#padlina

Za pomocą ładunków w padlinie

Były lwy i tygryski, pora na sępy. Om nom nom.













Jak zawsze - reszta w komentarzach.

Nie krępujcie się, oglądajcie całość. Smacznego oglądania

Swego czasu miałam praktyki w hospicjum w ramach opieki paliatywnej. Opiekunka przed naszym wejściem na sale przeprowadzała krótkie spotkanie, na którym podzieleni na małe grupki na kartkach mieliśmy napisać z czym kojarzy nam się hospicjum. Wiadomo większość pisała "z godnym umieraniem" itp.
Padło też hasło "z kotami!"
jedna z koleżanek wzięło na refleksje i mówi
"nie uważacie, że to dziwne? zawsze w takich miejscach koty są..."

odpowiedź z sali

"bo czują padlinę..."

Wiewiórka vs Ptaki

Ten pierwszy w planie zdaje się "mówić" Spierdalaj !!! nasza zdobycz

Pomyślałem że nie może tutaj tego zabraknąć

Charles Baudelaire
Padlina


Przypomnij sobie, cośmy widzieli, jedyna,
W ten letni tak piękny poranek:
U zakrętu leżała plugawa padlina
Na scieżce żwirem zasianej.

Z nogami zadartymi lubieżnej kobiety,
Parując i siejąc trucizny,
Niedbała i cyniczna otwarła sekrety
Brzucha pełnego zgnilizny.

Słońce prażąc to ścierwo jarzyło się w górze,
Jakby rozłożyć pragnęło
I oddać wielokrotnie potężnej Naturze
Złączone z nią niegdyś dzieło.

Błękit oglądał szkielet przepysznej budowy,
Co w kwiat rozkwitał jaskrawy,
Smród zgnilizny tak mocno uderzał do głowy,
Żeś omal nie padła na trawy.

Brzęczała na tym zgniłym brzuchu much orkiestra
I z wnętrza larw czarne zastępy
Wypełzały ściekając z wolna jak ciecz gęsta
Na te rojące się strzępy.

Wszystko się zapadało, jarzyło, wzbijało,
Jak fala się wznosiło,
Rzekłbyś, wzdęte niepewnym odetchnieniem ciało
Samo się w sobie mnożylo.

Czerwie biegły za obcym im brzmieniem muzycznym
Jak wiatr i woda bierząca
Lub ziarno, które wiejacz swym ruchem rytmicznym
W opałce obraca i wstrząsa.

Forma świata stawała się nierzeczywista
Jak szkic, co przestał nęcić
Na płótnie zapomnianym i który artysta
Kończy już tylko z pamięci.

A za skałami niespokojnie i z ostrożna
Pies śledził nas z błyskiem w oku
Czatując na tę chwilę, kiedy będzie można
Wyszarpać ochłap z zewłoku.

A jednak upodobnisz się do tego błota,
Co tchem zaraźliwym zieje,
Gwiazdo mych oczu, słońce mojego żywota,
Pasjo moja i mój aniele!

Tak! Taka będziesz kiedyś, o wdzięków królowo,
Po sakramentch ostatnich,
Gdy zejdziesz pod ziół żyznych urodę kwietniowa,
By gnić wśród kości bratnich.

Wtedy czerwiowi, który cię będzie beztrosko
Toczył w mogilnej ciemności,
Powiedz, żem ja zachował formę i treść boską
Mojej zetlałej miłości.