#medycyna

Dziś przedstawiam Wam coś innego, coś nowego, coś fajnego
Tak właśnie prezentuje się rozpuszczanie różnych tabletek w wodzie w skali makro. Zaskakująco fascynujący widok

ukryta treść

Dla tych, którzy już mają banię
BANIA, BANIA, BANIA!

Medycyna w Indiach:

Teraz ustrojstwo coraz szerzej praktykowane w medycynie. Działa tak jak wenflon, z tą różnicą że zamiast do żyły uzyskujemy dostęp do szpiku w kości piszczelowej. BIG jest prostszy i szybszy do założenia niż wenflon i zapewnia większą przepustowość płynu.


Podobna technologia, z tym że zamiast wbijania użyto wiertarki.

Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii otrzymał obywatel Japonii, za opracowanie skutecznej metody walki z pasożytami ludzkimi. I pomyśleć, że wystarczyło zdelegalizować szariat w jego kraju...

Czyli to co już wiadomo od dawna: ludzi się zabija nie leczy

Po co Francuz idzie do szpitala z białą flagą?

Żeby poddać się leczeniu.

Przychodzi kobieta zarejestrować się na rehabilitacje. K-kobieta, R-rejestrator

K-Chciałabym się zapisać na rehabilitacje.
R-Wolne terminy są w przyszłym roku.
K-Ale ja nie wiem czy dożyję!
R-To zapiszę Panią ołówkiem i najwyżej zmaże.

Opracowane na podstawie H. Schmidt: "Gołębie. Rasy, hodowla" Wyd. RM, 2007. Jakby co, opisy dotyczą w większości Niemców

Zacznijmy od podagry, czyli skazy moczanowej, podczas której niezwykle boleśnie puchną stawy i występują ich nawracające zapalenia. Z 1900 roku pochodzi opis leczenia podagry u dzieci. Należało przytknąć kuper gołębia do dziecięcego odbytu. Jeśli nie pomogło natychmiast, gołębia dzielono na dwie części i mocowano do odbytu dziecka. To we Frankonii (płd Niemcy)

W Górnym Palatynacie (jako kraina historyczna) podagrę i reumatyzm u dzieci leczono tak:
Odcina się gołębiowi głowę i trzyma krwawiącą szyję przy odbycie cierpiącego dziecka; w ten sposób krew wyciąga z ciała dziecka podagrę. Głowę należy zakopać, nie patrząc i nic nie mówiąc, pod rynną dachową. Dziewiątego dnia zacznie ona gnić, a dziecku się teraz poprawi, albo, jeśli nie można mu już pomóc, dziecko wkrótce umrze

Proste. Wyzdrowieje albo nie...

Z 1904 pochodzi informacja o leczeniu podagry, gdzie młodego gołębia oskubywano z piór i mocowano przy odbycie dziecka. Kiedy gołąb umarł od duszności, dziecko miało wyzdrowieć w trakcie spokojnego snu. Połówkę świeżo zabitego gołębia kładziono na podeszwy stóp dziecka. W 1900 Johannes Jühling doniósł w swojej książce o roli zwierząt w medycynie ludowej (nadal jesteśmy w Niemczech), że w razie zapalenia opon mózgowych do odbytu dziecka wkładano gołębi dziób. Inny pan, Sebillot (1904) wspomina o łagodzeniu bólu umierającego przez położenie martwego gołębia na jego głowie. Przeciętego ptaka kładziono na głowie celem wyleczenia tyfusu. Rozcięty gołąb ułożony na plecach w okolicy pęcherzyka żółciowego miał leczyć zapalenie opłucnej. Lambert w 1869 pisał o uleczeniu narośli rakowych przez dotknięcie ich świeżo zabitym gołębiem.

Konrad Gessner w 1557 wspominał o rzekomej skuteczności gołębiej krwi w przypadku świeżych, krwawiących ran i przy samookaleczeniach. Używano do takiego "leczenia" także krwi gołębia grzywacza (to ten duży z parków z białą plamą z boku szyi) lub jaskółek. "Najlepsza" miała być krew młodego samca uzyskana z rany pod skrzydłem, gdyż tam jest cieplejsza. Do gołębiej krwi należy dodać nieco miodu, oleju lub wina. Natychmiast po przygotowaniu należy tą miksturą posmarować oczy chorego. Leczyć drgawki, zasklepiać rany i powstrzymywać krwawienia miało wylanie świeżej, gorącej krwi bezpośrednio na oczy. Pliniusz (1. poł. I w.) wspominał o leczeniu krwotoków z nosa gołębią krwią (jak - nie podano).

Jeszcze w 1888 roku, jak dowiadujemy się od Hopfa, stosowano wspomniane przez Pliniusza leczenie - jedyną różnicą był fakt, iż krew gołębia była wysuszona. W księdze magii z 1745 roku zalecano rozsmarować krew gołębia na odciski, zaś przez długi czas w Bawarii stosowano krew gołębia na padaczkę. Z 1903 pochodzi informacja o smarowaniu dziecięcych języków krwią czarnego gołębia, co pozwalało zatrzymać atak konwulsji.

Przenosimy się z Niemiec na wchód. W 1989 Gattiker opisał sposób na piękną twarz u Czechosłowackich obywateli. Pani domu w Niedzielę Palmową pocierała twarze domowników świeżo wyklutym gołębiem, by pozostali duchowo i fizycznie czystymi, pięknymi i młodymi - jak gołąbek. Według Weinholda (1831) gołębia krew leczyła ludzi z bielma. Krew ze skrzydeł młodego, czarnego gołębia, zmieszana z winem i miodem, miała działać jak kataplazm (gorący, wilgotny okład) przy podagrze. Ciepła krew świeżo zabitego ptaka miała usuwać brodawki.

W późnym średniowieczu używano tłuszczu, mózgu i zawartości żołądka jako wypróbowanego środka leczniczego. To też opisuje wspomniany Gessner:
Alexander Benedictus [pan pisał o zarazie, medycynie i jakiś pamiętnik, przyp. aut.] zachwala gołębi smalec, najlepiej własnej roboty. Spalone pióra gołębie, najlepiej świeżo wyrosłe, miały łagodzić podagrę. Młodzi akademicy rozrabiali gołębi mózg - bardziej dla żartu, niż faktycznej potrzeby - a potem dodawali go do spożywanych potraw, co bardziej służyło przekonywaniu wątpiących niż rzeczywistemu leczeniu. Zawartość gołębich żołądków dodawano do lekarstw, co miało pomagać na czerwonkę. Celsjusz wychwalał między innymi spożywanie świeżych, surowych gołębich żołądków jako lekarstwo na choroby żołądka

Gessner wspomniał o zastosowaniu gołębich odchodów. Trzymano je dobę w occie, po odcedzeniu octu podawano do picia. Miały rozbijać kamień nerkowy. Gołębie odchody zmieszane z solą i olejem podobno łagodziły opuchliznę w kolanach. Jühling zaleca wzięcie gołębich odchodów, zmieszanie z winem i podawanie choremu raz dziennie do picia (też na kolana). W przypadku innych bólów - suszone przez trzy dni gołębie odchody umieszczamy w garnuszku i spalamy. Powstały popiół, przecedzony przez sitko, dodajemy do octu i podajemy choremu do picia. To na kamienie nerkowe. Wg autora książki Fossel relacjonuje (1885), że w regionie "Steier"(?, chyba chodzi o Steyr, a Fossela nie znalazłam, dla jasności), że jako kataplazmy w razie dyfterytu (błonicy) stosuje się krowie i gołębie odchody rozpuszczone w occie.

Kolejny cytat (Hoffman-Kreyer, 1897):
Weź świeże gołębie odchody, dobrze sproszkowane, trzy świeże jaja, wszystko dobrze wymieszaj na gładką maść i rozsmaruj na bokach chorego, a uciszysz trochę ognia w jego płucach

W Palatynacie na żółtaczkę stosowano sproszkowane ludzkie kości, żółć jelenia trzymaną w wódce przez 9 dni, koci mózg zagotowany w occie, wątrobę padłej kury lub kaczki zjedzoną na surowo. W Szwabii otwarte przetoki leczono sproszkowanymi świńskimi jelitami lub gołębimi odchodami. Odmrożone dłonie lub stopy należało umyć w bulionie z proszku ze spalonych gołębich odchodów wymieszanego z wodą.

W pozycji Zabobony i magia w saksońskiej medycynie ludowej (1913) wspomniano przypadek starszej kobiety z Lipska, która leczyła choroby skórne w ten sposób, że gotowała mocz chorego, dodawała do niego pełną garść prosa i rozsypywała na dachu jako karmę dla gołębi. Chory miał wyzdrowieć w momencie, gdy wszystkie ziarna zostały zjedzone.

Na koniec jeszcze cytaty Gessnera (w kontekście spożywania gołębiego mięsa):
Galenus zaleca gołębie w szczególności tym o wątłej naturze, którzy mają problemy z pęcherzem
Gołębie są lepsze na wiosnę niż jesienią, ponieważ w tym czasie znajdują więcej pożywienia w lasach, podczas gdy latem i w ciepłe czasy gołębie mogą być szkodliwe. W dni, kiedy boli głowa, powinno się jeść gołębie

___
Tekst bez zdjęć czy jakichś megaszokujących treści, no ale tematyką i zawartością pasuje jak najbardziej tutaj. (jak było/nie pasuje wywalcie z tym na hcfor. Informuję, że żadne zdanie nie zostało przepisane i tekst nie łamie prawa autorskiego)

Mężczyzna z przerwanym rdzeniem kręgowym, któremu wrocławscy neurochirurdzy przeszczepili komórki nerwowe pobrane z nosa, może ruszać nogami. To nadzieja na wyleczenie dla innych osób po wypadkach
Pacjent to mężczyzna powyżej trzydziestki. Po wypadku całkowicie stracił władzę w nogach. Do tej pory wobec takich osób medycyna była całkowicie bezradna.

Komórki z nosa pomogą rdzeniowi kręgowemu

Lekarze z Kliniki Neurochirurgii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego we Wrocławiu przeprowadzili u chorego operację przeszczepienia do rdzenia kręgowego komórek nerwowych pobranych z nosa. To tak zwane glejowe komórki węchowe, które występują w błonie śluzowej nosa. Badania prowadzone w latach 80. w Londynie wykazały, że są one odpowiedzialne za regenerację nabłonka węchowego.

Wrocławscy naukowcy postanowili wykorzystać tę niezwykłą cechę do odtworzenia zniszczonych włókien rdzenia kręgowego. Glejowe komórki węchowe mają naprawiać zerwany rdzeń tak, by impuls nerwowy wysłany z mózgu dotarł do nóg. Zespół lekarzy i naukowców, m.in. neurochirurdzy prof. Włodzimierz Jarmundowicz i dr Paweł Tabakow, opracował własną metodę pobierania, izolacji i hodowli ludzkich komórek gleju węchowego.

Jeden z pacjentów rusza nogami

O przeprowadzonym we wrocławskiej klinice eksperymencie i wielkiej szansie m.in. dla ofiar wypadków samochodowych czy skoków do zbyt płytkiej wody po raz pierwszy pisaliśmy w "Wyborczej" w 2008 roku. Wówczas neurochirurdzy przeprowadzili pierwszy taki zabieg w Polsce i jeden z pierwszych na świecie.

- Uszkodzenia centralnego układu nerwowego są nieodwracalne - mówił wówczas prof. Jarmundowicz. - Tymczasem okazało się, że komórki glejowe w naszych nosach to jedyna część układu nerwowego, która potrafi się odrodzić. Sparaliżowane szczury z przeciętym rdzeniem, którym wszczepiono glej, zaczynały znów wspinać się na kratki.

Od czasu pierwszego zabiegu minęło już ponad pięć lat. W tym czasie lekarze przeprowadzili kilka takich operacji. Podkreślają, że to złożony proces. Wciąż ostrożnie mówią o wynikach eksperymentu. Przyznają jedynie, że u jednego z pacjentów są bardzo obiecujące. Mężczyzna najpierw odzyskał czucie w nogach, następnie zaczął nimi ruszać. Nie wstaje z łóżka, ale jest już w stanie wykonywać ćwiczenia nogami, kiedy leży na plecach.

[LINK]