#ukraina

Niezła rozpierducha na dzikim wschodzie Europy. Według źródła: 119 milicjantów poszkodowanych, w tym 80 hospitalizowanych

Wideo w spojlerze

ukryta treść

źródła tej wstawki: mvs.gov.ua/mvs/control/main/uk/publish/article/962249 oraz
liveleak.com/view?i=911_1390295593 lub
youtube.com/watch?v=cuO53xeZkm8 - co kto woli

Znalezione przypadkiem, jednak warte uwagi w zimowe dni.



Jak widać nie trzeba mieć milionów, tylko odpowiednich ludzi dookoła siebie żeby przeżyć coś zajebistego

W piątek, 17 stycznia, Telewizja Polska wyemitowała felieton red. Marii Stepan o Ukrainie. Wyemitowała go w swoim głównym programie informacyjnym – „Wiadomościach” na antenie najpopularniejszego kanału TVP 1.

Od początku było ostro. Zapowiadająca felieton, spikerka Beata Tadla pokrótce wyłożyła widzom, co powinni myśleć, zanim jeszcze go zobaczą:

Cios w demokrację! To państwo policyjne. Zwrot w stronę autorytarnej sowieckiej przeszłości. (…) Wzorem rosyjskich przepisów, nowe ukraińskie między innymi ograniczają wolność słowa i zaostrzają kary za udział w manifestacjach, na które nie ma zgody władz.

Potem, przez ponad trzy minuty, z rządem Ukrainy rozprawiała się już osobiście gwiazda „Wiadomości” TVP 1, Maria Stepan:

(…) Przykręcenie śruby. Neodyktatura. Putinizacja –straszyła reporterka.

Nie ma wątpliwości, że to na jego polecenie wprowadzono anty majdanowe ustawy, m.in.: zakaz zasłaniania twarzy, rozbijania namiotów, budowania barykad – chyba, że pozwoli MSW, blokowania urzędów państwowych i jazdy w kolumnie powyżej pięciu aut. A tak właśnie - w kolumnach, przyjeżdżali i blokowali drogi manifestanci –smuci się dziennikarka. A słowa jej – jako dowód ich prawdziwości – ilustruje specjalna grafika z wyszczególnieniem antyludzkich zakazów.

No, faktycznie: koniec już z tą ukraińską demokracją!

Jak żyć w kraju, w którym uczestnikom manifestacji nie wolno zasłaniać twarzy? Jak komuś mógł przyjść do głowy taki antydemokratyczny pomysł? Czy historia zna podobne przypadki? No, niestety zna. Ostatnio (13.11.2013 r.) postulował to… Bronisław Komorowski (Po raz drugi zresztą). A zakaz taki podczas imprez masowych, np. podczas imprez sportowych, już w Polsce obowiązuje…

Co to za kraj, w którym obywatel nie może sobie rozbić namiotu gdzie chce? Putinizacja! Jak rozumiemy, zdaniem pani red. Stepan, w Polsce w praktyce, jeśli ktoś zechce sobie rozbić namiot w Łazienkach Królewskich, albo przed Pałacem Prezydenckim w Warszawie – ma do tego pełne prawo. I pewnie jest tak w całej cywilizowanej Europie. Namawiamy więc do podjęcia takiej próby np. w Paryżu, Genewie bądź Berlinie.

Cios w demokrację: obywatel nie może sobie na Ukrainie postawić już nawet własnej barykady! Tu trzeba się z redakcją „Wiadomości” zgodzić. Każdy kto ma na to ochotę, powinien mieć możliwość postawienia własnej barykady. Wręcz Konstytucja powinna mu to gwarantować. Jeśli zdecyduje się na to pani Stepan z redakcyjnymi kolegami (polecamy posadowienie jej w ścisłym centrum Warszawy) – prosimy o sygnał z półgodzinnym wyprzedzeniem. Przyjedziemy, nagramy film z reakcji policji, wrzucimy go na YouTube i staniemy w obronie konstytucyjnych praw Marii Stepan.

Nie wolno też na Ukrainie blokować urzędów państwowych. Skandal: neodyktatura! Przecież każdy Amerykanin ma prawo do blokowania wejścia do Białego Domu. I stawiania tam barykad pewnie też. TVP powinno kazać swojemu amerykańskiemu korespondentowi zablokować wejście do Białego Domu w Waszyngtonie poprzez zbudowanie przed nim barykady (oczywiście w kominiarce). Egzekucja korespondenta pobiłaby w Internecie rekordy odsłon, ale raczej nic z tego nie będzie…

No i ostatni gwóźdź do trumny ukraińskiej demokracji – zakaz blokowania dróg. Co prawda w Polsce po ostatniej nowelizacji Ustawy o ruchu drogowym (Kodeks Drogowy) obowiązują sankcje nawet za zbyt wolną jazdę lewym pasem ruchu, ale Polska to co innego, bo już demokrację zbdowaliśmy. Każdy powinien więc mieć prawo do zablokowania w dowolnej chwili dowolnej ukraińskiej drogi. Domyślamy się, że przed wyartykułowaniem swojego zdania, pani Stepan wielokrotnie blokowała z kolegami autostrady we Francji i Niemczech.

Proprezydencka większość przepchnęła poprawkę do kodeksu karnego, która nakłada kaganiec na media –alarmuje Maria Stepan. I w podtekście wskazuje na rzecz niesłychaną: Prezydent Ukrainy ośmiela się mieć większość w ukraińskim parlamencie! Fakt, straszne. Najlepiej, gdyby nie miał poparcia parlamentu i narodu… Ale skoro ma tę większość, to zmian chyba nie musiał „przepychać” – wystarczyło poprawkę przegłosować. Ale wtedy w felietonie „Wiadomości” nie byłoby ani dramaturgii, ani zakamuflowanej tezy o zdradzie interesów narodu i rodzącej się dyktaturze…

Na czym zmiany polegają, tego red. Stepan nie precyzuje. Ogólnie tak jakoś je opisuje:

Dziennikarzom, którzy odważą się krytykować sędziów, milicjantów, po prostu władzę, grożą surowe kary.

To coś zacytujemy:

"Kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”.Straszny to zapis! Ale nie wzięliśmy go, niestety, z Ukrainy. To zapis (art. 226 par. 1.) z polskiego Kodeksu Karnego (Dziennik Ustaw 1997.88.553 –Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks Karny). No, ale jak z tego wynika – polski kodeks karny Pani Stepan nie obowiązuje.

Gdyby ktoś z Państwa chciał zerknąć na omawiany felieton, służę linkiem...
Materiał – jako szczególnie ważny dla TVP – promowany był w Internecie już ponad półtorej godziny przed oficjalną premierą. Link do felietonu na stronach TVP (wymagany microsoft silverlight):

wiadomosci.tvp.pl/13683398/kurs-na-wschod

Można też przeczytać co o rzetelności dziennikarskiej mówią Zasady Etyki Dziennikarskiej w Telewizji Polskiej S.A.

tvp.pl/o-tvp/komisja-etyki/podstrony/zasady-etyki-dziennikarskiej-w-te...

Red. Maria Stepan wie już wszystko: - 0d 21 listopada na Majdanie krzyczą „Bandę precz!” . Teraz ten okrzyk nabiera rzeczywistego znaczenia, bo wielu nie ma już złudzeń: wczoraj na Ukrainie umarła demokracja.

Jest za co krytykować Wiktora Janukowicza. Jeżeli jest za co, można i należy krytykować każdego: polityka, biskupa dowolnego obrządku czy prezydenta wielkiego mocarstwa. Rzecz w tym, by krytyka nie ośmieszała krytykującego. I nie opierała się na ewidentnych manipulacjach.

Skrojone i przerobione żeby wyglądało jakbym to ja napisał

Do niedawna stwierdzenie, iż Unia Europejska może się rozpaść, zaś miejsce USA i Rosji jako dwóch głównych rozgrywających w teatrze międzynarodowej polityki zajmą Chiny, Brazylia czy Indie, były komentowane najwyżej w tonie kabaretowo-rozrywkowym. Dziś, są to scenariusze, które na co dzień kreślą eksperci niezależnie od własnego profilu ideowego. W tej sytuacji nie tylko warto, lecz należy przedstawiać alternatywne możliwości gwarantujące stabilność Polski i regionu. Jedną z nich, jest niewątpliwie pomysł współpracy państw niegdyś wchodzących w skład I Rzeczypospolitej.

Projekt

„Nowa Rzeczpospolita” to projekt zainicjowany przez pewne środowisko z… Białorusi. Niewiele o tym środowisku wiadomo poza tym, że propaguje restaurację monarchii i ścisły związek m.in. z Polską. Abstrahując od proponowanej formy rządów, warto się takiej propozycji przyjrzeć bliżej.

Nowe państwo, federacja, konfederacja bądź związek zupełnie niezależnych państw obejmować miałby Polskę, Białoruś, Ukrainę, Litwę i Łotwę. Autorzy projektu nie dopisali zupełnie naturalnego uczestnika takiego porozumienia – Estonii, która w razie realizacji takiego scenariusza oraz w obliczu rosyjskiego sąsiada raczej nie mogłaby pozwolić sobie na neutralność – co niniejszym czynię i jednocześnie przechodzę do własnej analizy możliwości odnowienia Rzeczypospolitej.

Związek wymienionych państw skutkowałby powstaniem nowego tworu na arenie międzynarodowej, którego potencjał osiągnąłby automatycznie poziom głównych rozgrywających w Europie, a także ważnego podmiotu na świecie. „Nowa Rzeczpospolita” miałaby łącznie ponad 100 milionów mieszkańców, zaś powierzchnię ok. 1 300 000 km2.

Gospodarka

Połączenie bądź przynajmniej silne powiązanie naszych gospodarek utworzyłoby wielki potencjał na przyszłość, jednak stwierdzić należy uczciwie, iż w dniu dzisiejszym odnowiona Rzeczpospolita musiałaby borykać się z wieloma trudnościami.

Pisząc o potencjale, należy wymienić tu bogactwo surowców naturalnych, którymi dysponuje przede wszystkim Polska i Ukraina. Węgiel, miedź, rozwinięty przemysł metalurgiczny, żelazo, złoża siarkowodoru, żyzne gleby. Z pewnością mądre reformy i unowocześnienie niektórych gałęzi przemysłu, zwłaszcza u naszych wschodnich sąsiadów, przyczyniłyby się do wzrostu PKB i siły integrujących państw w ogóle. Ponadto w obliczu kryzysów energetycznych pamiętać należy o działających na zachodniej Ukrainie elektrowniach atomowych, których prąd z pewnością mógłby zasilać również polskie gospodarstwa domowe.

Niewątpliwym problemem jest jednak zacofanie gospodarcze w byłych republikach sowieckich, spowodowane wyniszczającą polityką Moskwy wobec nich. Większość technologii i przemysłu Ukrainy czy Białorusi nie jest w stanie konkurować na świecie, nie mówiąc już o eksporcie na Zachód. Gospodarka tych państw wciąż w wielkiej mierze nastawiona jest na eksport w kierunku wschodnim, do Rosji i innych byłych republik ZSRR, zaś w przypadku problemów wewnętrznych Rosji czy celowego embarga politycznego spowodowanego zmianą wektora polityki zagranicznych swoich byłych satelitów, może stanowić to duży problem. Analogiczna sytuacja w dziedzinie wytwórstwa i sprzedaży na rynku zewnętrznym dotyczy Polski – tu jednak przeważa kierunek niemiecki. Niewątpliwym problemem byłyby również skupione w rękach rosyjskich silne koncerny wschodnie. W ostatnim czasie na Białorusi gwałtownie przyspieszyła prywatyzacja w ręce rosyjskie wielu znaczących zakładów, a ich odzyskanie i nacjonalizacja byłyby niemal konieczne, ażeby móc je przystosować do nowo zaistniałych warunków gospodarczych i politycznych.

Reasumując, w przypadku gospodarki niewątpliwie konieczna byłaby głęboka analiza ekspercka oraz lata pracy, które umożliwiałyby sprawny przepływ towarów, kapitału, usług i zasobów ludzkich pomiędzy omawianymi krajami. Niewątpliwym wysiłkiem, które już na początkowym etapie realizacji projektu należałoby podjąć, byłaby budowa infrastruktury drogowej i kolejowej umożliwiającej rozpoczęcie procesów integracyjnych. Jednakże w przypadku powodzenia opisywanego projektu „Nowa Rzeczpospolita” stałaby się państwem o jednej z najsilniejszych gospodarek w Europie i na świecie.

Warunki realizacji

Realizacja związku państw byłej I RP wymaga jednoczesnego zaistnienia sprzyjających warunków zewnętrznych na arenie międzynarodowej jak i woli współpracy wewnątrz omawianego terytorium.

Zaistnienie silnego podmiotu w środkowej Europie nigdy nie leżało w interesie dwóch potężnych państw sąsiadujących z tym rejonem: Niemiec i Rosji. W przypadku rozpoczęcia jakichkolwiek negocjacji w tej materii należy spodziewać się silnego sprzeciwu wyżej wymienionych, nie wykluczając gróźb interwencji militarnej ze strony Moskwy. Dlatego naturalne wydaje się, iż nawet rozpoczęcie realnej budowy omawianego projektu będzie możliwe jedynie w czasie, gdy zarówno Niemcy jak i Rosja stracą swoją obecną pozycję i zostaną dotknięte poważnymi trudnościami wewnętrznymi. Czy jest to możliwe? Owszem.

Szansa taka rysuje się coraz poważniej na horyzoncie przyszłości naszego regionu. Siła Niemiec oparta jest przede wszystkim na pozycji tego kraju w Unii Europejskiej, w której de facto, po osłabieniu Francji i alienacji Wielkiej Brytanii, stały się liderem. Jednym z realnych scenariuszy omawianych dziś w kuluarach przez przywódców państw Europy jest upadek tych struktur, których jedynym spoiwem jest kapitał – trudno bowiem o stwierdzenie, iż Unia Europejska stoi fundamentem wspólnych wartości Cywilizacji Łacińskiej. Coraz większe problemy finansowe członków UE oraz pogarszające się prognozy gospodarcze na przyszłość wskazują, iż możliwy jest w niedalekiej przyszłości ich demontaż oraz nawrót państw narodowych do polityki protekcjonizmu – w takiej zaś chwili Berlin raczej skupi swą uwagę na zapewnieniu stabilności wewnętrznej własnego kraju niż finansowaniu ingerencji na obcych terenach. Ponadto pamiętać należy o dramatycznych prognozach demograficznych dla ludności autochtonicznej Niemiec – już dziś znaczną część dzieci i młodzieży stanowi ludność obca cywilizacyjnie, głównie muzułmańska, która w sytuacji kryzysowej może stanowić poważny czynnik destabilizacyjny.

Rosja natomiast, pomimo prób prowadzenia w dalszym ciągu polityki mocarstwowej, z roku na rok słabnie. W związku z rosnącą potęgą państw Azji, przede wszystkim Chin i Indii, raczej nieodwracalne wydaje się tracenie przez Moskwę swoich wpływów na tym kontynencie. Ponadto Rosja, podobnie jak Niemcy, boryka się z coraz gorszymi prognozami demograficznymi (od 20 lat liczba etnicznych Rosjan maleje), przybywa ludności muzułmańskiej (dziś to już nawet 15% w skali kraju), a problemy te wzmaga występowanie szerokiej patologii społecznej, z masowym alkoholizmem na czele. Należy też pamiętać o wzrastającym natężeniu lokalnych dążeń separatystycznych, gdzie obok Czeczenii coraz częściej słyszymy o zamachach w Dagestanie czy Tatarstanie.

Życie, geopolityczne zwłaszcza, nie znosi próżni. W czasie demontażu struktur unijnych, a także osłabieniu aktywności międzynarodowej Rosji ogarniętej problemami wewnętrznymi, kraje pomiędzy Zachodem a Wschodem Europy aby móc się nadal stabilnie rozwijać będą zmuszone do poszukiwania trzeciej drogi. To zależy jednak również, a może przede wszystkim, od woli samych zainteresowanych. Może być tak, iż władze w Polsce będą forsować ideę ślepego podążania za Niemcami, które zapewne będą, przynajmniej z początku, podejmować próby utrzymania części struktur unijnych. Z kolei na Białorusi może nadal funkcjonować reżim Łukaszenki, który ostatecznie wyprzeda cały majątek swego państwa Moskwie i będzie przezeń de facto kierowany. Ukraina może zaś pogrążyć się w chaosie wewnętrznych starć, co obserwując dzisiejszą sytuację polityczną naszego sąsiada, wcale nie jest niemożliwe. Natomiast może być też tak, iż „okrągłostołowe” elity w Polsce zostaną wyparte, na Białorusi pod naporem kryzysu społecznego obecny prezydent będzie musiał ustąpić, zaś sceptyczna wobec serwilizmu w kierunku Kremla część społeczeństwa Ukrainy zdobędzie zdecydowaną przewagę.

Realizacja

Warto jednak zastanowić się, jak można się do wyżej opisanej idei przybliżyć. Uważam, iż w obecnym czasie i warunkach jej osiągnięcie w wymiarze politycznym nie jest możliwe. Jednakże intensywny rozwój komunikacyjny i technologiczny otwiera pole do współpracy międzynarodowej na płaszczyźnie społecznej, pomiędzy środowiskami dostrzegającymi zalety takiego porozumienia.

W ostatnim czasie byłem uczestnikiem kilku debat polsko-ukraińskich, których grupy uczestniczące stanowiła w większości aktywna społecznie młodzież akademicka z obu krajów, a więc potencjalnie ludzie, którzy w przyszłości powinni osiągnąć mniejszy bądź większy wpływ na ster rządów w swoim państwie. Ciekawostką był fakt, iż Ukraińcy poproszeni o wskazanie zagrożeń międzynarodowych dla swojej ojczyzny, na pierwszym miejscu wymieniali Rosję, na ostatnim zaś – Polskę. Nie była to jednak spowodowana obecnością Polaków kurtuazja, a zwykła, sucha kalkulacja polityczna. Znamiennym jest również fakt, iż większość z nich opowiadała się za zacieśnieniem relacji z Polską. Temat, który tradycyjnie najbardziej poróżnia Polaków z Ukraińcami – działalność UPA i pomniejszych organizacji nacjonalistycznych na terenie byłych polskich Kresów południowo-wschodnich – wykazał również pewien potencjał płaszczyzny do porozumienia. Okazało się również, iż sprawa masowych mordów na Polakach z Wołynia jest nie tyle świadomie lekceważona przez ukraińską młodzież, co po prostu mało znana, bowiem podręczniki szkolne zazwyczaj o tych tragicznych wydarzeniach milczą.

Wspominam o tym dlatego, ponieważ właśnie oddolne kontakty na płaszczyźnie społecznej uważam za jedyną możliwą dziś drogę do budowania fundamentu porozumienia na przyszłość. W rządzie, a nawet w sejmie nie ma dziś bowiem siły, która by aktywnie zaangażowała się w budowę alternatywy czy to wobec Niemiec (UE) czy USA. Ponadto warto, a nawet trzeba, wybrać się za granicę wschodnią RP. Poza niezapomnianą możliwością poznania duchowego dziedzictwa naszych przodków, które wciąż jest tam obecne, można nawiązać cenne kontakty na przyszłość. Na temat narzędzi politycznych nie będę się rozpisywał, ponieważ w chwili obecnej uważam to za bezcelowe. Pomijając fakt, iż jest to zagadnienie szerokie i wymagające oddzielnej rozprawy.

Jednakże nawet przy odwróceniu sytuacji, tzn. zaistnieniu dogodnych warunków międzynarodowych i wewnątrzpolitycznych, jeżeli projekt nie będzie posiadał poparcia społecznego w krajach zainteresowanych, szanse na realizację będą niewielkie i może zostać pogrzebany poprzez naciski oddolne. Dlatego tak ważne jest budowanie sieci relacji i kontaktów, wyjaśnianie wzajemnych pretensji i obaw, a w końcu ustalenie i uwypuklenie wspólnych wartości, które posłużą za solidny fundament pod porozumienie na szczeblu międzyrządowym.

Międzymorze a Endecja

Z pewnością idea Jagiellońska, w sensie geopolitycznym w czasach współczesnych częściej określaną mianem Międzymorza, jest o wiele bardziej kojarzona z obozem piłsudczykowskim niż myślą polskiego ruchu narodowego. Skąd więc przychylne analizy dla tej koncepcji na łamach stricte narodowego pisma?

Tematykę państw opisywanego regionu podjął jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości Roman Dmowski. Pisał o Międzymorzu w kontekście niemieckich prób dominacji w Europie, zwłaszcza Środkowo-Wschodniej. Lider polskich narodowców upatrywał w silnych państwach Europy Środkowej jedyną szansę na zatrzymanie wschodniej ekspansji politycznej Berlina, przypominał również jednak o dwóch przeszkodach: dobrych stosunkach łączących elity Węgier i Ukrainy z władzami niemieckimi.

Opinia, iż idea Międzymorza należy wyłącznie do myśli geopolitycznej sanacji, jest nieporozumieniem. Wynika ono głównie z faktu, iż praktycznie w okresie kiedy II RP uporządkowała sprawy wewnętrzne i zaktywizowała się na arenie międzynarodowej, endecja była w opozycji spowodowanej autorytarnymi rządami obozu sanacyjnego i nie miała wpływu na kierunek działalności Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Nawet jeśli przyjmiemy tezę, iż propagowanie związku państw między Bałtykiem a Morzem Czarnym należało w XX wieku głównie do polityków sanacyjnych, nic nie stoi na przeszkodzie, by dziś tę koncepcję promowali działacze ruchu narodowego. Dlaczego? Obóz Narodowy zawsze kreował na pierwszy plan dany interes Polski, nie zaś sentymenty. „Wielka Brytania nie ma wiecznych sojuszników, ani wiecznych wrogów, wieczne są tylko interesy Wielkiej Brytanii i obowiązek ich ochrony”. Uważam, iż ta XIX-wieczna dewiza brytyjska najlepiej oddaje sens myśli geopolitycznej, jaką kierował się i powinien kierować w przyszłości polski obóz narodowy.

Stawianie przez niektóre środowiska neoendeckie dogmatu orientacji prorosyjskiej, a więc przeciwnej wobec opisywanej idei, jest nie tylko niezrozumiałe, ale i szkodliwe. Fakt, iż Roman Dmowski głównie w oparciu o Rosję starał się odbudować niepodległą Polskę wynikał z ówczesnej sytuacji w Europie; z przekonania, jak się później okazało zresztą słusznego, że obóz państw centralnych będzie przegranym w czasie Wielkiej Wojny. Ponadto budowanie związku państw Europy Środkowo-Wschodniej, zwłaszcza Polski, Białorusi, Ukrainy i Litwy, było po prostu w owym czasie niemożliwe. Był to jak wiadomo okres silnych nacjonalizmów w tych krajach, zwłaszcza Litwini i Ukraińcy nie wyobrażali sobie funkcjonowania w ścisłym związku z Polakami. Z tego właśnie faktu wynikała lansowana przez Dmowskiego koncepcja inkorporacyjna, nie zaś z powodu jakiejś urojonej prorosyjskości i nieprzychylności wobec narodów byłej I Rzeczypospolitej.

Każda osoba poczytująca siebie jako politycznego pragmatyka podziela chyba opinię, iż koncepcje polityki zagranicznej nie powinny być motywowane uczuciami, ale suchą analizą ewentualnych strat i korzyści. Skoro w okresie międzywojennym niemożliwe było restaurowanie wielonarodowej Rzeczypospolitej (co zresztą szybko zrozumieli sami Piłsudczycy), to po prostu Narodowcy opowiadali się za innymi rozwiązaniami. Dziś jednak raczej niemożliwe jest anektowanie przez Polskę ziem będących w jej granicach przed 1939 rokiem, zaś jedyną możliwością zdobywania wpływów na tych terenach oraz ratowania będącej tam polskiej ludności autochtonicznej jest nawiązanie ścisłych relacji z tymi państwami. Jeżeli więc taka szansa w przyszłości zaistnieje, dlaczego z niej nie skorzystać? Pomijając względy sentymentalne logicznym jest, iż Polska będąca w przyjacielskich relacjach z krajami regionu, ma szanse w sposób naturalny stać się ich liderem i przez to rozbudować również własny potencjał. Historia pokazuje, że życie nie znosi próżni, zwłaszcza w Europie Środkowo-Wschodniej. Podobna sytuacja kreśliła się przed Polską na początku lat 90. po upadku ZSRR. Wówczas to jednak Warszawa była zbyt słaba, aby przeciągnąć kraje „postjagiellońskie” na swoją stronę, co wkrótce wykorzystała Moskwa. Jak wiemy, silna Rosja nie traktuje Polski w sposób partnerski i wykorzystuje naszą słabszą pozycję do narzucania własnych warunków gry politycznej czy gospodarczej. Dziś Polska jest mimo wszystko silniejsza i być może za kilka, kilkanaście lat warto spróbować zbudować własny, niezależny od Niemiec czy Rosji obóz państw Międzymorza i w ten sposób przyczynić się do budowy realnie silnego państwa polskiego.

Wnioski na przyszłość

Gdybym miał osobiście odpowiedzieć, czy wierzę w realizację takiego scenariusza, odparłbym, że tak… ale raczej dłuższą drogą. Uważam, iż budowa związku państw na obszarze pomiędzy Morzem Bałtyckim a Morzem Czarnym jest całkiem realna w obliczu rozpadu obecnych struktur w dłuższej bądź krótszej perspektywie czasowej. Jednakże jednoczesne zaistnienie dogodnych warunków do budowy tegoż projektu w ściśle określonym czasie i przestrzeni będzie niezwykle trudno. Osobiście jestem zwolennikiem przesunięcia wektora realizacji tej koncepcji na południe – na teren Grupy Wyszehradzkiej. Z powodu wielu czynników, których wymieniać tu nie trzeba, wydaje się, iż postawienie pierwszego kroku w drodze do osiągnięcia szerszej współpracy tych terenów najłatwiejsze będzie właśnie na południu. Już dziś z Węgier płyną w kierunku Polski liczne sygnały o chęci bliższej współpracy. Oczywistym wydaje się fakt, iż w przypadku zbudowania zaczątku, przyjmijmy – „Unii Międzymorza”, będzie o wiele łatwiej pozyskać do współpracy kraje dawnej I Rzeczypospolitej. Tak więc powstanie „Nowej Rzeczypospolitej” widzę raczej w ramach szerszego ciała i według mnie, byłby to ostatni etap konstruowania Międzymorza, a nie zaś jak widzą to niektórzy – pierwszy.

Nieporozumienia na linii Bratysława-Budapeszt, antypolska polityka litewskiego rządu wobec Wileńszczyzny, coraz silniejsze wpływy Moskwy na terenie Białorusi czy Ukrainy – są to poważne problemy, których jednoczesne pogodzenie bądź wygaśnięcie może wydawać się dla czytelnika niemożliwe, co jest równoznaczne z zakwalifikowaniem projektu budowy Międzymorza jako utopii. Cóż, historia zna wiele gwałtownych i nieprzewidywalnych zwrotów – pamiętajmy chociażby o wielości skomplikowanych czynników, które zaistnieć musiały aby odbudować niepodległą Polskę w 1918 roku czy o całkowitym upadku systemu komunistycznego na początku lat 90. w Europie, będącym zaledwie kilkanaście lat wcześniej uważanym za trwałą przeciwwagę wobec USA i struktur Zachodnich. Historia zna również przypadki niespodziewanej współpracy w rejonie naszych zainteresowań – przypomnijmy chociażby swoisty sojusz polityczno-gospodarczy, który zaistniał w relacjach bilateralnych pomiędzy Polską a… Białorusią w latach 1992-1993.

Dziś powiązania gospodarcze, komunikacyjne, technologiczne i społeczne są już tak zaawansowane, iż raczej żadne państwo wielkości Polski nie jest w stanie funkcjonować w sposób autarkiczny, dlatego poszukiwać należy pewnej alternatywy na niepewną przyszłość. Czy stanie się nią Międzymorze? Na tę odpowiedź przyjdzie nam zapewne jeszcze poczekać, a jej kształt będzie zależeć również od naszej pracy.

Adam Andruszkiewicz


Artykuł ukazał się w 11 numerze kwartalnika „Polityka Narodowa”

źródło: Narodowcy.Net

-what is it about track pants and a track jackets that slavics love so much?
-4 reasons: universal as fuck, cheap, cheap and cheap.

(co takiego jest w dresach, że Słowianie tak je kochają?
cztery powody: uniwersalne jak kurwa, tanie, tanie i tanie
tłumaczenie dla opornych)



SŁAWA

Chyba jednak mam lęk wysokości

Witam, post, który dodałem jest dość długi, polecam osobom interesującym się historią Polski.
Tekst jest o UPA mordercach z Ukrainy, którzy u naszych sąsiadów są uważani za bohaterów.
Wiem, że to sadistic, ale z rozwagą piszcie komentarze, ponieważ gdybyście urodzili się kilkadziesiąt lat wcześniej na wschodzie to skończylibyście tak samo. Zachęcam do czytania, pozdrawiam

Jest jeszcze jeden holokaust, mało znany, ostatnio celowo przemilczany aby nie psuć lukrowanego obrazka popieranej przez tzw. "polskie władze" pomarańczowej rewolucji" na Ukrainie, której animatorzy jawnie odwołują się do tradycji nacjonalistycznej organizacji OUN - UPA. To ludobójstwo ok. 250 tysięcy ludności polskiej na kresach Rzeczpospolitej dokonane przez ukraińskie organizacje OUN, UPA kolaborujące z Niemcami.Po napaści Niemców na Związek Sowiecki, ukraińskie organizacje OUN, UPA kolaborujące z Niemcami, oraz cywilni Ukraińcy często z własnej inicjatywy a cześć pod przymusem "upowców" zaczęły, za przyzwoleniem Niemców systematyczną eksterminację ludności polskiej. Było to ludobójstwo w tak okrutnej formie jakiej nie stosowali nawet Niemcy w stosunku do Żydów czy Sowieci wobec wszystkich innych. Naprawdę, nie da się zrozumieć dlaczego Ukraińcy, nierzadko ludzie wykształceni, stosowali tak okrutne, wymyślne tortury na swoich sąsiadach, bardzo często na swoich polskich współmałżonkach, polskich rodzicach i własnych dzieciach, których jedno z rodziców było Polakiem. To coś tak niepojętego że ludzie z innych krajów nie chcą w to uwierzyć, tym bardziej że ofiarami byli Polacy. A świat jest przyzwyczajony do holokaustu Żydów i coraz częściej za sprawców tego uważa Polaków. To jakiś szyderczy, plugawy chichot historii że naród, który najbardziej ucierpiał w obu wojnach światowych jest postrzegany jako sprawca żydowskich nieszczęść. Jak nie wiadomo dlaczego to wiadomo że chodzi o pieniądze. Niemcy wypłacili Żydom odszkodowania, a chyba z chciwości nie mogą się opamiętać i żądają od Polski odszkodowań za czyny popełnione przez oprawców sowieckich i niemieckich. Dla uzasadnienia swoich żadań oskarżają Polaków o udział w zbrodniach.
My Polacy, którzy mają świadomość i znają historię polskich Kresów Wschodnich i Małopolski za tamtego okresu musimy propagować i przypominać prawdę. Prawdę o ludobójstwie ludności polskiej dokonanej przez dużą część Ukraińców. Ludność polska pozbawiona niemal całej inteligencji i warstw przywódczych nie była w stanie skutecznie przeciwstawić się i zorganizować obronę. Czas działa na naszą niekorzyść. Może być tak że wkrótce propaganda sterowana przez polakożerców i ich sługusów w Polsce zamieni ofiary polskie na żydowskie a ukraińskich katów zamieni na tzw. "polskich nazistów". Wzrosną wtedy wobec nas żądania finansowe.
Badania i śledztwa w tej i w tysiącach innych spraw prowadzi Instytut Pamięci Narodowej, nietstety z coraz mniejszym budżetem, co powoduje zaniechanie wielu działań, ale o tym zadecydowali wyborcy na jesieni 2007r. Wyborcy którzy uważają się za mądrych i światłych (chyba inaczej).
11 i 12 lipca 1943 roku, w prawosławne i greckokatolickie swięto Apostołów Piotra i Pawła, uzbrojone bandy Ukraincow z OUN-UPA napadły na polskie wsie na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, mordując, paląc i grabiąc. Niewielu Polaków z zaatakowanych miejscowości uszło spod ukraińskiej siekiery, noża czy innego narzędzia zbrodni.
W mordach, ktore - biorąc pod uwage ich okrucieństwo i wymyślność oprawców - nie mają odpowiedników, brali rownież udział Ukraińcy z formacji armii niemieckiej, w tym z dywizji SS Galizien. Trudno dziś ustalić dokladną liczbę ofiar tamtych zbrodni. Historycy podają szacunkowo, że w Małopolsce Wschodniej zostało zamordowanych ponad 120 tysięcy Polaków - na samym Wołyniu okolo 70 tysięcy. Jednak, aby uzyskac zblizoną do rzeczywistej liczbę wszystkich polskich ofiar ukraińskiego ludobójstwa na wszystkich południowo-wschodnich ziemiach II Rzeczypospolitej w latach 1939-47, trzeba te liczby przynajmniej podwoić, co daje ok. 250 tysięcy osob.
"Wyrżnąć Lachow"
To, co sie wydarzylo 11 i 12 lipca 1943 r. nie bylo pierwsza masowa zbrodnia nacjonalistow ukrainskich na ludnosci polskiej Wolynia - do takich dochodzilo juz od wiosny 1943 roku, a nawet wczesniej - lecz pierwsza tak precyzyjnie zaplanowana, zorganizowana i przeprowadzona na tak wielka skale. Bandy UPA dzialaly zgodnie z czerwcowa (1943 r.) tajna dyrektywa terytorialnego dowodztwa UPA - "Piwnycz", wydana przez Romana Dmytro Kłaczkiwskyja - "Kłyma Sawura", ktora nakazywała calkowitą fizyczną likwidację ludności polskiej.
Od tej pory Polacy na Wołyniu nie zaznali już spokoju, a lipiec i sierpień tamtego roku były szczególnie krwawe. Wiktor Poliszczuk, ukraiński naukowiec, zajmujący się dokumentowaniem zbrodni ukraińskiego nacjonalizmu, przytacza zeznanie jednego z dowodcow UPA Jurija Stelmaszczuka - "Rudego": "29 i 30 sierpnia ja wraz z oddzialem w sile 700 uzbrojonych ludzi, zgodnie z rozkazem dowodcy Okregu Wojskowego 'Ołeha' (Oresta), (Ołeh - Orest był stryjem znanego działacza Solidarności i b. Ministra Obrony Narodowej Janusza O., biorącego - jako poseł Unii Wolności udział w kampanii przedwyborczej do Sejmu RP w Przemyskiem) totalnie wyrznałem całą polską ludność na terenie rejonow hołobskiego, kowelskiego, siedleszczanskiego, mackiewskiego i lubomelskiego, dokonalem grabiezy calego majatku ruchomego i spalilem jej mienie nieruchome. W sumie w tych rejonach w ciagu 29 i 30 sierpnia 1943 roku powyrzynalem i powystrzelalem ponad pietnaście tysięcy spokojnych mieszkanców, wsród których byli starcy, kobiety i dzieci. Dokonalismy tego w sposob nastepujacy: Po spędzeniu co do jednego wszystkich mieszkanców do jednego miejsca, otaczaliśmy ich i zaczynaliśmy rzeź. Nastepnie, gdy już nie zostalo ani jednego żywego człowieka, kopalismy glebokie jamy, wrzucaliśmy w nie wszystkie trupy, zasypywalismy ziemia i, aby ukryć ślady, zapalaliśmy ogromne ogniska i szliśmy dalej. W ten sposob przechodziliśmy od wsi do wsi, aż zniszczyliśmy cala ludność - ponad 15 tysięcy ludzi". ("Geneza nacjonalizmu ukrainskiego - odmiany faszyzmu europejskiego", "Na Rubieży", nr 68/2003).
UPA mordowała Polaków i Ukrainców
- Uratowałem swoje życie dzięki temu, że miałem karabin i ostrą amunicję, inaczej bym dzisiaj nie żył - opowiada Henryk Komanski, były mieszkaniec Jezioran Szlacheckich, powiat Łuck na Wołyniu. - Byłem swiadkiem śmierci swojej babci, którą wrzucono do studni, i ciotek, ktore zakłuto nożami w Jezioranach Szlacheckich, gdzie zostało zamordowanych okolo 80 osób. Pozostali na zawsze w miejscach mordu. Nie było czasu ich pochować, bo trzeba było uciekac - mówi pan Komański. Od tego czasu do konca 1944 roku uczestniczył w samoobronach w Antonówce, Skurczu i Kopaczówce na Wołyniu. - Widziałem w swoim życiu wiele. Byłem uczestnikiem odsieczy Nieświcza, gdzie w kościele schroniło sie 35 osób, których banderowcy otoczyli i trzymali w okrążeniu przez kilka dni. Jeden z miejscowych, ktorym udało się uciec, dotarl do Antonówki i powiadomił nas o tym. Pospieszyliśmy z odsieczą i uratowaliśmy tych ludzi w Nieświczu - wspomina Henryk Komański.
Były uczestnik samoobrony na Wołyniu nie ma watpliwości, że nacjonalizm ukraiński był odmianą faszyzmu europejskiego. - To była odmiana stokroć gorsza, bo jesli Niemcy strzelali w tyl glowy z broni palnej, to ci znęcali się. Dla nich morderstwo stanowiło pewien rytuał, podczas którego wydłubywali oczy, obcinali uszy, piersi, głowki dzieci rozbijali o framugi drzwi czy o mur. To było straszne. Kto byl świadkiem i przeżł, to do dzis pamięta. Wszyscy próbują kryć zbrodniczy charakter UPA, która była faszystowską organizacją terrorystyczną. Szczególnie oddziały bojówki Służby Bezpeky, ktore dokonywały najbardziej zbrodniczych akcji. Nie tylko na Polakach, ale i na tych Ukraincach, ktorzy nie chcieli brać udziału w mordowaniu Polakow, odmowili służby w UPA. Prawie w każdym powiecie byly takie bojówki SB, ale o tym się nie mówi - podkreśla Michał Komański.
Typowe ludobójstwo
O zbrodniach ukrainskich opowiada także Romuald Wernik, autor wielu książek o Kresach, mieszkajacy od 1948 roku w Londynie. Jego rodzina padła ofiara zbrodniarzy spod znaku OUN-UPA. - Miałem kuzynkę matki, ktora wyszła za mąż za Ukraińca. Zeby wstąpic do UPA, Ukrainiec musiał zamordować swoją żonę Polkę i swoje dzieci, gdyby były małe lub nie chciały pójść do UPA. Wobec tego ten Ukrainiec razem z synami zarąbali matkę i żonę we trójkę siekierami. Takich udokumentowanych wypadków jest kilkaset. To było stoczenie sie w największe bagno. Tego nie można sobie nawet wyobrazić - opowiada pan Wernik.
Autor ksiazek o Kresach przypomina, ze zachował się wydany przez UPA rozkaz - wydrukowała go obecnie nawet prasa ukraińska - w którym jest powiedziane: wymordować wszystkich Polakow, nie wyłączając dzieci, bo mogą z nich wyrosnąć mściciele. - To było typowe ludobójstwo - podkreśla Romuald Wernik.
Historyk z Wrocławia dr Aleksander Korman ustalił ponad 300 metod mordowania Polaków: obcinano nosy, uszy, wbijano gwoździe do głów, przepiłowano piłą, rozdzierano. - Mamy zdjęcia spod Buczacza, gdzie polskie dzieci przybito po piecioro (tzw. "wianuszki") do drzew w dużej, starej alei lipowej i nazwano to "droga do wolnej Ukrainy". Ponadto dzieci rozdzierano za nogi. W Parośli wyrznięto wioskę, później w domu sołtysa zebrali się oficerowie UPA, pili i jedli, ciesząc się, że Polaków "wyrżnęli". Przybili nożem do blatu stołu dwumiesięczne dziecko i wsadzili mu w usta kiszony ogorek - przypomina potworne okolicznosci ludobójstwa UPA Romuald Wernik.
Ziemia przesiąknięta krwią
Podczas Mszy Swiętej sprawowanej w bazylice św. Elżbiety we Wrocławiu (w sobote, 28 czerwca) w ramach uroczystosci upamietnienia ofiar mordów na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej ks. Tadeusz Pater, Kresowianin, mieszkający obecnie w Przemyśu, pytał: "Dlaczego do tego doszło?". - Przecież to byli nasi sąsiedzi, przecież chodziliśmy do nich na święta. Były zawierane małżeństwa polsko-ukraińskie i ukraińsko-polskie - zastanawiał się. Odpowiedź brzmiała: - Zbrodnicza organizacja omamiła (...). Ideologia bardzo kąśliwa i bardzo nachalna - Dymitra Doncowa. Na pierwszym kongresie OUN (Wieden - Praga, 1929-1930) ustalono "dekalog" nacjonalisty ukraińskiego. Siódme przykazanie brzmiało: "Nie zawahasz sie wykonać najwiekszego przestępstwa, jeśli tego będzie wymagać dobro sprawy", a ósme: "Nienawiścią i podstępem będziesz przyjmował wrogów twojej nacji". Czyż nie tak postępowali z "wrogami swojej nacji" czlonkowie OUN-UPA 16-18 lipca 1943 roku w Hucie Stepańskiej? - Zwłoki zamordowanych Polakow pozostawili w miejscu smierci, aż do całkowitego rozkładu. Zostały rozwleczone czy też zjedzone przez zdziczale psy i drapieżne ptactwo. Wrzucano tez zwłoki zamordowanych do palonych domostw, do studni. Likwidowano wokół wszelkie śady polskości, niszcząc budynki szkolne, pomniki, napisy i inne - relacjonowal ks. Pater.
Odnosząc się do wezwań o zapominanie i patrzenie w przyszlość, dodał: - Tworzmy przyszłość, ale na fundamencie prawdy. Nawiazując zaś do projektu wzniesienia w Warszawie pomnika pomordowanym, ks. Tadeusz Pater zaproponował, aby byl on poświecony dzieciom, których tyle tysięcy na Kresach Wschodnich w okrutny sposób pozbawiono życia. Mieczyslaw Pabis.
Cechy charakterystyczne zbrodni na Wołyniu zostały wskazane w syntezie wydarzeń wołyńskich, prof. prawa międzynarodowego i nauk politycznych R. Szawłowskiego, który, prawdopodobnie jest obecnie jedynym naukowcem w Polsce zajmującym się ludobójstwem jako zagadnieniem prawnym i socjologicznym oraz w wymiarze komparatystycznym.Wskazuje on na następujące charakterystyczne cechy tych zbrodni, które w świetle zgromadzonego materiału faktograficznego trudno podważyć i z którymi w pełni się zgadzam:
1. Na Wołyniu dążono do całkowitego unicestwienia społeczności polskiej w wymiarze tak totalnym, jak to czynili Niemcy w stosunku do Żydów (tzw. holocaust), od niemowląt po starców. Polacy, podobnie jak Żydzi, byli przez Ukraińców tropieni, wyłapywani, zabijani podstępnie pojedynczo i zbiorowo. Właśnie ta uporczywość w eksterminacji, starania by zamordować, kogo da się dosięgnąć, świadczy o ludobójstwie totalnym, tym, czym był holocaust Żydów. Mordowani byli także Polacy wyznania prawosławnego oraz nie używający języka polskiego w mowie.
Nieco inaczej było w Małopolsce Wschodniej, gdzie obok ludobójstwa totalnego, zdarzało się również ludobójstwo selektywne, np. mordowanie wyłącznie mężczyzn.
2. Ludobójstwo było dokonywane z okrucieństwem, nierzadko wręcz sadystycznym, nawet w stosunku do osób, które sprawcy oceniali jako ludzi dobrych lub wobec których mieli długi wdzięczności. Okrucieństwa nie oszczędzano nawet dzieciom. Przewija się ono w przeróżnych źródłach, również w sprawozdaniu dla Stolicy Apostolskiej bpa Szelążka.
3. Zaangażowanie w zbrodnie szerokich kręgów społeczności wołyńskiej, bowiem obok bojówek OUN-UPA i tzw. podległych im Samooboronnych Kuszczowych Widdiłów, czyli chłopów pozostających w gospodarstwach, ale stawiających się do akcji w razie potrzeby, uczestniczyły, jeśli nie w samym zabijaniu, to w dobijaniu, podpalaniu, czy rabunku, osoby "niezrzeszone", w tym kobiety, wyrostki czy prawie dzieci. Dodam jeszcze, że czynny udział w ludobójstwie w formie agitacji, a nawet zabójstwach, brała część duchownych prawosławnych na Wołyniu, oraz duchownych grekokatolickich w Małopolsce Wschodniej, a na Wołyniu, gdzie było ich niewielu, np. zbrodniczą agitacją odznaczył się - wedle słów bpa Szelążka - unicki zakon redemptorystów w Kowlu. Niewątpliwie część duchowieństwa czyniła to pod przymusem OUN-UPA, ale pozostali z wewnętrznego przekonania. Wg Konwencji z 1948 r. w art. III czyny te określane są jako podżeganie i traktowane jako przestępstwa ludobójstwa.
4. Eksterminacji - w całości lub części polskiej - podlegały rodziny mieszane, jako rodziny, w których zepsuta została ukraińska krew. Zabójstw dokonywały albo bojówki OUN-UPA, albo ukraiński członek rodziny - z własnej woli, gdy dostrzegł "kardynalny błąd życiowy", albo pod terrorem. Stąd zabójstwa żony i dzieci przez męża, ojca przez dzieci, a nawet zabójstwa przez brata siostry, która chciała wyjść za mąż za Polaka.
5. Mordercami byli współobywatele i sąsiedzi, często pozostający przez całe generacje w dobrych stosunkach, a nie okupanci i obcy.
6. Unicestwieniu biologicznemu ludności polskiej towarzyszyło niszczenie śladów jej obecności."
I tacy oświeceni atamani wiedzieli, jak mordować Polaków, w szczególności polskie dzieci i matki w ciąży, okręcając niemowlęta kolczastymi drutami i przybijając - dla postrachu - gwoździami do drzew przydrożnych, tworząc słynne banderowskie "wianuszki", albo wypruwając z łona matek nienarodzone istoty i wrzucając je do ognia, by biedactwa nie marzły na gołej ziemi.
Bojowe odziały UPA w ciągu tylko jednej nocy z 11/12 lipca 1943 mordują w pień ludność polską w 167 miejscowości na Wołyniu, rżnąc piłami dzieci, starców i kobiety. Wódz nic nie wie, że samych nieposłusznych Ukraińców, jak powiada Wiktor Poliszczuk, UPA wymordowała 36 tysięcy. I - jak wylicza Aleksander Korman, mordowała na 360 sposobów. A wśród tych wielu metod najsłynniejszą była metoda tzw. rękawiczek, czyli nacinanie żyjącym jeszcze Polakom tuż przed łokciami skóry i ściąganie jej aż do palców, a potem suszenie i noszenie ku czci "Samostojnej Ukrainy". Im więcej sposobów zbrodni miał upowiec na swoim koncie, tym większą chwałą cieszył się u dowódców.
W rezultacie zabójstw indywidualnych, a potem mordów zbiorowych i rzezi kresowej ludności polskiej, terroryści OUN, a później OUN-UPA w okresie II wojny światowej - w latach 1939-1945 i jeszcze kilka lat po jej zakończeniu, zabili - przyjmując szacunkowo - około 500.000 Polaków, przy czym większość zginęła w tak straszliwych okolicznościach i z zastosowaniem tak wymyślnych tortur, przede wszystkim fizycznych, a niekiedy i psychicznych, że cywilizowany człowiek XX w. nie może tego pojąć i w to uwierzyć. Oprawcy OUN-UPA zabijali z chęci i potrzeby zabijania, aby drwić i rozkoszować się bestialskim okrucieństwem swoim, aby upajać się widokiem tortur, męczarnią zarówno dorosłych jak i dzieci oraz rozpaczą bezbronnych ofiar.
Znany rosyjski literat Aleksander Sołżenicyn wymienił ponad 50 metod tortur stosowanych w śledztwie przez NKWD np. zdejmowanie paznokci czy przypalanie ciała rozpalonym papierosem. Członkowie OUN-UPA - banderowcy prześcignęli znacznie NKWD stosując o wiele liczebniejsze i okrutniejsze rodzaje tortur wobec Polaków a niekiedy i wobec swoich rodaków nie akceptujących ich zbrodnicze praktyki. W UPA występowała w zasadzie solidarność zbrodnicza wśród jej członków. Każdy kandydat na członka UPA musiał najpierw dokonać zbrodni zabójstwa "Lacha" np. w mieszanym małżeństwie polsko-ukraińskim zabić matkę Polkę lub ojca Polaka, względnie kogoś wskazanego np. dziecko, aby móc być dopuszczonym do złożenia przysięgi i zostać członkiem UPA. Różnorodność stosowanych wobec Polaków tortur i okrucieństw, a także pozbawienie życia przez zastrzelenie, nie było dowolne według uznania sprawcy. Z reguły rodzaj tortur czy okrucieństwa był ustalany przez banderowski tzw. komitet rewolucyjny.
Dla przykładu, wymienię - na życzenie - niektóre przypadki stosowanych - przez terrorystów OUN-UPA -w praktyce tortur fizycznych i okrucieństw, wobec mężczyzn, kobiet i dzieci narodowości polskiej, jakie stwierdziłem w wyniku wieloletnich niezależnych prac badawczych:
1. Wbijanie dużego i grubego gwoździa do czaszki gtowy.
2. Zdzieranie z głowy włosów ze skórą (skalpowanie).
3. Zadawanie ciosu obuchem siekiery w czaszkę głowy.
4. Zadawanie ciosu obuchem siekiery w czoło.
5. Wyrzynanie na czole "orła".
6. Wbijanie bagnetu w skroń głowy.
7. Wyłupywanie jednego oka.
8. Wybieranie dwoje oczu.
9. Obcinanie nosa.
10. Obcinanie jednego ucha.
12.Obrzynanie obydwu uszu.
13. Przebijanie zaostrzonym grubym drutem ucha na wylot drugiego ucha.
14. Obrzynanie warg.
15. Obcinanie języka.
16. Podrzynanie gardła.
17. Podrzynanie gardła i wyciąganie przez otwór języka na zewnątrz.
18. Podrzynanie gardła i wkładanie do otworu szmaty.
19. Wybijanie zębów.
20. Łamanie szczęki.
21. Rozrywanie ust od ucha do ucha.
22. Kneblowanie ust pakułami przy transporcie jeszcze żywych ofiar.
23. Podcinanie szyi nożem lub sierpem.
24. Zadawanie ciosu siekierą w szyję.
25. Pionowe rozrąbywanie siekierą głowy.
26. Skręcanie głowy do tyłu.
27. Robienie miazgi z głowy przez wkładanie głowy w ściski zaciskane śrubą.
28. Obcinanie głowy sierpem.
29. Obcinanie głowy kosą.
30. Odrąbywanie głowy siekierą.
31. Zadawanie ciosu siekierą w szyję.
32. Zadawanie ran kłutych w głowie.
33. Cięcie i ściąganie wąskich pasów skóry z pleców.
34. Zadawanie innych ran ciętych na plecach.
35. Zadawanie ciosów bagnetem w plecy.
36. Łamanie kości żeber klatki piersiowej.
37. Zadawanie ciosu nożem lub bagnetem w serce lub okolice serca.
38. Zadawanie ran kłutych nożem lub bagnetem w pierś.
39. Obcinanie kobietom piersi sierpem.
40. Obcinanie kobietom piersi i posypywanie ran solą.
41. Obrzynanie sierpem genitalii ofiarom płci męskiej.
42. Przecinanie tułowia na wpół piłą ciesielską.
43. Zadawanie ran kłutych brzucha nożem lub bagnetem.
44. Przebijanie brzucha ciężarnej kobiecie bagnetem.
45. Rozcinanie brzucha i wyciąganie jelit na zewnątrz u dorosłych.
46. Rozcinanie brzucha kobiecie w zaawansowanej ciąży i w miejsce wyjętego płodu, wkładanie np. żywego kota i zaszywanie brzucha.
47. Rozcinanie brzucha i wlewanie do wnętrza wrzątku, gorącej wody.
48. Rozcinanie brzucha i wkładanie do jego wnętrza kamieni oraz wrzucanie do rzeki.
49. Rozcinanie kobietom ciężarnym brzucha i wrzucanie do wnętrza potłuczonego szkła.
50. Wyrywanie żył od pachwy, aż do stóp.
51. Wkładanie kobietom do pochwy - vaginy rozżarzonego żelaza.
52. Wkładanie do vaginy szyszek sosny od strony wierzchołka.
53. Wkładanie do vaginy zaostrzonego kołka i przepychanie aż do gardła, na wylot.
54. Rozcinanie kobietom przodu tułowia ogrodniczym scyzorykiem, od vaginy, aż po szyję i pozostawienie wnętrzności na zewnątrz.
55. Wieszanie ofiar za wnętrzności.
56. Wkładanie kobietom do pochwy (vaginy) szklanej butelki i jej rozbicie.
57. Wkładanie do analu szklanej butelki i jej stłuczenie.
58. Rozcinanie brzucha i wsypywanie do wnętrza karmy dla zgłodniałych świń tzw. osypki, który to pokarm wyrywały razem z jelitami i innymi wnętrznościami.
59. Odrąbywanie siekierą jednej ręki.
60. Odrąbywanie siekierą obu rąk.
61. Przebijanie dłoni nożem.
62. Obcinanie palców u ręki nożem.
63. Obcinanie dłoni.
64. Przypalanie wewnętrznej strony dłoni na gorącym blacie kuchni węglowej.
65. Odrąbywanie pięty.
66. Odrąbywanie stopy powyżej kości piętowej.
67. Łamanie kości rąk w kilku miejscach tępym narzędziem.
68. Łamanie kości nóg w kilku miejscach tępym narzędziem.
69. Przecinanie tułowia na wpół piłą ciesielską, obłożonego z dwóch stron deskami.
70. Przecinanie tułowia na wpół specjalną piłą drewnianą.
71. Obcinanie piłą obie nogi.
72. Posypywanie związanych nóg rozżarzonym węglem.
73. Przybijanie gwoździami rąk do stołu, a stóp do podłogi.
74. Przybijanie w kościele na krzyżu rąk i nóg gwoździami.
75. Zadawanie ciosów siekierą w tył głowy, ofiarom ułożonym uprzednio głową do podłogi.
76. Zadawanie ciosów siekierą na całym tułowiu.
77. Rąbanie siekierą całego tułowia na części.
78. Łamanie na żywo kości nóg i rąk w tzw. kieracie.
79. Przybijanie nożem do stołu języczka małego dziecka, które później wisiało na nim.
80. Krajanie dziecka nożem na kawałki i rozrzucanie ich wokół.
81. Rozpruwanie brzuszka dzieciom.
82. Przybijanie bagnetem małego dziecka do stołu.
83. Wieszanie dziecka płci męskiej za genitalia na klamce drzwi.
84. Łamanie stawów nóg dziecka.
85. Łamanie stawów rąk dziecka.
86. Zaduszenie dziecka przez narzucenie na niego różnych szmat.
87. Wrzucanie do głębinowych studni małych dzieci żywcem.
88. Wrzucanie dziecka w płomienie ognia palącego się budynku.
89. Rozbijanie główki niemowlęcia przez wzięcie go za nóżki i uderzenie o ścianę lub piec.
90. Powieszenie za nogi zakonnika pod amboną w kościele.
91. Wbijanie dziecka na pal.
92. Powieszenie na drzewie kobiety do góry nogami i znęcanie się nad nią przez odcięcie piersi i języka, rozcięcie brzucha i wybranie oczu oraz odcinanie nożami kawałków ciała.
93. Przybijanie gwoździami małego dziecka do drzwi.
94. Wieszanie na drzewie głową do góry.
95. Wieszanie na drzewie nogami do góry.
96. Wieszanie na drzewie nogami do góry i osmalanie głowy od dołu ogniem zapalonego pod głową ogniska.
97. Zrzucanie w dół ze skały.
98. Topienie w rzece.
99. Topienie przez wrzucenie do głębinowej studni.
100. Topienie w studni i narzucanie na ofiarę kamieni.
101. Zadźganie widłami, a potem pieczenie kawałków ciała na ognisku.
102. Wrzucenie dorosłego w płomienie ogniska na polanie leśnej, wokół którego ukraińskie dziewczęta śpiewały i tańczyły przy dźwiękach harmonii.
103. Wbijanie koła do brzucha na wylot i utwierdzanie go w ziemi.
104. Przywiązanie do drzewa człowieka i strzelanie do niego jak do tarczy strzelniczej.
105. Prowadzenie nago lub w bieliźnie na mrozie.
106. Duszenie przez skręcanie namydlonym sznurem zawieszonym na szyi, zwanym arkanem.
107. Wleczenie po ulicy tułowia przy pomocy sznura zaciśniętego na szyi.
108. Przywiązanie nóg kobiety do dwóch drzew oraz rąk ponad głową i rozcinanie brzucha od krocza do piersi.
109. Rozrywanie tułowia przy pomocy łańcuchów.
110. Wleczenie po ziemi przywiązanego do pojazdu konnego.
111. Wleczenie po ulicy matki z trojgiem dzieci, przywiązanych do wozu o zaprzęgu konnym w ten sposób, że jedną nogę matki przywiązano łańcuchem do wozu, a do drugiej nogi matki jedną nogę najstarszego dziecka, a do drugiej nogi najstarszego dziecka przywiązano nogę młodszego dziecka, a do drugiej nogi młodszego dziecka, przywiązano nogę dziecka najmłodszego.
112. Przebicie tułowia na wylot lufą karabinu.
113. Ściskanie ofiary drutem kolczastym.
114. Ściskanie razem dwie ofiary drutem kolczastym.
115. Ściskanie więcej ofiar razem drutem kolczastym.
116. Periodyczne zaciskanie tułowia drutem kolczastym i co kilka godzin polewanie ofiary zimną wodą w celu odzyskania przytomności i odczuwania bólu i cierpienia.
117. Zakopywanie ofiary do ziemi na stojąco po szyję i w takim stanie jej pozostawienie.
118. Zakopywanie żywcem do ziemi po szyję i ścinanie później głowy kosą.
119. Rozrywanie tułowia na wpół przez konie.
120. Rozrywanie tułowia na wpół przez przywiązanie ofiary do dwóch przygiętych drzew i następnie ich uwolnienie.
121. Wrzucanie dorosłych w płomienie ognia palącego się budynku.
122. Podpalanie ofiary oblanej uprzednio naftą.
123. Okładanie ofiary dookoła słomą-snopem i jej podpalenie, czyniąc w ten sposób pochodnię Nerona.
124. Wbijanie noża w plecy i pozostawienie go w ciele ofiary.
125. Wbijanie niemowlęcia na widły i wrzucanie go w płomienie ognia.
126. Wyrzynanie żyletkami skóry z twarzy.
127. Wbijanie dębowych kołków pomiędzy żebra.
128. Wieszanie na kolczastym drucie.
129. Zdzieranie z ciała skóry i zalewanie rany atramentem oraz oblewanie jej wrzącą wodą.
130. Przymocowanie tułowia do oparcia i rzucanie w me nożami.
131. Wiązanie - skuwanie rąk drutem kolczastym.
132. Zadawanie śmiertelnych uderzeń łopatą.
133. Przybijanie rąk do progu mieszkania.
134. Przebijanie kołami dzieci na wylot.
135. Wleczenie ciała po ziemi, za nogi związane sznurem.
136. Przybijanie małych dzieci dookoła grubego rosnącego drzewa przydrożnego, tworząc w ten sposób tzw. "wianuszki".
(...)
341. Wrzucanie do klozetowego szamba żywych ofiar oraz bicie żelaznym narzędziem po głowie i ciskanie ich w głąb tego szamba.
342. Podwieszanie pod pachy na drzewie w lesie i palenie pod ofiarą gałęzi i chrustu.
343. Wiązanie rąk drutem i zadawanie na całym ciele ran kłutych.
344. Oskalpowanie - ściągnięcie skóry z głowy i twarzy - wraz z wybraniem oczu, obcięciem uszu, przecięciem krtani i wyciągnięciem przez nią języka.
345. Obcięcie genitaliów, wydłubanie oczu i skłucie całego ciała cienkimi igłami.
346. Porąbanie ośmiomiesięcznego dziecka na cztery części.
347. Rozbieranie do naga, związywanie ofiary drutem kolczastym i wpychanie do przerębli pod lód rzeki.
348. Przybicie bagnetem do stołu kilkumiesięcznego dziecka i włożenie mu do ust kawałka niedojedzonego kiszonego ogórka.
349. Duszenie sznurem zakładanym na szyję i zabijanie ciosem noża w serce.
350. Wyrywanie księżom wyznania rzymsko - katolickiego pulsujących serc z piersi, a niekiedy prezentowanie ich widzom i odliczanie na zegarku czasu trwanie agonii.
351. Duszenie drutem kolczastym.
352. Wypruwanie dzieciom wnętrzności i rozwieszanie jelit na ścianie w jakiś nieregularny sposób wraz z kartką wiszącą na gwoździu z napisem w ukraińskim języku: "Polska od morzu do morza!".
353. Przybijanie dzieci do ściany z rozkrzyżowanymi rękami.
354. Wyłamywanie dzieciom stawów rąk i nóg i przybicie martwego dziecka do stołu - na oczach dorosłych osób.
355. Pozbawienie życia dwudziestoma dwoma i więcej ciosami noża.
356. Przymocowanie tułowia do oparcia i rzucanie w nie nożami.
357. Wiązanie - skuwanie rąk drutem kolczastym.
358. Zadawanie śmiertelnych uderzeń łopatą.
359. Przybijanie rąk do progu mieszkania.
360. Przebijanie kołami dzieci na wylot.

Wymienione wyżej metody tortur i okrucieństw stanowią tylko przykłady i nie obejmują pełnego zbioru, stosowanych przez terrorystów OUN-UPA metod pozbawiania życia - polskich dzieci, kobiet i mężczyzn w męczarniach. Pomysłowość tortur była nagradzana. Sprawcy tortur i okrucieństw - tj. terroryści OUN-UPA - urządzali niekiedy makabryczne sceny, aby drwić i szydzić z ofiar. Na przykład: tułów z obciętymi rękami i nogami oraz obciętą głową ofiary, układali na "siedząco" pod ścianą zewnętrzną domu mieszkalnego, wystawiając je na publiczne "pośmiewisko". Czasami, rozwieszali jelita ofiary na ścianie wewnątrz izby z ukraińskim napisem - "Polska od morza do morza". Częstokroć, po dokonanej rzezi Polaków jeździli banderowcy powozem po wsi śpiewając i wiwatując przy akompaniamencie harmonii. Znany jest również przypadek zamordowania furtiana w kościele i obcięcia mu głowy oraz naigrywania się w ten sposób, że tułów banderowcy podparli z przodu i z tyłu ławką, a do rąk złożonych jak do modlitwy włożyli jego własną głowę. W innym przypadku, odrąbaną głowę ofiary dawali ukraińscy terroryści dzieciom do zabawy - kopania jej jak piłkę. Tortury psychiczne zadawane były na przykład rodzicom zmuszonym do oglądania szczególnie wymyślnych tortur zadawanych ich dzieciom lub dziecku..."
Ks. A.Kubasik wymienia w swojej książce również takie tortury jak choćby: przybijanie niemowląt do ściany z podpisem "polśkij oreł", obdzieranie ludzi ze skóry i posypywanie solą, wbijanie dzieci na kołki w płocie, rozdzieranie dzieci na pół, duszenie drutem kolczastym, zakopywanie żywcem w ziemi lub tylko po szyję tak by można było głowy kosić kosą itd .

Kilka zdjęć:

Taki żarcik

To Donieckie Zagłębie Węglowe czyli Donbas (ukr. Донбас, ros. Донбасс) – okręg przemysłowy we wschodniej Ukrainie, w aglomeracji Doniecka, nad Dońcem. Fotograf Alexander Chekmeneva wykonał tam poniższe zdjęcia.











reszta w komenarzu

Max mówi jak jest

nie było bo własne