W niedzielę 20 sierpnia 1939 roku w Katowicach odbył się pogrzeb Wojciecha Korfantego. Tego wybitnego polityka i przywódcę III powstania śląskiego żegnały tłumy ludzi. Wraz z Jego śmiercią lud śląski żegnał postać, która uosabiała walkę o polskość tej ziemi. Korfanty był dla wielu Ślązaków postacią, która symbolicznie broniła Ich przed Niemcami. Dlatego, gdy równo dwa tygodnie później do Katowic wkroczyły wojska niemieckie wielu ludzi roniło łzy na mogile Wojciecha Korfantego.
Ta śmierć nie jest do dziś wyjaśniona. Gorąca dyskusja na ten temat wybuchła jeszcze w przeciągu ostatnich dwóch tygodni istnienia II RP. Korfanty odszedł 17 sierpnia 1939 roku w szpitalu Św. Józefa w Warszawie. Jego stan od kilku dni był beznadziejny. Nie pomogła transfuzja krwi. Wielu uważało, że ten wybitny przywódca śląskiej chadecji został otruty jeszcze w więzieniu a ściany Jego celi nasączono arszenikiem.
Prawda była taka, że Wojciechowi Korfantemu z sanacyjną władzą po drodze nie było. Przez lata zarzucano Mu, że nie do końca chciał wierzyć w zwycięstwo III powstania śląskiego oraz to, że sprzeniewierzył pieniądze powierzone Mu przez polskie władze na organizowanie i wspieranie polskiej propagandy w okresie plebiscytowym na Śląsku. Był On wówczas polskim komisarzem plebiscytowym.
Bez względu na to jakby na te zarzuty nie patrzeć już w latach 20-tych na Górnym Śląsku rósł Jego mit. Ale i to przysparzało Mu wrogów. Do największych należał piłsudczykowski wojewoda śląski Michał Grażyński.
Kariera polityczna Korfantego w kraju zakończyła się w nocy z 9 na 10 września 1930 roku gdy poseł Korfanty został aresztowany i wraz z wieloma innymi opozycjonistami osadzony w twierdzy w Brześciu nad Bugiem. Mimo uniknięcia procesu brzeskiego Korfanty obawiając się szykan w połowie lat 30-tych wyjechał do Czechosłowacji. Na emigracji włączył się aktywnie we współpracę z Ignacym Paderewskim we Froncie Morges. Mimo swego wygnania gorąco obserwował sprawy w kraju przyjmując jesienią 1937 roku funkcję prezesa nowo powstałego Stronnictwa Pracy. Z uwagi na nieobecność w Polsce zastępował Go Karol Popiel.
U schyłku roku 1938 Korfanty przeniósł się z Pragi do Francji ale tu nie zagrzał długo miejsca. Wydarzenia jakie rozgrywały się na arenie europejskiej i pogorszenie stosunków polsko-niemieckich spowodowały, że prezes SP postanowił po czterech latach wrócić do Ojczyzny. Przyjaciele stanowczo Mu to odradzali. Po koniec kwietnia 1939 roku tuż przed odjazdem do Polski Korfanty spotkał się po raz ostatni w Paryżu ze swoim przyjacielem-emigrantem politycznym Hermanem Liebermanem. Ten tak oto opisywał w pamiętniku owe spotkanie :
” Usiłowałem Mu tę podróż wyperswadować.
- Uwięzią Pana i Bóg wie jak długo Pana przetrzymają. Tak Pana nienawidzą. Czy naprawdę Ojczyźnie potrzebny jest Pański pobyt w więzieniu?- Korfanty zamyślił się i zawahał. Przez chwilę wydawało mi się żem Go przekonał ale za chwilę potrząsnał głową i odparł energicznie
- Wobec niebezpieczeństwa, które Polsce grozi ja muszę być w kraju ze wszystkimi.”
Jak słusznie przewidział Lieberman Wojciech Korfanty już na początku maja 1939 roku znalazł się na warszawskim Pawiaku. Tu spędzał ostatnie miesiące swego życia. I tu właśnie pogarszał się z dnia na dzień stan Jego zdrowia. Bardzo chory opuścił więzienne mury 20 lipca 1939 roku. Być może czuł, że nie będzie Mu dane stanąć do walki w obronie polskiego Śląska. Agonia rozpoczęła się 16 sierpnia. Zmarł na łóżku szpitalnym rankiem następnego dnia w otoczeniu żony i dzieci. Dla Ślązaków była to ogromna strata i cios. Przez ostatnie dwa tygodnie sierpnia zarzucano władzom małostkowość. Zarzucano sanacji, że tak wybitnego Męża Stanu prawie na łożu śmierci wsadzono za kratki a oskarżenia o celowe otrucie były coraz głośniejsze. Wskutek wybuchu wojny tajemnicza śmierć sprzed 71 lat powstańczego dyktatora pozostała niewyjaśniona. Dwa tygodnie później, w pierwszą niedzielę wojny Śląsk zyskał nowych bohaterów ale pamięć o Wojciechu Korfantym oraz o Jego smutnym końcu życia przetrwała.
Przykład Korfantego oraz powstałe wokół Jego osoby spory i tragiczny koniec pokazują, że sprawdza się powiedzenie ” Historia kołem się toczy „. Dzisiejsi politycy, jak Ci w dwudziestoleciu międzywojennym też wzajemnie wypominają sobie stare sprawy ( no może do więzień siebie nawzajem nie wsadzają) i zapominają, że kiedyś byli razem a dziś małostkowość i obustronna niechęć Ich podzieliła.
Dopisze więcej w komentarzach. Zajumane ze polskie-piekielko.blog.onet.pl/2010/08/17/smierc-powstanczego-dyktatora/

Wszystkim piewcom dzisiejszego "święta wolności" warto przypomnieć ten dokument

Nauka skoku w WP 1999r
.

Ken Block może się schować w tym swoim Fordzie, ciekawe czy dużym Fiatem potrafiłby tak zrobić.

Moja mama opowiadała, że za złotych czasów PRL bezstresowe wychowanie było uznawane za totalną głupotę. Jedna historia mi utkwiła w pamięci:

Matematyki w liceum uczył przemiły pan, który względnie potrafił opanować emocje, jednak gdy ktoś przekroczył granicę, potrafił okrutnie celnie trafić delikwenta w głowę tym, co akurat miał pod ręką. Najczęściej były to kawałki kredy, długopisy, a czasami używał artylerii ciężkiej, jeżeli zaszła taka potrzeba. Na nieszczęście jednego z chłopaków matematyk był w bardzo kiepskim humorze, a pomimo uslinych ostrzeżeń uczeń dalej w najlepsze gadał na lekcji i przeszkadzał. W pewnej chwili, matematyk z rozmachem odwrócił się w stronę chłopaka i cisnął w niego kredą. Widząc jednak, że tym razem spudłował porwał z biurka ciężki podręcznik od matematyki w twardej oprawie i cisnął nim przez całą klasę tym razem odnosząc sukces, słysząc głuche uderzenie i jęk osuwającego się na podłogę chłopaka. Na koniec jeszcze dopowiedział: " Skoro niektórych rzeczy nie potrafisz wbić sam sobie do głowy, to mam nadzieję, że podręcznik załatwił sprawę" chłopak skońćzył z 4 szwami na czole

Nie powiem, że materiał własny, aby nie podpaść pod plagiat, więc uznaję to za materiał rodzinny

Krótki film zebrany "w kupę" przez TVP Historia. Dla młodzieży raczej ciekawostka, dla seniorów(sam się chyba powoli do nich zaliczam z racji średniej wieku na portalu) przypomnienie tego czego się już raczej nie ogląda i nie mówię tu o giełdzie(jako miejscu), ale klimacie tamtych lat.
bonus dla motocyklistów- 1987 giełda motocyklowa

Poniżej fotografie ilustrujące życie codzienne w Polsce, w 1981 roku. Tylko tyle i aż tyle, bez polityki, pustych półek, czołgów na ulicach.







Więcej w komentarzu.

Dlaczego Jaruzelski ma tak czerwone usta?

ukryta treść

Bo Breżniew ma hemoroidy.

Dzisiaj u mnie w szkole jest dzień PRL-u.
Jakoś nikt nie podzielił mojego entuzjazmu kiedy spytałem się o której są zawody w pałowaniu stoczniowców.

Rząd chce utrwalić mit założycielski III RP. W tym celu funduje nagrodę o wartości 1 mln euro

Rząd Tuska planuje wydać równowartość 1 miliona euro na ufundowanie nagrody "Solidarności". Ma być ona przyznana 4 czerwca - w celu upamiętnienia wyborów z 1989 roku, będących elementem planu ukutego przez komunistów z PRL podczas obrad okrągłego stołu.

Nic tak nie utrwali mitu założycielskiego III RP, jak dobry medialny pijar. A to można osiągnąć poprzez ufundowanie nagrody (z publicznych środków?) przyznawanej w dniu 4 czerwca - rocznicy "wyborów" ustawionych przez komunistów z PRL, działających na zlecenie swoich przełożonych z Kremla. Niewiele osób zadaje sobie sprawę z tego, że w 1989 roku służby specjalne naszego kraju podlegały pod XI Zarząd Główny KGB. To pod jego nadzorem resorty bezpieczeństwa przygotowywały transformację ustrojowo-gospodarczą w naszym kraju. Władimir Bukowski, znany rosyjski dysydent, pisarz i publicysta, w latach 1992-1993 otrzymał dostęp do tajnych archiwów sowieckich (w czasach wczesnego Jelcyna było to możliwe). Dokumenty, które udało mu się zeskanować/wynieść z archiwów mówiły jasno, że polski Okrągły Stół zorganizowali gen. Kiszczak i jego ludzie na rozkaz Kremla. Głównym celem tej operacji było zachowanie wpływów komunistów na kierunki rozwoju wydarzeń w Polsce oraz przejęcie kontroli nad intratnymi gałęziami nowotworzonej gospodarki wolnorynkowej, które będą przynosić największe zyski. Istotną konsekwencją Okrągłego Stołu były także wybory z 4 czerwca 1989 roku. Skoro cała transformacja ustrojowa była planowana i realizowana według założeń sowieckich analityków, to w rocznicę wyborów z 4 czerwca - kiedy przyznana ma być wspomniana powyżej nagroda "Solidarności" - naprawdę nie mamy się z czego cieszyć. Nagroda ta będzie jedynie próbą utrwalenia mitu założycielskiego III RP, mocno promowanego przez większość polskojęzycznych mediów oraz obecny establishment, który dziś jest jednym z beneficjentów decyzji podejmowanych na Kremlu 25 lat temu.

]Źródło