#śmierć

Ojciec poprosił mnie kiedyś, bym pomógł mu przy naprawie naszego leciwego
samochodu. Zgodziłem się, bo akurat nie miałem nic lepszego do roboty. Kazał
mi usiąść za kierownicą, a sam położył się na kocu pod tylną częścią samochodu.
Grzebał tam chwilę, a po chwili krzyknął, bym odpalił silnik. Przypadkiem
zwolniłem hamulec ręczny, a samochód stoczył się do tyłu o jakieś pół metra,
może metr. Podskoczył, jakby najechał na spowalniacz lub dość duży kamień.
Wyskoczyłem ze środka i podbiegłem do miejsca, w którym leżał ojciec. Spytał,
czy nic mu nie jest, on ciągle leżąc zapewnił, że wszystko w porządku. Zdziwiło
mnie, że przed chwilą leżał za tylnym kołem, a teraz znajdował się na wysokości
drugich drzwi. Gdy wstał, zobaczyłem, że zimowa czapka, która wcześniej
szczelnie opinała jego głowę teraz wisi luźno, a wiatr, który tego dnia wiał mocno
rzuca nią na wszystkie strony. Ojciec podciągnął nakrycie głowy, które zsunęło
mu się na oczy odsłaniając głowę, która po bokach była spłaszczona.
Zamurowało mnie. Z jego nosa popłynęła stróżka gęstej krwi. Jego oczy były
dziwnie wypukłe, jakby wychodziły z oczodołów. Spytałem ponownie, czy aby
na pewno wszystko z nim w porządku. Znów zapewnił, że tak. Dokończyliśmy
naprawę, a potem wróciliśmy wspólnie do domu. Ojciec poszedł do łazienki, by
się umyć, a ja modliłem się, by niczego nie zauważył. Gdy wyszedł, był dziwnie
zadowolony. Cały czas masował się po szczęce, by w końcu wypalić: "Nie wydaje
ci się, że schudłem na twarzy"? Oczywiście powiedziałem, że tak. Zmarł w nocy.

Ładnie leciał jebany



1:28

Zapraszam Was do łypnięcia okiem na prawdziwych kierowców, dosłownie kozaków za kółkiem nie jakichś marketingowych produktów ale kierowców, którzy z każdym zakrętem ryzykują swoje życie i zdrowie tylko dla paru sekund mniej w ostatecznym rozrachunku odcinka...

Rajd Polski w Mikołajkach



Wiadomo często nie możemy tego powiedzieć, ale w tym przypadku z czystym sumieniem mówię: dobre bo Polskie

Nielat prawdopodobnie nie słyszał zbliżającego się pociągu,
choć skakać na tory nie rozejrzawszy się wcześniej do genialnych pomysłów raczej nie należy...

Ratownicy reanimowali mężczyznę. Nie żyje przechodzień, który się przyglądał.

Na placu Andrzeja w Katowicach udzielano pomocy mężczyźnie, który stracił przytomność. Przyglądający się zajściu przechodzień także zasłabł. Obaj mężczyźni nie żyją.
Na plac Andrzeja w Katowicach w czwartek, około godz. 11 przytomność stracił jeden z przechodzących mężczyzn. Pracownicy dworca użyli defibrylatora AED i podjęli akcję reanimacyjną, którą kontynuował przybyły na miejsce Zespół Ratownictwa Medycznego. Niestety pacjenta nie udało się uratować. Zdarzeniu przyglądali się przechodnie i jeden z nich także źle się poczuł. Wezwano kolejną karetkę, niestety, mężczyzna zmarł w drodze do szpitala. - Przyczyną śmierci prawdopodobnie był zawał - mówi Jacek Pytel, rzecznik prasowy KMP Katowice.

Artur Borowicz, dyrektor Wojewódzkiego Pogotowia Ratunkowego w Katowicach, podkreśla, że to wydarzenie powinno być przestrogą, bo z akcji ratowniczych nie należy robić niepotrzebnych sensacji. - Tłum gapiów to duży kłopot dla naszych ratowników. Niezdrowe zainteresowanie utrudnia udzielenie pomocy pacjentowi, ludzie często blokują przejścia, utrudniają dopływ świeżego powietrza. Ich wścibskość pozbawia osobę ratowaną intymności. Jak pokazały dzisiejsze tragiczne wydarzenia, emocje związane z akcją mogą być też niebezpieczne dla jej obserwatorów, zwłaszcza tych mających kłopoty z sercem czy ciśnieniem - mówi Artur Borowicz.

Nie, nie jestem ze Śląska

Sporo tego było

Jako że jestem osobą uwielbiającą rozmawiać na poważniejsze tematy, od wycieczki i wypadnięcia rzepki w kolanie wraz z koleżanką zaczęłyśmy rozmawiać o śmierci. I tutaj mogłam popisać się odejściem dwóch prababć w równo tygodniowym odstępie czasowym, co jest dosyć niefortunnym zbiegiem okoliczności, jednak sprawa była poważniejsza - obu kobiecinom zdarzyło się leżeć radośnie w domku w niedzielę, co wiąże się z podaniem ludowym.
W skrócie istnieje opowieść, że jeśli zwłoki leżą po śmierci w niedzielę, to zmarły wróci i zabierze kogoś ze sobą.
I tutaj można to interpretować dowolnie - ja się śmiałam, jednak może śmierć jednej prababci (co z tego, że leżała w domu tylko przez dwie godziny w niedzielę, bo zdarzyło jej się umrzeć wieczorem, a poniedziałek zaczyna się o tej 00:01) była powiązana z tą drugą?
Gdy tylko zaczęłam się śmiać z takiego myślenia, koleżanka jakby nieco zbladła i opowiedziała mi o tym, co się wydarzyło nieco (z 10 dni) wcześniej niż śmierć mojej babci 2 lata temu.

Niedaleko niej mieszkała sąsiadka - zwykła kobieta, szczęśliwa. Miała dosłownie wszystko: udane małżeństwo, wystarczającą ilość pieniędzy, dzieci i wnuki... oraz depresję. Kilka dni przed swoją zaplanowaną śmiercią napisała testament, jednak w jakże szczęśliwym dniu odejścia coś poszło nie do końca zgodnie z planem. Owszem, mąż poszedł do kościoła na różaniec (gdyż był to październik), ale wnuczek również u niej przebywał. Niezrażona tym schowała buty, weszła na strych i się powiesiła. Gdy mąż wrócił, dosłownie obleciał wszystkich sąsiadów, ale kobiety nie było. Po prostu.
Kilka dni później wnuczek po raz kolejny przyjeżdża do (teraz już tylko) dziadka. Koleżanka nie zna szczegółów, jak właściwie (i kiedy) temat wypłynął, jednak chłopiec zapytał, czy już odcięli babcię.

Właściciel sklepu odpiera atak rabusiów,
jednak chyba nie do końca zgodnie z przewidywanym scenariuszem...


Na harda, raczej nie bardzo się nadaje...

- Pamięta pani jak niechcący zabiłem pani psa i w ramach przeprosin kupiłem nowego?
- Tak.
- Podnoś kieckę, przejechałem ci córkę.

Wycelowałem pistolet w tego chorego drania, który zabił moją żonę.
Płakał, był przerażony tym co się zaraz stanie.
Pociągnąłem za spust i zabiłem go.

Może gdyby jakoś to wyjaśnił, albo spróbował mnie uspokoić pozwoliłbym mu żyć...
Ale on tego nie zrobił.

ukryta treść

To chyba dlatego, że urodził się dopiero kilka minut temu.