#wiersz

Znalazłem to szukając budoy myszki (do komputera) szukałem na sadisticu i nie znalazłem, według mnie całkiem przyjemna ertyczna poezja...

Oto przed tobą damskie krocze
Które się składa w rzeczy samej?
Z części ozdobnej i roboczej
U każdej statystycznej damy.
W części ozdobnej włos jest trzonem,
Badz przystrzyżone, badz w nieładzie.
Bywa, że całkiem jest zgolony,
Lub farbowany, lecz już rzadziej.
W części roboczej tego tworu,
Który umilić ma Ci życie?
Choć głównie składa się z otworu
Ma również piękne okolice.
Tam wargi duże są i mniejsze
Broniące wstępu do „pieczary”.
Tam też łechtaczka ma swe miejsce
Górując dumnie koło „szpary”.

Przeznaczenie i warunki gwarancji
Do wielu rzeczy może służyć,
A jest tak zmyślnie wykonane.
Ze będzie działać znacznie dłużej
Gdy będzie częściej używane.
Dawać ma rozkosz pełną mocą,
Od trzech do pięciu razy dziennie.
I jeszcze parę razy nocą,
Gdy obsługujesz umiejętnie.
A gdyby tylko do siusiania,
Wbrew przeznaczeniu i bez racji,
Była wciąż tylko używana,
To nie udziela się gwarancji!

Wskazówki eksploatacyjne
Używać możesz w sto sposobów,
Które opisać trudno w części?
Lecz jest to jeden z tych wyrobów,
Co przed użyciem trzeba pieścić?
Możesz oglądać i dotykać,
Lizać, całować, gryźć z umiarem,
Chuchać i dmuchać, głaskać, bzykać,
Aby rozkoszy dobyć czarę.
Reasumując – jednym zdaniem:
Najwyższej klasy urządzenie,
A kompleksowe korzystanie
Jest proste jak pier. . .
Ten długo jedzie, – kto smaruje,
Tak w życiu bywa i tu także.
Smaruj pieszczotą i uczuciem,
To urządzenie się nie zatrze.
Życząc „sto lat” bardzo owocnej
Eksploatacji owej dziurki.
Dzisiaj na zawsze Tobie chłopcze
Oddaję rękę swojej córki.

Pomyślałem że nie może tutaj tego zabraknąć

Charles Baudelaire
Padlina


Przypomnij sobie, cośmy widzieli, jedyna,
W ten letni tak piękny poranek:
U zakrętu leżała plugawa padlina
Na scieżce żwirem zasianej.

Z nogami zadartymi lubieżnej kobiety,
Parując i siejąc trucizny,
Niedbała i cyniczna otwarła sekrety
Brzucha pełnego zgnilizny.

Słońce prażąc to ścierwo jarzyło się w górze,
Jakby rozłożyć pragnęło
I oddać wielokrotnie potężnej Naturze
Złączone z nią niegdyś dzieło.

Błękit oglądał szkielet przepysznej budowy,
Co w kwiat rozkwitał jaskrawy,
Smród zgnilizny tak mocno uderzał do głowy,
Żeś omal nie padła na trawy.

Brzęczała na tym zgniłym brzuchu much orkiestra
I z wnętrza larw czarne zastępy
Wypełzały ściekając z wolna jak ciecz gęsta
Na te rojące się strzępy.

Wszystko się zapadało, jarzyło, wzbijało,
Jak fala się wznosiło,
Rzekłbyś, wzdęte niepewnym odetchnieniem ciało
Samo się w sobie mnożylo.

Czerwie biegły za obcym im brzmieniem muzycznym
Jak wiatr i woda bierząca
Lub ziarno, które wiejacz swym ruchem rytmicznym
W opałce obraca i wstrząsa.

Forma świata stawała się nierzeczywista
Jak szkic, co przestał nęcić
Na płótnie zapomnianym i który artysta
Kończy już tylko z pamięci.

A za skałami niespokojnie i z ostrożna
Pies śledził nas z błyskiem w oku
Czatując na tę chwilę, kiedy będzie można
Wyszarpać ochłap z zewłoku.

A jednak upodobnisz się do tego błota,
Co tchem zaraźliwym zieje,
Gwiazdo mych oczu, słońce mojego żywota,
Pasjo moja i mój aniele!

Tak! Taka będziesz kiedyś, o wdzięków królowo,
Po sakramentch ostatnich,
Gdy zejdziesz pod ziół żyznych urodę kwietniowa,
By gnić wśród kości bratnich.

Wtedy czerwiowi, który cię będzie beztrosko
Toczył w mogilnej ciemności,
Powiedz, żem ja zachował formę i treść boską
Mojej zetlałej miłości.

Prawie święta się zaczeły
żeby oczy odpoczneły
Bo od rana do wieczora
na sadistic coś mnie woła
Whodzę na harda z lekkim podnieceniem
Patrzę! Otwieram oczy ze zdziwieniem!
A tu królik wielkanocny mały!
Bzykają go od dwóch stron pedały!
Jaja w koszyczku, niby normale!
Ale to bawole jądra owalne!
Klimat świąpeczny na portalu się pojawia!
Zdjęcia pisklaczków i pijaczków się wstawia!
I tu Sadystom nataczają się słowa:
Już wielkanoc! Idę do kościoła!

Pogodnych i drastycznych świąt życzy:

ALBIKREW

Któż nie pamięta z dzieciństwa "Lokomotywy"! Dziś szanownym Sadystom pragnę dać do poczytania wierszyk tego samego autora. Mimo że tekst ów powstał w 1936 roku nadal jest zaskakująco aktualny i sądzę że powinien się Wam spodobać.
Całość jest strasznie długa, tu daję początek a resztę doklejam do pierwszego komentarza

BAL W OPERZE

I

Dzisiaj wielki bal w Operze.
Sam Potężny Archikrator
Dał najwyższy protektorat,
Wszelka dziwka majtki pierze
I na kredyt kiecki bierze,
Na ulicach ścisk i zator,
Ustawili się żołnierze,
Blyszczą kaski kirasjerskie,
Błyszczą buty oficerskie,
Konie pienią się i rżą,
Ryczą auta, tłumy prą,
W kordegardzie wojska mrowie,
Wszędzie ostre pogotowie,
Niecierpliwe wina wrą,
U fryzjerów ludzie mdleją,
Czekający za koleją,
Dziwkom łydki słodko drżą.

Na afiszu - Archikrator,
Więc na schodach marmurowych
Leży chodnik purpurowy,
Ustawiono oleandry,
Ochrypł szef-organizator,
Wyfraczony krępy mandryl,
Klamki, zamki lśnią na glanc,
W blasku las ułańskich lanc,
Szef policji pierś wysadza
I spod marsa sypiąc skry,
Prężnym krokiem się przechadza...
Co za gracja! Co za władza!
Co za pompa! Jezu Chry...!
Zajeżdżają futra, fraki,
Lśniące laki, szapoklaki,
Uwijają się tajniaki
W paltocikach Burberry.

Szofer szofra macią ruga,
Na tajniaka tajniak mruga...
No jadź, jadź! bedziesz tu stać?
Caf się, frrruwa twoja mać!
Zajeżdżają gronostaje

I brajtszwance,
Barbarossy, oyenstierny
I braganze,
Zajeżdżają Buicki, Royce'y
I Hispany,
Wielkie wstęgi, śnieżne gorsy,
Szambelany,
I buldogi pełnomocne
I terriery
I burbony i szynszyle
I ordery
I sobole i gr and-diuki
I goeringi,
Akselbanty i lampasy
I wikingi,
Admirały, generały,
Bojarowie,
Bambirały, grubasowie,
Am!
Ba!
Sado!
Rowie !
Raz !
Dwa !
Hurra, panowie!
Hurra, panowie!
Hurra, panowie!
W szatni tłok,
W lustrach - setki,
Potrzaskują
Damskie torebki,
Każda poprawia, każda zerka -
I boty! numerek! bez numerka!
I jeszcze pudrem
I jeszcze usta
I lustra lustrem
I znów do lustra
I już - do loży - która? druga...
Na tajniaka tajniak mruga,
Na lewo, na prawo, na le, na pra,
A w środku już orkiestra gra,
Orkiestra gra! Orkiestra gra!

Ostro gra orkiestra-kiestra,
Z czterech rogów, czterech estrad
Pryska extra bluzgi grzmiące,
Miedzią pluska i mosiądzem
I bac! w blask, w oklaski, brawo,
W- drgawki metalową lawą
I jazz w blask grzmiąc furioso -
I nagle duszną tuberozą
W krew, w nozdrza placadiutanta
(Tempo: szampan, szatan, szantan)
I już - wziąć, i już - udami
I już - da mi! da mi! da mi!
I chuć - w skok, i wzrok - kastetem
I pod żyrandol piruetem -
solo! solo! małpa! nie po...!
buch magnezja foto ślepo
uda uda da mi da mi
gene orde dzwoni rami
zęby śmiechem do maestra
i gra orkiestra, gra orkiestra!...

// Pozostała zryta twórczość Tuwima na sadolku: "Rozmowa ze ślusarzem", Całujcie mnie wszyscy w dupę

"Tempy palancie w dupe kopany, synu najgorszej kurtyzany,
Paskudna mordo, zly pomiocie sklejony z genow po idiocie,
Zmijo obmierzla, wredna, sliska, gnijaca warstwo torfowiska,
Skutku uboczny chorob licznych, w tym przede wszystkim wenerycznych,
Swieza padlino, brudna sciero, tradzie, tyfusie i cholero,
Swierwo, klejnocie ciemnogrodu, zywe ucielesnienie smrodu,
Jamo, do ktorej pluja ptaki, ryjum podobny do kloaki,
Nedzna przybledo spod Sodomy, swinskie koryto pelne pomyj,
Potwor, wywloka, kreatura, krzyzowko skunksa, pchly i szczura,
Poczwaro ty ropnistooka, ozdobo szamba i rynsztoka,
Klonie sparszywialego chwostu, odmiano scieku i kompostu,
Szmato, na ktorej psy siadaja, bekarcie zla... itd"

Pozostawie jego twórczość bez komentarza...

Spalone Smerfy? Chyba najbardziej spaleni byli jednak twórcy tego "dzieła" podczas jego tworzenia ;]