Poszukiwacze drogocennej perły.

Danny MacAskill ma kolejnego następcę. Typ przejechał po barierce nad 20m klifem. Dodam tylko, że na kolarzówce jest to 342 razy trudniejsze niż na trial bike'u.
Akcja od 1:43

Dwóch rozbitków spotyka się na otwartym morzu. Jeden pyta drugiego.
- Jak długo już tak dryfujesz?
- Będzie już dobre 2 lata.
- Jak to możliwe, że tak długo wytrzymałeś?
- Sam nie wiem, straszna nuda, szczególnie w niedziele.

Naturalistyczny dramat / thriller z Korei Południowej.

Spierdalają jak mrówki
Główna akcja 1:15
Nie ma to jak uciekać dokładnie po linii po której leci trąba. Choć sam nie wiem co bym zrobił.

Niesamowite działanie podwodnego prądu



Prądy dryfowe - powstają w wyniku długotrwałego i stałego pod względem kierunku oddziaływania wiatru na powierzchnię wody. W porównaniu z prądami wiatrowymi obejmują one większe masy wody i sięgają znacznych głębokości

Trzeba było zostać w kuchni.

Specjaliści od transportu pojazdów

W poprzednie wakacje byliśmy całą paczką w Bułgarii nad morzem. Pogoda była świetna, całymi dniami siedzieliśmy na plaży. To była mała miejscowość, ludzi dużo mniej niż w kurortach, można się było zrelaksować.
Jednego dnia gdy pływałem zachciało mi się kupę. Skierowałem się do brzegu, ale przyszedł mi do głowy inny pomysł. Dzisiaj jak o tym myślę, to sam się dziwię, ale w jakiś sposób połączenie upału, sporej odległości do najbliższej toalety oraz “W końcu już wiele razy sikałem w wodzie” sprawiły, że zdecydowałem się zrobić klocka w morzu. Przecież zaraz zatonie, nikomu krzywda się nie stanie.
Trochę oddaliłem się od ludzi i jedziemy z koksem. Jakie było moje zaskoczenie, gdy po chwili zobaczyłem dwa moje klocki unoszące się na falach. Przecież gówna nie unoszą się na wodzie? W muszli zawsze szły prosto na dno.
Nie rozumiałem co się stało, ale najwyraźniej odpaliłem dwie torpedy, które właśnie wraz z falami kierowały się w stronę brzegu i pluskających się tam, nieświadomych zagrożenia ludzi. Przez chwilę się łudziłem, że jednak zatoną. Gdy to nie nastąpiło to rzuciłem się za nimi w pogoń. Dość szybko je dogoniłem i chwyciłem po jednym w każdej dłoni. Nie wiem czy ktoś z was trzymał kiedyś gówno w ręce, ale uwierzcie - to nie jest przyjemne.
Obleciał mnie niezły strach. Byłem może 5 metrów od ludzi i stałem w wodzie z dwiema śliskimi brązowymi rybkami w rękach, nie mając pomysłu jak się ich pozbyć. Zdecydowałem, że je zakopię. Zanurzyłem się i pośpiesznie rozgarnąłem piasek, a następnie je nim przykryłem.
Wynurzyłem się akurat na czas, aby zobaczyć moją dziewczynę jak podpływa do mnie. Niestety moment później moje dwa łobuzy uciekły ze swojego niedoszłego grobowca i wynurzyły się zaraz przede mną...
Moja dziewczyna tylko popatrzyła na mnie, moje klocki i krzyknęła rzucając się do ucieczki. Do dzisiaj czasami mi to wypomina.

Nie moje, nie mojego brata, nie mojego taty znalezione w czeluściach internetu

Drugiemu już nie wyszło.