#grindhouse

Tekst z Zone Europa, stacji na której oglądałem ten film.

Grindhouse: Planet Terror to druga część projektu Tarantino i Rodrigueza, który w założeniu ma być hołdem oddanym kinu klasy B i tanim produkcjom wyświetlanym w kinach samochodowych lat 60. i 70. Robert Rodriguez znakomicie odnajduje się w takiej stylistyce, wszak ma na swoim koncie takie obrazy jak "Od zmierzchu do świtu" czy "Desperado", filmy, które otwarcie bawią się kliszami kina rozrywkowego.

Jesteśmy w stanie Teksas. Na małe miasteczko spada mrożąca krew w żyłach zaraza. W pobliskiej bazie wojskowej wskutek tajemniczych eksperymentów dochodzi do niekontrolowanego wycieku gazu. Nad miasteczkiem pojawia się złowroga chmura, która okaże się śmiertelnym zagrożeniem. Gaz zamienia mieszkańców w krwiożercze zombie, które atakują zdrową resztę społeczności. William i Dakota, małżeństwo lekarzy, stara się opanować epidemię, lecz zarażonych przybywa w zastraszającym tempie. Dochodzi do brutalnych morderstw, a ocaleni muszą walczyć o przetrwanie. Grupa ludzi pod przywództwem szeryfa Hague’a, striptizerki Cherry Darling i jej „byłego”, mechanika Wraya, próbuje wydostać się z oblężonego miasta.

Film Rodrigueza kpi sobie z wszelkich reguł gatunkowych i przyzwyczajeń widza. Posługując się kliszami (horror, gore, thriller, melodramat) doprowadza je do granic absurdu, bawiąc się przekraczaniem granic – również dobrego smaku. Przez ekran paradują hordy zombie, które sieją prawdziwe spustoszenie. Leją się hektolitry krwi, co chwila ktoś ginie pozbawiony głowy lub wnętrzności. Fabuła (momentami absurdalna i całkowicie nielogiczna) jest tylko przyczynkiem do ekranowej „jazdy” twórców. Eksponowanie przemocy, brutalności może nie przypaść do gustu wszystkim, lecz trzeba zdawać sobie sprawę z przyjętej przez Rodrigueza konwencji. Reżyser parafrazuje klasykę B-movies i nietrudno odnaleźć odniesienia do "Martwego zła", "Nocy żywych trupów" czy "Inwazji porywaczy ciał". Całość ma charakter pastiszowej, brutalnej w formie zabawy, korzystającej z całego wachlarza filmowych toposów. Postacie są wyraziste, akcja toczy się w szalonym tempie, a brak umiaru w epatowaniu przemocą staje się swoistą strategią. Na uwagę zasługuje znakomicie dobrana przez samego reżysera muzyka, a także udział gwiazd w rolach epizodycznych (Bruce Willis, Quentin Tarantino). Propozycja dla miłośników talentu Rodrigueza oraz widzów szukających w kinie ekstremalnych wrażeń (z obowiązkowym przymrużeniem oka).

Najbliższa emisja 10 października 23:45 na kanale Zone Europa
Jeśli jesteś prawdziwym sadystą, ten film jest właśnie dla ciebie.

Nie wgrywam części zdjęć aby nie spoilerować.

"Ziemią wstrząsnęła olbrzymia nuklearna katastrofa, w wyniku której odrodziły się dinozaury, a ludzkość została zdziesiątkowana. Niedobitki naszego gatunku walczą o przetrwanie nie tylko z dinozaurami, ale i z mutantami zamieszkującymi jaskinie oraz innymi prehistorycznymi stworzeniami. W tej rzeczywistości żyje również Lea ? ostatnia kobieta na ziemi, tytułowa barbarzyńska nimfomanka, której pragną nie tylko mężczyźni, ale i mutanty. Musi ona przetrwać w tej dziczy, ale czy przy okazji uda się jej znaleźć miłość?
Film prawie całkowicie pozbawiony jest dialogów, większość efektów specjalnych stworzono przy użyciu animacji poklatkowej, pojawiający się na ekranie aktorzy są amatorami. A Nymphoid Barbarian in Dinousaur Hell jest kwintesencją kiczu, nic więc dziwnego, że jego dystrybucji podjęła się wytwórnia Troma, słynąca z tworzenia filmów klasy B. Dzięki temu, że film kojarzony jest z Tromą, łatwo było mu stać się w pewnych kręgach produkcją niemal kultową. Na początku, w retrospekcjach, pojawiają się fragmenty filmów Tromy, m.in. Class of Nuke?em High czy Toxic Avenger II?, a bohaterka zamieszkiwała ongiś miasto Tromaville, w którym rozgrywa się akcja większości filmów wytwórni."

Jedna z najsłynniejszych produkcji wytwórni filmowej TROMA, kino dla prawdziwych koneserów