#urbex

Pierwsze koszary wybudowane zostały w latach 1885 – 1895. W skład ówczesnych koszar wchodziło 8 dużych budynków mieszkalnych i kilka gospodarczych. Garnizon dysponował własnym szpitalem a także piekarnią.Budowniczym tej części koszar był żydowski przedsiębiorca Bombel. W okresie przed I wojną światową stacjonował 38 Tobolski Pułk Piechoty i 37 Jekatierinburski Pułk Piechoty a w sam przeddzień wybuchu wojny 31 Aleksiejewski Pułk Piechoty. Po odzyskaniu niepodległości w roku 1918 koszary użytkowane były przez 18 Pułk Piechoty oraz 26 Pułk Artylerii Lekkiej, które wchodziły w skład 26 Dywizji Piechoty. Podczas II wojny światowej koszary zajmowane były przez wojska okupanta. W latach 1942 – 1945 stacjonowała w koszarach jednostka kwatermistrzowska. Po wojnie kompleksy wojskowe były wykorzystywane przez Wojsko Polskie. Jednostkę zlikwidowano pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Obecnie budynki koszar są stopniowo remontowane m.in. przy pomocy funduszy unijnych. Część budynków została przekazana Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej.












aktualnie miejsce to jest chętnie odwiedzane przez Skierniewicką ale nie tylko głównie młodzież

Mogę być z siebie dumny gdyż zaktualizowałem kolejny malutki wycinek mapy. Mapa rzecz jasna w opisie pod filmem.

Budynek przetrwał wojnę, ale nie wytrzymał zarządzania, przez siostry zakonne. Piękny, zabytkowy budynek w którym przyszedłem na świat, stał się ruiną, która grozi zawaleniem. Zapraszam do posłuchania historii tego miejsca oraz zobaczenia, jak obecnie wygląda wnętrze.

Federacione Italiana del Consorzi Agrari, konsorcjum rolnicze, cytadela siarki - to kilka wariacji na temat nazwy tego miejsca. Dawniej był to najważniejszy ośrodek wydobycia siarki w Europie. Teraz to kompleks budynków zamieszkiwany przez tych, których pokonał system, albo zabrała miłość do dragów.

Generalnie to dawno tak się nie bałam na urbexie. Przyznaję bez bicia.



Link do artykułu:

https://nieustanne-wedrowanie.pl/sycylia-opuszczona-cytadela-siarki/

Jeszcze niespełna dwadzieścia lat temu mieszkał tam pewien znachor. Nie miał dostępu ani do prądu ani do bieżącej wody. Podobno o tragedii z 11 wrześnie dowiedział się po tygodniu od tych wydarzeń bo... wysiadły mu baterie w radyjku, które było jego jedynym oknem na świat.

Pałac został wybudowany w latach 1894-1899 przez ówczesnych właścicieli, rodzinę Druckich-Lubeckich. Obiekt składał się z 36 pokoi, sali balowej, biblioteki oraz kancelarii księcia Aleksandra Druckiego-Lubeckiego. Ściany komnat pałacowych, w pierwszej połowie XX wieku, były zdobione gobelinami, makatami i portretami przodków właścicieli. W kolekcji księcia znajdowały się także zbroje rycerskie.Pod koniec II wojny światowej spaliła się duża część księgozbioru, resztki umeblowania zostały natomiast rozkradzione przez oddziały żołnierzy niemieckich, a potem rosyjskich.

Początki wielkiej kolekcji klasyków

Tadeusz Tabencki był wielkim miłośnikiem samochodów i motocykli. W czasach PRL-u pracował jako urzędnik państwowy wysokiego szczebla i samochody, które były wtedy wyrejestrowywane, przechodziły przez urząd, w którym pracował. Tabencki w łatwy sposób odkupował te samochody, remontował i kolekcjonował na swoich dwóch działkach pod Warszawą w Grodzisku Mazowieckim. Jak podają różne źródła, korzystając z szerokich i niemal nieograniczonych uprawnień w zakresie rekwirowanych aut, udało mu się, za cichym przyzwoleniem władzy ludowej, wiele z nich przygarnąć. Bardzo dużo aut zarekwirował po wojnie, ogromną liczbę także sprzedał na Zachód w latach 60 i 70.

Znajdowały się tam prawdziwe perełki: maybach zeppelin, bugatti, mercedesy 500 K i 540 K

Tadeusz Tabencki rozpoczął kolekcjonowanie samochodów już przed wojną. Kolekcja latami się rozrastała, aż w czasach świetności znajdowało się w niej nawet około 300 samochodów i 200 motocykli. Znaleźć tam można było takie klasyki jak citroen DS i renault frégate. Stały tam też prawdziwe perełki, takie jak maybach zeppelin, bugatti, mercedesy 500 K i 540 K Special Roadster i wiele innych. Na posesji znajdowała się też czerwona lancia 2000, która należała kiedyś do włoskiego ambasadora, a także samochód jaga zbudowany przez Adama Słodowego. Najciekawsze okazy były przechowywane w zamkniętych halach, to tutaj w tle widać na zdjęciu czerwone porsche, którym najprawdopodobniej jeździła kiedyś Maryla Rodowicz.

Pojazdy o mniejszych wartościach właściciel ustawiał na posesji w szachownicę, co miało utrudnić złodziejom ewentualne kradzieże. Szabrownicy byli na tyle bezczelni, że potrafili przychodzić w nocy i grozić właścicielowi śmiercią, rozkradając różne elementy czy nawet wyprowadzać z garaży kompletne auta. W tych stojących pod gołym niebem właściciel nawet odkręcał koła, żeby utrudnić złodziejom robotę. Była to największa kolekcja samochodów w Polsce. Tabencki planował ze swojej kolekcji stworzyć coś w rodzaju muzeum motoryzacji, jednak jego plany z różnych powodów nie doszły do skutku.

Smutny koniec fascynującej kolekcji

Tadeusz Tabencki zmarł w roku 1996, jednak duża część samochodów zaczęła ginąć jeszcze w czasach, kiedy żył. Niestety po jego śmierci samochody pozostawione były same sobie. Pozbawione opieki coraz częściej padały łupem złodziei. Sąsiedzi twierdzą, że już w dniu pogrzebu Tabenckiego skradziono kilka samochodów. Z dnia na dzień kolekcji ubywało, auta były kradzione prawdopodobnie na zlecenie. Częściowo zostały, rozszabrowane, pocięte na mniejsze części, aby łatwiej je można wynieść. Z kolekcji motocykli nie zostało już nic, były to maszyny najłatwiejsze do wyprowadzenia. Co ciekawe, w zbiorach pana Tadeusza była również bardzo cenna kolekcja kolejek elektrycznych, która także została po jego śmierci rozkradziona.

Dzisiaj wiele samochodów praktycznie nie da się rozpoznać, głównie z powodu kradzieży na ogromną skalę, ale również wskutek warunków atmosferycznych. Mocno zardzewiałe same skorupy pojazdów gniją zapomniane na działkach w Grodzisku Mazowieckim. Obecnie niewiele pozostało z niegdyś ogromnej kolekcji. Stoją tam tylko te samochody, które nie są wartościowe dla kolekcjonerów. W większości mocno zniszczone i zdekompletowane kończą powoli swój żywot na zarośniętych posesjach. Na bramie do dzisiaj wisi gruby łańcuch, który miał powstrzymać złodziei przed kradzieżami.

Więcej zdjęc na moim blogu szaryburek.pl/?p=3222

Budynek został wybudowany w XIX wieku i służył ludziom przez dziesięciolecia. Wzniesiono go jako gmach sądu z więzieniem, później przekształcono w Dom Kultury, a na końcu w magazyn. Obecnie miejsce popada w coraz większą ruinę. Mimo wszystko wnętrze wciąż zachwyca swoją architekturą.

Opuszczony dom, a w nim…

…dziesiątki listów! Kiedy wybieramy się na urbex zazwyczaj możemy odtworzyć część wydarzeń, które miały miejsce w danej lokalizacji. Tym razem nie było inaczej. Choć — musimy to przyznać — nie jesteśmy w stanie jednoznacznie określić profilu byłego mieszkańca. Obstawialiśmy osobę religijną, nauczyciela lub podróżnika. To jednak tylko kilka spośród wielu ewentualności.

W Polsce za najsłynniejsze sztuczne ruiny uznawane są te, które można zobaczyć w Starym Książu. Nie każdy wie, że ten sam rodzaj architektonicznej fantazji znajduje się również w innym zakątku Dolnego Śląska — w Kwietnie.