Pewnie, że nie kochali :
Dokumenty określające status prawny, a także normujące wszelkie sfery życia i działalności ludności żydowskiej, zamieszkałej na ziemiach polskich do końca XVIII w. Najstarszym przywilejem dla Żydów jest przywilej kaliski, wydany w 1264 przez księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego. Na nim wzorowano kolejne przywileje generalne (ogólnopolskie) i dla Żydów zamieszkałych w poszczególnych ziemiach. W 2. poł. XIII w. kilka przywilejów dla Żydów wydali książęta śląscy, np. Bolko świdnicki (1295), Henryk głogowski (1299). W 1287 zgodę na założenie cmentarza otrzymali Żydzi kaliscy. Istotne znaczenie miały przywileje Kazimierza III Wielkiego z 1334, z 1364, a także z 1367 (ostatni jest uznawany przez niektórych historyków za falsyfikat). Kolejni władcy polscy panujący po Kazimierzu Wielkim, aż do Stanisława Augusta Poniatowskiego, zatwierdzali generalne przywileje dla Żydów. Od poł. XVI w. stopniowo traciły one znaczenie. W 1539 Zygmunt I Stary przekazał jurysdykcję nad Żydami mieszkającymi w dobrach prywatnych właścicielom tych dóbr (za wyjątkiem niektórych spraw, np. oskarżeń o “mord rytualny”). Od tej pory gminy leżące na terenie dóbr prywatnych starały się uzyskać własny przywilej. Bardzo często dokumenty te były kopią generalnych przywilejów królewskich, jednakże w XVII i XVIII w. nadania dla poszczególnych gmin różniły się między sobą. Rosnąca liczba przywilejów gminnych spowodowała, że również skupiska żydowskie w miastach królewskich pragnęły uzyskać potwierdzenie własnych praw. Dokumenty te wydawał król bądź w jego zastępstwie starosta. W XVII w. stało się praktyką, że każda nowa gmina żydowska otrzymywała odrębny przywilej, ich teksty wpisywano do ksiąg grodzkich. Ogół przywilejów dla Żydów w zależności od osoby wystawcy można podzielić na dwie grupy: 1) książęce i królewskie – wydawane przez panujących (książąt i później królów lub w ich zastępstwie przez urzędników królewskich) dla ogółu ludności żydowskiej, poszczególnych gmin, indywidualnych osób; 2) prywatne – dla całych gmin bądź indywidualnych osób, wydawane od 1539 przez szlachtę, a sporadycznie także przez duchownych, właścicieli dóbr, na których obszarze Żydzi mieszkali. Pewną grupę dokumentów wydanych dla Żydów polskich stanowiły bulle papieskie. Miały one zapobiegać nieuzasadnionym oskarżeniom o popełnienie “mordu rytualnego”. Najstarsza z nich została wystawiona w 1540 przez papieża Pawła III. W zależności od adresatów, dla których zostały wystawione, przywileje dla Żydów można podzielić na: 1) generalne – wydawane dla wszystkich Żydów zamieszkujących Królestwo Polskie bądź niektóre ziemie, np. Wielkopolskę czy Małopolskę (przywileje królewskie i książęce); 2) gminne – uzyskiwane przez poszczególne gminy, normujące podstawowe zasady egzystencji danej gminy bądź dotyczące konkretnej sprawy, np. założenia cmentarza czy zwolnienia z opłat (wydawane przez króla lub właściciela miasta – szlachtę lub duchowieństwo); 3) indywidualne – dla poszczególnych kupców i faktorów (królewskie, szlacheckie). Nawet najwięksi możnowładcy nie wydawali przywilejów generalnych dla wszystkich Żydów zamieszkujących w ich dobrach, jedynie przywileje dla poszczególnych gmin. Przywileje dla Żydów nadane przez władców polskich zostały zniesione przez władze państw zaborczych.
- ostatnia aktualizacja:
41 minut temu
Ciekawostka z Gazety Bydgoskiej z 02.04.1932 r.
[/b]
to wymysł propagandowy źidków
