Witam!
Jako, że jestem zagorzałym fanem historii średniowiecza, posiadam w swojej biblioteczce trochę materiałów związanych z tym tematem. Chciałbym się z Wami podzielić książką pana Alana Bakera, a dokładnie jego częścią o historii łuku. Jeśli przypadnie Wam do gustu, mam opisy innych broni z tamtego okresu, opisy turniejów, itp.
Łuk
"Łuk należy do najstarszych rodzajów broni wykorzystywanych przez człowieka. Posługiwano się nim już w paleolicie w Afryce, Azji i Europie. Groty strzał początkowo wykonywano z drewna, następnie z kamienia, kości i metalu. Do wytworzenia samego łuku wykorzystywano różne rodzaje drzewa i kości, a cięciwę sporządzano zazwyczaj z lnu, konopi, jedwabiu, bawełny i ścięgien. Energię mechaniczną osiągano przez nagięcie łuku i przymocowanie do jego końców cięciwy. dodatkowa energia powstała w rezultacie naciągnięcia cięciwy, którą następnie puszczano, nadając strzale znacznie większą szybkość i celność, aniżeli było to możliwe w przypadku jej rzucenia. Na tym poziomie rozwoju łuk stanowił niezwykle pożyteczną, ale niezbyt groźną broń. Zasadnicze zmiany w tym względzie przyniosło wynalezienie łuku kompozytowego na stepach Azji Środkowej około 1500 roku p.n.e.
Łuk kompozytowy zbudowany był z różnych materiałów: drewna, kości, rogu, ścięgien - sklejanych razem w trzech warstwach. Dodawano je do składającego się z trzech kawałków drewna rdzenia. Każda warstwa wzmacniała siłę i elastyczność łuku. Dzięki temu zasięg rażenia łuku znacznie wzrastał, osiągając odległość nawet 350 metrów.
Długim łukiem angielskim zaczęto posługiwać się w Walii w XII wieku. Na szersza skalę zaczął być wykorzystywany podczas wojen toczonych tam w XIII wieku przez Edwarda I. Posługiwanie się takim łukiem wymagało od strzelca znacznych umiejętności i wielkiej siły. Łuk przewyższał rozmiarami strzelca, a strzały sięgały połowy jego wzrostu. Naciągnięcie cięciwy wymagało ogromnej siły [naciąg od 45 do 80
kg], nie mówiąc już o właściwym wycelowaniu, jednak dzięki dużym rozmiarom znacznemu zwiększeniu uległa jego siła rażenia i zasięg strzału. Wykonany z jednego kawałka drewna (przeważnie z cisu), długi łuk angielski dowiódł swoich wyjątkowych możliwości podczas licznych bitew stoczonych podczas wojny stuletniej - zwłaszcza pod Crecy, Poitiers i Azincourt. Angielscy łucznicy, strzelając z odległości kilkuset metrów, zadawali wówczas Francuzom poważne straty.
W odwecie Francuzi, zwłaszcza po bitwie pod Azincourt, wziętym do niewoli łucznikom angielskim obcinali palec wskazujący i środkowy [
], uniemożliwiając im w przyszłości posługiwanie się tą bronią. W odpowiedzi angielscy łucznicy podczas bitew pokazywali oba palce swoim francuskim przeciwnikom. [W tej kwestii zdania historyków są podzielone. Druga wersja jest taka, że to Francuzi pokazywali Anglikom 2 palce.] Z tego zwyczaju wywodzi się brytyjski obraźliwy gest podniesienia do góry dwóch palców, znajdujący swój odpowiednik w amerykańskim geście pokazywania środkowego palca.
Łuk kompozytowy i długi łuk angielski były niezwykle skuteczne. Stosunkowo łatwe w produkcji i dysponujące dużą siłą rażenia stosowane były jeszcze długo po wprowadzeniu na pole walki broni palnej, której produkcja była niezwykle skomplikowana. Poza tym wiele czasu wymagało jej przeładowanie i często się psuła."
Alan Baker
"The Knight".
