Władysław Studnicki-Gizbert (ur. 15 listopada 1867 w Dyneburgu, zm. 10 stycznia 1953 w Londynie) – polski polityk i publicysta orientacji proniemieckiej. Brat Wacława, archiwariusza wileńskiego.



W młodości uczęszczał do Gimnazjum w Dyneburgu. Od 1887 był studentem Szkoły Handlowej Leopolda Kronenberga. W 1888 był jednym z założycieli II Proletariatu, za działalność socjalistyczną aresztowany jesienią 1888 po ośmiu miesiącach śledztwa zesłany na Syberię. Po powrocie z zesłania w 1896 zamieszkał w Petersburgu, a wkrótce potem w Warszawie. W 1897 wyjechał razem z bratem, Władysławem do Wiednia, a następnie osiadł w Heidelbergu. Działał w Związku Zagranicznych Socjalistów Polskich i był członkiem jego władz, tzw. Centralizacji, publikował także w emigracyjnej prasie socjalistycznej, m.in. "Przedświcie". Stopniowo jednak oddalał się od ruchu socjalistycznego w stronę poglądów bardziej narodowych. W 1901 zamieszkał w Galicji i został najpierw członkiem tamtejszego Stronnictwa Ludowego, a 1902 Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. W 1903 założył we Lwowie "Tygodnik Lwowski".

W 1904 wydał zbiór swojej publicystyki Od socjalizmu do nacjonalizmu, gdzie przedstawił przyczyny zmiany swoich poglądów. Ostatecznie rozstał się jednak z ruchem nacjonalistycznym wobec różnic w stosunku do Rosji W latach 1905-1910 mieszkał głównie w Warszawie, był aktywnym publicystą, zwalczającym prorosyjską politykę Romana Dmowskiego. W 1910 wydał Sprawę polską, w której głosił potrzebę odbudowy niepodległej Polski w oparciu o państwa centralne. Wysunął wówczas koncepcję tzw. trializmu, czyli poszerzenia austro-węgierskiej unii realnej o trzeci człon, którym miało być odbudowane państwo polskie. Był zwolennikiem rozbicia Rosji, która okupowała 80% terytorium I Rzeczypospolitej (w granicach z 1772). W ostatnim okresie przed wybuchem I wojny światowej był działaczem Polskiego Skarbu Wojskowego i Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, czynił kroki na rzecz stworzenia politycznej nadbudowy dla polskich organizacji paramilitarnych. Po klęskach armii austro-węgierskiej jesienią 1914 stał się jednym z najwybitniejszych przedstawicieli orientacji proniemieckiej. 10 maja 1916 spotkał się z generał-gubernatorem Hansem von Beselerem, któremu przedłożył projekt powołania niepodległej Polski, ze wschodnią granicą na Dźwinie i Berezynie, z zachowaniem zachodniej granicy Kongresówki z Niemcami z 1815. 21 lipca 1916 założył Klub Państwowców Polskich. Nazywany był jednym ze współautorów aktu 5 listopada, mocą którego utworzono Królestwo Polskie. W grudniu 1916 wszedł do 25-osobowej Tymczasowej Rady Stanu dzięki poparciu okupacyjnych władz niemieckich, został z niej wykluczony w sierpniu 1917. Do końca wojny popierał ekspansję przyszłego państwa polskiego na wschód w sojuszu z Niemcami. W 1918 był zaangażowany w rozmowy o obsadzeniu tronu polskiego przez księcia saskiego Christiana.

W II Rzeczypospolitej pracował jako naczelnik Wydziału Statystycznego Cywilnego Zarządu Ziem Wschodnich (1919-1921), konsultant w Ministerstwie Przemysłu i Handlu (1922-1926), konsultant w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1928-1930), wykładowca w Instytucie Nauk handlowo-Gospodarczych w Wilnie (1930-1934). Przede wszystkim jednak był aktywnym publicystą, autorem wielu książek i artykułów prasowych, poświęconych m.in. współpracy polsko-niemieckiej, krajom bałtyckim, m.in. w 1935 opublikował książkę System Polityczny Europy a Polska, w której postulował stworzenie bloku państw środkowoeuropejskich opartego o Polskę i Niemcy. w 1935 i 1938 kandydował bez powodzenia w wyborach do Sejmu RP.

W 1938 wydał książkę Kwestia Czechosłowacji a Racja Stanu Polski, a w czerwcu 1939 Wobec nadchodzącej drugiej wojny światowej, gdzie prognozował izolowaną wojnę Polski z Niemcami i niewykonanie zobowiązań sojuszniczych wobec RP przez Wielką Brytanię i Francję . Książka została pozbawiona debitu w Polsce, a jej nakład skonfiskowany.

23 listopada 1939 skierował do władz III Rzeszy Memoriał w sprawie odtworzenia Armii Polskiej i w sprawie nadchodzącej wojny niemiecko-sowieckiej, w którym postulował odtworzenie Wojska Polskiego, które w sojuszu z Wehrmachtem miało wyzwalać narody ZSRR.

20 stycznia 1940 napisał w Warszawie i wystosował Memoriał dla Rządu Niemieckiego w sprawie polityki okupacyjnej w Polsce, w którym protestował przeciwko nazistowskim metodom terroru i oskarżał niemieckie czyny w Polsce. Wyjechał do Berlina i z memoriałem dotarł do Goebbelsa . Jednak został aresztowany przez Gestapo, po czym internowany w sanatorium w Neubabelsbergu. Zwolniono go po klęsce Francji. W sierpniu 1940 powrócił do Warszawy, utrzymywał kontakty z władzami okupacyjnymi, które wykorzystywał także do krytyki działań niemieckich wobec Polaków oraz do interwencji, niejednokrotnie skutecznych, w sprawach osób uwięzionych. 10 lipca 1941 ponownie aresztowany przez Gestapo; uwięziony na Pawiaku. Został zwolniony w wyniku interwencji Maurycego Stanisława Potockiego 15 sierpnia 1942. W dalszym ciągu propagował wciąż ideę Polsko-niemieckiej współpracy politycznej i wojskowej. W lipcu 1944 wyjechał na Węgry, następnie do Austrii, gdzie wciąż apelował do władz hitlerowskich o mobilizację Polaków i ich zwolnienie z obozów koncentracyjnych.

W 1945 zamieszkał w Rzymie, a pod koniec 1946 w Londynie. Izolowany w środowiskach emigracyjnych z uwagi na bezkompromisowość w głoszeniu niepopularnych poglądów, co pogłębiła jeszcze decyzja o zgłoszeniu się na świadka obrony w procesie feldmarszałka Ericha von Mansteina (1948), nie doszło jednak do wezwania go na salę rozpraw.

Wszystkie jego utwory objęte były w 1951 roku zapisem cenzury w Polsce, podlegały natychmiastowemu wycofaniu z bibliotek.

źródło: pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Studnicki

Łatwiej chyba jest zabić psa niż świnie.
Bo przecież policjanci giną częściej niż politycy.

Architekt, księgowy i polityk chwalili się jak inteligentne są ich psy.
- Mój – mówi architekt – potrafi zaprojektować ładny dom.
I rzeczywiście, kilka minut później pies naszkicował łapą całkiem zgrabny budynek.
- Mój – rzekł księgowy – potrafi liczyć.
I faktycznie, pies na jego polecenie podzielił dwadzieścia herbatników na cztery równe kupki.
- Mój – odezwał się polityk – to urodzony (nomen omen) polityk.
Po czym pies zjadł herbatniki, nasrał na rysunek i wyruchał oba pozostałe psy.

Tak mnie wzięło wczoraj na krzyżówki. Jedno hasło, nie pozwoliło oprzeć się pokusie...
Inne hasła już rozwiązane wiec nie uzupełniać.

Jak piszą wszystkie tabloidy...
"Ten Borowiak ku...s podniesie łapę czy przyp...lić?"

Świnie...

Artykuł będący odpowiedzią na planowane przez rząd Australii zmiany wymierzone przeciwko super-bogatym, zaleca zabicie 20% najbiedniejszych Australijczyków jako alternatywna opcja zrównoważenia narodowego budżetu.

„Skromny ubój uderzyłby w samo sedno naszego fiskalnego dylematu” sugeruje autor Toby Ralph w swoim artykule zatytułowanym „Zabij ubogich” opublikowanym na stronie internetowej Menzies House – think-tanku Partii Liberalnej.

Toby Ralph, wieloletni strateg Partii Liberalnej, powiedział, że „w przeciwieństwie do bajecznie bogatych, niezwykle biedni mają bardzo niewielki pożyteczny wkład dla społeczeństwa”. „Zużywają więcej, niż wnoszą, kładąc ogromne obciążenie na budżet państwa.”

„Jeśli przynajmniej 20% obywateli zostało by zlikwidowanych to bezpośrednio uwolni to 25 mld dol, które prawie pokryją przekroczenie budżetu przez rząd Gillard od teraz do 14 września, zakładając że Pan Swan utrzyma swoją długoterminową średnią stopę rozrzutności.”

Makabryczne zalecenia równoważenia budżetu Toby’ego Ralpha, zostały określone jako „haniebna tyrada” przez Skarbnika Waynea Swana, który kwestionował sensowność publikacji artykułu w „Menzies House”, donosi Fairfax.

Wyszczególniając dalsze korzyści krwawych zaleceń, Toby Ralph sugeruje, że „powstaną innowacyjne sektory przemysłu, zostaną stworzone nowe, atrakcyjne miejsca pracy w obozach przetwarzania.”

„Ruch uliczny będzie szybszy, nieskrępowany przez czyszczących szyby, ulice zostaną oczyszczone z artystów ulicznych i żebraków a schroniska dla bezdomnych w naszych lepszych przedmieściach mogą stać się przyjemnymi gastro pubami, kawiarniami i winiarniami.”

„Pomyśl o możliwościach inwestycyjnych miasta.”

Ralph podpowiada ironicznie w swoim artykule opowiadając się za korzyściami uboju.

„Listy oczekujących w szpitalach znikną, programy reality show znikną z powodu nędznych wyników oglądalności a świadczenia socjalne będą przydzielane tylko przez krótki okres ochronny. Po sześciu tygodniach na zasiłku będzie uruchamiany automatyczny proces usunięcia w najszerszym możliwym sensie.”

Polityk siedząc w restauracji zauważył za innym stolikiem samotnie siedzącą atrakcyjną młodą kobietę więc zdecydował podejść do niej:

- Cześć. Mam na imię Marcin, mam 40 lat, zajmuję się polityką i jestem uczciwym człowiekiem.
- Cześć skarbie. Mam na imię Sara, mam 35 lat, zajmuję się prostytucją i nadal jestem dziewicą.

Prawie jak Slash

Uczciwy polityk spotkał łysego z grzywką, który zobaczył jak głuchy słucha niemowy, mówiącego o niewidomym, który widział muzułmanina ze świnią jedzącego smalec.

Zdenerwował brytyjskiego polityka