#kanibalizm

Nie wiem co ten kraj robi z upodobaniami seksualnymi ludzi, ale za to można sobie o ciekawych przypadkach czasem poczytać.

Niemcami wstrząsnęła zbrodnia z pogranicza kanibalizmu. Komisarz policji z Drezna zabił i poćwiartował 59-letniego mężczyznę, na jego własne, wyraźne życzenia. Ofiara to przedsiębiorca, z pochodzenia Polak.

Niemieckie media przynoszą coraz to nowe szczegóły zbrodni, jaka miała miejsce 4 listopada br. w Gimmlitztal w Rudawach (Ost-Erzgebirge), niedaleko czeskiej granicy. 55-letni Detlef G., pracujący jako grafolog w dreźnieńskiej policji zabił i poćwiartował mężczyznę, na jego własne, wyraźne życzenie.

W piwnicy swego domku letniskowego, który był także pensjonatem dla gości, zabił ofiarę dźgnięciem noża w szyję, po czym przez prawie pięć godzin ćwiartował zwłoki. Zakopał je potem w ogródku swego domu na głębokości 80 cm i utwardził w tych miejscach ziemię. Saksońska policja wciąż jeszcze bada miejsce zbrodni i ogródek, gdzie już w czterech miejscach odkryto szczątki ciała.

Podejrzewa się tło seksualne

Sprawca zbrodni Detlef G. został aresztowany za zabójstwo powodowane zaspokojeniem popędu seksualnego. Przyznał się do czynu i wskazał policji miejsce, gdzie dokonał zbrodni i zakopał zwłoki. Prywatnie żył on w partnerskim związku z innym mężczyzną.

Sprawca i ofiara zbrodni poznali się na czacie internetowym, gdzie kontaktowali się ludzie o perwersyjnych, kanibalistycznych fantazjach. Prowadzili korespondencję SMS-ową i mailową. W ostatnim SMS-ie ofiara, Wojciech S. wyrażał jednoznacznie pragnienie, by zostać zabitym.


Spokojny, zrównoważony człowiek

59-letni Wojciech S. z Hanoweru prowadził firmę pośrednictwa pracy dla kierowców tirów, angażował się politycznie na szczeblu komunalnym. Kandydował nawet w wyborach regionalnych w 2011 roku z ramienia partii CDU. Od lat żył w separacji od rodziny; miał żonę i 14-letnią córkę.

Jego przyjaciel i partner biznesowy w wywiadzie dla telewizji RTL opisuje go jako spokojnego, zrównoważonego mężczyznę. Dopiero po zbrodni dowiedział się o ciemnej stronie osobowości swojego przyjaciela.

zajebane z gazeta . pl

Tak, wiem.

"Podczas rodzinnego obiadu:
-Mamo, ten kotlet smakuje, jakby był z ludzkiego mięsa...
-Nie zdziwiła Cię nieobecność młodszego brata?
Z obrzydzeniem spojrzałem na zawartość talerza, a później na rżącą ze śmiechu sadystyczną rodzicielkę Uśmiech mamy zniknął wraz z pytaniem:
-A skąd w ogóle znasz smak ludzkiego mięsa?"

Coraz więcej osób mówi, że nadeszły bardzo niespokojne czasy. Co chwilę słyszy się o zwyrodnialcach, którzy z ogromnym zadowoleniem kogoś zamordowali, bezczeszcząc po śmierci ciało ofiary. Ale dużo większy powód do obaw niż my, musieli niegdyś mieć Niemcy. W latach 20. i 30. ubiegłego wieku gazety nieustannie donosiły o przypadkach seryjnych morderstw. Co najgorsze, zbrodniarze nie tylko pozbawiali życia niewinne ofiary, ale także je zjadali! Picie ludzkiej krwi i robienie konserw z ludzkiego mięsa było na porządku dziennym.

Jednym z morderców-kanibali był Fritz Haarmann, który zyskał sobie przydomek "rzeźnika z Hanoweru". Nic dziwnego, udowodniono mu zamordowanie 24 młodych chłopców, choć liczba ta z pewnością mogła być większa. Urodził się w biednej rodzinie jako szóste dziecko. W wieku 16 lat rodzice wysłali go do szkoły wojskowej, ale z powodu kłopotów zdrowotnych i homoseksualizmu chłopak szybko wrócił do domu. Udało mu się znaleźć zatrudnienie w fabryce cygar, lecz w 1898 roku, gdy mężczyzna miał już 19 lat, aresztowano go za molestowanie seksualne dzieci i umieszczono w szpitalu psychiatrycznym. Haarmannowi udało się uciec i od tej pory prowadził życie wypełnione drobnymi oszustwami, kradzieżami i pobytami w więzieniu. Z czasem stał się przydatny policji - przekazywał jej informacje o siatce przestępczej działającej w Hanowerze.

W maju 1924 roku w rzece Leine przypadkowo natrafiono na ludzkie kości. Było ich aż 500 i jak wykazały badania, pochodziły od 22 ofiar, w większości w wieku od 14 do 18 lat. Na Haarmanna, karanego już wcześniej za kontakty z nieletnimi, zastawiono pułapkę. 22 czerwca 1924 został zatrzymany podczas próby zwabienia do swojego mieszkania chłopca. W trakcie śledztwa wyszło na jaw, że w latach 1918-1924 Haarman wraz ze swoim partnerem dopuścił się morderstwa na 24 nieletnich, choć on sam przyznał na rozprawie, że ofiar mogło być nawet 70. Chłopców podstępnie zwabiał do domu, gwałcił i mordował, przegryzając ich gardła. Ciała sprzedawał na czarnym rynku jako mięso wieprzowe, kości wrzucał do rzeki. Co najgorsze, policja pokładała tak duże zaufanie w swoim informatorze, że długo nie podejrzewała, iż może on mieć coś wspólnego z zaginięciami chłopców w tym rejonie. Ostatecznie, został skazany na śmierć i stracony przez ścięcie toporem.


Friedrich Haarmann z niemieckimi śledczymi

Haarmann to nie jedyny okrutny morderca, który sprzedawał ciała swoich ofiar. To samo robił Carl Großmann, którego pierwszym płatnym zajęciem była praca w... rzeźni. Później często popełniał drobne wykroczenia. Trafił też do więzienia na 14 lat za gwałty na dwóch dziewczynkach: 15-letniej i 4-letniej. Młodsze dziecko zmarło.

Po wyjściu z więzienia Großmann kontynuował zbrodniczy proceder. Do swojego domu zwabiał bezdomne prostytutki, którym proponował pracę przy zajmowaniu się domem. Tak jednak nie było - kobiety mordował, a ich ciała ćwiartował i zjadał lub sprzedawał jako konserwy wieprzowe. Miał także stoisko z kiełbaskami, które przyrządzał ze swoich ofiar. Okrutne zbrodnie mężczyzny wyszły na jaw, gdy na policję zadzwonili sąsiedzi. Słyszeli oni krzyki młodej kobiety, po których nagle zaległa cisza. Gdy funkcjonariusze dotarli na miejsce zbrodni, zobaczyli ciało kobiety, a w piecu zwęglone ludzkie szczątki. Mimo że mężczyźnie udało się udowodnić tylko jedno morderstwo, najprawdopodobniej ofiar mogło być nawet sto. Jedna zbrodnia wystarczyła jednak, by skazać Großmanna na karę śmierci. Mężczyzna powiesił się przed wykonaniem wyroku w swojej celi, w lipcu 1922 roku.

To samo zrobił Karl Denke, który popełnił samobójstwo, jeszcze zanim doszło do procesu. Ten mieszkaniec Münsterberga (obecnie Ziębice, miasto leżące w województwie dolnośląskim) był w społeczności bardzo znany i szanowany, słynął z tego, że przyjmował do swojego domu biednych włóczęgów, by dać im jeść. Jego motywacja nie miała jednak nic wspólnego z altruizmem. Ludzi, którzy dali się nabrać na jego dobre serce, mordował, a następnie zjadał. Część mięsa peklował, a z jeszcze innych fragmentów wykonywał sznurówki i rzemyki.


Karl Denke

Zbrodnia nie wyszłaby na jaw, gdyby nie niedoszła ofiara Denkego - Vincenz Olivier, który w grudniu 1924 roku z raną głowy po uderzeniu siekierą przez mordercę, pobiegł powiedzieć policji o okrutnym kanibalu. Gdy funkcjonariusze przyjechali na miejsce, odkryli, że w domu Denkego znajdują się setki ludzkich kości oraz ludzkie ciała przeznaczone do spożycia. Morderca notował dane wszystkich swoich ofiar. Dzięki temu udało się określić, że od lutego 1903 roku do kwietnia 1924 roku zamordował 30 osób, ale policjanci natrafili na ślady jeszcze innych ofiar. Ludzkie kości odnajdywano w okolicy jeszcze długo po wojnie.

Nie można stwierdzić, co tak naprawdę kierowało Denkem. W młodości uważano go za opóźnionego umysłowo, choć być może do zamordowania tylu ludzi przyczyniła się bieda, w którą popadł z powodu panującej wówczas hiperinflacji. O takim motywie nie może jednak być mowy w przypadku Petera Kürtena. Ten morderca już jako 5-letni chłopiec utopił w strumieniu dwa szczeniaki, co sprawiło mu niesłychaną przyjemność. W wieku 9 lat miał ponoć zabić swoich dwóch kolegów, topiąc ich podczas zabawy w rzece.

Potem było coraz gorzej - w sumie udowodniono mu zamordowanie 9 osób, w większości kobiet w różnym wieku, oraz co najmniej 7 prób morderstw. Kürten swoje ofiary gwałcił, dusił, a także podrzynał im gardła. Ciał nie zjadał, ale ponoć ssał krew z cięcia na szyi, a sam widok krwi doprowadzał go do orgazmu. Kürten został skazany na śmierć i zgilotynowany w lipcu 1931 roku. Nie wiadomo, co skłoniło go do takich czynów - być może nieszczęśliwe dzieciństwo - jego ojciec, alkoholik, miał gwałcić matkę i starsze siostry. W obliczu tych zbrodni trudno szukać jednak dla niego usprawiedliwienia.

Był art. na temat kanibalizmu w świecie zwierząt.. który przypomniał mi dość ciekawy temat samozjedzień u niektórych węży. Na filmiku albinotyczny młody osobnik gatunku Heterodon nasicus..



Oczywiście już od najdawniejszych czasów w różnych kulturach przedstawiany był symbol zjadającego się węża.

Uroboros



Uroboros (stgr. οὐροβόρος; także urobor) – staroegipski i grecki symbol przedstawiający węża z ogonem w pysku, który bez przerwy pożera samego siebie i odradza się z siebie.

Symbolika znaku:

Jako symbol gnostyków urobor wyraża jedność duchową i fizyczną wszechrzeczy, która nigdy nie zaniknie i będzie trwać w nieskończoność w formie ciągłej destrukcji i odradzania się. Urobor pierwotnie był symbolem rzeki, jaka miała opływać Ziemię, nie mającej źródeł, ani ujścia, do której wlewały się wody wszystkich rzek i mórz na świecie.

Jest to symbol nieskończoności, wiecznego powrotu i zjednoczenia przeciwieństw (coincidentia oppositorum). Gryzący własny ogon wąż wskazuje, że koniec w procesie wiecznego powtarzania odpowiada początkowi. Mamy tu do czynienia z symboliką cyklicznego powtarzania - obiegu czasu, odnawiania się świata i światów, śmierci i odrodzenia, wieczności po prostu.

W symbolice alchemicznej urobor to symbol zamkniętego, stale się powtarzającego procesu przemiany materii - procesu, który w formie faz podgrzewania, parowania, chłodzenia i kondensacji cieczy ma prowadzić do sublimacji substancji. Urobor to odpowiednik kamienia filozoficznego.

W psychologii analitycznej Carla Gustava Junga urobor to metafora wczesnodziecięcej fazy rozwoju, w której jeszcze nie zaszedł proces różnicowania na świat zewnętrzny i wewnętrzny, a zatem fazy, w której nie uformowała się jeszcze tożsamość seksualna. Dopiero powstająca świadomość „ja” pozwoli przełamać fazę uroboralną, różnicując świat na matriarchalny i patriarchalny.

Kilka fajnych zdjęć przedstawiających jak przedstawiciele tego samego gatunku wpierdalają swoich pobratymców.








Jeszcze kilka dorzucę niedługo w komentarzach.
źródło:deformutilation blog

Kanibalizm wśród roślin

Ziębicki kanibal


(ZIĘBICE, powiat Ząbkowice Śląskie) Pod koniec grudnia 1924 roku, mimo zbliżającego się Sylwestra i Nowego Roku, we wrocławskich halach targowych drastycznie spadła sprzedaż mięsa wieprzowego. Jednym z jego sprzedawców za zezwoleniem wrocławskich rzeźników, był niejaki Karl Denke – spokojny, zrównoważony, pedantyczny i pobożny mieszkaniec Ziębic (wówczas niemieckiego Muensterbergu). Na pogrzebach członków gminy ewangelickiej nosił krzyż. Stronił od alkoholu i nie utrzymywał kontaktów z kobietami...

Święta Bożego Narodzenia owego roku w Ziębicach nie były radosne. 25 grudnia bowiem ząbkowicki dziennik “Frankenstein – Muensterberger Zeitung” zamieścił pierwszą wzmiankę o Karlu Denkem, jako ziębickim mordercy, kanibalu i handlarzu ludzkim mięsem! 28 grudnia tego samego 1924 roku bardziej obszerną relację o tym mieściła ukazują się trzy razy w tygodniu “Muensterberger Zeitung”.

Kim zatem był Karl Denke, ziębicki ludożerca o podwójnej, niczym Dr Jekyll i Mr Hyde, osobowości? Urodził się 12 sierpnia 1870 r w rodzinie zamożnego rolnika w niewymienionej w źródłach historycznych wsi dolnośląskiej. W szkole należał do najgorszych uczniów. Mając 12 lat, po raz pierwszy uciekł z domu.
Dobroczyńca włóczęgów i żebraków

Po ukończeniu szkoły podstawowej Kar Denke rozpoczął praktykę u ogrodnika. Stracił ojca mając 25 lat. Gospodarkę objął jego starszy brat, a Karol odziedziczył pieniądze, za które nabył w Ziębicach gospodarstwo rolne i ogród. Okazał się jednak złym gospodarzem. Ziemię musiał sprzedać, a za uzyskane pieniądze nabył piętrowy dom przy dzisiejszej ul. Stawowej w Ziębicach, z szopą obok.

Po I wojnie światowej stracił oszczędności z powodu inflacji. Sprzedał swój dom, w którym jednak nadal zajmował to samo mieszkanie na parterze, po prawej stronie.

Karl Denke cieszył się w 8-tysięcznym miasteczku dobrą opinią. Prowadził solidne, drobnomieszczańskie życie. Udzielał wsparcia żebrakom, niektórym nawet zapewniał nocleg. Nic więc dziwnego, że ziębicka policja udzieliła Denkmu pozwolenia na handel obnośny. Domokrążca sprzedawał skórzane szelki, paski, sznurowadła. We Wrocławiu oferował też peklowane “mięso wieprzowe” bez kości.


Zaskoczona policja

W niedzielę 21 grudnia, tego samego roku 1924, około godz. 13.00, do ziębickiego posterunku policji zgłosił się zakrwawiony mężczyzna i opowiedział, że z ledwością uszedł z życiem z mieszkania Karola Denkego.

Policjanci początkowo nie mogli zrozumieć, dlaczego porządny obywatel został oskarżony przez żebraka o nazwisku Vincenz Olivier. Udzielono mu jednak pomocy medycznej, zaś lekarz potwierdził, iż Olivier faktycznie ma poważne rany. Policja w końcu postanowiła zatrzymać również Karla Denkego. W trakcie zeznań Denke tłumaczył , że zaatakował włóczęgę Oliviera, gdyż ten po otrzymaniu jałmużny próbował go okraść. Denkego osadzono w celi.

Kiedy tego samego dnia o godz. 21.30 wieczorem sierżant Palke zajrzał do aresztu, znalazł Karla Denkego martwego. Powiesił się na pętli zrobionej z chustki do nosa.
Sznurowadła z ludzkiej skóry

Dopiero po wydaniu zwłok krewnym Denkego, policja - 24 grudnia – udała się do jego mieszkania, aby zabezpieczyć mienie samobójcy. To, co konstable zobaczyli w jego mieszkaniu i szopie, wprawiło ich w przerażenie.

Znaleziono bowiem liczne naczynia z zapeklowanym ludzkim mięsem, aparaturę do produkcji mydła, przygotowane do obróbki kości ludzkie. Na ścianie wisiały tuziny pasków, szelek i sznurowadeł z ludzkiej skóry. Szafę zapełniały liczne, zakrwawione ubrania, wśród nich jedna spódnica. Na parapecie i stole leżały różnorodne dokumenty i kwity na nazwiska osób zwolnionych z więzień lub szpitali.

Badania zapeklowanego mięsa przeprowadzone we Wrocławiu przez chemików sądowych potwierdziły, że było ono pochodzenia ludzkiego. Ostatecznie policji udało się zidentyfikować 20 ofiar ziębickiego kanibala. Przypuszczano jednak, że Karl Denke zabił, poćwiartował, zapeklował i przerobił na produkty przeszło 40 osób.

Te przerażające fakty ze stosunkowo niedawnej historii Ziębic wydobył na światło dzienne mgr Lucyna Biały, kustosz oddziału starych druków Biblioteki Uniwersyteckiej na Piasku we Wrocławiu. Opracowując “Katalog prasy śląskiej”

Witam, w tym temacie będę co parę dni wrzucał krótkie historyjki, które oczywiście są prawdziwe. Do owych historii nie będą dołączone zdjęcia. Życzę miłej lektury.

Upieczony kot - Pewien mieszkaniec USA postanowił wysuszyć kota w kuchence mikrofalowej. Kot zabiegu nie przeżył, a producent kuchenki będzie musiał wypłacić odszkodowanie, ponieważ w instrukcji obsługi nie było zastrzeżenia, że nie wolno tam wkładać żywych zwierząt.

Wampir i kanibal - Podróżujący po Czechach samochodem Ford Tranist niespełna trzydziestoletni Niemiec Ralf Hus kilkakrotnie odwiedził cygańską rodzinę, mieszkającą w okolicach Karlowych Varów. Kiedyś zaprosił 12-letnią Cygankę i jej 16-letnią kuzynką na przejażdżkę. Z relacji tej drugiej, wysadzonej wcześniej z samochodu, wyłonił się makabryczny widok praktyk seksualnych. Niemiec pił mocz dziewczynek i jadł ich fekalia. Następnie proponował aby się okaleczały bo chce pić ich krew i jeść ich ciało.
Zwłoki 12-letniej cygańskiej dziewczynki wyłowiono z jeziora Trzemoszeńskiego. Z jej przedramienia morderca wyciął duży płat mięśnia o szerokości 12 cm. Ustalono, że zabójstwa dokonano uderzeniami podnośnika samochodowego.
Ralf Hus został zatrzymany przez niemiecką policję. W śledztwie zeznał, że zabójstwa dokonał z pobudek religijnych.

Makabra - Anatolij Dołbyszew z miasta Berezniki w uralskim obwodzie Perm skazany został na osiem lat więzienia za zabicie nożem podczas bójki przyjaciela swojej matki. Następnie poćwiartował ciało ofiary i sprzedawał je mieszkańcom miasta w zamian za wódkę. Kiedy jeden z nabywców znalazł w "mięsie" kawałek ludzkiej skóry - wezwał milicję.

Pierdolony wie co dobre

Czy o Ilonie S. można jeszcze mówić jak o człowieku. Ta kobieta urodziła dziecko i w obawie przed reakcją męża udusiła maleństwo. Potem, by zatrzeć ślady... ugotowała je w garnku. By całkowicie pozbyć się zwłok, zmasakrowane ciałko zmieliła w maszynce do mięsa. Prokuratura nie wniosła o areszt i matka... siedzi sobie w domu.



Do tej koszmarnej zbrodni doszło na przełomie maja i czerwca. Ilona S. od początku nie chciała tego dziecka. Ukrywała ciążę przed mężem na tyle skutecznie, że ten nie zorientował się nawet, że jego żona jest brzemienna. Czy trzymała to w tajemnicy, bo bała się reakcji męża?

Gdy przyszły bóle porodowe, postanowiła, że urodzi w domu. Dzieciątko nawet godziny nie cieszyło się życiem, bo ledwie wydało pierwszy krzyk, gdy potworna matka udusiła je. Najgorsze jednak zrobiła potem...

W godzinę po porodzie postanowiła pozbyć się ciała dziecka. Wsadziła maleństwo do garnka, zalała wodą i... po prostu ugotowała. Potem zmasakrowane ciało noworodka wsadziła do maszynki do mięsa i zmieliła.

Kilka dni później najpewniej dotarło do niej, co zrobiła. 11 czerwca zgłosiła się więc na komisariat nr 3 w Radomiu i wszystko opowiedziała. Pokazała policjantom nawet miejsce, gdzie wyrzuciła resztki zwłok.

Natychmiast trafiła na obserwację do szpitala psychiatrycznego, a Prokuratura Okręgowa w Radomiu wszczęła śledztwo.

- Śledztwo prowadzone jest w kierunku zbrodni dzieciobójstwa. Nadal jednak w tej sprawie więcej jest pytań niż odpowiedzi - mówi Andrzej Stojak (37 l.) z PO w Radomiu.

- Nie wykluczamy, że zarzut może się zmienić na przykład na zabójstwo - dodaje.

Kobieta była w szpitalu ze względów medycznych. Kiedy lekarze uznali, że jej stan poprawił się... wypuścili ją do domu. Jak to możliwe, że po tak potwornej zbrodni wróciła do domu?

- Nie zachodzą przesłanki do jej aresztowania. Nic nie wskazuje, by kobieta próbowała mataczyć w śledztwie. Sama się zgłosiła i pomagała w trakcie czynności - dodaje Stojak.

Więcej
se.pl/wydarzenia/kronika-kryminalna/radom-ilona-s-udusia-ugotowaa-i-zm...