Wszyscy są źli?
. Tak czy siak, dobro i zło leży u podstaw naszej natury i to my sami kierujemy swoim życiem odpowiadając za każdą decyzję.
. Nie mógłby też czuć, jego świadomość zatrzymuje się tu, gdzie zatrzymało się nasze pojmowanie a zaczeła fizyka kwantowa 
wychwalasz religię jako przyczynek postępu i przytaczasz na dowód czasy średniowiecza.
Jestem gotów śmiało stwierdzić że to religia nauczyła ludzi w dawnych czasach pewnej moralności i pewnych zasad. Dlatego nie widzę przeciwwskazań żeby religie wśród nas funkcjonowały. Z historii wiadomo że ateizacja społeczeństwa często kończy się rozlewem krwi i godzi to w wolność człowieka. Historia pokazuje też że społeczeństwo nie potrafi funkcjonować bez religii. To jest tylko sinusoida która raz zbliża do wiary w pewnego boga (zależnie od religii) a raz do ateizmu. Prostym przykładem są epoki począwszy od średniowiecza, idąc przez romantyzm i oświecenie, aż do czasów współczesnych.
Albo przykład wypraw krzyżowych, z której strony kościół był w nich orędownikiem pokoju??
Dlaczego ktoś kurwa zakładał i jakim prawem, że ten czy inny człowiek chciał być katolikiem i dlaczego kiedy otwarcie ogłosił, że nim nie jest był uznawany za syna Diabła i palony na stosie??
To nie ateizm prowadził do rozlewu krwi tylko właśnie religia i to ta sama religia hamowała postęp.
Nawet dzisiaj, kiedy nauka poszła tak bardzo do przodu, kiedy mechanizmy poczynania dzieci są dobrze poznane i kiedy jebane prezerwatywy nie robią nikomu krzywdy a pomagają opanować dzietność, kościół katolicki ma czelność mówić, że to grzech, że mąż ma pompować swoją spermę w żonę jak miał ochotę na seks a potem modlić się żeby kalendarzyk zadziałał. No błagam ale z takim przewodnictwem to jako ludzkość nigdzie nie zajdziemy.
Takie podsumowanie, religia rozwija moralność ale hamuje postęp z kolei ateizacja rozwija naukę ale odczłowiecza. Jak na razie ludziom nie udało się znaleźć złotego środka
Z tą 'szarością'
Co do twierdzenia, że niewierni są gorsi, to się prawie nie spotkałem z kimś kto tak twierdził (poza jakimiś nawiedzonymi debilami).
A czy ty, pisząc o przeznaczeniu każdego człowieka i o tym co jest po śmierci nie stworzyłeś właśnie typowo religijnych dogmatów?
Śmierci obawiam się, gdy rozważam ją pod kątem 'wyłączenia świadomości' - jeśli coś takiego przytrafi się żywemu człowiekowi, to gdy się ocknie to ma wrażenie że nie minęła sekunda, nawet jeżeli minęło pół godziny. No i teraz pytanie - a co jeśli już się nie 'włączysz' z powrotem? Jedną z teorii, które założyłem jest to, że będziesz żył w ostatniej chwili przed śmiercią, którą zapamiętałeś, albo że będziesz 'wiecznie żył' we wspomnieniach z twojego życia. Dlatego chcę żyć tak, by mieć co wspominać
A jeśli nie wspomnienia, to co? Czyżby gówno? W tej sytuacji będziemy trochę jak foton, dla którego nie istnieje taka wartość jak czas - jeśli kiedyś poruszał się wolniej, to normalnie sobie był. W momencie, gdy osiągnął prędkość c, to czas zniknął, więc nie mógłby myśleć (impulsy w mózgu potrzebują czasu żeby się przemieścić). Oczywiście pominąłem dualizm korpuskularno - falowy
W tej sytuacji znacznie przyjemniej założyć jakiś 'dogmat'. Widzisz - ja na podstawie zeznań ludzi, którzy byli o włos od śmierci wysnułem takie pseudonaukowe teorie - ty, podobnie jak wszystkie religie, założyłeś że 'coś' potem jest. Chociaż szczerze mówiąc sam nie jestem przekonany do swoich pomysłów, najlepiej to o śmierci albo nie myśleć, albo dla świętego spokoju założyć coś, co pozwoli wyeliminować strach.
, jakby mógł się czuć nowo napisany program przy pierwszym uruchomieniu. Dopiero z czasem zaczęła wracać świadomość, aha dodam, że ocknąłem się gdy było zupełnie ciemno, ani księżyca ani gwiazd (jak zaczynałem było może koło 11 rano), zupełnie zdezorientowany wlokłem się w kierunku domu (choć wtedy nawet nie wiedziałem, że idę w tym kierunku, ani w jakimkolwiek, totalne zero świadomości) a w głowie brzmiało mi cichutko właśnie to "echo", choć wówczas nie zdawałem sobie sprawy czym ono jest i właściwie nie zwracałem na nie uwagi, przyjąłem je po prostu za coś normalnego. I tak sobie zanikało w miarę jak wracała mi świadomość. Pamiętam jeszcze, że gdy kładłem się spać, nie miałem jeszcze świadomości tego co się stało. Obudziłem się całkiem normalny, ale nadal nie pamiętałem co się stało wczoraj. Dopiero z czasem wracały te wspomnienia, jak oglądany losowymi fragmentami film, w dodatku wspak, jednak cały fragment od "przeskoku" do "wyjścia" jest niedostępny. W lipcu minie rok od tamtych wydarzeń, a niektóre fragmenty jeszcze parę miesięcy temu wracały. Teraz już nic nie wraca, zaczynam gubić to "echo" wcześniej jeszcze mogłem je usłyszeć gdy się dobrze skupiłem, teraz już tylko pamiętam jak "brzmiało". Ostatni fragment dotarł do mnie na początku listopada, tak myślę, że ostatni bo dopełnił moje przebudzenie. Uświadomiłem sobie że przed samym ocknięciem poczułem, a właściwie nie poczułem, wówczas nic nie czułem i nic nie wiedziałem, kurde nie wiem, może "znana mi była" jakaś zbiorowa obecność, myślę że przodków, tak jakbym doświadczył ich obecności. Może odprowadzili mnie na skraj tamtego świata? Sam nie wiem. Bardzo to było wszystko zagmatwane. Nie wiem czy to był mózg pracujący na innych falach, ale im więcej o tym myślałem, tym bardziej przekonywałem się, że to było jak najbardziej prawdziwe. Drugi raz bym tego jednak nie zrobił, czuję że nie było to właściwe, naruszyłem pewną sferę z głupiej ciekawości. Nie tak powinno to wyglądać.
Muszę powiedzieć, że sam się zastanawiałem nie raz nad możliwością 'opuszczenia ciała'. No bo popatrzmy tak - jest organizm, który umiera. Jest zbudowany z tych samych związków chemicznych co za życia. Czemu zatem, po dostarczeniu tlenu itp. do komórek organizm nie ożywa? Czego tu brakuje? Tu pozwolę sobie wpieprzyć kolejny mój dziwny pomysł, o tym, że część 'danych' może znajdować się w nas w formie jakiejś fali czy czegoś takiego, która jest w stanie opuścić ciało. Coś jak chmura obliczeniowa z komputera . No cóż, jeśli odkryję duszę, to na pewno wspomnę o tym na Sadolu
