Zdjęcie przedstawia ikonografikę w artykule. Wygląda na to że grafik jest zbyt młody lub za słabo wykształcony, żeby jego dzieło skojarzyło mu się z dość znanym miejscem. A może niektórzy są po prostu nadwrażliwi. W każdym razie wyszło jak wyszło.


Jakby co Dziennik Gazeta Prawna już za to przeprosił.

Zawsze mi się wydawało, że spartańskie warunki, tortury, głodzenie i wykańczająca praca w Auschwitz to były sposoby znęcania się nad więźniami mające na celu zgnębić ich i pozbawić woli do życia. Jak się okazuje Niemiaszki były o wiele bardziej pragmatyczne. Duża ilość tkanki tłuszczowej po prostu zagraża piecom krematoryjnym.



...i tak pewien błyskotliwy Holenderski biznesmen, dobrze wyczuwając niszę w rynku, postanowił przekwalifikować swoje krematorium dla koni i już wkrótce będzie też można spalić w nim swoich otyłych krewnych.

dzisiaj przypada rocznica znanego sadolom ,,profesora''

8 kwietnia 1941 r. Bartoszewski został wypuszczony z Auschwitz ze względu na "zły stan zdrowia"

Władysław Bartoszewski został zatrzymany na Żoliborzu 19 września 1940 roku w masowej obławie zorganizowanej przez Niemców. Przypadkowo dostał się do Oświęcimia w tym samym transporcie co Witold Pilecki. 21/22 września 1940 roku obaj stali się więźniami niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau (Konzentrazionlager Auschwitz I, numer obozowy 4427, natomiast Witold Pilecki, który do obozy poszedł z własnej woli miał nr 4859).

Ewenementem jest to, że Bartoszewski został zwolniony z obozu został 8 kwietnia 1941 roku, ponoć przez zły stan zdrowia. Jego wersja wydarzeń jest taka, że stało się to możliwe dzięki działaniom Polskiego Czerwonego Krzyża.

Jednak więźniowie Auschwitz wspominali, że z tego piekła na ziemi wychodzili jedynie ci, którzy kolaborowali z Niemcami i donosili na Polaków. Mimo to elitom III RP nie przeszkadzała niejasna przeszłość rzekomego "profesora", który został wylansowany jako jeden z "autorytetów moralnych".

taką ciekawostkę znalazłem

„Minuta w Auschwitz była jak cały dzień. Dzień jak rok. Miesiąc, jak cała wieczność” – powiedział Roman Kent, któremu udało się przeżyć koszmar w największym niemieckim nazistowskim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu. Życie straciło tam ponad 1,1 mln mężczyzn, kobiet i dzieci. Przedstawiamy Wam film, który z pewnością uzyska miano jednego z najbardziej wzruszających filmów, jakie kiedykolwiek nakręcono za pomocą drona. Materiał z lotu ptaka, oddaje więcej niż tysiąc słów, opisuje cierpienie i tragedię, jakie towarzyszyły ludziom, którzy przebywali w obozie zagłady Auschwitz-Birkenau.



Jeśli było, to wiadomo- do pieca.

Numer poświęcony ciekawej historii która miała miejsce w obozie koncentracyjnym Auschwitz. Numer własny opis skopiowany z wszystkim znanego i lubianego Onetu. Historia Edka i Mali to jeden z najbardziej poruszających epizodów w historii Auschwitz.

Mala i Edek poznali się w obozie na przełomie 1943 i 1944 roku i pokochali się. Historyk z Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau Adam Cyra w książce "Pozostał po nich ślad" cytuje słowa Mali, wypowiedziane do współwięźniarki: "Kocham i jestem kochana". Galiński zwierzał się ze swych uczuć współwięźniowi Wiesławowi Kielarowi, z którym planował ucieczkę. Mężczyzna zrezygnował z niej, by z Edkiem mogła pójść Mala.

Edward Galiński pochodził z miejscowości Tuligłowy koło Jarosławia. Wiosną 1940 roku został aresztowany wraz z kolegami ze szkoły średniej w ramach niemieckiej akcji AB, skierowanej przeciw polskiej inteligencji. Jako 17-latek trafił do Auschwitz w pierwszym transporcie polskich więźniów 14 czerwca 1940 roku. Pracował w ślusarni, której szefem był przychylny wobec więźniów Niemiec z Bielska, esesman Edward Lubusch.

Mala była starsza od Edka o pięć lat. Urodziła się w Brzesku. W 1928 roku jej rodzina wyemigrowała do Antwerpii w Belgii. Mala był uzdolniona lingwistycznie. Posługiwała się flamandzkim, francuskim, niemieckim, angielskim, polskim i rosyjskim. Niemcy aresztowali ją 11 września 1942 roku podczas łapanki i osadzili w obozie w Malines. Cztery dni później została deportowana do Auschwitz.

Para uciekła 24 czerwca 1944 roku. Mala założyła kombinezon roboczy, a Edek otrzymany od esesmana Lubuscha mundur i pas z kaburą oraz pistoletem. Posługując się skradzionymi i podrobionymi dokumentami wyszli na wolność i dotarli do wsi Kozy koło Bielska. Chcieli dotrzeć na Słowację, gdzie Mala miała krewnych. 7 lipca natknęli się na patrol niemiecki. Kobieta została zatrzymana w sklepie. Galiński, który nie został zauważony, mógł uciec. Wyszedł jednak z ukrycia i dobrowolnie oddał się w ręce Niemców, by być z ukochaną.

Uciekinierzy zostali rozpoznani jako więźniowie Auschwitz i deportowani do obozu. Trafili do bloku 11. Obozowe Gestapo poddało Galińskiego torturom, by zdradził od kogo otrzymał mundur i pistolet. Nie wyjawił tajemnicy. Bolesław Staroń, który był więziony w tej samej celi co Edek, wspominał, że każdego wieczoru po apelu Galiński śpiewał włoską piosenkę. Dawał Mali znak, że jeszcze żyje.

Za ucieczkę oboje zostali skazani na śmierć. Wyrok został wykonany 22 sierpnia 1944 w Auschwitz II-Birkenau. Galiński został powieszony w obozie męskim. Zimetbaum w obozie kobiecym najprawdopodobniej została zastrzelona.

W Muzeum Auschwitz przechowywana jest pamiątka, którą przekazał w 1968 roku Wiesław Kielar. Są to dwa pukle włosów zawinięte w papier. Na jego brzegu ołówkiem Galiński napisał: "Mally Zimetbaum 19880, Edward Galiński 531".

Intrygujące były dalsze losy Edwarda Lubuscha. Zdezerterował z SS. Dzięki teściowi, który był przed wojną oficerem polskim, wstąpił do Armii Krajowej. Niemcy usilnie go poszukiwali. Wpadł pod koniec 1944 roku, gdy potajemnie odwiedził żonę i syna w Wadowicach, gdzie mieszkali. Skazany na śmierć trafił do więzienia w Bielsku. Ofensywa armii sowieckiej sprawiła, że wyroku nie wykonano, lecz przewieziono go do więzienia w Berlinie, a następnie zwolniono i powołano do Volkssturmu.

Lubusch uciekł z Berlina. Wracając do Polski znalazł przy martwym mężczyźnie dokumenty na nazwisko "Bronisław Żołnierowicz". Pod tym nazwiskiem z żoną i dziećmi zamieszkał w Polsce. Zmarł 10 marca 1984 roku. Jest pochowany w Jeleniej Górze.

Czemu Św. Mikołaj bardzo lubi latać do Auschwitz?
.
.
.
.
.
.
Bo tyle dzieci przy jednym kominie!

Opis do filmiku brzmi mniej więcej tak:

Nagranie z obozu koncentracyjnego Auschwitz, największego nazistowskiego (czyli niemieckiego, kurwa jego mać, przyp. własna) obozu zagłady.
To niepokojące nagranie zostało zrobione przez 322 Dywizję Strzelecką Armii Czerwonej, gdy wyzwoliła obóz w Polsce 27 stycznia 1945 roku. Oficjalna liczba ofiar śmiertelnych szacowana jest na 1,1 miliona.

Tu opis w oryginale:

ukryta treść

Footage from Auschwitz Concentration Camp. Auschwitz was the largest of the Nazi extermination camps. This distressing footage was taken after the 322nd Rifle Division of the Red Army liberated the camp in Poland on January 27, 1945. The official death toll for this camp alone was 1.1million. -So we are led to believe, But the Numbers do not ad up.

Pewnego dnia Hitler dzwoni do obozu w Auschwitz. Słuchawkę w obozie podnosi dr Mengele. Wywiązuje się rozmowa:

- No siema Mengele co tam?
- A no jakoś leci, ogólnie spoczko.
- Ty bo właśnie, jest taka sprawa, jakiś dym tam u was w obozie słyszałem, o co chodzi?
- Jaki dym szefie?
- No coś jest mowa o milionie zabitych u was, ogarniasz?
- No stary, takie dostałem instrukcje.
- Jakie instrukcje?
- No już ci czytam, eee... wypalić milion żydów i wypuścić z obozu 100 cegieł.
- ... No kurwa stary, co ty? To miało być na odwrót.
- Jak to? Aaaa o chuj no tak. Ty bo ja już w Excela to wjebałem, sory.
- Dobra chuj zostaw jak jest.

Szokujący dokument o niemieckich nazistowskich obozach zagłady autorstwa wybitnego francuskiego reżysera, Alaina Resnaisa. To co zaraz zobaczycie jest mocniejsze od 80% wstawek na Hardzie.
Prawdziwa perła dokumentu.

Mój dziadek cieszy się z tego, że Oskar Gröning – księgowy Auschwitz – stanie przed sądem. Babcia twierdzi, że to przez zazdrość: Oskar dostał robotę, na którą czaił się dziadek.