Jako, że poprzedni temat cieszył się jako takim zainteresowanie wrzucam dalej.
Błędy
Podczas marszu Orków dostrzec można chorągwie. Podczas bitwy one jednak znikają, a na końcu pojawiają się znowu.

Helmowy Jar był zwrócony w kierunku północnym (mapa Śródziemia). Gandalf powiedział, że wróci ze świtem piątego dnia i mają go wypatrywać na wschodzie. Kiedy pokazany jest Helmowy Jar z panoramy, to nie ma tam żadnego zbocza po którym mógł zjechać z Eomerem i jego wojskiem, zarówno po jednej jak i drugiej stronie.

Podczas oblężenia Helmowego Jaru Uruk-hai w pewnym momencie wystrzeliwują z balist pociski-haki z linami. Jeden pocisk trafia żołnierza, który leci do tyłu poza mury. Gdy widać było wystrzelenie pocisku, miał on linę, jednak gdy trafił żołnierza, już tej liny nie było.

Grający Legolasa Orlando Bloom w "Drużynie Pierścienia" ma brązowe oczy, a w pozostałych częściach nosi niebieskie szkła kontaktowe.

W Helmowym Jarze Legolas w pewnym momencie ma prawie pusty kołczan, a po 4 sekundach jest już on pełny.

W Helmowym Jarze Orkowie do wyważenia drzwi używają tarana. Lecz gdy Aragorn i Gimli wymykają się z fortecy bocznymi drzwiami i urządzają krwawą sieczkę, tarana już nie ma. Jednak pojawia się on znowu, gdy bohaterowie wracają do zamku.

Pippin i Merry w jednej ze scen uciekają czołgając się po ziemi ze skrępowanymi rękoma. Gdy jednak Pippin odwraca się na plecy i pojawia się nad nim koń, jego ręce są nagle oswobodzone.

Pod koniec jednej ze scen widać, jak Gimli wbija topór w ciało wilka. Gdy go podnosi, nie ma na nim krwi.

Aragorn wbił sejmitar Skautowi w gardło, ale gdy następuje zbliżenie na niego, zamiast rany jest plama krwi.

Tuż po tym, gdy mur zostaje wysadzony, w lewym dolnym rogu kadru wyraźnie widać cofającą się kamerę, którą kręcono następne ujęcie.

Gdy oddział elfów wchodzi do Helmowego Jaru, nie widać, by ktokolwiek szedł na ich czele. Idą równym szykiem. Zaś gdy podchodzą do Theodena, nagle na przodzie pojawia się Haldir ubrany, w przeciwieństwie do reszty, w bordowy płaszcz.

Gdy Aragorn wita się z Haldirem przed bitwą w Helmowym Jarze, Legolas staje obok Theodena. Ale gdy zmienia się ujęcie (kamera jest za plecami Haldira), Legolas stoi na schodach, wyraźnie za Theodenem.

Podczas walki z ludźmi Grimy, Legolas ostatniego z nich nokautuje ciosem od tyłu i mężczyzna upada tuż za nim. W następnym ujęciu nie widać, by za elfem ktokolwiek leżał.

W jednej z pierwszych scen filmu Eomer z oddziałem spotyka Aragorna, Legolasa i Gimliego. Po rozmowie z nimi wsiada na konia i wtedy widać, jak wypada mu miecz z pochwy.

W niektórych ujęciach Gandalf ma zegarek na ręce.

Kiedy Theoden rozmawia z Gamlingiem na murze w Helmowym Jarze, usta Gamlinga poruszają się jakby odpowiadał na rozkazy króla, ale mimo to nie słyszymy żadnego dźwięku.

Kiedy Rohirrimowie otaczają Aragorna, Legolasa i Gimliego na początku filmu, w jednym z ujęć widzimy Eomera poruszającego wargami, zupełnie jakby mówił coś do trzech podróżnych, ale nie słyszymy jego głosu.

W jednej ze scen Saruman każe Orkowi wysłać Wargów na zwiad. Kilka sekund później możemy zauważyć, że usta Orka poruszają się udzielając odpowiedzi, ale nie słyszymy jego głosu.

Łańcuszek, na którym Frodo nosi Pierścień, kilkakrotnie zmienia swoją długość podczas filmu.

W scenach na dworze króla Theodena, broda Aragorna kilkakrotnie zmienia swoją długość pomiędzy ujęciami.

Ciekawostki
W scenie bitwy w Helmowym Jarze wzięło udział 26 000 statystów.

Postać Golluma została utworzona dzięki nowoczesnej technice komputerowej, a za jego ruchy odpowiada aktor i tancerz Andy Serkis - specjalne czujniki umieszczone na jego kombinezonie przekazywały dane do komputera sterującego filmową postacią.

Viggo Mortensen stracił jeden ząb podczas kręcenia sceny bitwy.

"Drużyna pierścieni" posiadała 560 komputerowo wygenerowanych efektów, "Dwie wieże" 800, a "Powrót króla" 1500.

W liczących ponad 20000 metrów kwadratowych powierzchni warsztatach firmy WETA, zespół kierowany przez Taylora wykonał ponad 48000 przedmiotów - od sztucznych kończyn, do ręcznie kutych mieczy; 2000 egzemplarzy broni dla kaskaderów; 1600 par hobbickich stóp i 200 ręcznie produkowanych masek orków. Pracownicy WETA byli także odpowiedzialni za zaprojektowanie, wyprodukowanie i operowanie na planie istotami animatronicznymi.

WETA wybudowała nawet kuźnie, w której na stałe pracowało dwóch płatnerzy, Stu Johnson i Warren Greek. To właśnie oni ręcznie wykuwali pancerze ze stali. Z tych oryginalnych zbroi wykonano formy, które posłużyły do wyprodukowania ponad 48000 oddzielnych sztuk uzbrojenia ochronnego, jakiego używały wszystkie cywilizacje zamieszkujące tolkienowskie Śródziemie, elfy, orki, Uruk-hai, Rohańczycy i Gondorczycy.

W szczytowym okresie produkcji WETA zatrudniała 148 ludzi, kolejnych 45 techników pracowało na planie, ubierając 500 aktorów w produkty firmy. Ponad 200 aktorów, biorących udział w scenach ze statystami, nosiło na ciele kostiumy całkowicie zmieniające ich wygląd.

W filmie Arwena nosi kilka różnych kostiumów. Każda jej szata jest jedyna w swoim rodzaju, wykonana z jedwabi i aksamitów. W strojach Arweny widzimy wiele różnych kolorów, głównie stonowane ciemne błękity, fiolety i purpury.

Ubrania hobbitów zaprojektowano tak, by podkreślały ich niewysokie sylwetki, zrobiono to zmniejszając ich długość, podwyższając talię, naszywając kieszenie wysoko na biodrach. Do tych kostiumów Dickson wykorzystała w pełni naturalne, sztucznie postarzone materiały. Każde z ubrań wykonano w dwóch rozmiarach, by można je było wykorzystać w trakcie zdjęć trickowych z udziałem różnych aktorów, zwłaszcza hobbitów. Ogółem, garderoba przeciętnego aktora liczyła od 30 do 40 kostiumów.

Całości strojów dopełniała biżuteria, którą dostarczyła nowozelandzka firma Jasmine Watson.

Ponieważ każda para sztucznych hobbickich stóp wytrzymywała jedynie dwa dni zdjęciowe, wykonano 1600 par, wykorzystywanych później w trakcie całej produkcji filmu. Założenie sztucznych stóp aktorom Elijahowi Wood, Seanowi Astinowi, Dominicowi Monaghanowi i Billy'emu Boydowi trwało ponad godzinę.

Każdy element dekoracji był stworzony od podstaw. Jedyny Pierścień zrobił Jens Hansen, znany projektant biżuterii, którego studio mieści się w Nelson na Nowej Zelandii. Choć projektant zmarł przed rozpoczęciem głównych zdjęć, jego dzieło kontynuował syn, Thorkild Hansen.

By ułatwić realizację filmu ekipa wybudowała pięciokilometrową drogę i dwa mosty, każdego dnia zdjęciowego przewożono nią ponad 200 osób z obsady i ekipy zdjęciowej. Na miejscu kręcono jedynie te ujęcia, w których Edoras widoczne jest z zewnątrz. Wnętrza Złotej Sali, stajni i innych budynków wykorzystywano na pomieszczenia wypoczynkowe, stołówkę i biura.

Stolica Rohanu, Edoras, była największym planem wybudowanym do filmu Dwie Wieże, była też prawdopodobnie najbardziej spektakularna. Dojazd do planu był możliwy tylko jedną żwirową drogą, a samo miejsce było oddalone o przynajmniej godzinę jazdy od jakichkolwiek oznak cywilizacji.

Jedna z największych scen akcji w całej trylogii Władca Pierścieni ma miejsce w Helmowym Jarze. Najazd Uruk-hai, odparty przez członków Drużyny i lud Rohanu, filmowała druga ekipa zdjęciowa przez 14 tygodni wyczerpującej, nocnej pracy. Plan mieścił się na obrzeżach Wellington. W dekoracjach Helmowego Jaru wykorzystano naturalną skalistą ścianę.

Sala w Orthanku, siedziba Sarumana (Christopher Lee), została wybudowana w naturalnej wielkości, głównie ze styropianu. Do przystrojenia tej czarnej komnaty dekorator Nick Weir wykorzystał kości przedstawicieli miejscowej fauny, pożyczył też eksponaty z lokalnych muzeów, by dzięki nim stworzyć groteskowe embriony Uruk-hai, zakonserwowane w słojach.

W siedzibie WETA Workshop wybudowano także makietę Helmowego Jaru w skali 1/4, wykorzystaną do kręcenia ujęć, w których forteca widoczna jest z daleka. Prace nad tą makietą trwały cztery miesiące. WETA Workshop wybudowała także inne modele, tym razem w skali 1/35. Były one niezwykle szczegółowe i bardzo starannie wykonane.

Andre Jack i Roisin Carty uczyli członków głównej obsady języka elfów, jednego z czternastu języków wymyślonych przez Tolkiena. Ożywienie języka, który dotychczas istniał jedynie w wyobraźni czytelników, okazało się prawdziwym wyzwaniem zarówno dla konsultantów, jak i dla aktorów.

Dwa konie, które wybrano do odgrywania Cienistogrzywego, majestatycznego białego wierzchowca Gandalfa Białego, to czystej krwi konie andaluzyjskie.

Ekipa dźwiękowa przemierzyła całą Nową Zelandię w poszukiwaniu odgłosów, które oddawałyby unikatowy charakter krajobrazu Śródziemia. Jackson i dźwiękowcy poprosili nawet o pomoc tłum 25000 fanów krykieta, zebranych na Wellington Stadium, by pomogli oddać odgłosy epickiej bitwy w Helmowym Jarze. Jackson, wykorzystując osiem mikrofonów, kierował tłumem, chcąc uzyskać odgłosy potężnej armii - od śpiewów bojowych, poprzez tupot nóg, uderzenia w piersi (słychać to w trakcie bitwy) do szeptów (które wykorzystano w ujęciach z lasem Fangorn).

Drzewa w lasach Śródziemia (Lothlorien, Fangorn i drzewa w Rivendell) zostały stworzone przez 16-osobową grupę pod kierownictwem Briana Masseya.

Film wyemitowano w serbskiej stacji telewizyjnej, ale w wersji pirackiej i to zaledwie tydzień po premierze filmu.

Film zajął 3 miejsce na liście najlepszych sequeli w histori kina, zorganizowanej przez stronę Movies.com.

Początkowo w "Dwóch Wieżach" w bitwie w Helmowym Jarze miała się pojawić scena, w której Arwena dołącza się do bitwy. Jednak usunięto te sceny wprowadzając Arwenę tylko do snów Aragorna, zachowując tym samym większą wierność książce.

Zajął 1 miejsce w rankingu ogłoszonym przez program filmowy BBC1 na najlepsze filmy 2003 roku.

Dźwięki wydawane przez Uruk-Hai podczas bitwy o Helmowy Jar zostały nagrane na meczu krykieta - Anglia - Nowa Zelandia.

W scenie, w której Aragorn, Gimli i Legolas stoją nad spalonymi ciałami orków, Aragorn kopie nogą w hełm i po chwili pada na kolana. W trakcie tej sceny aktor złamał sobie dwa palce u nogi i właśnie dlatego padł z krzykiem na kolana.

Orlando Bloom był pierwszym, który doznał kontuzji wśród aktorów. Podczas kręcenia sceny potyczki między Rohańczykiami a jeźdźcami na Wargach (wielkich wilkach), Orlando spadł z konia, a dubler Johna Rhys-Daviesa (Gimli) upadł na niego, tym samym łamiąc mu żebro. Scenę uzupełniono efektami specjalnymi.

Grupa Rohańczyków, kórą przewodzi Eomer podczas spotkania z Aragornem, Legolasem i Gimlim, w większości składała się z... kobiet. Miały po prostu doklejone blond brody, co początkowo było obiektem żartów wśród aktorów. Powód, dla którego wybrano właśnie kobiety było to, że większosć z nich jeździła konno lepiej, niż wielu mężczyzn.

Na budowę Cirith Ungol, schodów, prowadzących do Mordoru, po których Frodo i Sam dotarli do Jaskini pajęczycy Szeloby, zużyto ponad 30000 gwoździ.

Zdjęcia do filmu kręcono od 11 października 1999 roku do 22 grudnia 2000 roku.

Tak, skopiowane z filmweb.pl

Ekipa 120 techników została podzielona na 6 wydziałów: Stworzenia, Efekty Specjalne, Makijaż i Protezy, Zbroje i Broń, Miniatury i Efekty Modelowe.

Żeby stworzyć Hobbiton, już rok przed rozpoczęciem kręcenia, specjaliści od ogrodnictwa zasadzili 5000 metrów sześciennych roślin.

Miniatury różnych lokacji filmu były przechowywane w olbrzymim magazynie o powierzchni 2400 metrów kwadratowych.

Sama liczba kostiumów była oszałamiająca: przeciętnie 150 dla każdej z kultur! Dochodził do tego fakt, że wiele kostiumów poszczególnych postaci trzeba było robić w dwóch rozmiarach: jeden dla aktora, a drugi dla mniejszego lub większego "dublera w skali".

W filmie wystąpiło ponad dwieście pięćdziesiąt koni, włączając w to siedemdziesiąt specjalnie wyszkolonych wierzchowców, które niosły członków Drużyny w podróży przez Śródziemie.

Według Barrie'ego M. Osborne'a Gollum koniecznie musiał być postacią stwarzającą wrażenie realnej. Został wykreowany na ekranie dzięki animacji, ale musiał ukazywać szerokie spektrum emocji postaci znajdującej się pod wpływem mocy Pierścienia. Twórcy filmu wybrali Andy'ego Serkisa. W ten sposób Gollum stał się najbardziej realistycznie animowanym stworzeniem, jakie kiedykolwiek pojawiło się na ekranie.

Wiele plenerów znajdowało się pod ochroną nowozelandzkiego Ministerstwa Ochrony Środowiska, lecz filmowcy traktowali ziemię z szacunkiem, na jaki zasługiwała. Zanim rozpoczęły się zdjęcia, hale zdjęciowe zostały pobłogosławione przez Maorysów, rodowitych mieszkańców Nowej Zelandii.

Na początku tworzenia "Władcy Pierścieni" Peter Jackson podjął ambitną decyzję: wszystkie przedmioty istniejące w Śródziemiu powstać miały od samego początku. I tak, przykładowo, stworzono ponad 900 kompletów ręcznie robionych zbroi, ponad 2000 sztuk gumowej i innej "bezpiecznej" broni, ponad 100 sztuk specjalnej, ręcznie robionej broni, ponad 20000 przedmiotów domowych i codziennego użytku ręcznie robionych przez rzemieślników i ponad 1600 par indywidualnie dopasowywanych sztucznych stóp i uszu.

Każda z 200 głów orków wykonanych na potrzeby filmu była niepowtarzalna; była to indywidualnie wymodelowana maska z silikonu i pianki lateksowej, z przewlekanymi pojedynczo pasmami włosów jaka, tworzącymi rozmaite fryzury. WETA wykonała też zabarwione na niebiesko sztuczne stopy z długimi, zakrzywionymi szponami, mające wystawać z wysokich do kolan butów orków. Wygląd uzupełniały całe warstwy błota ze Śródziemia.

250 tys. jedwabnych liści ręcznie przyklejono do wielkiego drzewa w Hobbitonie, tam, gdzie powstawały sceny z urodzinowej uczty Bilba.

Wykorzystane przez ekipę Jacksona prototypowe komputery pozwoliły przerobić 150 statystów na sześciotysięczną armię orków.

Liv Tyler do roli Arweny musiała zrzucić 13 kg, ale szybko wróciła do stałej wagi 70 kg. Powiedziała że uważa się za szczupłą i nie będzie chudnąć, by wyglądać jak Gwyneth Paltrow.

Charakteryzacja Johna Rhys-Daviesa w postać Gimliego trwała za każdym razem 4 i pół godziny.

Grający Aragorna Viggo Mortensen tak mocno wczuwał się w rolę podczas walk z kaskaderami, że czasem zdarzało się, że zbyt mocno komuś przyłożył i na przykład wybił kilka zębów.

Po zakończeniu zdjęć do filmu, realizatorzy musieli przywrócić środowisko naturalne do poprzedniego stanu - wszystkie norki hobbitów musiały zostać zniszczone. Jednak niektóre zostawiono, na prośbę lokalnych pasterzy, aby ich owce miały gdzie sypiać.

500 statystów wzięło udział w scenie bitwy z prologu.

30 kilogramów ważyła zbroja Gimliego.

Napisy końcowe w wydaniu tego filmu na DVD trwają aż 26 minut. Są tam wymienione podziękowania dla wielbicieli i członków fanklubów Tolkiena - każdy wymieniony z imienia i nazwiska.

Aktor odgrywający rolę Sarumana, Chrisopher Lee, jest jedyną osobą z obsady, która poznała osobiście Tolkiena. Miało to miejsce wiele lat temu w jednym z brytyjskich pubów. Kiedy dowiedział się o planowanej ekranizacji, bardzo chciał w niej zagrać.

Aktor grający Sama podczas odgrywania sceny kiedy to wskakuje do wody za odpływającym na łódce Frodem zranił sobie stope wchodząc na szkło znajdujące się w tej wodzie. Aktor musiał helikopterem być zabrany z planu a jego rana wymagała zszycia.

Viggo Mortensen przez trzy miesiące nosił praktycznie bez przerwy przy boku miecz, aby przyzwyczaić się do jego ciężaru i czuć się z nim naturalnie. W czasie kręcenia zdjęć pojawiał się z nim nawet publicznie, co wywoływało duże zaskoczenie u napotkanych ludzi, a także powodowało czujniejszą uwagę lokalnej policji, która w związku z tym kilka razy go przesłuchiwała.

Hobbitów zagrali normalni ludzie, a ich niewielki wzrost ma być wygenerowany komputerowo. Role krasnoludów odgrywali ludzie karłowaci. Postacie elfów uzyskane zostały za pomocą charakteryzacji.

Peter Jackson nie chciał iść drogą twórców "Willow", którzy do ról niewysokich postaci zaangażowali po prostu aktorów niewielkiego wzrostu. Pierwszą metodą wykorzystaną przez twórców "Władcy Pierścieni" była tzw. "wymuszona perspektywa". Osoba grająca postać wyższą siada bliżej kamery, a np. hobbit jest usadowiony znacznie dalej. Druga metoda to tzw. "bluebox", gdzie np. hobbit filmowany jest na niebieskim tle, a gotowy materiał łączony jest z drugim materiałem, tak by postać wydawała się odpowiednio mniejsza.

Na ekranie pojawiają się postacie o dziewięciu różnych wzrostach. Hobbici mierzą średnio 120,5 cm, krasnoludy 130 cm, elfy wysokie - 185 cm. Orkowie w zależności od rasy mierzą od 150,5 cm do 180 cm. Górują nad wszystkimi Upiory Pierścienia (do 190 cm) oraz trolle, które mają aż 3 metry wzrostu

Na potrzeby filmu zatrudniono większość Nowozelandczyków, którzy umieli jeździć konno. Ponieważ mieli oni grać między innymi konnicę Rohanu, charakteryzatorzy doklejali kobietom brody i "poszerzali" ramiona. Ponieważ charakteryzacja tylu osób trwała bardzo długo, w przerwach między ujęciami i podczas posiłków po planie kręciło się kilkadziesiąt brodatych blondynek...

Pokazane z bliska drzewa wyrywane podczas niszczenia Isengardu to w rzeczywistości jedno i to samo drzewo, sfilmowane kilkunastoma kamerami i pokazane z różnych stron.

Kiedy Boromir uczy hobbitów szermierki podczas wędrówki wzdłuż Gór Mglistych, kolejne wypowiadane przez niego liczby są faktycznymi oznaczeniami konkretnych kroków i ruchów z podręcznika szermierki.

Ian McKellen, podczas kręcenia sceny wizyty Gandalfa w norce Bilba, uderzył się przypadkiem w głowę. Nie było to przewidziane w scenariuszu. Scena została włączona do filmu, bo aktor nie przerwał ujęcia, ale naturalnie włączył drobny "wypadek" do scenariusza.

W napisach końcowych pojawia się podziękowanie dla obywateli Nowej Zelandii w języku Maorysów.

Kiedy Merry i Pippin odpalają "smoczy" fajerwerk, Pippin krzyczy ze strachu. Billy Boyd naprawdę krzyknął ze strachu podczas kręcenia tej sceny, bo nie spodziewał się, że fajerwerk faktycznie odpali. Dominic Monaghan robił sobie z niego żarty przez cały czas kręcenia filmu, nazywając go "lekko zniewieściałą postacią".

Na potrzeby filmu zbudowano dwie wersje Bag End - jedną w normalnych rozmiarach, a drugą pomniejszoną o 1/3, żeby na jej tle sfilmować Gandalfa. Pomniejszono całe wyposażenie norki, łącznie z książkami na półkach.

Orlando Bloom na potrzeby swojej roli przez dwa miesiące uczył się posługiwać łukiem.

Na potrzeby filmu zrobiono 1800 stóp Hobbitów.

Wielkie drzewa w lesie Lothlorien zostały zrobione z gumy.

Wielbiciele książki drobiazgowo liczyli różnice między filmem a powieścią Tolkiena. Doliczyli się 146 odstępstw filmu od pierwowzoru. Niektóre różnice były istotne (eliminacja postaci Toma Bombadila), a inne stanowiły jedynie drobne zmiany (w powieści Gimli nie ma hełmu, a w filmie ma).

Zdjęcia do filmu kręcono od 11 października 1999 roku do 22 grudnia 2000 roku.

P.S. jest tego więcej.

Trochę informacji na temat przesłuchań. Polecam, bardzo ciekawy odcinek.



Polimaty na Facebooku: facebook.com/polimaty

Trochę informacji na temat roli błazna i ciekawostki związane z obrazem Jana Matejki.

Ledwo spróbował a mordę krzywi jak by czysty spirytus pił

Kilka ciekawostek zaczerpniętych z "vademecum piwa".

1) Kodeks Hammurabiego za dolewanie przez piwowara wody do złotego trunku przewidywał karę śmierci. Przywiązywano do szyi ciężki kamień i wrzucano do wody.

2) Najstarszym pubem-z 1499roku- posiadającym własny browar jest U Fleku ( Praga). Na jednej ze ścian znajduje się malowidło właściciela z napisem "Błogosławiona matka, która wyda na świat piwowara".

3) Największą na świecie kadź zbudowano w 1795roku w Meux w Londynie. Mieściło się w niej 860,000 galonów* portera. W 1814roku kadź została uszkodzona a ulicami popłynęła rzeka piwa. 8 osób zmarło, z uśmiechem na twarzy, w skutek utonięcia.

*1galon=4,5litra
860,000galonów= 3,870,000 litrów

4) Największy kufel na świecie miał 198,7cm wysokości, 2796litrów pojemności. Rekord ten pobili Polacy 11 marca 2007roku. Kufel odlany z brązu mierzył ponad 5metrów wysokości, 6000 litrów piwa pojemności.

5) Największa puszka piwa wyprodukowana w 1999roku (Guinnessa) miała wysokość 4,27metra, 1,78metra średnicy, 300kg wagi. Mieściła 2052litry piwa.

6) Nabywca najdrożej sprzedanego piwa, w 2007roku, na aukcji ebay zapłacił za nie bagatela 503,000 dolarów. Było to piwo upamiętniające ekspedycję polarną z 1852roku.

7) Bar Delirium Cafe (Bruksela) może się poszczycić najbogatszą ofertą piw w karcie. Mają w ofercie 2500 marek piwa.

8) W 1977roku ustanowiony został rekord w piciu piwa. 1litr w 1,3 sekundy- to rekord Stevena Petrosino. Ze względów etycznych od tamtej pory nie zanotowano żadnego rekordu dotyczącego spożycia alkoholu.

9) Jeśli jednej nocy chcecie zaliczyć jak najwięcej barów, należy udać się do Bamberg w Niemczech. Jest to miasto posiadające największą ilość barów na ulicę.

10) Zakończę Polskim akcentem. Jako pierwsze piwo w historii sięgnęło (dwukrotnie!) po Złoty Medal i Grand Prix w najbardziej prestiżowym konkursie piw na świecie : The Brewing Industry International Awards. Mowa o piwie Tyskie Gronie.

Coś dla małych sado-naukowców.

Powstało kilka teorii wyjaśniających pochodzenie ziemskiego Księżyca. Najwcześniejsze przypuszczenia zakładały, że oderwał się on od skorupy ziemskiej wskutek sił odśrodkowych, pozostawiając bliznę w postaci ogromnego zagłębienia (którym miał być Ocean Spokojny). Jednak ta koncepcja „rozszczepieniowa” wymagała zbyt dużej początkowej energii obrotu, toteż pojawiła się hipoteza zakładająca, że Księżyc powstał niezależnie od Ziemi i został przez nią tylko przechwycony. Również ona nie zdobyła uznania w świecie nauki, ponieważ warunki wymagane do spełnienia jej założeń (na przykład gruba warstwa atmosfery, zdolna rozproszyć energię Księżyca) były niemożliwe do spełnienia. Teoria "koformacji" zakładała natomiast, że Ziemia i Księżyc powstały równocześnie z tego samego dysku akrecyjnego. Według jej twórców, Księżyc uformował się z materiału otaczającego proto-Ziemię w taki sam sposób, jak planety z pierwotnego dysku wokółsłonecznego. Nie wyjaśnia ona jednak obecności na Księżycu żelaza w postaci metalicznej. Również żadna z tych hipotez nie wyjaśnia wysokiej wartości momentu pędu układu Ziemia-Księżyc.

Obecnie najpopularniejszą teorią tłumaczącą powstanie ziemskiego satelity jest teoria wielkiego zderzenia. Zakłada ona, że zderzenie proto-Ziemi z ciałem wielkości Marsa wyzwoliłoby ilość energii wystarczającą do wyrzucenia dostatecznej ilości materii na orbitę okołoziemską; z materii tej następnie miał uformować się Księżyc. Nierozstrzygnięte zagadnienia tej teorii dotyczą przede wszystkim ustalenia względnych rozmiarów Ziemi i ciała, z którym nastąpiła kolizja, a także tego, jaka ilość materiału pochodzącego z Ziemi i owego ciała utworzyła Księżyc. Według obecnych danych, ziemski satelita powstał 4,527 ± 0,01 miliarda lat temu, to jest około 30-50 milionów lat po uformowaniu się Układu Słonecznego.

Czyżby?

Księżyc z każdym rokiem oddala się od ziemi o 4 cm rocznie, 1 metr co 25 lat. Wykonajmy proste obliczenie pomijając początkową siłę pędu księżyca w momencie katastrofy, tak jakby jej nie było, jakby oderwał się od niej z taką samą prędkością z jaką oddala się teraz...

Księżyc znajduję się aktualnie ok 384 403 km od ziemi.

1000 m x 25 lat = 1 km na 25000 lat

384403km x 25000L = 9610075000L = 9.6 mld lat temu

Niektóre źródła podają 2 cm, uwzględnijmy ten fakt i teraz podzielmy to na pół, ile nam wyjdzie? 4,8 mld lat!

W obliczeniach nie brano pod uwagę zderzenia z innym ciałem i siły początkowej rozwarcia ciał, wniosek? W ziemię nic nie uderzyło, księżyc powstał w tym samym czasie co ziemia! Tylko jak? Wygląda to tak jakby zostało zaprojektowane...

- Patrząc przez pryzmat zwykłego ziemianina czapa księżyca idealnie pokrywa się co do centymetra ze słońcem, dziwny i wielce zagadkowy zbieg okoliczności.

- Zgodnie z obowiązującymi prawami Księżyca nie powinno go tam być, ponieważ kiedy planeta posiada satelity, są one znacznie od niej mniejsze, w stosunku do ziemi powinien mieć ok. 50-500 km, a nie 3476 km.

- Księżyc jest ciągle zwrócony w stronę Ziemi tą samą stroną. Powód; Księżyc obraca się wokół własnej osi . Ruch obrotowy ma ten sam okres co ruch obiegowy wokół Ziemi, to jest 27 322 dni. Jest to jedyny tak przypadek w naszym układzie słonecznym.

- Księżyc ma zbyt idealną orbitę, by mogła być naturalna, żadna planeta nie ma tak idealnie ułożonego księżyca z perfekcyjnym kursem i prędkością.

Kolejny odcinek "Polimatów"
Jak to powiedziała pewna osoba: "Uwielbiam takie wstawki, dzięki temu nie mam wrażenia, że kompletnie marnuje czas, gdy siedzę przed komputerem. "

Większość palaczy miała do czynienia do papierosami marki Lucky Strike, ale za pewne nie wszyscy znają historię ich powstania i związane z nimi legendy.



Lucky Strike – jedna z najstarszych marek wyrobów tytoniowych na świecie. Papierosy te należą obecnie do koncernu British American Tobacco i są sprzedawane w około 90 krajach świata.

Receptura papierosów Lucky Strike została opracowana przez R.A. Pattersona w 1871 roku. W 1916 r. British American Tobacco zaprezentowało gotową, zieloną paczkę papierosów. Jej barwę zmieniono w 1942 r. na białą (rzekomo z uwagi na to, iż barwnikiem była zieleń chromowa, zaś chrom był niezbędny dla produkcji wojennej). Logo marki opracował znany amerykański projektant przemysłowy Raymond Loewy (ten sam, który projektował logo m.in. Coca-Coli oraz Shella).



Z marką łączy się wiele legend i ciekawostek.

Każdy z nas widział standardowego papierosa. Jednak mało kto wie że jego „kaliber’’ jest identyczny z małokalibrowym nabojem pośrednim NATO 5,56 x 45 mm. Dlaczego tak się stało? Było po prostu taniej. Niektóre urządzenia do produkcji popularnych rurek z tytoniem da się też wykorzystać do produkcji naboi.

Nazwa "Lucky Strike" (w dosłownym tłumaczeniu: szczęśliwy strzał) jest obiektem niekończących się sporów i dociekań. Wiele osób uważało, że papierosy tej marki mają przynosić szczęście tak potrzebne podczas drugiej wojny światowej, gdzie amerykańscy żołnierze otrzymywali je w paczkach z kraju. Inną wersją jest i podanie, iż Marka papierosów Lucky Strike wzięła się podobno od tego, że zrzucenie bomby atomowej na Japonię było "szczęściwym uderzeniem" - stąd też logo - czerwona kropka na białym tle - prawie flaga Japonii.

Kolejna legenda głosi, iż podobno w latach 60 kiedy trwała wojna w Wietnamie do żołnierzy amerykańskich dostarczane były papierosy właśnie tej marki. Wojna wiążę się z dość paskudnymi okolicznościami, dlatego żeby złagodzić trudne warunki, przygotowano żołnierzom podobną drobną niespodziankę. Otóż w każdej paczce Lucky Strike’ów był jeden lucky, tzn. szczęśliwy papieros. A właściwie nie był to papieros tylko zwyczajny skręt, przygotowany na bazie marihuany. Historia wydaje się dość nieprawdopodobna jednak mimo tego krąży w społeczeństwie od lat.

Czy którakolwiek informacja jest w stu procentach prawdziwa? Nie mi to osądzać, jednak trzeba przyznać, że symboliczna solidarność lucky strike'ów z walczącymi, sprawiła że marka na zawsze zyskała szacunek żołnierzy, którzy rozsławili je na całym świecie jako element amerykańskiej kultury przy innych jak jazz, swing czy coca-cola.

Z serii Sadol bawi i uczy.
Natchnąłem się na eksperyment z Pogromców Mitów o dość ciekawym efekcie.
W skrócie - jak zachowa się ciało nurka ubranego w skafander na głębokości 90 m gdy dojdzie do awarii sprężarki (odpowiedzialnej za rekompensowanie ciśnienia wody)?