny i psycholog, biorący udział w wydarzeniach z lat 1969-1974 w liście do redakcji “Archives of Sexual Behavior” zadaje pytanie:
Poza homoseksualizmem DSM wymienia także sadyzm, masochizm, ekshibicjonizm, voyeuryzm, pedofilię i fetyszyzm jako zaburzenia psychiczne. Jeśli nie ma obiektywnego, niezależnego dowodu, że orientacja homoseksualna jest sama w sobie nienormalna, jakie istnieje usprawiedliwienie umieszczania jakiegokolwiek z innych zachowań seksualnych w DSM?
A cele ruchu „gejowskiego” podsumowuje słowami: Mija w tej chwili 35 lat od usunięcia homoseksualizmu z DSM, co było naszym celem krótkoterminowym. Nasz cel długoterminowy – usunięcie z DSM tego, co nazywane jest perwersją seksualną, zaburzeniem seksualnym czy parafilią, w zależności od wydania, nie został zrealizowany.
Powyższe informacje pochodzą w większej części z artykułu “Kulisy usunięcia homoseksualizmu z klasyfikacji DSM” autorstwa wikipedysty Hatamorgana. Zostały one zweryfikowane przez redakcję PCh24.pl , a trafność cytowań porównana z materiałami źródłowymi. Oryginał artykułu w wersji ocenzurowanej dostępny jest pod hasłem “Okoliczności usunięcia homoseksualizmu z klasyfikacji DSM” na wikipedii.
Historia homoseksualizmu w psychiatrii:
1952. Homoseksualizm zostaje sklasyfikowany jako socjopatyczne zaburzenie osobowości w pierwszym wydaniu DSM.
1968. DSM-II klasyfikuje homoseksualizm jako dewiację seksualną.
1969. Zamieszki w Stonewall. Aktywiści gejowscy uznają, że teorie psychiatryczne są główną przyczyną piętna społecznego, którego doświadczają. Postanawiają użyć technik społecznego protestu w celu zmiany diagnozy homoseksualizmu.1970. Wtargnięcie aktywistów na doroczne spotkanie spotkanie Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (APA) w San Francisco. Jeden z psychiatrów został przez nich nazwany wulgarnie i obelżywie, innego porównali do nazisty, a psychiatrię określili jako narzędzie tortur i opresji. Zapanował chaos. Większość psychiatrów opuściła spotkanie.
1971. Mimo oficjalnego zaproszenia do udziału konwencie APA, działacz „gejowski” Frank Kameny wraz z innymi aktywistami wtargnęli na konwent kilka godzin przed planowanym panelem. Kameny przerwał toczące się spotkanie psychiatrów, zabrał mikrofon i wygłosił deklarację: Psychiatria jest wcielonym wrogiem. Psychiatria wypowiedziała bezwzględną wojnę w celu naszej eksterminacji. Możecie to uznać za deklarację wojny przeciwko wam. W kilka godzin później odbył się panel z udziałem aktywistów homoseksualnych, w tym Kameya. Tzw. geje i lesbijki argumentowali, że nie potrzebują terapii.
1972. Na kolejnym konwencie APA, w Dallas, pojawił się Frank Kameny, lesbijska aktywistka Barbara Gittings oraz homoseksualny psychiatra John Fryer, który jako Dr H. Anonymous wystąpił w peruce, gumowej masce, za dużym smokingu i z mikrofonem zniekształcającym głos. Powiedział: Jestem homoseksualistą. Jestem psychiatrą. Twierdził też, że stu psychiatrów biorących udział w konwencie APA jest homoseksualistami. Kameny i Gittings zorganizowali wystawę “Gay, Proud and Healthy“.
Październik 1972. W czasie zjazdu członków Association for the Advancement of Behavior Therapy w Nowym Jorku działacze Gay Activist Alliance demonstrowali przed hotelem, w którym odbywał się zjazd. Niewielkiej grupce udało się wedrzeć do środka. Na miejscu był Robert Spitzer, członek komitetu nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, który postanowił zaprosić aktywistów, żeby w 1973 roku wystąpili przed Komitetem i na konwencie APA.
Luty 1973. Komitet Nazewnictwa APA spotkał się z delegacją siedmiu działaczy „gejowskich” z Gay Activist Alliance. Z przyczyn politycznych aktywiści zaprzeczyli, że reprezentują organizację homoseksualną. Ich podstawowym celem było usunięcie homoseksualizmu z klasyfikacji DSM. Chcieli też by zabraniać terapii nakierowanej na zmianę orientacji z homoseksualnej na heteroseksualną, nawet gdy pacjent sam o to poprosi. Część z nich domagała się usunięcia wszystkich zaburzeń seksualnych, jednak obawiali się, że jeśli w tamtym czasie przedstawią takie żądania może to im przeszkodzić w usunięciu homoseksualizmu z klasyfikacji. Charles Silverstein, aktywista „gejowski”, a z wykształcenia psycholog zaprezentował przed Komitetem Nazewnictwa oświadczenia popierające usunięcie homoseksualizmu z DSM, które zostały napisane przez przychylnych gejom psychologów i psychiatrów oraz cytował badania mające dowodzić, że homoseksualizm jest normalny.
Maj 1973. Zjazd APA któremu towarzyszy sympozjum poświęcone obecności homoseksualizmu w DSM. W dyskusji wzięło udział 6 psychiatrów: Robert Stoller, Judd Marmor, Irving Bieber, Charles Socarides, Richard Green i Robert Spitzer oraz jeden „gejowski” aktywista – Ron Gold. Za usunięciem homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych opowiedzieli się: Stoller, Marmor, Green i Spitzer, a za jego pozostawieniem w klasyfikacji: Bieber i Socarides. Z jednej strony prezentowano badania dowodzące, że homoseksualizm jest akceptowany w wielu kulturach, że występuje u zwierząt, że homoseksualiści nie wykazują innych zaburzeń psychicznych, a z drugiej strony badania dowodzące, że homoseksualizm to zaburzenie. Ron Gold dokonał krytyki psychiatrii, stwierdzając, że jest ona podstawą systemu opresji wobec osób homoseksualnych, a teorię mówiącą o tym, że homoseksualizm jest chorobą nazwał “kupą kłamstw”. Robert Spitzer – przewodniczący sympozjum, w miejsce homoseksualizmu zaproponował nową diagnozę – zaburzenie orientacji seksualnej, która miała traktować homoseksualizm jako zaburzenie tylko wtedy, gdy dana osoba czuła się z nim źle i chciała zmienić swoją orientację seksualną
Czerwiec 1973. Homoseksualni terapeuci dla homoseksualnych pacjentów otwierają Institute for Human Identity. Gejowscy psychologowie i pracownicy socjalni zaczynają pojawiać się w prasie, radiu i telewizji, gdzie debatują z psychiatrami.
Kilka miesięcy później, Komitet Nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, choć podzielony, głosuje za wykreśleniem homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych. Kilka innych komitetów i obradujących organów poparło tę decyzję.
Grudzień 1973. Zarząd Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego głosuje za usunięciem homoseksualizmu z DSM i zastąpieniem go zaburzeniem orientacji seksualnej. Psychiatrzy niezadowoleni z decyzji Zarządu postanawiają zorganizować referendum wśród członków Towarzystwa.
Charles Socarides i Harold Voth piszą do członków APA list, w którym wzywają do sprzeciwienia się decyzji Zarządu, twierdząc, że Towarzystwo znajduje się pod kontrolą gejowskich aktywistów. W kontrze do nich, Ron Gold i Robert Spitzer piszą list wzywający do poparcia decyzji Zarządu. Pod ich listem podpisało się wielu znaczących psychiatrów, wliczając w to samego przewodniczącego Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego i przyszłych kandydatów na to stanowisko.
Kwiecień 1974. Referendum obejmujące 10 tysięcy z 17 tys. członków APA. 58 procent (5 854) poparło decyzję Zarządu o wykreśleniu homoseksualizmu z DSM, a 37,8 proc. (3 810) zagłosowało przeciwko.
2002. Richard Green, psychiatra, który blisko30 lat wcześniej argumentował za wykreśleniem homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych, ujawnia się jako zwolennik usunięcia pedofilii z DSM, co wzbudza szereg komentarzy innych naukowców.
2008. Charles Silverstein, aktywista homoseksualny i psycholog, biorący udział w wydarzeniach z lat 1969-1974 w liście do redakcji “Archives of Sexual Behavior” zadaje pytanie:
Poza homoseksualizmem DSM wymienia także sadyzm, masochizm, ekshibicjonizm, voyeuryzm, pedofilię i fetyszyzm jako zaburzenia psychiczne. Jeśli nie ma obiektywnego, niezależnego dowodu, że orientacja homoseksualna jest sama w sobie nienormalna, jakie istnieje usprawiedliwienie umieszczania jakiegokolwiek z innych zachowań seksualnych w DSM?
A cele ruchu „gejowskiego” podsumowuje słowami: Mija w tej chwili 35 lat od usunięcia homoseksualizmu z DSM, co było naszym celem krótkoterminowym. Nasz cel długoterminowy – usunięcie z DSM tego, co nazywane jest perwersją seksualną, zaburzeniem seksualnym czy parafilią, w zależności od wydania, nie został zrealizowany.
Powyższe informacje pochodzą w większej części z artykułu “Kulisy usunięcia homoseksualizmu z klasyfikacji DSM” autorstwa wikipedysty Hatamorgana. Zostały one zweryfikowane przez redakcję PCh24.pl , a trafność cytowań porównana z materiałami źródłowymi. Oryginał artykułu w wersji ocenzurowanej dostępny jest pod hasłem “Okoliczności usunięcia homoseksualizmu z klasyfikacji DSM” na wikipedii.
50
) dobrze robił ze stosami. Pedałom się należy! Ciekawe, czy pedofilię też zalegalizują 
Za to normalnym homoseksualistom to zwisa i niech im się błogosławi.
