#niepełnosprawność

Jak przezwyciężyć własną niepełnosprawność w pięknym stylu.

A tu na YouTube.

Osoby ubrane na biało słyszą muzykę i pomagają tancerzom zorientować się w melodii.

Krótka rozmowa z samicą dosłownie przed chwilą, która wywołała mi uśmiech na pysku.

Opowiada mi o swoim pomyśle związanym prezentacją elementów języka migowego w swoim projekcie, nazwijmy to- artystycznym.

W pewnym momencie rzuciłem:

-Ciekawe jak na migi porozumiewaliby się głuchoniemi bez jednej ręki..?

Odpowiedziała:

- Zapewne półsłówkami...

Największa fantazją mojej dziewczyny jest uprawianie seksu na stojąco. Może dlatego, że jeździ na wózku?

 

Czyli witamy w Polsce, gdzie choremu psychicznie odbiera się status niepełnosprawności. Fajnie kurwa, tylko jak się chłopaczek wyżywi, "będąc prawie pełnosprawny". Już widzę go w robocie..

Choremu psychicznie 20-latkowi odebrano stopień niepełnosprawności. Matka: - Lekarze cudownie uzdrowili mi syna!

Chłopak ma 20 lat. Nie ma przyjaciół. Nawet znajomych nie ma. - Bo ma chorobę psychiczną, nie wychodzi z domu (... prawie jak połowa sadistica - dopisek: Nathaniel)- opowiada jego mama. - A lekarze z komisji twierdzą, że jest zdrowy.

Miał kilka lat, gdy lekarze zdiagnozowali u niego chorobę psychiczną. Po latach, już inny zespół lekarzy, go uzdrowił. Tak mówi mama 20-latka.

Chłopak z trudem skończył gimnazjum. Od września tego roku miał iść do szkoły ponadgimnazjalnej. Na lekcjach pojawił się parę razy. Chłopacy żartowali sobie z jego wyglądu i zachowania, więc stwierdził, że więcej w szkole się nie pokaże.

- Bywa agresywny. Jeśli nie zrobię mu jedzenia na czas, potrafi kopać w telewizor, biegać po domu albo wrzeszczeć tak, że słychać w całej kamienicy - opowiada matka. - Stanowi zagrożenie dla wszystkich domowników. Ma 186 centymetrów wzrostu i waży 120 kilogramów.

Jest też strasznie uparty. Tak uparty, że od dwóch miesięcy się nie mył. - Wszystko efekt tego, co dzieje się w jego głowie - uważa mama.

Koniec wizyt

I pokazuje dokumenty od lekarza potwierdzające schorzenia syna na tle psychicznym. - Wtedy jeszcze chodziłam z synem prywatnie do psychiatry - opowiada kobieta. - Przestaliśmy, bo nas nie stać na prywatne wizyty.

7-osobowa rodzina żyje za około 3 tysiące złotych miesięcznie. Samotna mama nie pracuje. Chory chłopak ma pięcioro rodzeństwa. - To małe dzieci, a jednak tym najstarszym trzeba się opiekować, jak dzieckiem. Pozostałe dzieci są bardziej samodzielne - dodaje bydgoszczanka.

Młodzieniec otrzymuje ponad 150 złotych zasiłku pielęgnacyjnego. Właśnie przyznano mu alimenty, 470 złotych miesięcznie. To pieniądze wypłacane przez miasto, ponieważ biologiczny ojciec nie przekazuje ani złotówki na syna.

Młody dostawał też pomoc z opieki społecznej. - W związku z tym, że pozyskał dochód, czyli wspomniane alimenty, utracił prawo do zasiłku stałego - informuje Bogusława Bajgot, kierownik Rejonowego Ośrodka Pomocy Społecznej Śródmieście w Bydgoszczy.

Zmiana stopnia

- Syn utracił też znaczny stopień niepełnosprawności - zaznacza matka chłopaka. - Lekarze z komisji cudownie go uzdrowili. To znaczy: stwierdzili, że syn jest prawie zdrowy. Przyznali mu umiarkowany stopień, a przecież jego stan bardzo się pogorszył. Przestał do nas się odzywać.

Kobieta mówi, że chłopak przestał też wychodzić z domu.

Mamo, ktoś mnie śledzi

- Tłumaczy, że go ktoś śledzi - kontynuuje matka. - Nawet do sklepu po drugiej stronie ulicy sam nie pójdzie. Rzadko ze swojego pokoju wychodzi. Dzień pomylił mu się z nocą. Nocami błądzi po pokojach, a potem śpi do godziny 15. I to jest niby zdrowy człowiek?

Skontaktowaliśmy się z kierownictwem Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Bydgoszczy.- Nie mogę podważać decyzji lekarza orzecznika - wyjaśnia Barbara Fryckowska, przewodnicząca zespołu. Dodaje jednak: - Jeśli stan zdrowia osoby zainteresowanej ulegnie zmianie, ta w każdej chwili może złożyć nowy wniosek podparty dokumentacją lekarską, a my go rozpatrzymy.

źródło

pomorska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20131029/BYDGOSZCZ01/131029306

Poznajcie Marka, który cierpi na postępujący zanik mięśni - fachowo nazywa się to progresywna dystrofia mięśniowa Duchenne'a. W praktyce oznacza to, że jego mięśnie są obecnie zbyt słabe, by radzić sobie z codziennymi czynnościami. Marek nie może samodzielnie usiąść, przewrócić się z boku na bok czy podnieść ręki, a nawet oddychać, dlatego porusza się na wózku i cały czas podpięty jest do respiratora.

Jego ulubionymi grami są serie Grand Theft Auto, Assassin's Creed i Mass Effect, a także piłkarskie Pro Evolution Soccer i FIFA - Marek uwielbia piłkę nożną, ale jak sam to ujmuje, pobiegać może sobie jedynie w sposób wirtualny. Marek jest pecetowcem i obywa się bez jakiegoś specjalnego setupu, ceni sobie natomiast możliwość zredefiniowania klawiszy, tak by wszystkie funkcje były blisko - jest to koniecznością, jako że nie może sam podnieść ręki. Największą trudność sprawiają mu QTE (Quick Time Events, czyli konieczność szybkiego bądź rytmicznego tłuczenia w przyciski): ostatnio w Assassin's Creed III, by zabić wilka. Brak możliwości ominięcia bądź wyłączenia tego rodzaju przerywnika jest dla Marka poważnym problemem.




Poznajcie Piotra, którego dopadła przypadłość, która nazywa się stożek rogówki. Przebiegała ona dość klasycznie: Piotr stopniowo tracił wzrok, aż pewnego dnia dostał zapalenia stożka i obudził się na pół ślepy. Z punktu widzenia gracza było to tym bardziej dokuczliwe, że ulubionym typem gier Piotra są strzelaniny FPP. Główna trudność sprowadzała się do odległości pomiędzy oczami a monitorem. Piotr nie mógł się wygodnie rozsiąść na kanapie, tylko musiał trzymać twarz 20-30 cm od ekranu, żeby widzieć co się dzieje. Co za tym idzie, musiał bardzo szybko poruszać głową, omiatając wzrokiem monitor, ponieważ cała jego powierzchnia nie mieściła mu się naraz w polu widzenia. Największym problemem Piotra był brak możliwości powiększenia bądź zmiany koloru celownika. Jak mówi: - Zależało mi na zwiększeniu kontrastu celownika, bo z reguły te defaultowe były albo białe, albo szare i zlewały się z tłem przy jasnych lokacjach. Ciężko mi to wytłumaczyć, ale zdecydowanie pomagało mi to w namierzaniu celów. Drugą istotną sprawą była regulacja FOV (Field of View, czyli pola widzenia), żeby więcej świata gry mieściło się na tym wycinku ekranu, który obejmował wzrokiem Piotr.

Poznajcie Adama, który ma łącznie dwa palce u rąk, w wyniku pogrypowych powikłań podczas ciąży jego mamy. Pisaliśmy o nim na łamach Polygamii parę lat temu, Adam jest bowiem jednym z najlepszych graczy w Tekkena w Polsce i w Europie. Do jego największych osiągnięć zalicza się pierwsze miejsce na Berlin Tekken Clash III oraz trzecie miejsce na eliminacjach do World Cyber Games 2011. Poza Tekkenem, do jego ulubionych gier należą Final Fantasy, Suikoden i Monster Hunter. Adam nie przejmuje się dostosowaniem gier do jego ograniczeń, ponieważ każdą czynność traktuje jak wyzwanie, jak logiczno-zręcznościową łamigłówkę (czyli w sumie - właśnie jak grę). - Trzeba sobie tylko wyobrazić, jak tę czynność wykonać bez użycia palców - mówi. Zapytany o to jak radzi sobie z obsługą pada, Adam odpowiada: - Nie wiem, nie mam pojęcia bo jak gram to mój wzrok jest skupiony na ekranie, a nie na padzie.



Jak widać, wyzwania jakie stoją przed graczami niepełnosprawnych chcącymi bawić się swoim hobby są bardzo zróżnicowane w zależności od rodzaju ich ograniczeń. Upośledzenie wzroku, słuchu, ruchomości, refleksu czy innych cech może przyjąć bardzo różne formy. Skąd deweloperzy mają wiedzieć, jakie rozwiązania mogą pomóc graczom, z których każdy może cierpieć na inną przypadłość? Z pomocą przychodzą takie projekty, jak Includification czy Game Accessibility Guidelines. Pierwszy z nich, dostępny w formie ilustrowanego PDF-a, powstał dzięki fundacji AbleGamers, której celem jest wspomaganie graczy niepełnosprawych, m.in. poprzez uświadamianie i edukowanie. Fundacja ta przyznaje również co roku wyróżnienia grom najbardziej przyjaznym osobom niepełnosprawnym: w ostatnich latach były to FIFA 13, Star Wars: The Old Republic i Forza Motorsport 3. Z kolei drugi projekt powstał jako wspólny wysiłek naukowców i przedstawicieli branży growej, żeby udostępnić materiały źródłowe z których będą mogli skorzystać twórcy gier, swego rodzaju ściągawkę z listą gotowych do wdrożenia rozwiązań.

Oba projekty przedstawiają propozycje ułatwień, które pozwolą osobom z rozmaitymi ograniczeniami cieszyć się grami. Proponowane rozwiązania są podzielone na trzy kategorie: trywialnie łatwe do zaimplementowania, średnio skomplikowane i trudne, które wymagają większych nakładów pracy. Dzięki temu każdy deweloper może w rozsądny sposób dopasować zakres wdrożonych ułatwień do swoich możliwości czasowych i budżetowych. Każdy z tych projektów poświęca ponadto trochę miejsca na wytłumaczenie z jakimi wyzwaniami zmagają się osoby niepełnosprawne podczas gry, a także dlaczego warto im pomóc. Pomijając argumenty natury etycznej i ogólnoludzkiej, istnieją też bardzo konkretne przesłanki ekonomiczne: według firmy PopCap, od 15 do 20 procent graczy "każualowych” jest w ten czy inny sposób mniej sprawna. Po prostu warto zagospodarować tę pulę potencjalnych klientów.

Fragmenty artykułu z portalu Polygamia.pl

W Polsce też powinniśmy mieć takie znaki

Kadłubek kaligrafujący...
Tfaaa... I oczywiście dostał "specjalne" wyróżnienie, wcale nie dlatego, że jest kadłubkiem.

Marcin I. mieszkał w jednej z podkłobudzkich wiosek wraz z matką, 43-letnią Elżbietą M. oraz siostrą – upośledzoną umysłowo Ewą R. Nocami, pod nieobecność kobiety, zakradał się do pokoju dziewczyny i brutalnie ją gwałcił. Koszmar trwał wiele miesięcy, a może i lat – do czasu, aż o sprawie dowiedziała się policja.

Być Może ohydne występki Marcina nigdy nie ujrzałyby światła dziennego, gdyby nie bożonarodzeniowy wieczór, gdy chłopak wrócił do domu pod wpływem alkoholu. Elżbieta M. wspomina, że był bardzo agresywny, krzykliwy, rzucił się na nią i chciał zgwałcić. Własną matkę!

Wystraszona i zaszokowana kobieta natychmiast wezwała policję. Podczas przesłuchań wyszło na jaw, że nie tylko matka mogła stać się ofiarą brutalnego chłopaka – o wielokrotnych gwałtach opowiedziała funkcjonariuszom także Ewa R.

Wczoraj przed Sądem Okręgowym w Częstochowie, rozpoczął się proces Marcina I. Grozi mu do 12 lat więzienia. Chłopak jednak nie widzi nic złego w tym, co zrobił. Jego matka zarzeka się jednak, że noga syna w jej domu już nigdy nie postanie!

papilot.pl/article/7245/Gwalcil-niepelnosprawna-siostre-chcial-zgwalci...

Ojciec nie przyjmuje do wiadomości "wyroku" wydanego przez lekarzy i postanawia walczyć o to, by jego córka mogła chodzić.