Opadła mi szczęka

Atak terrorystyczny na moskiewski teatr na Dubrowce przeprowadzony przez czeczeńskie komando pod przywództwem Mowsara Barajewa w dniach 23 - 26 października 2002 w Moskwie, zakończony odbiciem obiektu przez antyterrorystów i śmiercią 173 osób w tym 133 zakładników.

Atak rozpoczął się 23 października ok. godz. 21:00 czasu lokalnego. Wówczas w teatrze odgrywano drugi akt musicalu "Nord-Ost". W tym momencie w teatrze znajdowały się 922 osoby. Terroryści opanowali budynek do którego wnieśli karabiny, granaty, miny i potężne bomby domowej roboty, wcześniej przetransportowane ciężarówkami z Czeczeni. Podczas kontroli drogowych, ekstremiści wręczali milicjantom wysokie łapówki, by ci odstąpili od sprawdzania transportowanych ładunków.
Wśród zamachowców były ubrane w czarne burki kobiety (tzw. czarne wdowy), które miały na sobie ładunki wybuchowe. Kobiety usiadły wśród widzów a następnie zagrożono, że w przypadku szturmu na teatr odpalą one bomby. Terroryści wywiesili na scenie czarną szahadę i zażądali zakończenia wojny w Czeczenii i natychmiastowego wycofania stamtąd wszystkich wojsk rosyjskich. Postawili ultimatum, dając tydzień na jego spełnienie. Po tym czasie mieli zabijać zakładników.

W nocy z 23 na 24 października, po negocjacjach, terroryści wypuścili z teatru wszystkich muzułmanów, Gruzinów, część dzieci, kilku cudzoziemców, a także mężczyznę chorego na serce oraz kobietę w zaawansowanym stadium ciąży. Z budynku uciekło też przez okno w garderobie 15 osób z obsługi teatru. Jednak tej nocy zastrzelono na widowni kilka osób podejrzanych o przynależność do rosyjskich służb specjalnych.

Po 57 godzinach zajmowania budynku przez terrorystów, 26 października rosyjskie oddziały specjalne "Alfa" i "Wympieł" podjęły szturm na teatr. Nim doszło do wejścia żołnierzy sił specjalnych, do teatru wpuszczono gaz usypiający (fentanyl i 3-metylofentanyl), który uśpił zakładników i terrorystów. Dzięki temu antyterroryści mogli bezpiecznie wejść do budynku, zabijając na miejscu 40 terrorystów przez strzał w głowę, w tym kobiet, które miały na sobie ładunki wybuchowe. W akcji zginęło także 133 uśpionych zakładników, którzy zatruli się gazem.

Mimo wielu ofiar, z powodu trudnych warunków, problemów przy ewakuacji rannych (niedostateczna liczba karetek, brak miejsc w szpitalach), akcja odbicia zakładników została uznana przez gen. Sławomira Petelickiego za dobrze przeprowadzoną. Prezydent Rosji Władimir Putin uznał akcję odbicia teatru z rąk terrorystów za sukces. Zarazem wyraził żal z powodu liczby ofiar. Rodziny zabitych domagały się pociągnięcia do odpowiedzialności ludzi, którzy dowodzili operacją antyterrorystyczną, jednak śledztwo zawieszono.

Z cyklu Sadol bawi i uczy.
Od jakiegoś czasu, obserwuję duże zainteresowanie ze strony użytkowników Sadola tego typu tematami to i ja wrzucę coś swojego.
Tekst jest mojego autorstwa, opracowany swego czasu na zajęcia z architektury współczesnej.

Centralny Teatr Armii Czerwonej w Moskwie

Centralny Teatr Armii Czerwonej, będący projektem autorstwa zespołu radzieckich architektów: K. Ałabiana, W. Simbircewa oraz inżyniera technologii I. Malcyna, został zrealizowany w stylu określanym jako „Gotyk Stalinowski” lub klasycyzm socjalistyczny w latach 1934 - 40. Znajduje się on w czołówce największych teatrów świata. Zlokalizowany w najwyższym punkcie, w głębi placu Komuny (obecnie plac Suworowa), góruje nie tylko nad przestrzenią placu, ale stanowi także punkt orientacyjny dla całego regionu.


Projekt



Widok współczesny

Główną ideą projektu był symboliczny kształt pięcioramiennej gwiazdy, będącej emblematem Armii Czerwonej. Przekrój kolumny został ukształtowany na tej samej zasadzie, nawiązując przy tym do planu całego budynku. Autorzy, pragnąc w ten sposób, symbolicznie odzwierciedlić potęgę radzieckich sił zbrojnych, stworzyli niezgodną z charakterem architektury teatrów kompozycje symetryczną, dopasowując ja do z góry narzuconego schematu przestrzennego (tj. pięcioramiennej gwiazdy) co przysporzyło wielu problemów w organizacji przestrzeni wewnętrznej. Konieczność wpisania złożonego organizmu teatru w skomplikowaną ostrołukowa formę (rozmieszczenie holu reprezentacyjnego, otwartych reprezentacyjnych schodów, widowni, ogromnej sceny z jej złożonym kompleksem pomieszczeń) wymagała od architektów dużego nakładu pracy.


Rzut


Przekrój poprzeczny


Sytuacja

Nad główna salą, przewidzianą na 1900 miejsc, zbudowano „małą” salę kameralną na kolejne 400 miejsc. Na kolejnej kondygnacji, ponad salą studyjną, mieści się pracownia scenograficzna związana z obiema scenami. Widownię zrealizowano w formie amfiteatru z lożą w formie balkonu. Odległość ostatniego rzędu od sceny wynosi 32 metry. Plafon nad widownią i obramowanie portalu scenicznego są ozdobione malarstwem tematycznym (malarze: W. Faworski i Ł. Bruni). Główna scena o rozmiarach 37,5 m. x 29,6 m. i wysokości 33,5 metra została uzupełniona dwoma kieszeniami. Portal o wymiarach 24 m. x 14,5 m. zapewnia dobrą widoczność ze wszystkich miejsc, podzielonej na sektory widowni. Boczne śluzy pozwalają podawać, na płytkim proscenium, fragmenty dekoracji przy opuszczonej kurtynie oraz umożliwiają wchodzenie aktorów na pierwszy plan sceny i przed dekorację. Zainstalowano tam też system podnoszonych i opuszczanych platform.


Widok sceny


Detal Architektoniczny


Widok z Google Maps

Dla potrzeb szczególnie reprezentacyjnych spektakli z udziałem do 1000 aktorów, kawalerii i czołgów zostały wybudowane platformy poszerzające, ale sztuki o takim rozmachu nigdy się nie odbyły. Rezultatami mocno zawyżonych wymiarów teatru, (280 tysięcy zamiast 150 tysięcy metrów sześciennych) stały się przeskalowane wymiary sceny, powodując trudności w pracy takie jak: zła akustyka wynikająca ze zbyt dużej wysokości widowni, niemożność dobrego zaaranżowania kątów gwiazdy tworząc w nich ciemne i skomplikowane w układzie pomieszczenia kulis. Podporządkowanie kompozycji formie gwiazdy odbiło się również w wyglądzie zewnętrznym budynku. W jego złożonej sylwetce nieodpowiadającej wewnętrznemu układowi, górna część zwieńczonej pasem loggi, schodami i tarasami, jest praktycznie nieużywana.


Narożnik


Zniszczenia wojenne

Bibliografia (dla zainteresowanych tematem):

1. Gnedowski S., Khripunow J. Architektura teatru Radzieckiego, Stroiizdat, 1986, s. 119-121 (Ros: Архитектура советского театра)
2. Riabuszyn A.., Szyszkina I. Architektura Radziecka, Arkady, Warszawa 1987, s. 30-36

Jeśli temat się spodoba, postaram się wrzucić coś jeszcze.

Teatr.
Pewna para spogląda na repertuar decydując na jaki spektakl się wybrać, jako że rzadko bywają w teatrze. W tym samym momencie inna para podchodzi do kasy i mówi:
- Tristan i Izolda, dwa normalne
Pani w kasie sprzedaje bilety.

Kolejna para podchodzi do kasy:
- Tristan i Izolda, dwa normalne
Kasjerka wydaje bilety.

W końcu niezdecydowana para podchodzi do kasy:
- Roman i Helena, dwa normalne.

jak na koncercie

sztuka, ja pierdole

W tym teatrzyku gramy aż do dzisiaj
Są cycki

Akcja na próbie

Była to pierwsza od lat bezpośrednia transmisja przedstawienia teatralnego, wystawionego przez Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy. Spektakl odbył się w nieczynnym magazynie na osiedlu Piekary. Transmisję zaprezentowała TVP Kultura.
„Made in Poland" wrocławskiego filmowca Przemysława Wojcieszka, pełen goryczy i ironii portret współczesnej Polski, zrealizowany na Scenie na Piekarach legnickiego teatru, okazał się jednym z najgłośniejszych spektakli sezonu. Nagrodzono go m.in. Laurem Konrada na Festiwalu Interpretacje w Katowicach oraz I nagrodą Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

Sztuka opowiada o młodym człowieku, w którym jest tyle samo złości na świat, ile wrażliwości na przejawy zła, które widzi wokół. Boguś (w tej roli niezwykle sugestywny Eryk Lubos, znany z serialu „Oficer", na co dzień aktor wrocławskiego Teatru Współczesnego), 16-latek z ponurego blokowiska, przeżywa pierwszy w życiu bunt przeciw całemu światu.

Wściekły na wszystko, przekonany, że „Bóg zdechł", porzuca szkołę i ministranturę, i z metalową rurą w garści postanawia zrobić rewolucję, założyć organizację terrorystyczną. Nienawidzi siebie i innych. Frustrację i złość wyładowuje na zaparkowanych w okolicy samochodach.
info z tvp.pl/kultura



"kolarz, kurwa porozmawiać chcę" - najlepsze ;D
resztę wgram w komentarzach.

Taki tam fail