Ciężko jest wyjść na ludzi żyjąc w takiej rodzinie. Powiedzmy sobie szczerze, są rodziny biedne, ale rodzice normalni i zamiast przepijać nawet te marne grosze, które zarabiają, odkładają na dzieci. Dzieci natomiast są wdzięczne i chcą wykorzystać to, co rodzice im dają. Uczą się, zdobywają wykształcenie czy fach i potem ci rodzice nie muszą się martwić o emeryturę zusowską, bo mają dobrze wychowane i zarabiające dzieci. Inaczej jest w rodzinach biednych, gdzie jest patologia - tam dziecko nie chce się uczyć, kiedy tylko może wychodzi z domu, bo tam tylko awantury - potem szybko wpadają w złe towarzystwo i wyrastają na takich samych, jak ich rodzice. Rodzice ich nie zabierają do kina, nie wysyłają na wakacje. Jedyną rozrywką dla nich będzie włóczenie się i wpadanie w kolejne nałogi. Nie wszyscy tak kończą - sam znam ludzi, którzy z totalnej patologii potrafili wyjść i normalnie żyć, jednak rodziców wspominają z niekrytą pogardą i nawet nienawiścią. Ale to tylko odsetek, większość podąży tą samą drogą co ich rodzice. A im więcej biedy - bo o ile w tych ładnych, zadbanych domach też są problemy, to nie są to tak poważne problemy jak w rodzinach biednych. Powiedzmy sobie szczerze: ludzie, których mama za mało przytulała, albo tata za dużo pracował nie mają takich blizn na psychice jak ci, których ojciec przychodził najebany do domu i najpierw spuszczał wpierdol matce, a później im. To prowadzi do chorobliwych stanów lękowych, nieufności wobec wszystkich, przez co życie w społeczeństwie jest dla nich trudne.
O ile mam jako tako, chyba, konserwatywne i poniekąd prawicowe poglądy, to odbierałbym takim zwyrolom te dzieci, a ich zamykał do więzienia. Jeden typ z takiej patologicznej rodziny mówił, że wolałby dom dziecka, niż swój dom, bo mimo że już dorosły człowiek to nadal mu się śni ojciec napierdalający matkę i potem jeszcze dla poprawy nastroju wpierdalający jemu.
- ostatnia aktualizacja:
43 minuty temu
