#down

Ostatnio byłem na balu przebieranców w ośrodku dla dzieci z zespołem downa.
Wszyscy byli przebrani za Maćka z Klanu.

Ten to musi minetę trzaskać

Miłego słuchania

Dziś wracając od księgowej siedziałem na przystanku mpk w lublinie czekając na autobus. Przystanek znajduje się obok sosw - więc można tam spotkać wielu niepełnosprawnych umysłowo ludzi (80% to niepełnosprawność umysłowa w stopniach lekkim-umiarkowanym). Ich widok mnie nie dziwi, jednak zdziwiło mnie, kiedy brzydka, nawet jak na niepełnosprawną, dziewucha trzyma za rękę jakiegoś upośledzonego dresiarza. Widać był koniec lekcji więc daunów zbiegało się coraz więcej a ta już nie wiedząc jak się chwalić krzyczała: patrzcie kogo trzymam za rękę!!! patrzcie!!! tylko nie mówcie mojemu, hehehehehe.

Uczta sie - brzydka, nogi owłosione, upośledzona... a i tak 2 ją rucha

polecam

Ben Sunderman mający zespół Downa, otrzymuje pozytywną odpowiedź na jego prośbę o zatrudnienie.

Ps. Jak dla mnie jest bardziej normalny od tej hołoty co woli żyć z zasiłku i mieć wyjebane na pracę
Akcja właściwa 2:10sek

Pewien wierzący facet, dowiedziawszy się że jego żona jest w ciąży, codziennie modlił się do Boga:
- Proszę, Boże, spraw by moje dziecko dostało od życia więcej niż inni.
I tak dzień w dzień. Przyszedł termin porodu i dziecko urodziło się... upośledzone. Facet wściekły krzyczy:
- Boże, dlaczego?!
Na to głos z nieba:
- No co? Chciałeś, żeby miało więcej, to ma - o jeden chromosom więcej.

Przepraszam, zrobi se pan ze mną zdjęcie?



Downów bijo, koniec świata

Wielu się zastanawiało, czy chory na downa jest kiedykolwiek sam, czy też zawsze z zespołem. Mam więc kolejny paradoks.

W zeszłym roku publiczność oszalała na punkcie 'kobiety z brodą'. Czy w tym roku jej miejsce zajmie fiński kandydat do Eurowizji, punkowy zespół złożony z czterech muzyków z zespołem Downa?

To czy zespół Pertti Kurikan Nimipäivät (PKN) rzeczywiście wystąpi w konkursie Eurowizji, nie jest jeszcze pewne. Przed kapelą ważny konkurs, który wyłoni szczęśliwego uczestnika imprezy. O tym, czy PKN wystąpi przed międzynarodową publicznością, zadecydują widzowie fińskiej telewizji.

W 2009 roku Kalle Pajamaa założył zespół punkowy, którego członkowie cierpią na upośledzenie umysłowe. Trzy lata później o formacji zrobiło się głośno za sprawą filmu dokumentalnego Punk Syndrome, który pokazał, jak członkowie zespołu za pomocą muzyki wylewają gorycz dnia codziennego, z którą muszą się borykać. Film zdobył wiele nagród, między innymi podczas festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty w kategorii 'Najlepszy dokument' – Członkowie zespołu są bardzo podekscytowani możliwością udziału w konkursie – powiedział Pajamaa. – Ich rodziny bardzo ich wspierają i kibicują. Nasz ewentualny udział w takim konkursie podniesie świadomość o chorobach umysłowych – dodał.

Finowie nie podchodzą jednak tak entuzjastycznie do tego pomysłu. Większość z nich uważa PKN za zbyt ekstrawaganckie. W kraju odbywa się debata, czy zespół jest dobrym kandydatem na Eurowizję, a tymczasem PKN solidnie ćwiczą swój popisowy numer ‘Aina Mun Pitää’ (tłum. 'Ilekroć muszę'). Teledysk możecie zobaczyć poniżej. My już dziś zaczynamy trzymać za nich kciuki!

Tutaj macie linka: fpiec.pl/post/2015/01/27/punkzchromosomem21chcezabrzmiecnaeurowizji

A tu próbkę:
Również kradzioną ze źródła.

Swoją drogą, nie dziwi mnie, że downy akurat punk grają.

Sklep w którym pracuję oferuje karty podarunkowe z paskiem magnetycznym, takim jak normalne karty z banku. Wczoraj do sklepu przyszła upośledzona dziewczyna z ojcem albo opiekunem, nie wiem dokładnie. Miała taką właśnie kartę podarunkową. Sporo czasu jej zabrało wybranie zakupów. Ale była cały czas uśmiechnięta i bardzo zadowolona.

W końcu przyszli do kasy, gdzie skasowałem ich zakupy. Dziewczyna chciała sama przeciągnąć kartę w terminalu, więc go jej podsunąłem. Miała spore trudności żeby dobrze trafić kartą, przesuwała albo za wolno, albo za szybko, albo w złą stronę. Zarówno ja, jak i jej opiekun oferowaliśmy jej pomoc, ale uparła się by zrobić to samodzielnie. Próbowała i próbowała, wciąż bez sukcesu. Tymczasem uformowała się całkiem pokaźna kolejka, klienci z ciekawością przyglądali się sytuacji.

Trwało to chyba z 10 minut i z każdą minutą dziewczyna była coraz bardziej sfrustrowana i czerwona na twarzy. Bardzo jej współczułem, to musiało być przykre uczucie nie radzić sobie z taką prostą czynnością i to jeszcze na oczach przyglądających się obcych ludzi.

Gdy już miała łzy w oczach jej opiekun w możliwie najbardziej delikatny sposób zabrał jej tą kartę. Rozkleiła się wtedy zupełnie, zaniosła się głośnym płaczem. Klienci robiący zakupy podchodzili zobaczyć co się dzieje. Opiekun przeciągnął kartę przez terminal i… też nic z tego. Wtedy postanowiłem jednak zmienić typ płatności na "kartą"