306
📌
Wojna na Ukrainie
- ostatnia aktualizacja:
Dzisiaj 14:02
📌
Konflikt izrealsko-arabski
- ostatnia aktualizacja:
Dzisiaj 4:40
🔥
Koniec jazdy
- teraz popularne
Squbany napisał/a:
Powinismy sie ostro domagac od u-krajny oddania Lwowa i reszty kresow .Lwow byl jednym z wazniejszych miast dla Polski . A ich UPA i ich lider Bandera jest u-krajnskim bohaterem , to policzek dla Polski. Goraco polecam z zapoznaniem sie z watkiem.Ukraina to nie narod tylko przefarbowani ruscy Polacy tatarzy kozacy i krymianie. Pozatym czytalem ze w rosji sa politycy ktorzy razem z Polaska chca dokonac podzialu u-krajny , zostanie im tylko centralna u-krajna z kjiowem.
A wiesz co było przed UPA? Wiesz jakie stosunki narodowościowe panowały w Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym? "Goraco polecam z zapoznaniem sie z watkiem." - Weź mnie nie rozpierdalaj. Gówno przeczytałeś, gówno wiesz i najwidoczniej masz gówno zamiast mózgu.
Mały, śmieszny, krzykliwy ignorant.
Zacznijmy od tego że nie ma takiej narodowości jak narodowość ukraińska. Są to poprostu rusini, różnią się tylko językiem od rosjan. Co do podręcznika to szczerze mówiąc nie dziwi mnie antypolonizm ze strony ukrainy (specjalnie z małej litery). Od dawien dawna byli przeciw nam, a ta marna książka tylko to potwierdza, jedynie do czego się nadaje to jako rozpałka pod piec dla tych skur*ysynów.
viking_r napisał/a:
Zacznijmy od tego że nie ma takiej narodowości jak narodowość ukraińska. Są to poprostu rusini, różnią się tylko językiem od rosjan. Co do podręcznika to szczerze mówiąc nie dziwi mnie antypolonizm ze strony ukrainy (specjalnie z małej litery). Od dawien dawna byli przeciw nam, a ta marna książka tylko to potwierdza, jedynie do czego się nadaje to jako rozpałka pod piec dla tych skur*ysynów.
Chcesz wejść w polemikę dotyczącą tego czym jest etniczność, grupa etniczna i naród? Proszę bardzo. Dziwi cię dlaczego Ukraińcy byli negatywnie wobec Polski nastawieni? Kurwa, do książek a nie siedzieć na necie cepie! Następny wyedukowany...
Nie zapomnijmy o akcji "Wisła", kiedy to UPA zorganizowało zamach na gen. Świerczewskiego. Polacy wiedzieli, co zrobić z tymi chorymi ekstremistami 
Bacutil napisał/a:
A wiesz co było przed UPA? Wiesz jakie stosunki narodowościowe panowały w Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym? "Goraco polecam z zapoznaniem sie z watkiem." - Weź mnie nie rozpierdalaj. Gówno przeczytałeś, gówno wiesz i najwidoczniej masz gówno zamiast mózgu.
Mały, śmieszny, krzykliwy ignorant.
Wiem co bylo w 20leciu miedzywojennym 2 lata poodzuskaniu niepodleglosi przez Polske mielismy wojne z rosja bolszewicka ktorej armia miala zmieniac oblicze europy , wygralismy ja co pozostawilo zadre w sercu stalina i dlatego tak domagal sie Polski jako zdobyczy wojennej od aliantow i zrobi z nami co zrobil w szczegolnosci z Polskim patriotami. podczaswojny bolszewickiej J.K.Pilsudski naklonil czesc ukraincow do walki z Polska wzamian za pomoc w niepodleglosci , zaznaczam czesc nie cala ukraina byla z nami, wieksza czesc szla z rosjia na nas. Podczas podpisania pokoju Ryskiego ukraincy czuli sie zdradeni przez naszego Marszalka , ale prawda taka ze oni sami ze soba nie mogli sie dogadac , z reszta tak zostalo im do dzis , najlepszym dowodem na to jest partia regionow.
Bacutil napisał/a:
Chcesz wejść w polemikę dotyczącą tego czym jest etniczność, grupa etniczna i naród? Proszę bardzo. Dziwi cię dlaczego Ukraińcy byli negatywnie wobec Polski nastawieni? Kurwa, do książek a nie siedzieć na necie cepie! Następny wyedukowany...
Na pewno nie chce wejść w polemike z kimś kto nawet nie potrafi zrozumieć gdzie leży problem. Zanim zaczniesz cokolwiek pisać, naucz się czytać klocu bo nigdzie napisałem by mnie coś dziwiło. Wręcz przeciwnie. Zaczne od tego, że problemy z nimi były od dawien dawna, a szczyt konfliktu sięgnął okresu międzywojennego. Jakbyś cokolwiek przeczytał ćwierćmózgu prócz telegazety wiedziałbyś o zabójstwie Bronisława Pierackiego i działaniach ukraińców które miały na celu szkodzić interesom Polski i jej obywatelom (między innymi walczyli o odłączenie wschodnich ziem na rzecz ZSRR). Zanim zaczniesz pisać takie z dupy wydłubane morały, zastanów się że nie wszyscy mają bezpodstawne powody by być w sporze z tym krajem. Tfu gilem w ryj, takiej szarańczy.
Squbany napisał/a:
Typowo lewackie podejscie , nic nie robic dla kraju tylko go rozkradac siedzac sobie na cieplej administracyjniej posadzie zapewnionej przez tate UB-ka , i krzyczec ze w Polsce jest dobrze i za granice wyjerzdzaja debile i tumany.
Rozumiem, że mówisz o sobie i swoim UBeckim tatku?
No idź walcz o Polskę, wsiadaj na szkapę i potataj. Czekasz aż ktoś za ciebie to zrobi? Wolisz pisać idiotyzmy w internecie?
NSZowiec napisał/a:
O ile mi wiadomo do Niemców przyłączali się bandyci z UPA, którzy byli dobrymi pacyfikatorami polskich wsi na kresach. Nie słyszałem nigdy o polskim SS, słyszałem natomiast o ukraińskim SS. Były to największe bestie tej wojny i nawet Niemcy byli wstrząśnięci akcjami jakie wykonywali na kresach na ludności polskiej oraz żydowskiej.
Jeśli się mylę to mnie poprawujcie. Ale jestem niemal pewien, że ukraincy współpracowali dość szeroko z Niemcami przeciwko sowietom
Nie mylisz się - istniała nawet pełna dywizja SS "Galizien", do której należeli prawie wyłącznie Ukraińcy.
Do tego wielu Ukraińców pomagało SS tworząc formacje policyjne w gettach i obozach koncentracyjnych.
Podczas mordów na Wołyniu Niemcy praktycznie kładli lachę na to, co odwalało UPA.
@Squbany - Traktujesz to dosyć jednowymiarowo i jednoznacznie. Na problem należy spojrzeć znacznie szerzej, nie tylko przez pryzmat wojny z bolszewikami i dwóch pierwszych lat tworzącej się Polski.
viking_r - Jesteś imbecylem i szkoda w ogóle z tobą rozmawiać, w sumie już na początku stwierdziłeś, że Ukraińcy to nie naród. Nie masz w ogóle nawet pojęcia o kwestiach fundamentalnych a ostro krzyczysz. Nie wiem gdzie leży problem? Nie rozpierdalaj mnie
Fragment pracy magisterskiej na temat mniejszości narodowych w Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym:
W polityce mniejszościowej II Rzeczypospolitej wyróżnić można trzy okresy. Pierwszy to lata 1919 – 1926, w którym nie zostały wypracowane kompleksowe zasady działania w tej materii. Drugi to lata 1926 – 1935, gdy istotą polityki państwowej była asymilacja państwowa. Trzeci okres 1935 – 1939 charakteryzował się realizowaniem przez władze koncepcji asymilacji państwowej ewoluującej w kierunku umacniania polskości.
Najbardziej liczną mniejszością II Rzeczpospolitej byli Ukraińcy. Mniejszość ta zamieszkiwała niemal wyłącznie południowo – wschodnie obszary państwa. W województwie stanisławowskim mniejszość ta stanowiła ok. 72 proc. ogółu mieszkańców, wołyńskim ok. 68 proc, tarnopolskim ok. 45 proc., lwowskim ok. 34 proc.
Tereny gdzie żyli Ukraińcy były słabo rozwinięte pod względem gospodarczym. Przeważały tam małe i rozdrobnione gospodarstwa chłopskie. Brak rozwiniętego przemysłu powodował przeludnienie oraz bezrobocie. Przeważały tam wielkie własności ziemskie znajdujące się głównie w rękach polskich. Struktura społeczna wyglądała następująco: 80 - 82 proc. stanowili chłopi, robotnicy rolni ok. 13 proc. Natomiast przedsiębiorcy niezajmujący się rolnictwem tylko ok. 2 proc. Nie bez znaczenia w tej kwestii był również fakt przewagi polaków oraz Żydów wśród ludności utrzymujących się z zajęć nierolniczych.
Inteligencja choć nieliczna – ok. 1 – 1,5 proc. była bardzo aktywna. Zmianę sytuacji gospodarczej widziała poprzez tworzenie spółdzielni. Ruch ten miał wielkie znaczenie w sferze ekonomicznej i politycznej ale również odgrywał rolę w ugruntowywaniu świadomości narodowej Ukraińców. Jeżeli natomiast chodzi o kwestię wyznania, mieszkańcy byłego zaboru rosyjskiego niemal w całości byli prawosławni. Podczas gdy Ukraińscy grekokatolicy zamieszkiwali tereny byłego zaboru austriackiego.
Wiodącym kierunkiem politycznym wśród ludności ukraińskiej był nurt dążący do utworzenia własnego państwa zdominowany przez nacjonalistów. Różnice dotyczyły głównie kształtu terytorium, ustroju oraz metod działania. Główne siły polityczne można podzielić na pięć orientacji które zostaną wymienione poniżej wraz z reprezentującymi je ugrupowaniami:
• Narodowa – Ukraińskie Zjednoczenie Narodowo Demokratyczne (UNDO);
• Nacjonalistyczno – Radykalna – Ukraińska Wojskowa Organizacja (UWO);
• Socjalistyczna – Ukraińska Partia Socjalistyczno – Radykalna (UPSR) oraz Ukraińska Partia Socjalistyczna (UPS);
• Komunistyczna – Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy (KPZU);
• Propolska.
Trzy pierwsze z wymienionych ugrupowań odnosiły się niechętnie zarówno do ZSRR jak i władz polskich.
Kwestie problemów narodowościowych w międzywojennej Polsce miały oblicze zarówno polityczne, które związane było z odmiennymi aspiracjami i programami poszczególnych mniejszości, jak również społeczne i ekonomiczne. W przypadku każdej z mniejszości problemy te przedstawiały się odmiennie, aczkolwiek istniały rzecz jasna punkty wspólne. Pewnym jest, że prawie wszystkie przedstawione narody znalazły się w granicach II Rzeczpospolitej wbrew swojej woli. Mógł to już być wystarczający powód do powstania dużych problemów w przyszłości.
Ukraińcy i Białorusini dążyli do utworzenia własnych państw narodowych, Niemcy w większości pragnęli rewizji granic sprzed traktatu wersalskiego, uważali państwo polskie za państwo sezonowe, zatem podchodzili do niego w sposób lekceważący. W tej kwestii można pominąć Żydów, bo na tworzącą się Rzeczpospolitą patrzyli z obawami, ale też żywili w związku z jej powstaniem z nadzieje na poprawę swojego bytu. Mniejszość ta formułowała program terytorialny, lecz nie zagrażał on z wiadomych względów integralności polskiego państwa. Palącym problemem w opisanym okresie była kwestia agrarna. W przypadku Ukraińców i Białorusinów był to konflikt głównie na tle klasowym, pomiędzy mniejszościowym chłopstwem a polskim ziemiaństwem. W przypadku Niemców konflikt ten miał charakter polityczny.
Żadnego z problemów mniejszości niezależnie od rządów nie dało się rozwiązać bez poprawy ówczesnej sytuacji ekonomicznej, w przypadku Żydów było to ogromne bezrobocie w miastach. Umacnianie się natomiast niemieckich organizacji nacjonalistycznych było efektem pomocy finansowej pochodzącej z Niemiec.
Nierozwiązanym problemem była również kwestia oświaty. Niesymetryczność w egzekwowaniu prawa wobec różnych narodów, głównie na korzyść Niemców, zamykanie szkół i ograniczanie nauki języka narodowego budziło rozgoryczenie wśród grup mniejszościowych. Ponadto dyskryminacyjna polityka polskiego państwa i wzajemne antagonizmy, często oparte na stereotypach , niezrozumieniu i niewiedzy (jak w przypadku chociażby ludności żydowskiej) nie pomogły w rozwiązaniu kwestii narodowych w II Rzeczpospolitej. W szeroko pojętym dobrym interesie poszczególnych rządów było przynajmniej łagodzić sporne kwestie. Stało się inaczej. Można jednoznacznie stwierdzić, że polityka narodowościowa II Rzeczpospolitej zakończyła się porażką. Przyznać należy jednak, że porażka ta nie przekroczyła pewnego pułapu i nie doprowadziła do rozpadu tego państwa. Dokonała tego dopiero agresja zewnętrzna.
viking_r - Jesteś imbecylem i szkoda w ogóle z tobą rozmawiać, w sumie już na początku stwierdziłeś, że Ukraińcy to nie naród. Nie masz w ogóle nawet pojęcia o kwestiach fundamentalnych a ostro krzyczysz. Nie wiem gdzie leży problem? Nie rozpierdalaj mnie
Fragment pracy magisterskiej na temat mniejszości narodowych w Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym:
W polityce mniejszościowej II Rzeczypospolitej wyróżnić można trzy okresy. Pierwszy to lata 1919 – 1926, w którym nie zostały wypracowane kompleksowe zasady działania w tej materii. Drugi to lata 1926 – 1935, gdy istotą polityki państwowej była asymilacja państwowa. Trzeci okres 1935 – 1939 charakteryzował się realizowaniem przez władze koncepcji asymilacji państwowej ewoluującej w kierunku umacniania polskości.
Najbardziej liczną mniejszością II Rzeczpospolitej byli Ukraińcy. Mniejszość ta zamieszkiwała niemal wyłącznie południowo – wschodnie obszary państwa. W województwie stanisławowskim mniejszość ta stanowiła ok. 72 proc. ogółu mieszkańców, wołyńskim ok. 68 proc, tarnopolskim ok. 45 proc., lwowskim ok. 34 proc.
Tereny gdzie żyli Ukraińcy były słabo rozwinięte pod względem gospodarczym. Przeważały tam małe i rozdrobnione gospodarstwa chłopskie. Brak rozwiniętego przemysłu powodował przeludnienie oraz bezrobocie. Przeważały tam wielkie własności ziemskie znajdujące się głównie w rękach polskich. Struktura społeczna wyglądała następująco: 80 - 82 proc. stanowili chłopi, robotnicy rolni ok. 13 proc. Natomiast przedsiębiorcy niezajmujący się rolnictwem tylko ok. 2 proc. Nie bez znaczenia w tej kwestii był również fakt przewagi polaków oraz Żydów wśród ludności utrzymujących się z zajęć nierolniczych.
Inteligencja choć nieliczna – ok. 1 – 1,5 proc. była bardzo aktywna. Zmianę sytuacji gospodarczej widziała poprzez tworzenie spółdzielni. Ruch ten miał wielkie znaczenie w sferze ekonomicznej i politycznej ale również odgrywał rolę w ugruntowywaniu świadomości narodowej Ukraińców. Jeżeli natomiast chodzi o kwestię wyznania, mieszkańcy byłego zaboru rosyjskiego niemal w całości byli prawosławni. Podczas gdy Ukraińscy grekokatolicy zamieszkiwali tereny byłego zaboru austriackiego.
Wiodącym kierunkiem politycznym wśród ludności ukraińskiej był nurt dążący do utworzenia własnego państwa zdominowany przez nacjonalistów. Różnice dotyczyły głównie kształtu terytorium, ustroju oraz metod działania. Główne siły polityczne można podzielić na pięć orientacji które zostaną wymienione poniżej wraz z reprezentującymi je ugrupowaniami:
• Narodowa – Ukraińskie Zjednoczenie Narodowo Demokratyczne (UNDO);
• Nacjonalistyczno – Radykalna – Ukraińska Wojskowa Organizacja (UWO);
• Socjalistyczna – Ukraińska Partia Socjalistyczno – Radykalna (UPSR) oraz Ukraińska Partia Socjalistyczna (UPS);
• Komunistyczna – Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy (KPZU);
• Propolska.
Trzy pierwsze z wymienionych ugrupowań odnosiły się niechętnie zarówno do ZSRR jak i władz polskich.
Kwestie problemów narodowościowych w międzywojennej Polsce miały oblicze zarówno polityczne, które związane było z odmiennymi aspiracjami i programami poszczególnych mniejszości, jak również społeczne i ekonomiczne. W przypadku każdej z mniejszości problemy te przedstawiały się odmiennie, aczkolwiek istniały rzecz jasna punkty wspólne. Pewnym jest, że prawie wszystkie przedstawione narody znalazły się w granicach II Rzeczpospolitej wbrew swojej woli. Mógł to już być wystarczający powód do powstania dużych problemów w przyszłości.
Ukraińcy i Białorusini dążyli do utworzenia własnych państw narodowych, Niemcy w większości pragnęli rewizji granic sprzed traktatu wersalskiego, uważali państwo polskie za państwo sezonowe, zatem podchodzili do niego w sposób lekceważący. W tej kwestii można pominąć Żydów, bo na tworzącą się Rzeczpospolitą patrzyli z obawami, ale też żywili w związku z jej powstaniem z nadzieje na poprawę swojego bytu. Mniejszość ta formułowała program terytorialny, lecz nie zagrażał on z wiadomych względów integralności polskiego państwa. Palącym problemem w opisanym okresie była kwestia agrarna. W przypadku Ukraińców i Białorusinów był to konflikt głównie na tle klasowym, pomiędzy mniejszościowym chłopstwem a polskim ziemiaństwem. W przypadku Niemców konflikt ten miał charakter polityczny.
Żadnego z problemów mniejszości niezależnie od rządów nie dało się rozwiązać bez poprawy ówczesnej sytuacji ekonomicznej, w przypadku Żydów było to ogromne bezrobocie w miastach. Umacnianie się natomiast niemieckich organizacji nacjonalistycznych było efektem pomocy finansowej pochodzącej z Niemiec.
Nierozwiązanym problemem była również kwestia oświaty. Niesymetryczność w egzekwowaniu prawa wobec różnych narodów, głównie na korzyść Niemców, zamykanie szkół i ograniczanie nauki języka narodowego budziło rozgoryczenie wśród grup mniejszościowych. Ponadto dyskryminacyjna polityka polskiego państwa i wzajemne antagonizmy, często oparte na stereotypach , niezrozumieniu i niewiedzy (jak w przypadku chociażby ludności żydowskiej) nie pomogły w rozwiązaniu kwestii narodowych w II Rzeczpospolitej. W szeroko pojętym dobrym interesie poszczególnych rządów było przynajmniej łagodzić sporne kwestie. Stało się inaczej. Można jednoznacznie stwierdzić, że polityka narodowościowa II Rzeczpospolitej zakończyła się porażką. Przyznać należy jednak, że porażka ta nie przekroczyła pewnego pułapu i nie doprowadziła do rozpadu tego państwa. Dokonała tego dopiero agresja zewnętrzna.
Jakie kurwa pojednanie przecież to są głupie zwierzęta.
@Bacutil
Jesteś kolejny przykładem barana, który poprzez słowa "szkoda w ogóle z tobą rozmawiać" pragniesz udowodnić swoją wyższość nad innymi. Zamiast tak pier*olić od rzeczy, proponuje walnąć jakiś solidny kontrargument skoro tak to cię zabolało.
PS. Wskaż mi fragment w którym się unosze i używam wykrzyknień skoro twierdzisz że krzycze.
Jesteś kolejny przykładem barana, który poprzez słowa "szkoda w ogóle z tobą rozmawiać" pragniesz udowodnić swoją wyższość nad innymi. Zamiast tak pier*olić od rzeczy, proponuje walnąć jakiś solidny kontrargument skoro tak to cię zabolało.
PS. Wskaż mi fragment w którym się unosze i używam wykrzyknień skoro twierdzisz że krzycze.
Bacutil sam jestes debilem i ignorantem , sam z siebie nie potrafisz przedstwic nic tylko wytnji wklej . Ukraina istnieje od 1991r przed tym byl tam tylko jebany motloch , ktory byl tak glupi ze niepotrafil sie zorganizowac . Sami historycy u-kraincy nie potrafia ustalic kiedy i skad sie wzieli .Ukraina (ukraju) to Polskie okreslenie na tereny Lwowa Tarnopola Stanislawowa ktore byly duzej nasze jak ich. Teraz wystawiaja na piedestaly postac Bandery i robia z niego bohatera ukrainy stawiaja pomniki , a prawda taka ze zabijal on rownierz ukraincow ktorzy nie chcieli mordowac Polakow w straszych torturach
nie wiem czy czytales kiedys o mordach na wolyniu i czy wiesz co ta sa wianuszki. I szerza na ukrainie propagane niespojna z historia i szef obecnego UPA domaga sie od Polski zwrotu pra-ukrainskich ziem.
nie wiem czy czytales kiedys o mordach na wolyniu i czy wiesz co ta sa wianuszki. I szerza na ukrainie propagane niespojna z historia i szef obecnego UPA domaga sie od Polski zwrotu pra-ukrainskich ziem.
@viking_r
Nie chcę udowadniać żadnej swojej wyższości tylko to, że pierdolisz głupoty.
Mało ci jeszcze argumentów czy po prostu jest ci już głupio? Ok, niechaj będzie teraz o narodzie, bo przecież stwierdziłeś, że Ukraińcy nie są narodem - co świadczy o twojej ignorancji, a coś takiego strasznie mnie wkurwia. Odpuszczę już żeby nie było zbyt obszernie czym jest grupa etniczna i od razu przejdę do narodu.
Barbara Szacka zwróciła uwagę, iż główną cechą dzięki której można odróżnić naród od grupy etnicznej jest upolitycznienie, które wyraża się w dążeniu grupy etnicznej do posiadania własnego państwa. Według autorki przekształcenie zbiorowości etnicznej w naród można ująć w trzy etapy. W pierwszym pojawia się poczucie etniczno – kulturowej tożsamości, czyli wyodrębnia się grupa etniczna jako całość. Kolejnym etapem jest rywalizacja z innymi grupami, przeciwstawianie się zewnętrznym zagrożeniom, umacnianie swojej wartości oraz wykształcanie elit. Ostatnim etapem jest określanie i realizowanie dążenia do niezależności politycznej, żądanie niepodległości, narodziny ruchu narodowo - wyzwoleńczego.
Nie wszystkie grupy etniczne muszą i przechodzą przez wszystkie te etapy, o tym które je przebyły i czy stały się narodami decyduje splot różnych okoliczności. Nie jest to również jedyna droga kształtowania się narodów. W wielu krajach Europy zachodniej proces ten wyglądał inaczej.
B. Szacka wyróżniła dwie inne drogi tworzenia się narodów:
• Od narodu do państwa – kiedy wspólnota kulturowa, posiadająca poczucie odrębności przekształca się w organizm polityczny.
• Od państwa do narodu – państwo dynastyczne i terytorialne przekształca się w państwo narodowe, co za tym idzie poddani stają się obywatelami o równych prawach. Poprzez zniesienie przywilejów stanowych lud staje się suwerenem, czyli źródłem władzy jest wspólnota etniczna. Doskonałym przykładem tej drogi kształtowania się narodu jest Francja.
Odróżnia się dwa rodzaje narodów ukształtowanych tymi drogami: Stare i nowe narody bądź nazywane również etniczno – genealogicznymi i terytorialno – obywatelskimi lub etniczno - kulturowymi i politycznymi. Przy czym zaznaczyć należy, iż rozróżnienia dotyczą głównie odmiennej przeszłości aniżeli obecnych różnic, albowiem niezależnie od procesów narodotwórczych zawsze niemal powstają podobne do siebie całości. W każdym bowiem narodzie wymiar kultury i polityki ostatecznie się ze sobą łączy, po czym razem czynniki te zaczynają określać treść świadomości narodowej.
Literatura przedmiotu przedstawia zarówno polityczne jak i czysto kulturowe teorie narodu:
• Polityczne teorie narodu – Jako podstawowy czynnik uznania zbiorowości za naród uważane jest posiadanie przez jej członków pełni praw obywatelskich, sam naród zaś jest utożsamiany z państwem narodowym;
• Kulturowe teorie narodu – Naród utożsamiany jest ze wspólnotą kultury symbolicznej oraz istnieniem wśród ich członków świadomości narodowej w postaci poczucia przynależności do określonej zbiorowości etnicznej;
Zróżnicowane są również treści potocznej świadomości narodowej. Inna jest nie tylko świadomość członków różnych narodów, ukształtowanych odmienna drogą, ale również świadomość narodowa poszczególnych członków tego samego narodu. Jedni postrzegają swój naród w nierozerwalnym związku z organizacją państwową, inni natomiast postrzegają go w niezależnych od polityki wymiarach etniczności i kultury.
J. J. Wiatr przyjął podobną typologię. Według autora definicje narodu można podzielić na dwa główne rodzaje. Pierwsze, genetyczne, gdzie położony jest nacisk na czynniki które złożyły się na powstanie narodu i jest on produktem rozwoju historycznego. Drugim rodzajem są definicje strukturalne, gdzie naród określają cechy charakteryzującą grupę społeczną która jest nazywana narodem.
M. Weber uznał za grupę etniczną (również mniejszość etniczną), za każdą zbiorowość połączoną subiektywną wiarą we wspólną etnogenezę. Naród jest przy tym jedyną grupą etniczną, która posiada własne państwo. Tradycję tę nazwać można rozległym, inkluzyjnym rozumieniem terminów grupa etniczna. Według M. Webera jedynie tendencja do utworzenia autonomicznego państwa odróżnia naród od innych form grupowej solidarności. Naród jest to wspólnota uczucia, która adekwatnie uzewnętrzniałaby się we własnym państwie, dlatego też naród jest to wspólnota, która normalnie dąży do utworzenia własnego państwa.
S. Fenton naród zdefiniował jako obszerny ogól ludzi, blisko powiązanych ze sobą wspólnym pochodzeniem, językiem czy historią, tworzących odrębną rasę ludzi, zazwyczaj zorganizowanych jako oddzielne państwo polityczne i zamieszkujących określone terytorium.
W polskiej literaturze występuje kilka liczących się, klasycznych teorii. F. Znaniecki problematykę narodu odnosi do ogólnej teorii kultury. Autor traktuje naród jako społeczeństwo kultury narodowej. Najważniejsze czynniki narodowotwórcze w tej koncepcji to: terytorium, aktywność społeczna, istnienie konkretnej grupy podtrzymującej kulturę, oddziaływujące na nią procesy ekonomiczne a także świadomość więzi.
Według S. Ossowskiego naród definiowany jest przez ideologię narodową. Naród to grupa społeczna, akceptująca pewne wzory więzi społecznej, które zaszczepia w swych członkach usiłuje odgrywać rolę narodu. Aby być narodem grupa ta musi być spójna, nie w sensie kontaktów osobistych a spójności terytorialnej i ideologicznej, gdzie kraj jako ojczyzna i naród muszą być traktowane współzależnie. Istnienie narodu i jego powodzenie jest wartością autoteliczną. Duże znaczenie ma również fakt posiadania ojczyzny i swoistej postawy wobec niej. Do czynników narodotwórczych autor zaliczył wielkość i trwałość grupy, idee ojczyzny i autoteliczność istnienia państwa.
J. J. Wiatr analizując rozmaite ujęcia tego problemu, tj. definicje traktujące naród jako wytwór historyczny, jako zjawisko o pewnych cechach materialnych, jako jednostki politycznej, jako zjawiska kulturalnego oraz jako wspólnoty uczucia , skonstruował teorię zawierającą jedynie to, co jest wspólne dla wszystkich narodów i co charakteryzuje wspólnotę narodową jako taką. Autor zdefiniował naród jako historycznie ukształtowaną wspólnotę, powstałą na gruncie wspólnych losów dziejowych, wspólnej gospodarki towarowej i wspólnych instytucji politycznych, charakteryzującą się istnieniem poczucia państwowego jako podstawowego składnika świadomości grupowej.
Wiem, że to nie forum naukowe tylko sadistic.pl i najbardziej w cenie będą fotki "hajlujących" Ukraińców bądź postawy skrajnie nacjonalistyczne. Jasne, taka już specyfika tego portalu. Żarty żartami ale kurwa nie szerzmy ignorancji.
Mało jeszcze argumentów @viking_r? Teraz możesz przeprosić i poddać się eutanazji.
Nie chcę udowadniać żadnej swojej wyższości tylko to, że pierdolisz głupoty.
Mało ci jeszcze argumentów czy po prostu jest ci już głupio? Ok, niechaj będzie teraz o narodzie, bo przecież stwierdziłeś, że Ukraińcy nie są narodem - co świadczy o twojej ignorancji, a coś takiego strasznie mnie wkurwia. Odpuszczę już żeby nie było zbyt obszernie czym jest grupa etniczna i od razu przejdę do narodu.
viking_r napisał/a:
Zacznijmy od tego że nie ma takiej narodowości jak narodowość ukraińska. Są to poprostu rusini, różnią się tylko językiem od rosjan.
Barbara Szacka zwróciła uwagę, iż główną cechą dzięki której można odróżnić naród od grupy etnicznej jest upolitycznienie, które wyraża się w dążeniu grupy etnicznej do posiadania własnego państwa. Według autorki przekształcenie zbiorowości etnicznej w naród można ująć w trzy etapy. W pierwszym pojawia się poczucie etniczno – kulturowej tożsamości, czyli wyodrębnia się grupa etniczna jako całość. Kolejnym etapem jest rywalizacja z innymi grupami, przeciwstawianie się zewnętrznym zagrożeniom, umacnianie swojej wartości oraz wykształcanie elit. Ostatnim etapem jest określanie i realizowanie dążenia do niezależności politycznej, żądanie niepodległości, narodziny ruchu narodowo - wyzwoleńczego.
Nie wszystkie grupy etniczne muszą i przechodzą przez wszystkie te etapy, o tym które je przebyły i czy stały się narodami decyduje splot różnych okoliczności. Nie jest to również jedyna droga kształtowania się narodów. W wielu krajach Europy zachodniej proces ten wyglądał inaczej.
B. Szacka wyróżniła dwie inne drogi tworzenia się narodów:
• Od narodu do państwa – kiedy wspólnota kulturowa, posiadająca poczucie odrębności przekształca się w organizm polityczny.
• Od państwa do narodu – państwo dynastyczne i terytorialne przekształca się w państwo narodowe, co za tym idzie poddani stają się obywatelami o równych prawach. Poprzez zniesienie przywilejów stanowych lud staje się suwerenem, czyli źródłem władzy jest wspólnota etniczna. Doskonałym przykładem tej drogi kształtowania się narodu jest Francja.
Odróżnia się dwa rodzaje narodów ukształtowanych tymi drogami: Stare i nowe narody bądź nazywane również etniczno – genealogicznymi i terytorialno – obywatelskimi lub etniczno - kulturowymi i politycznymi. Przy czym zaznaczyć należy, iż rozróżnienia dotyczą głównie odmiennej przeszłości aniżeli obecnych różnic, albowiem niezależnie od procesów narodotwórczych zawsze niemal powstają podobne do siebie całości. W każdym bowiem narodzie wymiar kultury i polityki ostatecznie się ze sobą łączy, po czym razem czynniki te zaczynają określać treść świadomości narodowej.
Literatura przedmiotu przedstawia zarówno polityczne jak i czysto kulturowe teorie narodu:
• Polityczne teorie narodu – Jako podstawowy czynnik uznania zbiorowości za naród uważane jest posiadanie przez jej członków pełni praw obywatelskich, sam naród zaś jest utożsamiany z państwem narodowym;
• Kulturowe teorie narodu – Naród utożsamiany jest ze wspólnotą kultury symbolicznej oraz istnieniem wśród ich członków świadomości narodowej w postaci poczucia przynależności do określonej zbiorowości etnicznej;
Zróżnicowane są również treści potocznej świadomości narodowej. Inna jest nie tylko świadomość członków różnych narodów, ukształtowanych odmienna drogą, ale również świadomość narodowa poszczególnych członków tego samego narodu. Jedni postrzegają swój naród w nierozerwalnym związku z organizacją państwową, inni natomiast postrzegają go w niezależnych od polityki wymiarach etniczności i kultury.
J. J. Wiatr przyjął podobną typologię. Według autora definicje narodu można podzielić na dwa główne rodzaje. Pierwsze, genetyczne, gdzie położony jest nacisk na czynniki które złożyły się na powstanie narodu i jest on produktem rozwoju historycznego. Drugim rodzajem są definicje strukturalne, gdzie naród określają cechy charakteryzującą grupę społeczną która jest nazywana narodem.
M. Weber uznał za grupę etniczną (również mniejszość etniczną), za każdą zbiorowość połączoną subiektywną wiarą we wspólną etnogenezę. Naród jest przy tym jedyną grupą etniczną, która posiada własne państwo. Tradycję tę nazwać można rozległym, inkluzyjnym rozumieniem terminów grupa etniczna. Według M. Webera jedynie tendencja do utworzenia autonomicznego państwa odróżnia naród od innych form grupowej solidarności. Naród jest to wspólnota uczucia, która adekwatnie uzewnętrzniałaby się we własnym państwie, dlatego też naród jest to wspólnota, która normalnie dąży do utworzenia własnego państwa.
S. Fenton naród zdefiniował jako obszerny ogól ludzi, blisko powiązanych ze sobą wspólnym pochodzeniem, językiem czy historią, tworzących odrębną rasę ludzi, zazwyczaj zorganizowanych jako oddzielne państwo polityczne i zamieszkujących określone terytorium.
W polskiej literaturze występuje kilka liczących się, klasycznych teorii. F. Znaniecki problematykę narodu odnosi do ogólnej teorii kultury. Autor traktuje naród jako społeczeństwo kultury narodowej. Najważniejsze czynniki narodowotwórcze w tej koncepcji to: terytorium, aktywność społeczna, istnienie konkretnej grupy podtrzymującej kulturę, oddziaływujące na nią procesy ekonomiczne a także świadomość więzi.
Według S. Ossowskiego naród definiowany jest przez ideologię narodową. Naród to grupa społeczna, akceptująca pewne wzory więzi społecznej, które zaszczepia w swych członkach usiłuje odgrywać rolę narodu. Aby być narodem grupa ta musi być spójna, nie w sensie kontaktów osobistych a spójności terytorialnej i ideologicznej, gdzie kraj jako ojczyzna i naród muszą być traktowane współzależnie. Istnienie narodu i jego powodzenie jest wartością autoteliczną. Duże znaczenie ma również fakt posiadania ojczyzny i swoistej postawy wobec niej. Do czynników narodotwórczych autor zaliczył wielkość i trwałość grupy, idee ojczyzny i autoteliczność istnienia państwa.
J. J. Wiatr analizując rozmaite ujęcia tego problemu, tj. definicje traktujące naród jako wytwór historyczny, jako zjawisko o pewnych cechach materialnych, jako jednostki politycznej, jako zjawiska kulturalnego oraz jako wspólnoty uczucia , skonstruował teorię zawierającą jedynie to, co jest wspólne dla wszystkich narodów i co charakteryzuje wspólnotę narodową jako taką. Autor zdefiniował naród jako historycznie ukształtowaną wspólnotę, powstałą na gruncie wspólnych losów dziejowych, wspólnej gospodarki towarowej i wspólnych instytucji politycznych, charakteryzującą się istnieniem poczucia państwowego jako podstawowego składnika świadomości grupowej.
Wiem, że to nie forum naukowe tylko sadistic.pl i najbardziej w cenie będą fotki "hajlujących" Ukraińców bądź postawy skrajnie nacjonalistyczne. Jasne, taka już specyfika tego portalu. Żarty żartami ale kurwa nie szerzmy ignorancji.
Mało jeszcze argumentów @viking_r? Teraz możesz przeprosić i poddać się eutanazji.