#dokumentalne

Budynek został wybudowany w XIX wieku i służył ludziom przez dziesięciolecia. Wzniesiono go jako gmach sądu z więzieniem, później przekształcono w Dom Kultury, a na końcu w magazyn. Obecnie miejsce popada w coraz większą ruinę. Mimo wszystko wnętrze wciąż zachwyca swoją architekturą.

Opuszczony dom, a w nim…

…dziesiątki listów! Kiedy wybieramy się na urbex zazwyczaj możemy odtworzyć część wydarzeń, które miały miejsce w danej lokalizacji. Tym razem nie było inaczej. Choć — musimy to przyznać — nie jesteśmy w stanie jednoznacznie określić profilu byłego mieszkańca. Obstawialiśmy osobę religijną, nauczyciela lub podróżnika. To jednak tylko kilka spośród wielu ewentualności.

W Polsce za najsłynniejsze sztuczne ruiny uznawane są te, które można zobaczyć w Starym Książu. Nie każdy wie, że ten sam rodzaj architektonicznej fantazji znajduje się również w innym zakątku Dolnego Śląska — w Kwietnie.

Co wspólnego ze sobą mają magazyny Wehrmachtu i fabryka wyrobów czekoladopodobnych? Otóż okazuje się, że całkiem sporo!

Mimo iż twardo stąpam po ziemi i staram się racjonalizować te wszystkie historie o zjawiskach paranormalnych w opuszczonych miejscach, to ta opowieść zrobiła na mnie wrażenie, nie mogę tego ukrywać. Jest ona inna od sobie podobnych, tajemnicza i zagmatwana. Występują w niej postaci, które zazwyczaj nie pojawiają się w tego typu opowiadaniach.



nieustanne-wedrowanie.pl/nawiedzony-dom-diabla/

W tym domu mieszkał Adam Napieralski — polski redaktor, wydawca, polityk, poeta oraz autor powieści, a także działacz narodowy i społeczny. Na pewnym etapie jego kariery nazwano go „królem polskiej prasy na Górnym Śląsku”.

Wycieczka do fabryki była dziełem przypadku. Zupełnie bez planu, przy okazji — skorzystaliśmy z uprzejmości przyjaciół, którzy zdradzili lokalizację i dowieźli na miejsce. Już samo wejście na teren zwiastowało, że „dziś nie damy rady”. Mieliśmy po prostu za mało czasu na zwiedzanie ogromnego obszaru względem zmroku, który był już za pasem.

Pierwszy zachwyt padł łupem strzelistych kominów majaczących na horyzoncie, słusznie zresztą. Jeden z nich jest obecnie najwyższym punktem w Europie, z którego organizowane są skoki na linie. Tego nie spróbujemy nigdy — oj, nie ma mowy — ale za to z chęcią zagłębiliśmy się w okoliczne zabudowania. Tradycyjnie: od strychu, aż po piwnice.

Twardocice obecnie wzbudzają skojarzenie z ruinami tamtejszego kościoła. Obiekt ten dosłownie straszy w tej małej dolnośląskiej wiosce. Niegdysiejszą protestancką świątynię otacza lichy parkan, który ani trochę jej nie chroni. Obok kościoła znajduje się zdewastowany cmentarz. Wejść na ten teren może każdy, miejsce nie zostało w odpowiedni sposób zabezpieczone..

Więcej o obiekcie: nieustanne-wedrowanie.pl/twardocice/

Interesujące jest to, że w Twardocicach urzędowali Schwenkfeldyści., czyli wyznawcy doktryny religijnej Kaspara Schwenkfelda.

Schwenkfeld nie planował tworzenia nowego Kościoła, jawnie sprzeciwiał się wszelkim podziałom w społeczności chrześcijańskiej. Jednak Schwenkfeldyści wielokrotnie padali ofiarą prześladowań, które to doprowadziły wreszcie do powstania odrębnej organizacji religijnej.

Na początku wierni gromadzili się w rodzinnym majątku samego założyciela, który znajdował się w Osieku zlokalizowanym w Księstwie Legnickim. Schwenkfeldyści z południowych Niemiec zniknęli całkowicie wskutek represji.

W w 1700 roku na terenie Dolnego Śląska znajdowało się około półtora tysiąca zwolenników Schwenkfelda, mieszkali oni między innymi w Rochowie, Bielance i Twardocicach. Wiele spośród tych osób odeszło z tej ziemi ze wylęgu na prześladowania ze strony rodziny Habsburgów. Tych, którzy zostali zmuszono (z ramienia jezuitów) do przeniesienia się do Herrnhut.

Obecnie kościół Szwenkfeldystów liczy sobie sześć budynków świątynnych i około 3000 wyznawców, którzy gromadzą się w Filadelfii i okolicznych miejscowościach.

Rachunek został wystawiony na nazwisko niejakiego Paula Dickerta, kowala z Chwalimierza (Frankenthal). Wiem tyle, że gość w późniejszych latach się przebranżowił i z kuźni zrobił warsztat samochodowy. Może ktoś wyczyta coś więcej z tego kawałka papieru